Uitspraken

In deze zaak gaat het kort gezegd om het volgende.

[eiseres] is door de rechtbank failliet verklaard (vonnis 20 augustus 2014). Het hof heeft de faillietverklaring vernietigd (arrest 9 oktober 2014). Tegen het arrest van het hof is cassatieberoep ingesteld, welk cassatieberoep door Uw Raad met toepassing van art. 81 RO is verworpen (HR 6 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:530). Tussen de uitspraak van het hof inhoudende de vernietiging van de faillietverklaring en het in kracht van gewijsde gaan van die vernietiging door de verwerping van het daartegen gerichte cassatieberoep, is de curator kennelijk op enig moment overgegaan tot de verkoop aan [verweerder] c.s. van vermogensbestanddelen die in eigendom toebehoren aan [eiseres].

[eiseres] is een kortgedingprocedure gestart waarin zij afgifte door [verweerder] c.s. vordert van haar eigendommen op straffe van verbeurte van een dwangsom.1 De rechtbank heeft [eiseres] niet-ontvankelijk verklaard (vonnis 21 november 2014). Het hof heeft de vorderingen van [eiseres] afgewezen (arrest 7 juli 2015).

In cassatie staat de vraag centraal wat rechtens is wanneer de faillietverklaring wordt vernietigd en vervolgens daartegen cassatieberoep wordt ingesteld. Is er dan (meteen na de beslissing houdende vernietiging) (nog) wél een staat van faillissement of niet? En kan de curator dan (nog) geldig beschikkingshandelingen verrichten?

De rechtbank oordeelde in de onderhavige procedure, in lijn met het standpunt van verweerders in cassatie, de curator en de griffie van het hof dat de vernietiging van de faillietverklaring uitsprak, dat deze vernietiging kracht van gewijsde moet hebben gekregen. Dat was ten tijde van haar beslissing nog niet het geval. Aan vragen van eigendom van goederen en de waarde van beschikkingshandelingen door de curator kwam de rechtbank dan ook niet toe, omdat er nog steeds, ondanks de beslissing van het hof houdende de vernietiging van de faillietverklaring, gelet op het aanhangige cassatieberoep sprake was van een faillissementstoestand. Nu de door [eiseres] ingestelde vordering een boedelvordering betreft, verklaarde de rechtbank [eiseres] niet-ontvankelijk. In hoger beroep echter diende het hof, dat inmiddels ambtshalve bekend was met het feit dat het cassatieberoep tegen de vernietiging van de faillietverklaring door Uw Raad was verworpen, uit te gaan van deze vernietiging zodat er geen faillissementstoestand meer was.4 [eiseres] was dus wel ontvankelijk in haar vordering, zodat het hof ook aan een inhoudelijk oordeel over de afgiftevordering van [eiseres] is toegekomen. Hij heeft de vordering afgewezen. Daarbij is onder meer art. 13 Fw in beeld gekomen.

Het hof heeft in rov. 3.1 tot en met 3.5 van zijn uitspraak van 7 juli 2015 de feiten vastgesteld. Deze overwegingen zijn in cassatie onbestreden gebleven. De onderstaande feitenweergave is aan deze overwegingen ontleend. Om de zaak iets overzichtelijker te maken, voeg ik aan de feitenweergave ook de door [eiseres] gestelde, door het hof niet onjuist bevonden, feiten (de hypothetische feitelijke grondslag in cassatie) toe, zoals deze valt op te maken uit de processtukken die partijen hebben aangeleverd.

[eiseres] heeft de activiteiten doorgestart van de op 7 mei 2014 in staat van faillissement verklaarde [A]. Zij heeft in dat kader de machines, voor zover niet verkocht door de curator, en het bedrijfspand gehuurd van [verweerster 1].5 Al snel ontstaat een conflict tussen [eiseres] en [verweerster 1], die samen met [betrokkene] het faillissement van [eiseres] aanvraagt.

Bij vonnis van de rechtbank Overijssel, zittingsplaats Almelo, van 20 augustus 2014 is [eiseres] in staat van faillissement verklaard. Het faillissement is met name een gevolg van genoemd conflict tussen [eiseres] en [verweerster 1] die voorheen bestuurder van [A] was.

Bij arrest van het hof Arnhem-Leeuwarden van 9 oktober 2014 is het vonnis van de rechtbank Overijssel van 20 augustus 2014 vernietigd.

De aanvragers van het faillissement, te weten [betrokkene] en [verweerster 1], zijn van het arrest tijdig in cassatie gekomen bij de Hoge Raad.

Kort na de vernietiging van het faillissement van [eiseres] op 9 oktober 2014 heeft [verweerster 1] aan [eiseres] gemeld dat zij het bedrijfspand en de machines had verkocht aan (een vennootschap van) [verweerder 4] en heeft [verweerder 4] aan [eiseres] medegedeeld dat zij per direct geen gebruik meer kon maken van het gehuurde. De sloten van het gehuurde zijn direct vervangen. [eiseres] heeft getracht haar zich in het gehuurde bevindende eigendommen (inventaris, voorraad en computerserver) op te halen, maar haar werd op 15 oktober 2014 door [verweerster 1] de toegang geweigerd althans werd het haar onmogelijk gemaakt om haar eigendommen op te halen. Op 16 oktober 2014 heeft [eiseres] bericht ontvangen van [verweerster 1] dat haar eigendommen waren opgeslagen en tegen vergoeding van die kosten konden worden opgehaald. Uiteindelijk is een deel van die zaken – met goedkeuring van de rechter-commissaris – door de curator verkocht en geleverd aan een bedrijf genaamd [C].6

Het cassatiemiddel bestaat uit een tweetal onderdelen waarvan alleen het onderdeel genummerd 2.1 een zelfstandige klacht bevat. Die klacht komt met enkele subklachten op tegen ’s hofs oordeel dat het faillissement ook na vernietiging in appel in zekere zin voortduurt totdat de appeluitspraak in kracht van gewijsde is gegaan, zoals neergelegd in rov. 4.7-4.9 en 5 van het bestreden arrest.

Onderdeel 2.1 betoogt dat het hof is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting nu de vernietiging van een vonnis strekkende tot faillietverklaring ertoe leidt dat de faillissementstoestand onmiddellijk wordt opgeheven en slechts herleeft indien met succes een rechtsmiddel is aangewend tegen de uitspraak waarmee de faillietverklaring is vernietigd. Dat wordt in de randnummers 2.1.1 tot en met 2.1.6 uitgewerkt in een aantal subklachten die puntsgewijs op het volgende neerkomen:

Onderdeel 2.2 bevat slechts een veegklacht en betoogt dat rov. 5 en 6 niet in stand kunnen blijven als een van de in onderdeel 2.1 geponeerde klachten slaagt.

Alvorens te komen tot een bespreking van de klachten komt het mij dienstig voor eerst enkele, meer algemene, opmerkingen te maken over het beheer en de beschikking over de faillissementsboedel en de rol van de art. 13 en 15 Fw in dat geheel.

Ik stel bij het navolgende voorop dat het hof een voorshands oordeel heeft gegeven, passend bij het feit dat het een kortgedingprocedure betreft. Een oordeel in een kort geding kan geen afbreuk doen aan de bodemprocedure. Om te komen tot een definitieve vaststelling van de materiële rechtsverhouding zijn partijen aangewezen op een bodemprocedure. Weliswaar is de kortgedingrechter gebonden aan het recht, maar gelet op de aard van het kort geding geeft hij slechts een voorshands oordeel over die materiële rechtsverhouding. Hij loopt als het ware vooruit op de uitkomst in de bodemprocedure. De uitkomst in een kort geding is dus niet alleen afhankelijk van het toepasselijke recht, maar ook van de belangenafweging van de kortgedingrechter. Kan hij, gegeven een onzekere juridische situatie, komen tot het treffen van een bepaalde voorziening, of zou hij door het treffen van die voorziening afbreuk doen aan de bodemprocedure?8

De Fw kent een bijzonder regime dat afwijkt van het normale regime dat geldt voor constitutieve vonnissen, waarvan de faillietverklaring een voorbeeld is. Dat reguliere regime houdt in dat de werking er pas is wanneer de beslissing kracht van gewijsde heeft gekregen.9 Het voor het faillissementsvonnis geldende regime wijkt daarvan af, zo volgt uit art. 4 lid 5 Fw.10

Als aan de voorwaarden voor het uitspreken van een faillissement is voldaan, kan de rechter overgaan tot faillietverklaring. Na het uitspreken van het faillissement wordt direct overgegaan tot publicatie van het vonnis, ongeacht of er een rechtsmiddel is ingesteld. Het uitgesproken vonnis van faillietverklaring is ex art. 4 lid 5 Fw bij voorraad, op de minuut, uitvoerbaar, niettegenstaande een daartegen gerichte voorziening. Met het uitspreken van het faillissement verliest de gefailleerde immers het beheer en de beschikking over zijn vermogen. De werking van een faillietverklaring dient derhalve direct aan te vangen, zelfs als er niet onmiddellijk een grosse beschikbaar is.11

Vanaf de dag waarop de faillietverklaring is uitgesproken, rust een algemeen faillissementsbeslag op het vermogen van de gefailleerde. Dat beslag werkt terug tot 0.00 uur van de dag van faillietverklaring, zo volgt uit art. 23 Fw. De gefailleerde wordt geacht die gehele dag het beheer en de beschikking over zijn vermogen te hebben verloren. Dat beheer en die beschikking komt vanaf die dag toe aan de curator.

De schuldenaar jegens wie het faillissement is uitgesproken, staat een aantal rechtsmiddelen ter beschikking.12 In het onderhavige geval heeft de schuldenaar op voet van art. 8 Fw hoger beroep ingesteld tegen de jegens haar uitgesproken faillietverklaring. In hoger beroep maakt de appelrechter een zelfstandige afweging of de schuldenaar in een toestand verkeert waarin deze is opgehouden te betalen en of de aanvrager inderdaad beschikt over een vorderingsrecht jegens de schuldenaar. Het betreft in appel een ex nunc-toetsing. Ook omstandigheden die zijn opgekomen na het vonnis houdende faillietverklaring kunnen door de appelrechter worden meegewogen.13 Ten aanzien van [eiseres] is in appel vastgesteld dat de door de rechtbank uitsproken faillietverklaring niet in stand kan blijven.

De in het onderhavige geval voorliggende vraag betreft de werking van een uitspraak in appel waarbij de faillietverklaring is vernietigd. Juist in verband met art. 4 lid 5 Fw, dat uiteindelijk mogelijk maakt dat de curator achteraf gezien heeft opgetreden terwijl er geen faillissement was, geeft art. 13 Fw, dat op zijn beurt weer in samenhang met art. 15 Fw moet worden gelezen, een belangrijke regeling die voorkomt dat wat de curator heeft gedaan achteraf gezien geen rechtskracht heeft en/of door de schuldenaar kan worden teruggedraaid. Art. 13 Fw dient de rechtszekerheid.14 Het artikel luidt als volgt:

In lijn hiermee - kracht van gewijsde van de uitspraak waarbij de faillietverklaring is vernietigd is vereist - oordeelde Uw Raad in 1940 over de vraag wanneer de rechtstoestand van het faillissement een einde neemt:

Art. 13 Fw voorziet in het tweede lid in een regeling voor het geval de faillietverklaring nog niet in kracht van gewijsde is gegaan. In dat geval kan geen raadpleging over een akkoord plaats hebben noch tot vereffening van de boedel buiten toestemming van de schuldenaar worden overgegaan. Dit tweede lid is in de praktijk eigenlijk zinledig, nu de vereffening eerst na de verificatievergadering kan plaatsvinden en deze verificatievergadering niet voor het in kracht van gewijsde gaan van de faillietverklaring pleegt plaats te vinden.22 Het tweede lid kan echter wel worden gezien als een duidelijk signaal voor de curator. Hij dient terughoudend te zijn in het verrichten van beschikkingshandelingen, zolang de faillietverklaring in rechte nog ter discussie staat. In dit verband wordt er wel op gewezen dat beschikkingshandelingen met een verstrekkend karakter, zoals de vervreemding van goederen, zoveel mogelijk moeten worden beperkt.23 Dit volgt ook uit de parlementaire geschiedenis bij art. 13 Fw:

In het voorliggende geval heeft de curator gehandeld in het tijdsbestek tussen de uitspraak houdende de vernietiging van de faillietverklaring en de verwerping van het daartegen gerichte cassatieberoep. Of een dergelijk optreden in het belang van de boedel en de schuldenaar was en of de curator daarmee zijn bevoegdheden heeft overschreden, ligt in cassatie niet voor. Wat wel voorligt, is de door middelonderdeel 2.1 voorgelegde vraag of het hof is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de beschikkingshandelingen van de curator na de vernietiging, maar voordat deze vernietiging in kracht van gewijsde is gegaan, op voet van art. 13 Fw hebben te gelden als rechtsgeldige, als waren zij van de schuldenaar afkomstige, beschikkingshandelingen. Mij dunkt dat het hof door aldus te oordelen niet is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting. Zowel in de wet (art. 13 en 15 Fw), de wetsgeschiedenis, de literatuur als de jurisprudentie van Uw Raad wordt duidelijk naar voren gebracht dat het moment waarop de handelingen van de curator niet meer aan de schuldenaar kunnen worden tegengeworpen, het moment is waarop de vernietiging van de faillietverklaring kracht van gewijsde verkrijgt.

Ik teken bij het voorgaande wel aan, dat het hof in rov. 4.8 de koppeling die art. 13 Fw met art. 15 Fw maakt, achterwege laat. Hoewel het hof materieel tot het mijns inziens juiste eindresultaat komt, had het hof beter, in plaats van te wijzen op het stelsel van de Faillissementswet, verwezen naar het samenspel tussen de artikelen 13 en 15 Fw. Dat had volstaan. Niettegenstaande deze omweg van het hof kan de bestreden uitspraak in stand blijven. Goederenrechtelijk gezien heeft het handelen van de curator er dus toe geleid dat [eiseres] haar eigendomsrecht op de door de curator vervreemde boedelbestanddelen is verloren, of, gelet op art. 3:84 BW, beter: heeft overgedragen. Dat een dergelijke uitkomst in strijd zou zijn met de rechtszekerheid ben ik niet met [eiseres] eens. Het stelsel van de Faillissementswet is er immers op gebaseerd dat een uitgesproken faillietverklaring de rechtstoestand van het faillissement doet ontstaan. Het daarmee gelegde algemeen vermogensbeslag blijft rusten na de vernietiging van de faillietverklaring in appel, tot het moment waarop de vernietiging van de faillietverklaring in kracht van gewijsde gaat. Dat is vervolgens het moment waarop de vernietiging wordt aangekondigd en vanaf dát moment kan het handelen van de curator niet meer aan de schuldenaar worden tegengeworpen. Bovendien worden derden vanaf dat tijdstip geacht ermee bekend te zijn dat beheer en de beschikking over de vermogensbestanddelen behorend tot de boedel weer zijn komen te rusten bij de schuldenaar. In tegenstelling tot hetgeen wordt betoogd in de cassatiedagvaarding, p. 9, wordt een nog niet in kracht van gewijsde gegane vernietiging niet aangetekend in het faillissementsregister. In dat register wordt enkel opgenomen dat er een faillietverklaring is uitgesproken en eventueel dat er tegen die faillietverklaring een rechtsmiddel is ingesteld.26 Art. 15 Fw voorziet er juist in dat de curator noch de griffier van de rechtbank waar het faillissementsregister wordt aangehouden kennis krijgt van de vernietiging totdat deze in kracht van gewijsde is gegaan. Eerst na dat moment kan de faillietverklaring in het register worden doorgehaald. Dat het in de onderhavige zaak anders is verlopen (zie hiervoor onder 4.10), maakt niet dat de uitkomst ook materieel gezien anders zou moeten zijn.

De in de toelichting op het middel aangehaalde uitspraak van het hof ’s-Hertogenbosch27 maakt dit evenmin anders. In die uitspraak komt het hof tot het oordeel dat een in verzet vernietigde faillietverklaring ertoe leidt dat de rechtstoestand van faillissement een einde neemt, welke rechtstoestand weliswaar herleeft met een in appel uitgesproken faillietverklaring, maar met dien verstande dat tussentijdse wijzigingen in de rechtstoestand dienen te worden gerespecteerd. Het hof komt tot dit oordeel onder verwijzing naar een arrest van Uw Raad dat niet specifiek ziet op een faillissementsprocedure en in algemene termen ingaat op de vernietiging van een uitvoerbaar bij voorraad verklaarde beslissing.28 Mij lijkt deze uitspraak van het hof ’s-Hertogenbosch toch minder goed in te passen in het stelsel van art. 13 en 15 Fw.

Vormt dit stelsel nu, zoals in cassatie (randnummer 2.1.4) wordt betoogd, een ontoelaatbare inbreuk op het eigendomsrecht van [eiseres], zoals dat wordt beschermd door art. 1 Eerste Protocol (hierna: ‘EP’) EVRM? Art. 1 EP EVRM beschermt tegen een willekeurige inmenging van overheidswege in privé-eigendom. Het bevat geen ongeclausuleerd recht om gevrijwaard te blijven van inmenging, maar verbiedt een willekeurige, niet op de wet gebaseerde inmenging in privé-eigendom. De mogelijkheid om met een regeling een inbreuk te maken op het eigendomsrecht van een natuurlijk persoon of rechtspersoon is, in tegenstelling tot de rechten gewaarborgd door het EVRM, niet beperkt tot gevallen waarin een dergelijke inbreuk noodzakelijk is vanuit het oogpunt van een dwingende maatschappelijke behoefte.29

Een faillietverklaring en de daarmee gepaard gaande beheers- en beschikkingshandelingen van de curator vormen in zekere zin steeds een inmenging in iemands ongestoord genot van de eigendom (in dit geval van de failliet). Of een dergelijke inmenging toelaatbaar is, vergt een toetsing aan de hand van de volgende drie vragen:

Bij de toetsing van het stelsel van de art. 13 en 15 Fw gaat het om het afzetten van de wettelijke regeling tegen art. 1 EP EVRM. Het gaat nadrukkelijk niet om het toetsen van de concrete toepassing van die regeling in het voorliggende geval. Zou dat anders zijn, dan verkrijgt art. 1 EP EVRM immers directe horizontale werking. Als ik dat stelsel van de art. 13 en 15 Fw bezie, kan inderdaad worden geconcludeerd dat met dit stelsel van overheidswege inmenging plaatsvindt in het ongestoord genot van het eigendom. Zij lijkt mij echter gerechtvaardigd. Er ligt een wettelijke regeling ten grondslag aan de inmenging en de doelstelling van deze regeling is legitiem: het zoveel mogelijk voldoen van schuldeisers van de failliet. Dat schuldeisers van de failliet zoveel mogelijk worden voldaan, is eveneens in het algemeen belang, nu het economisch verkeer ernstig ontwricht zou raken als er voor de schuldeisers geen manier zou bestaan om zich te verhalen op de schuldenaar.37 De belangen van het individu worden hierbij zoveel mogelijk in ogenschouw genomen. Zo is het uitgangspunt van de regeling in de Faillissementswet dat terughoudendheid dient te worden betracht met het verrichten van onomkeerbare beschikkingshandelingen zolang de faillietverklaring geen kracht van gewijsde heeft gekregen en houdt een rechter-commissaris toezicht op hetgeen de curator verricht in het kader van de afwikkeling van de faillissementsboedel. Mochten voordien al onomkeerbare handelingen noodzakelijk zijn, dan dient zulks (mede) in het belang van de boedel (bij vernietiging van de faillietverklaring tevens het belang van de schuldenaar) te zijn. Ik herhaal de hiervoor onder 4.12 al geciteerde opmerking uit de parlementaire geschiedenis:

Of de beschikkingshandelingen van de curator vallen onder deze door de wetgever voorziene uitzonderingen op de in principe terughoudende benadering die de curator moet volgen, voordat de faillietverklaring kracht van gewijsde verkrijgt, ligt in deze zaak niet voor. Die vraag is ook niet van belang voor de verhouding tussen de art. 13 en 15 Fw en art. 1 EP EVRM. Als de curator zijn bevoegdheden zou hebben overschreden, kan [eiseres] de door haar als gevolg daarvan geleden schade op de curator trachten te verhalen in een separate procedure.

De onder 2.1.5 van de cassatiedagvaarding geschetste praktische problemen bij het voortduren van de rechtstoestand van het faillissement totdat de vernietiging kracht van gewijsde verkrijgt, doen zich inderdaad voor, maar zijn tot op zekere hoogte eigen aan iedere situatie waarin de rechter een oordeel geeft dat nog geen kracht van gewijsde heeft verkregen. Het hof had om die reden niet tot een ander oordeel behoeven te komen. De bijzonderheid in deze kwestie is dat de uitvoerbaar bij voorraadverklaring, zoals bewerkstelligd door art. 4 lid 5 Fw, niet wordt aangetast door de vernietiging van de faillietverklaring. Die afwijking van het normale regime met betrekking tot constitutieve vonnissen wordt mogelijk gemaakt door de art. 13 en 15 Fw. Voor zover het middelonderdeel bedoelt te betogen dat het stelsel van de art. 13 en 15 Fw te weinig oog en aandacht heeft voor de praktijk waarin een vernietigde, maar nog niet in kracht van gewijsde gegane, faillietverklaring ertoe kan leiden dat de bedrijfsvoering wordt gefrustreerd en door een ander stelsel zou moeten worden vervangen, zou ik menen dat een dergelijk oordeel de rechtsvormende taak van de rechter te buiten gaat. Een dergelijke afweging zou, gegeven de inherente beleidsmatige vragen waar men dan tegenaan loopt, het beste door de wetgever kunnen worden gemaakt.39

Nu geen van de klachten van middelonderdeel 2.1 met succes is voorgesteld, kan ook de (veeg)klacht van middelonderdeel 2.2 niet tot cassatie leiden.

Het voorliggende geschil betreft de goederenrechtelijke werking van beschikkingshandelingen van de curator verricht in de periode die ligt tussen het moment van vernietiging van de faillietverklaring en het in kracht van gewijsde gaan van die vernietiging. Gelet op (de toelichting op) art. 13 Fw en, in het bijzonder, art. 15 Fw, alsmede de jurisprudentie van Uw Raad zou ik willen aannemen dat handelingen van de curator in deze periode hebben te gelden als handelingen van de schuldenaar tot het moment waarop de vernietiging van de faillietverklaring in kracht van gewijsde is gegaan, zodat de eigendom van de goederen van [eiseres] in casu door het handelen van de curator is overgegaan op de verkrijger daarvan.

Dit neemt niet weg dat het de uitdrukkelijke wens van de regering bij de totstandkoming van de Faillissementswet was dat de curator slechts bij uitzondering zou overgaan tot beschikkingshandelingen met betrekking tot een faillissementsboedel zolang de faillietverklaring nog geen kracht van gewijsde heeft verkregen. Tot dat moment is het veeleer de taak van de curator ervoor te zorgen dat de faillissementsboedel zoveel mogelijk bewaard blijft en gereed wordt gemaakt voor vereffening waarmee pas daadwerkelijk wordt aangevangen als de faillietverklaring in kracht van gewijsde is gegaan. In dit geval is dat niet gebeurd. Dat klemt nog meer nu de faillietverklaring nota bene was vernietigd maar de vernietiging nog geen kracht van gewijsde had verkregen door het instellen van een rechtsmiddel door de aanvragers van het faillissement, die i.c. belang hadden bij de beschikkingshandelingen van de curator en aan wie, althans aan enkele van hen, ook daadwerkelijk goederen uit de faillissementsboedel zijn overgedragen. Tegelijk dient bedacht te worden dat het samenspel van de artikelen 4 lid 5, 13 en 15 Fw ertoe kan leiden dat er gedurende een lange periode onduidelijkheid bestaat over de status van de schuldenaar/failliet en gedurende die periode de druk op de curator toeneemt om tot beschikkingshandelingen over te gaan.

De curator kan dus beschikken tussen het moment van vernietiging en het moment van het in kracht van gewijsde gaan van de vernietiging. Hij dient daar terughoudend in te zijn en zou dat beschikken moeten beperken tot gevallen waarin het algemeen belang en het belang van de boedel respectievelijk de schuldenaar daartoe nopen.

Ongeacht of het algemeen belang, het belang van de boedel en het belang van de schuldenaar daartoe nopen, goederenrechtelijk gezien slaagt de overdracht steeds. Als de curator beschikt terwijl zulks niet in het algemeen belang en het belang van de boedel respectievelijk de schuldenaar is, loopt hij wel het risico aansprakelijk te worden gesteld voor de daaruit voortvloeiende schade.

Of daarvan sprake is, hoeft in het voorliggende geval niet te worden beoordeeld, nu het hier niet gaat om de aansprakelijkheid van de curator maar om de goederenrechtelijke werking van zijn handelingen. Het oordeel van het hof daarover, nota bene een voorshands oordeel (hiervoor onder 4.5), geeft m.i. geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting.