Uitspraken

Onderdeel I van het middel klaagt over het oordeel van de rechtbank dat kon worden volstaan met een onderzoek van betrokkene door een arts voor verstandelijk gehandicapten. Volgens het onderdeel had bij dat onderzoek een psychiater betrokken moeten worden.

In zijn beschikking van 1 september 2017 (hiervoor vermeld in 3.2) heeft de Hoge Raad in een geval waarin in de geneeskundige verklaring een gecombineerde diagnose was gesteld – in die zaak bestaande in schizofrenie en een verstandelijke beperking – onder meer overwogen “dat aan art. 1 lid 6 Wet Bopz niet de strekking kan worden toegekend dat voor een machtiging tot voortgezet verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis kan worden volstaan met een verklaring van een arts verstandelijk gehandicapten indien de diagnose niet is beperkt tot het ‘eigen deskundigheidsterrein’ van die arts, maar tevens het deskundigheidsterrein van een psychiater bestrijkt. In een zodanig geval is mede een verklaring van een psychiater vereist.” (rov. 3.4.3)

In het onderhavige geval luidt de diagnose “lichte tot matige verstandelijke beperking en laag sociaal-emotioneel ontwikkelingsniveau (3 jaar). Schizofrenie met paranoïdie en een gedragsstoornis met impulsdoorbraken”. De rechtbank heeft geoordeeld dat kon worden volstaan met een onderzoek door een arts voor verstandelijk gehandicapten omdat de verstandelijke beperking van betrokkene op de voorgrond staat. Dit oordeel geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting. De Hoge Raad heeft in zijn beschikking van 1 september 2017, zoals hiervoor in 3.3.2 weergegeven, geoordeeld, kort gezegd, dat in geval van een gecombineerde diagnose niet kan worden volstaan met een verklaring van een arts voor verstandelijk gehandicapten, maar dat mede een verklaring van een psychiater vereist is. Uit die beschikking kan niet worden afgeleid dat dit anders is wanneer de verstandelijke beperking “op de voorgrond staat”. De klacht is dus terecht voorgesteld.

Het hiervoor overwogene brengt mee dat een arts voor verstandelijk gehandicapten die constateert dat bij de te onderzoeken patiënt niet alleen sprake is van een verstandelijke handicap maar ook van psychiatrische problematiek, een psychiater dient in te schakelen zodat deze de patiënt eveneens onderzoekt. De arts voor verstandelijk gehandicapten kan ook het onderzoek geheel aan de psychiater overdragen. In een geval als het onderhavige kan immers worden volstaan met een verklaring van een psychiater (zie HR 4 mei 2018, ECLI:NL:HR:2018:682).

Onderdeel II klaagt dat de rechtbank het in art. 19 Rv neergelegde beginsel van hoor en wederhoor heeft geschonden. Volgens het onderdeel heeft de rechtbank in haar beschikking gebruikgemaakt van documenten die na de mondelinge behandeling aan de rechtbank zijn toegestuurd, en heeft de advocaat van betrokkene niet op die documenten kunnen reageren.

Blijkens het proces-verbaal van de mondelinge behandeling heeft de advocaat van betrokkene aangevoerd dat de wettelijke aantekeningen als bedoeld in art. 37a Wet Bopz niet bij het verzoekschrift zijn overgelegd. De rechtbank heeft toen medegedeeld dat de GGZ-arts die aantekeningen zo snel mogelijk naar de rechtbank diende te sturen. In haar beschikking heeft de rechtbank vastgesteld dat de aantekeningen zijn “nagezonden” en dat de opmerking van de advocaat omtrent het ontbreken van die aantekeningen geen verdere bespreking behoeft “nu deze aantekeningen deel uitmaken van het dossier”. Noch uit de bestreden beschikking noch uit de overige stukken van het geding valt op te maken dat aan de advocaat de gelegenheid is geboden om op die aantekeningen te reageren. In cassatie moet het derhalve ervoor worden gehouden dat de advocaat die gelegenheid niet heeft gekregen. De klacht is dus gegrond.