Uitspraken

Onderdeel 1 van het middel klaagt dat het hof in rov. 5.6.2 is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting. Gelet op HR 14 december 2018, ECLI:NL:HR:2018:2321 mag het hof de wijziging van een door de rechtbank vastgestelde zorgregeling niet overlaten aan de gezinsvoogd, aldus de klacht. Verder klaagt het onderdeel dat de voorwaarde dat er in ieder geval regelmatig contact tussen [betrokkene 1] en haar moeder zal blijven bestaan, te ruim of te onbepaald is, althans te veel vrijheid aan de gezinsvoogd geeft en tot te veel onzekerheid leidt bij de moeder. Dit verhoudt zich volgens het onderdeel niet met de ruime rechtsbescherming die de ouder geniet op grond van de genoemde uitspraak van 14 december 2018.

De beslissing van het hof dat de gezinsvoogd in het belang van [betrokkene 1] tijdelijk, voor de duur van de ondertoezichtstelling, wijziging in de zorgregeling kan aanbrengen, geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Het onderdeel doet tevergeefs een beroep op de prejudiciële beslissing van de Hoge Raad van 14 december 2018.2 Deze beslissing houdt – voor zover hier van belang – in dat wanneer een gecertificeerde instelling het van belang acht dat een door de rechter vastgestelde zorgregeling met betrekking tot een onder haar toezicht gestelde minderjarige wordt gewijzigd, zij niet door middel van het geven van een schriftelijke aanwijzing op de voet van art. 1:265f BW die zorgregeling opzij kan zetten. De gecertificeerde instelling dient in dat geval op de voet van art. 1:265g lid 1 BW de kinderrechter te verzoeken de vastgestelde zorgregeling te wijzigen. In dit geval is het echter de rechter zelf die, in het kader van de vaststelling van de zorgregeling, de gezinsvoogd ruimte laat om – tijdelijk, voor de duur van de ondertoezichtstelling – de contacten tussen de minderjarige en een van de ouders te beperken. Indien de rechter dat in het belang van het kind noodzakelijk acht, staat hem dat vrij.3

Ook de klacht dat het hof niet kon volstaan met de voorwaarde dat er in ieder geval regelmatig contact tussen [betrokkene 1] en de moeder zal blijven bestaan, faalt. In het licht van de door het hof in rov. 5.6.2 genoemde omstandigheden is de beslissing om de bevoegdheid van de gezinsvoogd niet aan striktere voorwaarden te onderwerpen, niet onjuist of onvoldoende gemotiveerd.

Opmerking verdient dat indien de vader of de moeder het niet eens is met de wijze waarop de gezinsvoogd gebruikmaakt van de hem door het hof gegeven bevoegdheid om de zorgregeling te wijzigen, hij of zij zich op de voet van art. 1:262b BW tot de kinderrechter kan wenden. Verder kan hij of zij in geval van gewijzigde omstandigheden de rechtbank verzoeken de zorgregeling te wijzigen (art. 1:253a lid 4 BW in verbinding met art. 1:377e BW).

De overige klachten van het middel kunnen evenmin tot cassatie leiden. De Hoge Raad hoeft niet te motiveren waarom hij tot dit oordeel is gekomen. Bij de beoordeling van deze klachten is het namelijk niet nodig om antwoord te geven op vragen die van belang zijn voor de eenheid of de ontwikkeling van het recht (zie art. 81 lid 1 RO).