Uitspraken

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) Op 9 januari 2020 heeft de burgemeester ten aanzien van betrokkene een crisismaatregel genomen als bedoeld in art. 7:1 Wvggz. Voorafgaand aan die beslissing is een medische verklaring opgemaakt door een niet bij de behandeling betrokken psychiater. Betrokkene bevond zich toen in het politiebureau te Weert.

(ii) In rubriek 3.b van de medische verklaring is, voor zover hier van belang, het volgende vermeld:

“[Betrokkene] heeft zich vandaag meerdere malen gemeld op het politiebureau omdat zij aangifte wilde doen van inbraak in haar huis. Er zouden mensen zijn die spullen bij haar weg hadden genomen. Wanneer er een afspraak gemaakt wordt om haar aangifte op te nemen, loopt ze vervolgens weer weg. Wanneer de politie aangeeft haar te willen helpen, met haar te praten en dat het goed zou zijn wanneer er een hulpverlener voor haar langskomt, laait ze op. Ze begint dan te schreeuwen, wordt verbaal agressief en spuugt. De politie heeft haar vanwege haar agressieve houding naar de grond moeten halen. Ten tijde van de beoordeling zat ze met een spuugkap en handboeien in de ophoudkamer op het politiebureau.

Pt [lees: patiënte] via skype gesproken, zit met een antispuugmasker in de politiecel, waar ze zich de laatste weken constant aanbiedt. Pte geeft aan paranoïde te zijn, zegt zich onheus behandeld te voelen door de politie. Vandaag meerdere keren op politiebureau, wil aangifte van diefstal doen, duidelijk verward, gaat door het lint op politiebureau, moet dan door meerdere mensen in bedwang worden gehouden. Heeft een trap naar collega uitgedeeld. Ziektebesef en -inzicht is nihil. Ze vindt dat er geen hulp nodig is en geeft aan dat ze fysiek veel klachten heeft maar dat ze mentaal heel sterk is geworden.”

De diagnose in rubriek 3.d luidt: “Psychose, paranoied, mogelijk drugs gerelateerd”.

“2.2. Door en namens de advocaat van betrokkene is gesteld dat zij geen stukken hebben ontvangen na het opleggen van de crisismaatregel. (…)

Op grond van artikel 7:2, lid 2 Wvggz dient de burgemeester onverwijld een afschrift van zijn beslissing tot het nemen van een crisismaatregel aan betrokkene te zenden.

Verweerder beroept zich op landelijke afspraken, waarin staat opgenomen dat betrokkene via zijn of haar advocaat wordt geïnformeerd.

De rechtbank overweegt als volgt. De desbetreffende gang van zaken leidt tot een schending van artikel 7:2, lid 2 Wvggz. Nu in de wet is bepaald dat betrokkene een afschrift van de door de burgemeester genomen crisismaatregel dient te ontvangen, zal de rechtbank het beroep op dit punt gegrond verklaren.

Namens betrokkene is gesteld dat zij gehoord wenste te worden voorafgaande aan het nemen van de beschikking door de burgemeester en dat het niet klopt dat zij geweigerd heeft gehoord te worden.

Verweerder stelt dat de vraag of betrokkene al dan niet gehoord wil worden door de burgemeester, onderdeel is van de beoordeling door en het gesprek met de psychiater. Het resultaat hiervan is vastgelegd in Khonraad. Op het formulier is aangevinkt dat betrokkene niet gehoord wenste te horen. Een veld voor het invoeren van een toelichting daarop, ontbreekt op het formulier.

Op grond van artikel 7:1, lid 3 sub b Wvggz neemt de burgemeester niet eerder een crisismaatregel dan nadat hij betrokkene, zo mogelijk, in de gelegenheid heeft gesteld om te worden gehoord. Het gaat om een ingrijpende maatregel, namelijk gedwongen zorg, waardoor de burgemeester een goede belangenafweging moet kunnen maken.

Verweerder heeft nagelaten om via de psychiater te achterhalen waaruit de weigering om gehoord te worden bleek, en heeft dat evenmin onderbouwd na het ingediende beroep tegen de crisismaatregel.

Met inachtneming van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verweerder onoldoende heeft onderbouwd dat hij heeft voldaan aan zijn verplichting op grond van voornoemd artikel. De rechtbank is dan ook van oordeel dat de wettelijke bepalingen ten aanzien van het horen van betrokkene onvoldoende in acht zijn genomen. De rechtbank zal het beroep op dit punt gegrond verklaren.

(…)

Namens betrokkene is gesteld dat het medisch onderzoek niet voldoet aan de door de wet gestelde eisen omdat het medisch onderzoek via Skype en dus middels indirect contact heeft plaatsgevonden. Voorts is niet nader gemotiveerd waarom de psychiater betrokkene niet in direct contact heeft gesproken en heeft geobserveerd. (…)

Bij een onderzoek via Skype-contact valt niet alleen de geur weg, maar bestaat ook het risico dat de visuele waarneming door de psychiater gering zal zijn. Bovendien zou de lichaamstaal van betrokkene minder goed waarneembaar kunnen zijn voor de medicus. Dit betekent dat direct contact, in de vorm van een onderzoek ter plaatse, te allen tijde de voorkeur verdient. Desalniettemin is de rechtbank van oordeel dat een onderzoek via Skype mag plaatsvinden wanneer een lijfelijk onderzoek niet mogelijk blijkt vanwege belemmeringen die het spoedeisende karakter van een crisismaatregel met zich mee kunnen brengen. Daarbij komt dat de toets van de rechter binnen drie dagen na het opleggen van de crisismaatregel gebeurt en betrokkene in de meeste gevallen kort na de opname door een volgende psychiater wordt gezien, waardoor eventuele nadelen van een skype-onderzoek beperkt blijven. Indien die psychiater immers van mening is dat niet langer wordt voldaan aan de eisen van de wet, kan de procedure om de crisismaatregel te beëindigen in gang worden gezet.

De rechtbank zal het beroep op dit punt ongegrond verklaren.”