Uitspraken

[eiseres] heeft gevorderd voor recht te verklaren dat [A] is tekortgeschoten in de nakoming van de overeenkomst tussen partijen en dat zij mitsdien aansprakelijk is voor de kosten van vervanging van de Aquafilmatten, alsmede [A] te veroordelen tot betaling van € 135.270,96 wegens gevolgschade.

[A] heeft zich onder meer beroepen op verjaring als bedoeld in art. 7:23 lid 2 BW dan wel art. 7:761 lid 1 BW.

Het hof heeft het vonnis van de rechtbank bekrachtigd. Voor zover in cassatie van belang heeft het hof daartoe als volgt overwogen.

[eiseres] heeft aangevoerd dat niet de verjaringstermijn van twee jaar (art. 7:23 lid 2 BW dan wel art. 7:761 lid 1 BW) maar die van vijf jaar (art. 3:310 lid 1 BW) van toepassing is en dat laatstgenoemde verjaringstermijn door de brief van 3 april 2008 van mr. Gelpke tijdig is gestuit (rov. 4.3). Tussen partijen is niet in geschil dat laatstgenoemde brief inhoudelijk voldoende is om een op dat moment lopende verjaringstermijn te stuiten (rov. 4.4).

In het midden kan blijven welke verjaringstermijn (art. 3:310 lid 1 BW dan wel art. 7:23 lid 2 BW) van toepassing is, omdat in beide gevallen de verjaringstermijn zou zijn voltooid (rov. 4.6).

Indien wordt uitgegaan van de toepasselijkheid van art. 3:310 lid 1 BW, geldt dat de verjaringstermijn in ieder geval is aangevangen op 21 maart 2003 – de dag volgend op die waarop [eiseres] zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon ( [A] ) bekend is geworden – en, behoudens eerdere stuiting, is voltooid op 21 maart 2008. Het beroep van [eiseres] op de brief van 3 april 2008 mist derhalve doel. (rov. 4.7-4.8)

Indien wordt uitgegaan van de toepasselijkheid van art. 7:23 lid 2 BW is de rechtsvordering van [eiseres] ook verjaard, omdat de verjaringstermijn een aanvang nam in maart 2003 – toen werd geklaagd over het gebrek aan de matten – en, behoudens eerdere stuiting, is voltooid in maart 2005 (rov. 4.9).

De stelling van [eiseres] dat de verjaring van de rechtsvordering is gestuit doordat [A] de vordering heeft erkend, wordt verworpen. Dat [A] met [eiseres] in gesprek is gegaan over de problemen die [eiseres] heeft ondervonden met de Aquafilmatten, zegt op zichzelf nog niets over een erkenning van de aansprakelijkheid door [A] . Hetzelfde geldt voor het bij die discussie betrekken van [B] en TGU en het aansprakelijk stellen van derden door [A] . (rov. 4.10)

[eiseres] stelt zich kennelijk op het standpunt dat [A] haar bevoegdheid om zich op verjaring te beroepen heeft verwerkt. Van een gerechtvaardigd vertrouwen bij [eiseres] dat [A] zich niet op verjaring zou beroepen is echter geen sprake, terwijl van een onredelijk nadeel of verzwaring bij [eiseres] door het alsnog gedane beroep op verjaring niet is gebleken. (rov. 4.11-4.14)

Vast staat dat [A] bij brief van 19 mei 2003 aansprakelijk is gesteld voor de schade van [eiseres] ten gevolge van de volgens [eiseres] gebrekkige Aquafilmatten (zie hiervoor in 3.1 onder (v)). Blijkens de passages in de processtukken in de feitelijke instanties waarnaar het onderdeel verwijst, zijn beide partijen ervan uitgegaan dat tussen hen in geschil is of een als gevolg van die aansprakelijkstelling op 19 mei 2003 aangevangen verjaring tijdig is gestuit door de brief van 3 april 2008 van mr. Gelpke. Daarbij heeft [A] het standpunt ingenomen dat in het onderhavige geval een verjaringstermijn van twee jaar (ingevolge art. 7:23 lid 2 BW dan wel art. 7:761 lid 1 BW) van toepassing is, waardoor de verjaring voor 3 april 2008 was voltooid. [eiseres] heeft zich in dit verband op het standpunt gesteld dat in het onderhavige geval een verjaringstermijn van vijf jaar (ingevolge art. 3:310 lid 1 BW) van toepassing is, waardoor de verjaring op 3 april 2008 nog niet was voltooid.

Het hof had derhalve de brief van 19 mei 2003 en het eensluidende uitgangspunt van partijen omtrent het tussen hen bestaande geschilpunt in zijn oordeelsvorming moeten betrekken, zodat de klacht slaagt.