Uitspraken

De rechtbank heeft de klacht ongegrond verklaard en het verzoek tot toekenning van schadevergoeding afgewezen. Voor zover in cassatie van belang, overwoog de rechtbank:

“Met verzoekster is de rechtbank van oordeel dat het niet vermelden van de einddatum in de kennisgeving een aan de kennisgeving klevend formeel gebrek is.
De aard en strekking van het voorschrift van artikel 38c, lid 2, Wet Bopz brengt evenwel niet mee dat aan de schending daarvan de conclusie moet worden verbonden dat de beslissing van de voor de behandeling verantwoordelijk psychiater onzorgvuldig tot stand is gekomen en de toepassing van de dwangbehandeling onrechtmatig is (geweest). In dat verband weegt voor de rechtbank mee dat uit de wet volgt dat de termijn voor gedwongen behandeling overeenkomstig artikel 38c, lid 1, aanhef en onderdeel a, gerekend vanaf de dag waarop de beslissing tot stand komt, zo kort mogelijk maar niet langer dan drie maanden is, en in dit geval ook drie maanden heeft geduurd. Niet valt dan ook in te zien dat betrokkene door het aan de kennisgeving klevend gebrek in haar belangen is geschaad.

(…)

Uit het voorgaande volgt dat de klacht van verzoekster tegen de toepassing van de dwangbehandeling ongegrond dient te worden verklaard. Nu de beslissing waartegen de klacht is gericht niet als onrechtmatig heeft te gelden, volgt daaruit dat het verzoek tot toekenning van schadevergoeding dient te worden afgewezen.”

Het middel slaagt. In de door het middel genoemde beschikking overwoog de Hoge Raad onder meer:

“3.3.3 In het in art. 38c lid 2 Wet Bopz opgenomen vereiste dat de termijn van een dwangbehandeling als bedoeld in art. 38c lid 1, aanhef en onder a, Wet Bopz ‘zo kort mogelijk’ is, ligt besloten dat de arts die de beslissing tot dwangbehandeling neemt, een zorgvuldige afweging maakt, ook ten aanzien van de duur van die behandeling. Art. 38c lid 2 Wet Bopz strekt mede ertoe te voorkomen dat de patiënt in onzekerheid verkeert omtrent de door de behandelaar voorgenomen duur van de dwangbehandeling. De patiënt heeft derhalve belang erbij dat die duur wordt vermeld in de schriftelijke kennisgeving van de voorgenomen behandeling.”

Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld, wordt de onzekerheid die ontstaat indien geen einddatum in de kennisgeving is vermeld niet weggenomen door de omstandigheid dat dwangbehandeling ingevolge de wet niet langer dan drie maanden kan duren (zie de hiervoor aangehaalde beschikking onder 3.3.4). De rechtbank had de daarop betrekking hebbende klacht van klaagster dan ook gegrond moeten verklaren. De Hoge Raad kan de zaak in zoverre zelf afdoen.