3.1
In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.
( i) In maart 2007 is [eiser] een verkeersongeval overkomen, waarbij hij als inzittende van een personenauto is aangereden door een van links komende auto. Deze auto was verzekerd bij N.V. Interpolis Schade (hierna: Interpolis). Interpolis heeft aansprakelijkheid erkend.
(ii) Enkele weken later heeft [eiser] zich gewend tot [verweerder] als zijn advocaat.
(iii) Bij brief van 27 april 2007 heeft [verweerder] Interpolis medegedeeld dat hij met [eiser] heeft afgesproken werkzaam te zullen zijn op basis van een tarief van € 225,-- per uur, exclusief 19% btw en 5% dossier- en administratiekosten. Op dezelfde datum heeft [verweerder] een kopie van de brief aan [eiser] verzonden. [eiser] heeft die brief ontvangen.
(iv) In het voorjaar van 2012 heeft [eiser] zich tot een andere advocaat gewend, die de behandeling van de zaak van [verweerder] heeft overgenomen.
( v) Bij brief van 29 mei 2012 aan [eiser] heeft [verweerder] bevestigd dat hij de behandeling van het dossier neerlegt en heeft hij medegedeeld dat, als [eiser] aan Interpolis geen toestemming geeft om een bedrag van € 6.600,-- van de slotuitkering aan hem over te maken in verband met door hem gemaakte buitengerechtelijke kosten, hij zich vrij acht om incassomaatregelen te nemen.
(vi) Bij brief van 20 december 2012 heeft [verweerder] [eiser] gesommeerd om binnen twee weken een bedrag van € 5.669,69 aan buitengerechtelijke kosten te betalen.
(vii) [eiser] heeft [verweerder] niet betaald.
(viii) In januari 2013 heeft Interpolis aan [verweerder] een bedrag van € 3.500,-- betaald.
3.2.1
[verweerder] heeft – voor zover in cassatie van belang – gevorderd [eiser] te veroordelen tot betaling van € 2.169,69 met rente en kosten.
3.2.2
De kantonrechter heeft zich onder verwijzing naar art. 32 Wet tarieven in burgerlijke zaken onbevoegd verklaard te beslissen over de gevorderde bedragen voor zover deze zien op het door [eiser] aan [verweerder] verschuldigde loon en heeft iedere verdere beslissing aangehouden.
3.2.3
Het hof heeft [eiser] veroordeeld aan [verweerder] een bedrag van € 2.169,69 te betalen. Het hof heeft daartoe het volgende overwogen. Nu de Wet tarieven in burgerlijke zaken niet meer van toepassing is, is de burgerlijke rechter bevoegd om kennis te nemen van alle geschillen over het loon dat door een advocaat aan zijn cliënt is berekend (rov. 6.4). Tot uitgangspunt dient dat tussen [verweerder] en [eiser] een overeenkomst van opdracht tot stand is gekomen (rov. 6.6). Op grond van art. 7:405 lid 2 BW is [eiser] het loon aan [verweerder] verschuldigd dat partijen hebben afgesproken dan wel het op gebruikelijke wijze berekende loon of, bij gebreke daarvan, een redelijk loon. Aan het enkele feit dat [verweerder] zijn declaraties rechtstreeks naar Interpolis stuurde heeft [eiser] niet het vertrouwen mogen ontlenen dat hij geen loon aan [verweerder] verschuldigd zou zijn. Indien [verweerder] in de nakoming van zijn verplichtingen jegens [eiser] is tekortgeschoten en zonder afspraak hierover geen toevoeging voor [eiser] heeft aangevraagd, had [eiser] zijn eigen prestatie kunnen opschorten. De enkele stelling dat [verweerder] in de nakoming van de overeenkomst is tekortgeschoten, bevrijdt [eiser] niet van zijn betalingsverplichting.
(rov. 6.7.2) Het hof heeft vervolgens overwogen:
“Voor zover [eiser] heeft betoogd dat hij niet meer verschuldigd zou zijn dan de eigen bijdrage als [verweerder] een toevoeging zou hebben aangevraagd, is het hof van oordeel dat [eiser] zijn stelling onvoldoende onderbouwd heeft; dit met name in het licht van het feit dat toevoegingen in letselschadezaken in de regel slechts voorwaardelijk worden verleend en meestal ingetrokken worden zodra een uitkering wordt betaald en de rechtsbijstand bij de aansprakelijke partij in rekening kan worden gebracht. De stelling dat [verweerder] volledig is betaald door Interpolis, wordt door [eiser] zelf tegengesproken (…).”
Volgens het hof is een uurloon van € 225,-- exclusief btw, 5% dossier- en administratiekosten en verschotten niet expliciet overeengekomen, maar kan daarvan wel worden uitgegaan als op de gebruikelijke wijze berekend loon (rov. 6.10.3).
3.3
Het middel neemt terecht tot uitgangspunt dat de rechtsverhouding tussen een advocaat en een cliënt meebrengt dat de advocaat verplicht is met de cliënt te overleggen of er termen zijn te trachten een toevoeging te verkrijgen, tenzij de advocaat goede gronden heeft om aan te nemen dat de cliënt niet voor door de overheid gefinancierde rechtsbijstand in aanmerking komt (HR 1 november 1991, ECLI:NL:HR:1991:ZC0397, NJ 1992/121, en HR 14 mei 1993, ECLI:NL:HR:1993:ZC0962, NJ 1993/457).
3.4
De klachten dat het hof deze verplichting van de advocaat heeft miskend, falen echter bij gebrek aan belang. Het hof heeft in rov. 6.7.2, hiervoor in 3.2.3 geciteerd, immers overwogen dat [eiser] onvoldoende zijn stelling heeft onderbouwd dat hij, als [verweerder] een toevoeging zou hebben aangevraagd, niet meer verschuldigd zou zijn geweest dan de eigen bijdrage. Tegen die overweging zijn geen klachten gericht.
3.5
Ook de overige klachten van het middel kunnen niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien art. 81 lid 1 RO, geen nadere motivering nu die klachten niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.
.jpg?width=50&height=55)
.jpg?width=50&height=55)
