Uitspraken

De heffingsambtenaar van de gemeente Steenwijkerland (hierna: de gemeente) heeft aan belanghebbende, een woningstichting, aanslagen rioolheffing opgelegd voor de jaren 2013, 2014 en 2015.

De gemeente heeft de baten van de rioolheffing voor 2013 geraamd op € 5.692.870 en de lasten op € 5.697.428. Voor 2014 zijn die bedragen € 5.443.945 respectievelijk € 5.610.970 en voor 2015 € 5.405.100 respectievelijk € 5.597.502.

Tot de geraamde lasten behoren in alle jaren kosten voor het baggeren van watergangen, het onderhoud van oeverbeschermingen, beheer en onderhoud vaarwegen waterschap en het maaien en onderhoud van sloten (hierna: de baggerkosten en kosten van onderhoud oevers).

Het Hof heeft voorts geoordeeld dat de heffingsambtenaar bij de geraamde lasten alsnog rekening mocht houden met niet in de ramingen opgenomen omzetbelasting over de baggerkosten en kosten van onderhoud oevers, omdat uit artikel 228a, lid 3, Gemeentewet volgt dat die omzetbelasting tot de lasten wordt gerekend. Deze bedragen aan omzetbelasting overtreffen de veegkosten van € 50.000 per jaar die ten onrechte als lasten in de ramingen waren meegenomen, zodat de geraamde baten de geraamde lasten niet overtreffen, aldus het Hof.

De eerste drie middelonderdelen richten zich tegen het in 2.3.1 weergegeven oordeel van het Hof.

Het eerste middelonderdeel betoogt dat de baggerkosten en kosten van onderhoud oevers niet verhaald mogen worden via de rioolheffing.

Het middelonderdeel faalt. Het Hof heeft aannemelijk geacht dat de kosten van baggeren en onderhoud van de oevers mede zijn gemaakt voor de inzameling van afvloeiend hemelwater en de verwerking van ingezameld hemelwater. Dat oordeel komt erop neer dat die kosten meer dan zijdelings verband houden met de riolering, zodat zij (geheel of ten dele) via de rioolheffing mogen worden verhaald. Dit oordeel geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting (vgl. HR 4 juni 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL0990). Voor het overige berust het op een aan het Hof voorbehouden waardering van de feiten en omstandigheden. Het is niet onbegrijpelijk.

Het tweede middelonderdeel betoogt dat het Hof de regels omtrent stelplicht en bewijslast heeft miskend door te oordelen dat de heffingsambtenaar de hoogte van de geraamde lasten aannemelijk heeft gemaakt. Het middelonderdeel wijst erop dat belanghebbende heeft gesteld dat de baggerkosten in de jaren 2014 en 2015 voor 100 procent zijn toegerekend aan de rioolheffing en dat de gemeente heeft aangevoerd dat die kosten slechts voor 50 procent aan de rioolheffing zijn toegerekend zonder aan te tonen waaraan de andere 50 procent van de kosten zijn toegerekend. Het bestreden oordeel is volgens het middelonderdeel onjuist of onbegrijpelijk aangezien de gemeente niet de kostenverdeelstaat en de begroting met de daarin vastgelegde verdeelsleutels heeft overgelegd.

In het oordeel van het Hof is onder meer vermeld dat belanghebbende ten aanzien van de toerekening van de baggerkosten in de ramingen twijfel heeft geuit of die post kan worden aangemerkt als een ‘last ter zake’. De heffingsambtenaar heeft naar het oordeel van het Hof voldoende toegelicht welke kosten worden toegerekend, dat de toerekening van de kosten elk jaar consistent is en welke keuzes zijn gemaakt bij de gehele of gedeeltelijke toerekening van kosten. Dat oordeel, dat erop neerkomt dat het Hof belanghebbende niet is gevolgd in haar andersluidende stelling, geeft niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting, is niet onvoldoende gemotiveerd en niet onbegrijpelijk. Het tweede middelonderdeel faalt daarom.

Het derde middelonderdeel betoogt dat het bestreden oordeel ten onrechte tot uitgangspunt neemt dat indirecte kosten zoals baggerkosten en de kosten van onderhoud van oevers door de gemeente rechtmatig zijn toegerekend aan de rioolheffing omdat zij meer dan zijdelings met de verleende diensten samenhangen. Volgens het middelonderdeel blijkt uit de totstandkomingsgeschiedenis van de regels over de rioolheffing dat indirecte kosten slechts toerekenbaar zijn voor zover de kostenpost samenhangt met de riolering.

Het vierde middelonderdeel richt zich tegen het in 2.3.2 weergegeven oordeel van het Hof. Het betoogt dat met de omzetbelasting over de voor de riolering gemaakte kosten geen rekening mag worden gehouden omdat deze kosten niet in de ramingen van de gemeente waren opgenomen.