Uitspraken

Het voor een kort geding vereiste spoedeisend belang bij de vordering is aanwezig. Vaststaat immers dat CAP door de terugval in reizigers als gevolg van de coronapandemie veel minder inkomsten uit PFC’s heeft ontvangen en ontvangt dan was begroot en dan nodig is om de kosten van haar luchtvaartactiviteiten te dekken. Volgens CAP zal handhaving van de huidige tarieven er op korte termijn toe leiden dat zij niet meer aan haar financiële verplichtingen kan voldoen, met haar faillissement tot gevolg.

De vordering strekt ertoe dat het gerecht voor 2021 PFC-tarieven vaststelt die ingevolge het Landsbesluit door de Minister worden vastgesteld. De civiele rechter dient zich bij aangelegenheden als de onderhavige terughoudend op te stellen en kan zijn oordeel of inschatting over wat redelijk of wenselijk zou zijn niet in de plaats stellen van de aan het bestuur als uitvoerende macht toekomende beslissingsbevoegdheid. Slechts indien sprake is van onrechtmatig handelen van het Land, is ruimte voor civielrechtelijk ingrijpen.

Van dat laatste is naar het voorlopig oordeel van het gerecht geen sprake, hetgeen hierna wordt toegelicht.

Partijen zijn het erover eens dat de coronapandemie ook voor CAP in 2020 ingrijpende gevolgen heeft gehad en dat het hier een ‘uitzonderlijke en onvoorziene omstandigheid’ betreft als bedoeld in artikel 20 van het Landsbesluit, op grond waarvan handhaving van de geldende tarieven niet verantwoord is. Dat de PFC omhoog moet om de (investerings)kosten van PAC alsnog te kunnen dekken, is niet in geschil.

Zoals blijkt uit de brief van de Minister van 30 oktober 2020 en het in dit geding door het Land ingenomen standpunt, kan de Minister zich echter niet vinden - daarin gesteund door de geconsulteerde vliegmaatschappijen en BTP - in het tempo waarin de niet-gedekte kosten volgens CAP moeten worden doorberekend in de PFC. Dat geldt zowel voor het voorstel van CAP om die kosten in één jaar (2021) terug te verdienen door een verviervoudiging van de PFC, als voor het (niet geheel onvoorwaardelijke) voorstel van CAP de kosten te spreiden over een periode van vier jaar door verdubbeling van de PFC. De Minister acht een dergelijk verhoging onredelijk en slecht voor de concurrentiepositie van Curaçao als reisbestemming.

Artikel 13 Landsbesluit bepaalt dat de PFC’s kostengeoriënteerd, non-discriminatoir, transparant en redelijk zijn. De toelichting bij het Landsbesluit vermeldt dat het redelijkheidscriterium ‘onder meer’ inhoudt dat er geen wanverhouding mag bestaan tussen de tarieven en hetgeen ervoor geboden wordt. Gelet hierop kan niet worden geoordeeld dat de Minister zich in redelijkheid niet op het standpunt heeft kunnen stellen dat een sterke tariefsverhoging zoals door CAP voorgesteld niet redelijk is als bedoeld in artikel 13 Landsbesluit. Dat een dergelijke verhoging, zoals CAP met verwijzing naar een deskundigenrapport stelt, geen negatieve uitwerking zal hebben op de passagiersaantallen, heeft het Land gemotiveerd betwist, eveneens met verwijzing naar een deskundigenbericht en met verwijzing naar de reactie van in het bijzonder vliegmaatschappij TUI (‘by raising this from 45 to USD 210 you are literally killing tourism to Curaçao’). Dat de vrees van de Minister dat een sterke tariefsverhoging de concurrentiepositie van Curaçao zal schaden ongegrond is, kan in dit kort geding dan ook niet worden aangenomen. Overigens heeft het Land er op goede grond op gewezen dat, ook als dat wel het geval zou zijn en passagiers zich door de sterk verhoogde PFC’s niet zouden laten ontmoedigen, dat nog niet meebrengt dat de tarieven dus redelijk zijn.

Bij het voorgaande komt dat CAP, zoals veel andere bedrijven, gebruikt heeft gemaakt van de NOW-regeling, en dat de door CAP krachtens overeenkomst aan overheidsvennootschap Hato International Airport N.V. verschuldigde concessievergoeding inmiddels is verlaagd. CAP heeft in die zin al enige hulp gekregen om de gevolgen van de coronacrisis het hoofd te bieden. Voorts heeft het Land een voorzet gegeven voor een alternatieve wijze van doorberekening van de niet-gedekte kosten. In zijn pleitnota vermeldt het Land dat bij een spreiding van het tekort over minimaal 10 jaar de tariefsverhoging ‘relatief overzichtelijk’ zou blijven, dat het voor CAP als onderdeel van een internationaal concern mogelijk moet zijn financiering te regelen en dat die financiering in de systematiek van artikel 16 Landsbesluit als activum kan worden opgevoerd en mag worden afgeschreven over een langere periode.

Gelet op het voorgaande kan niet worden geoordeeld dat het Land onrechtmatig jegens CAP heeft gehandeld doordat de Minister niet heeft willen besluiten conform het tariefvoorstel van CAP van 28 augustus 2020 en/of door de PFC’s niet vast te stellen op de (iets lagere) bedragen die CAP in dit kort geding voorstaat. Er zijn geen aanwijzingen dat de Minister en BTP niet bereid zijn een alternatief voorstel van CAP (voor zowel 2021 als op grond van artikel 3 Landsbesluit voor de volgende driejaarlijkse tariefperiode) in welwillende behandeling te nemen.

Slotsom na het voorgaande is dat de vordering van CAP niet toewijsbaar is. De overige daartegen door het Land gevoerde verweren behoeven geen bespreking.

CAP zal als de in het ongelijk te stellen partij in de proceskosten worden veroordeeld.