Uitspraken

Het belangrijkste verwijt in de ontslagbrief d.d. 24 juli 2015 is dat [verzoeker] kennelijk iets in de kantoorkoffie heeft gedaan (“apparent tampering with the coffee”). [verweerster] stelt in deze brief niet dat er sprake is van een poging tot moord.

Met [verweerster] is het Gerecht van oordeel dat een dringende reden voor ontslag op staande voet kan bestaan indien een werknemer met de kantoorkoffie knoeit. Er dient immers sprake te zijn van veilige arbeidsomstandigheden en die zijn er niet als een werknemer aan het drinken of eten van zijn collega’s een substantie, wat het ook is, toevoegt. Van een werkgever mag, indien ter zake een vermoeden ontstaat, actie worden verwacht.

Allereerst dient echter te worden vastgesteld of [verzoeker] iets in de koffie heeft gedaan. Als dat niet komt vast te staan is er geen sprake van een dringende reden omdat dan de feitelijke grondslag aan het ontslag ontbreekt. Anders dan [verweerster] stelt kan het Gerecht dat niet vaststellen aan de hand van de processtukken, de bijlagen en evenmin aan de hand van de videobeelden die ter zitting zijn bekeken. Uit een en ander volgt dat sprake is van een bedrijfsruimte waar (uiteraard) meerdere mensen werken. Zij hebben allen toegang tot de keuken en de koffie. Het Gerecht heeft beelden bekeken die zijn geselecteerd op de bewegingen van [verzoeker] (met een zwart plastic tasje dat op Sint Maarten zeer algemeen wordt gebruikt om voedsel in te vervoeren) richting keuken en retour, maar er zijn die dag ook ongetwijfeld opnames van andere werknemers die in de keuken zijn geweest, koffie hebben gepakt, een broodje hebben gesmeerd, met zwarte plastic tasjes hebben gelopen enzovoorts. De opnames van de keuken zijn slecht zichtbaar. Het is een klein beeld gemaakt door een camera op relatief grote afstand. [verzoeker] is zichtbaar maar uitsluitend op de rug. Niet is zichtbaar wat hij op het aanrecht en in de keukenkastjes doet. Evenmin heeft het Gerecht verdacht gedrag van [verzoeker] kunnen ontwaren; het gesticuleren en het vele omkijken kan net zo goed komen omdat [verzoeker] tegelijkertijd met collega’s praat dan dat hij clandestien met de koffie bezig is. Irrationeel gedrag, zoals het vullen van een waterkoker en er niets mee doen, komt wel vaker voor in een omgeving waarin iedereen druk is met zijn werk. Dat is niet perse verdacht.

Dit betekent dat het Gerecht niet heeft kunnen vaststellen dat [verzoeker] met de koffie heeft geknoeid. Op [verweerster] rust de stelplicht alsmede de bewijslast van de dringende reden. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen is door [verweerster] te weinig gesteld om haar toe te laten tot het bewijs dat [verzoeker] met de koffie heeft geknoeid. Zelfs al zou het NFI rapport voorhanden zijn en uitwijzen dat er inderdaad een groene substantie aan de koffie is toegevoegd dan nog is het de vraag of [verzoeker] dit heeft gedaan. Politieonderzoek zou dat moeten uitwijzen maar dergelijk onderzoek is (nog) niet uitgevoerd.

Als dringende reden wordt in de ontslagbrief verder genoemd dat er sprake is van “threatening, belligerent behavior and actions associated with your suspension”. Uit de aangifte is af te leiden dat [verzoeker] gezegd zou hebben: “she knows what’s good for her, because she has her door closed” en: “all those who have something to do with this, is gonna get what’s coming for them.” [verzoeker] betwist op zich niet dat hij dit heeft gezegd, maar hij betwist dat hij heeft gedreigd. Hij bedoelde dat hij de schorsing juridisch wilde gaan aanvechten. Het Gerecht overweegt dat dergelijke uitspraken niet voldoende zijn om een ontslag op staande voet te rechtvaardigen. Duidelijk is dat [verzoeker] het niet eens was met de hem opgelegde onbetaalde schorsing en daarover zijn ongenoegen uitte, temeer nu hij kennelijk ook in zijn dossier de niet aan hem verzonden brief d.d. 14 juli 2015 net had gelezen. Dat had hij genuanceerder moeten doen. Evenmin oordeelt het Gerecht dat er ter zake een relevant verleden is; het dienstverband is twee keer verlengd en [verzoeker] had een loonsverhoging gekregen. Dat doet een werkgever normaliter niet als een werknemer collega’s bedreigt. Twee eerdere incidenten zijn met een schorsing afgedaan. Van een derde incident, waarop [verweerster] zich beroept, ontbreekt documentatie zodat het Gerecht daarmee niets aankan.

Het Gerecht oordeelt dan ook dat het ontslag op staande voet nietig is.

verweerster] stelt dat [verzoeker] zich niet beschikbaar heeft gehouden de overeengekomen werkzaamheden te verrichten en dus dat zij niet gehouden is het loon door te betalen. Het Gerecht oordeelt dat dit verweer niet opgaat. In voormelde brief van mr. Rogers van 21 september 2015, waarvan de ontvangst niet wordt betwist, heeft [verzoeker] zich immers ter beschikking gesteld om de overeengekomen werkzaamheden te verrichten. Dat is voldoende. Het komt voor rekening van [verweerster] dat zij hiervan geen gebruik heeft gemaakt.

Voormelde overwegingen houden in dat het Gerecht voor recht zal verklaren dat het ontslag op staande voet nietig is en dat [verweerster] het overeengekomen loon plus wettelijke rente daarover aan [verzoeker] dient te betalen. Tegen de wettelijke verhogingen is geen verweer gevoerd zodat het Gerecht deze eveneens zal toewijzen, zij het ambtshalve gematigd tot maximaal 10%. De door [verweerster] gevorderde verklaring voor recht wordt afgewezen en dat geldt eveneens voor de gevorderde gefixeerde schadevergoeding nu [verzoeker] niet schadeplichtig is jegens [verweerster].

Aldus resteert te beoordelen de vordering van [verzoeker] strekkende tot betaling van achterstallig loon. Kort en zakelijk weergegeven stelt [verzoeker] dat [verweerster] hem niet heeft uitbetaald voor de overeengekomen 40 uur per week over de periode 16 februari 2013 tot en met 15 augustus 2015. [verzoeker] geeft daarvan een gedetailleerd overzicht met bijlagen. Hiertegenover stelt [verweerster] dat [verzoeker] er zelf voor koos om zijn uren niet te maken. Hij diende elke dag zijn time card tot 8 uur te vullen, maar hij liet het gewoon na om de opdrachten bij klanten uit te voeren, hetgeen voor een deel de reden vormt voor de opgelegde schorsingen. De met dat minderwerk gemoeide tijd heeft [verweerster] dus in mindering gebracht op de gewerkte uren. Geen werk en dan ook geen loon. [verzoeker] kan nu achteraf zich niet ineens beroepen op de 40-urige werkweek.

Het Gerecht overweegt dat partijen een 40-urige werkweek zijn overeengekomen. Daarop is het loon gebaseerd blijkens de arbeidsovereenkomst. Het is niet gebaseerd op het aantal klussen dat [verzoeker] uitvoerde en er is geen link overeengekomen tussen de time cards en het overeengekomen loon. Het kan zijn dat [verzoeker] niet hard genoeg werkte en dus niet zijn 40 uren per week haalde, maar [verweerster] kan dan niet zijn salaris navenant verminderen zonder zijn uitdrukkelijke toestemming te vragen en te krijgen. Loon is immers een primaire arbeidsvoorwaarde; er ontstaat niet min of meer vanzelf een aanpassing van het overeengekomen loon al naar gelang de perceptie van de werkgever over het werkpatroon van de werknemer. Dat moet uitdrukkelijk worden overeengekomen, nog daargelaten dat [verzoeker] de stellingen van [verweerster] over de time cards inhoudelijk betwist en gemotiveerd stelt dat hij juist meer dan 40 uur per week heeft gewerkt. Dit betekent dat de vorderingen van [verzoeker], die cijfermatig door [verweerster] niet dan wel onvoldoende worden betwist, moeten worden toegewezen, wederom verhoogd met de wettelijke rente en maximaal 10% wettelijke verhogingen.

Als overwegend in het ongelijk gestelde partij dient [verweerster] te worden veroordeeld in de proceskosten.