Uitspraken

[eiser] ,

(hierna: [eiser] ),

eiser tot cassatie,

adv. mr. S. Kousedghi,

tegen

[verweerster] ,

(hierna: [verweerster] ),

verweerster in cassatie,

adv. mr. R.A.A. Duk.

Dit is een ontslagzaak naar het recht dat gold voorafgaand aan de Wet Werk en Zekerheid en waarin een uitzondering op de Baijingsleer wordt bepleit voor het geval de ontbindingsrechter geen vergoeding heeft toegekend op grond van achteraf gebleken onjuiste feiten (gewichtige reden aangenomen die inhoudelijk dezelfde was als de vervolgens door het hof in de andere procedure onvoldoende bevonden dringende reden voor ontslag op staande voet, waarbij ook verandering van omstandigheden werd aangenomen, maar geen vergoeding is toegekend). Het ontslag op staande voet is nietig verklaard (zodat niet op grond van kennelijk onredelijke of onregelmatig ontslag een vergoeding kon worden toegekend en) zodat de arbeidsovereenkomst is geëindigd door ontbinding door de kantonrechter.

[eiser] werd na een dienstverband van meer dan dertig jaar op staande voet ontslagen omdat hij (éénmalig) een doos met eierpoeder bewust en opzettelijk “door heeft laten gaan” nadat hij had geconstateerd dat er een gat in die doos zat. [eiser] vocht de geldigheid van zijn ontslag uiteindelijk met succes aan en inmiddels had [verweerster] separaat voorwaardelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst verzocht. Dat verzoek werd toegewezen, zonder toekenning van een vergoeding aan [eiser] gelet op de ernst van het hem gemaakte verwijt en de inmiddels verstoorde arbeidsverhouding. Ná deze ontbindingsbeschikking (waartegen onder oud recht geen appel open stond) stelde het hof in de appelprocedure over de rechtsgeldigheid van het ontslag vast dat er helemaal geen gat in de betreffende doos met eierpoeder zat en dat geen sprake was van een voldoende ernstige fout van [eiser] om het ontslag op staande voet te kunnen dragen.

In de onderhavige procedure vordert [eiser] (naast een verklaring voor recht dat het ontslag nietig was, hetgeen is toegewezen door het hof en in cassatie niet wordt bestreden) inkomensschade ten gevolge van de beëindiging van het dienstverband. Zowel rechtbank als hof hebben deze vordering afgewezen op grond van de Baijingsleer. De in cassatie daarop bepleite uitzondering voor een geval als dit zie ik niet opgaan, nu er al een andere mogelijkheid voorhanden was onder oud recht om dit te “repareren” en de bepleite uitzondering ongewenste consequenties heeft.

1. Feiten en procesverloop 1

1.1 [eiser] (geboren [geboortedatum] 1957) is sinds 4 april 1984 werkzaam voor [verweerster] , laatstelijk in de functie van “operator”, tegen een salaris van € 2.453,85 per maand. In deze functie diende [eiser] dozen met eierpoeder die op een lopende band aangeleverd werden te controleren.

1.2 [verweerster] houdt zich bezig met de productie en levering van gedroogde en vloeibare ei-producten voor de voedingsmiddelenindustrie.

1.3 [verweerster] heeft [eiser] bij brief van 26 november 2014 op staande voet ontslagen. Daarbij is als dringende reden voor het ontslag gegeven dat [eiser] zijn plichten als werknemer op grove en onacceptabele wijze niet is nagekomen en dat hij de belangen van [verweerster] onacceptabel op het spel heeft gezet. In een brief van 16 november 2014 was [eiser] medegedeeld dat uit camerabeelden bleek dat [eiser] tijdens zijn werkzaamheden had geconstateerd dat in de verpakking van een door hem te controleren doos met eierpoeder een gat zat maar [lees: dat hij, A-G] die doos niettemin “door heeft te laten gaan” en op een pallet heeft geplaatst terwijl hij die doos had moeten verwijderen.

1.4 [eiser] heeft tijdig de nietigheid van het ontslag op staande voet ingeroepen.

1.5 In een door [eiser] aanhangig gemaakte voorlopige voorzieningen procedure heeft de kantonrechter te Zaanstad bij vonnis van 21 januari 2015 [verweerster] veroordeeld [eiser] weder te werk te stellen en het hem toekomende loon door te betalen. De kantonrechter heeft daarbij overwogen dat hij er na het bekijken van de in genoemde brief van 16 november 2014 bedoelde camerabeelden niet van overtuigd was dat [eiser] de doos bewust en opzettelijk heeft laten doorgaan en dat een onopzettelijke fout, ook als deze als ernstig is aan te merken, een ontslag op staande voet niet kan rechtvaardigen. De kantonrechter heeft bij zijn beslissing mede in aanmerking genomen dat [eiser] altijd naar behoren heeft gefunctioneerd en dat er sprake was van een ruim dertigjarig dienstverband.

1.6 [verweerster] heeft appel ingesteld tegen dit vonnis van 21 januari 2015. Bij arrest van 15 september 2015 heeft het hof dat vonnis bekrachtigd. Het hof heeft met betrekking tot de gang van zaken die geleid heeft tot het ontslag op staande voet onder meer het volgende overwogen (het hof citeert in het bestreden arrest in rov. 3.1.6 alleen rov. 3.8, ik citeer voor een beter begrip van onze zaak ruimer):

“3.2 (…) [ [eiser] ] heeft daartoe gesteld, kort gezegd, dat het ontslag op staande voet onterecht is gegeven omdat hij zijn verplichtingen als werknemer niet op grove en onacceptabele wijze heeft geschonden, dat hij weliswaar erkent dat hij een fout heeft gemaakt doordat hij bij de controle van de gewraakte doos heeft geconstateerd dat in de verpakking daarvan een gat zat en deze doos toch heeft laten doorgaan (…)

(…)

3.6 De vraag die partijen primair verdeeld houdt, is of de gedragingen van [eiser] die te zien zijn op de camerabeelden, bewust en opzettelijk door hem zijn verricht. Daarbij dient het volgende in aanmerking te worden genomen. Ter voornoemde zitting van het hof van 17 juni 2015 is allereerst komen vast te staan dat [eiser] (op de camerabeelden) achtereenvolgens de negentiende en de achttiende doos controleert en niet, zoals de kantonrechter heeft overwogen, achtereenvolgens de achttiende en de zeventiende doos, waarbij het hof aantekent dat de negentiende doos de gewraakte doos betreft. Voor deze handelwijze heeft [eiser] als verklaring gegeven dat hij op de negentiende doos een ‘tik’ zag en daarom dacht dat de (plastic) zak die zich in de (kartonnen) doos bevond wellicht kapot was en dat, als een doos oneffenheden vertoont, deze ter controle wordt geopend. Voorts is op die zitting komen vast te staan dat de verpakking, dat wil zeggen de (plastic) zak die zich in de doos bevond, in het geheel geen gat bevatte. Dit feit is als volgt komen vast te staan. Ter zitting deelde [verweerster] mee dat zij de gewraakte doos had meegenomen, waarop zowel het hof als partijen en hun advocaten deze doos aan een nadere inspectie hebben onderworpen, waarbij zowel [betrokkene 1] (directeur-grootaandeelhouder van [verweerster] ) als mr. Horst voornoemd desgevraagd het desbetreffende gat in de (zich in de gewraakte doos bevindende) zak niet konden tonen, ook niet nadat deze zak uit de doos was verwijderd. Op de vraag van het hof of hij op de bewuste dag daadwerkelijk een gat heeft gezien, zoals hij in eerste aanleg heeft gesteld, heeft [eiser] vervolgens geantwoord dat hij oneffenheden aan de doos zag, de ‘tik’, en ervan uitging dat er een gat in de zak zat omdat hij bij het openen van de gewraakte doos poeder voelde op zijn handen, maar dat hij geen gat heeft gezien. Hiervan uitgaande en van hetgeen overigens ter zitting – met name aan de hand van de vertoonde en becommentarieerde camerabeelden en de naar aanleiding daarvan door het hof gestelde vragen – is komen vast te staan en uit de reeds vaststaande feiten alsmede de processtukken kan worden afgeleid, overweegt het hof als volgt.

3.7 De werkzaamheden die [eiser] volgens instructie ten behoeve van [verweerster] diende te verrichten kwamen er, voor zover thans relevant, in beginsel op neer dat hij dozen met eierpoeder die via een lopende band in zijn richting werden aangevoerd op een pallet moest laden waarop plaats was voor achttien dozen, waarbij hij iedere achttiende (dus laatste) doos diende te controleren door deze te openen en te inspecteren, waarna deze – indien in orde bevonden – dubbel met tape afgedicht als laatste op de desbetreffende pallet moest worden geplaatst en de pallet (voor verder vervoer) moest worden afgewerkt. Op de camerabeelden is te zien dat op zeker moment zowel de achttiende doos als de negentiende (de gewraakte) doos op de lopende band voor verwerking door [eiser] gereed staan en dat [eiser] vervolgens niet de achttiende maar de negentiende doos openmaakt en inspecteert, waarvoor hij als verklaring heeft gegeven – zoals hiervoor reeds overwogen – dat hij op die doos een ‘tik’ zag en daarom dacht dat de (plastic) zak die zich in de (kartonnen) doos bevond wellicht kapot was. Deze handelwijze van [eiser] getuigt volgens het hof van verantwoordelijkheidsbesef en betrokkenheid bij het werk. Bij het openen van de gewraakte doos voelt [eiser] poeder op zijn handen en veronderstelt dat er een gat zit in de zich in die doos bevindende plastic zak althans dat er iets niet deugt, waarna hij zich uit het beeld van de camera verwijdert om – naar hij onweersproken heeft gesteld – op de plek waar de zakken (automatisch) met poeder worden gevuld te controleren of de zakken bij het vullen ervan door de uitvoermachine wel recht hangen, wat het geval blijkt te zijn. Bij terugkeer dicht hij de gewraakte doos dubbel met tape af omdat de doos naar zijn zeggen anders niet (veilig) door de tilmachine van de lopende band kan worden weg getild, wat het hof niet als een onaannemelijke verklaring voor die handelwijze voorkomt, nu volgens de (op zichzelf niet weersproken) stellingen van [eiser] de oude tilmachine vaak defect was en geen goede grip had. Vaststaat dat [eiser] na het aldus afdichten van de gewraakte doos de achttiende doos heeft gecontroleerd door deze te openen en te inspecteren, dat hij deze in orde heeft bevonden, dubbel met tape heeft afgedicht, vervolgens – geheel volgens de geldende instructies – als laatste doos op de reeds met zeventien dozen gevulde pallet heeft gezet en de pallet vervolgens voor verder vervoer heeft afgewerkt. [eiser] heeft ter voornoemde zitting onweersproken gesteld dat – eveneens volgens de instructies van [verweerster] – eerst de pallet moest worden gevuld en daarna pas eventuele problemen moesten worden aangepakt. Vaststaat dat [eiser] – na nog wat andere dozen op een andere pallet te hebben gestapeld – kort daarna door een collega van zijn werkplek is weggeroepen om problemen elders in de bedrijfshal op te lossen, dat hij na ongeveer zestien minuten is teruggekeerd op zijn werkplek en na ongeveer tweeëntwintig minuten de gewraakte (negentiende) doos – die op dat moment overigens niet meer als enig overgebleven doos op de desbetreffende lopende band stond – met behulp van de tilmachine onderop een nieuw, leeg pallet heeft geplaatst. Voor deze – gelet op wat hij zelf voordien had geconstateerd althans had gemeend te constateren – op zichzelf onjuiste handelwijze van [eiser] heeft hij als verklaring aangevoerd dat hij inmiddels was vergeten dat de desbetreffende doos wellicht een defecte verpakking had en dus – naar tussen partijen vaststaat – moest worden verwijderd, wat, gelet op het tijdsverloop tussen het moment waarop hij werd weggeroepen door een collega en dat waarop hij weer terugkeerde op zijn werkplek, op zichzelf weliswaar een onvoldoende excuus vormt maar niet zonder meer ongeloofwaardig is.

3.8 Uit al het voorgaande kan naar het oordeel van het hof niet worden afgeleid dat, zoals [verweerster] heeft gesteld, de desbetreffende gedragingen van [eiser] - zo hem, nu inmiddels is komen vast te staan dat de gewraakte doos geen zak met een gat bevatte, daarvan al enig verwijt kan worden gemaakt - bewust en opzettelijk door hem zijn verricht. [verweerster] heeft ook niet gesteld waaruit die bewustheid en opzet, anders dan uit de desbetreffende camerabeelden, wel zou kunnen worden afgeleid.

Ook als ervan zou moeten worden uitgegaan dat sprake is van een ernstige fout aan de kant van [eiser] waarvan hem ten minste enig verwijt - zij het geen bewustheid en opzet - valt te maken, is die fout, gelet op alle overige omstandigheden van het geval die daartoe in onderling verband en samenhang dienen te worden meegewogen, onvoldoende om te concluderen dat sprake is van een dringende reden die een ontslag op staande voet rechtvaardigt. Tot die overige omstandigheden rekent het hof met name, zoals de kantonrechter eveneens heeft gedaan, dat sprake is van een eenmalige fout, dat [eiser] in dit verband - maar kennelijk, want niet door [verweerster] gesteld, ook anderszins - nooit eerder is gewaarschuwd, dat [eiser] ten tijde van de hem verweten gedragingen een dienstverband van ruim dertig jaar had bij [verweerster] , dat hij volgens eigen verklaringen van [verweerster] en niet weersproken stellingen van [eiser] ter zake altijd (heel) goed heeft gefunctioneerd en dat, naar [eiser] heeft gesteld en [verweerster] niet heeft weersproken, de gevolgen van het ontslag zeer ernstig zijn voor [eiser] .”

1.7 Inmiddels had de kantonrechter te Zaandam bij beschikking van 3 maart 2015 de arbeidsovereenkomst tussen partijen op verzoek van [verweerster] per 15 maart 2015 ontbonden, voor het geval die arbeidsovereenkomst nog bestond. Het verzoek van [eiser] hem een vergoeding toe te kennen is afgewezen. Daartoe heeft de kantonrechter als volgt overwogen2:

“Het verweer

(…) [ [eiser] ] beschouwt het gebeurde als niet anders dan een fout ten gevolge van een vergissing zijnerzijds. Hij heeft inderdaad geconstateerd dat de verpakking van de bewuste doos defect was. Hij heeft vervolgens de vorige doos gecontroleerd en die bleek in orde. Deze heeft hij als achttiende doos gestickerd en op de bewuste pallet geplaatst.

Dat stickeren gebeurt eigenlijk als een automatisme. [eiser] heeft zich niet gerealiseerd dat hij de “foute” doos toen als eerste op de volgende pallet heeft geplaatst. [eiser] had ook geen enkel belang bij het opzettelijk maken van deze fout.

De collega’s van [eiser] bekijken bij een defecte verpakking ook alleen de vorige doos (…)

De beoordeling van het verzoek

(…)

De verklaring van [eiser] dat hij vergeten was dat de betreffende doos niet in orde was en dat hij deze alleen van dubbel tape had voorzien omdat deze anders niet door [de] tilmachine kon worden getild, komt de kantonrechter ongeloofwaardig voor. Ook de andere dozen die enkel getapet waren konden immers met die tilmachine worden gehanteerd. Ter zitting heeft [verweerster] foto’s getoond waaruit blijkt dat zelfs niet met tape afgesloten dozen door die machine kunnen worden opgetild.

[eiser] heeft die doos, zoals blijkt uit de opnamen, onderop een volgende pallet geplaatst. Daarbij komt dat hij in strijd met de instructies niet de 17 andere dozen op de pallet heeft gecontroleerd, maar een volgende doos – en dus niet de vorige – heeft opengemaakt en deze vervolgens als achttiende (veelvoud van achttien) gestickerd op de pallet heeft geplaatst.

Anders dan de kantonrechter in kort geding is de kantonrechter van oordeel dat deze handelswijze duidelijk wijst op opzet althans verwijtbare en bewuste nalatigheid. Volstrekt ongeloofwaardig is dat [eiser] de doos alleen dubbel heeft getapet om deze door het tilapparaat beter te laten oppakken. De niet gecontroleerde dozen zijn immers enkelvoudig getapet en worden ook met het tilapparaat verplaatst. Dit terwijl de [doos] die door hem ten onrechte als nummer 144 was gestickerd, een veelvoud van 18, daar nog naast stond.

Daarmee was een vergissing eigenlijk uitgesloten.

[eiser] moet zich, gezien zijn lange dienstverband goed bewust zijn geweest van het belang van het volgen van de voorgeschreven procedures gezien de aard van het bedrijf.

Dat hij die foute handelwijze ook nog eens als gebruikelijk bij zijn collega’s tracht te verdedigen, maakt het alleen maar kwalijker.

(…)

Tussen partijen is overigens in confesso dat de verhoudingen onherstelbaar zijn geschaad.

Er zijn dus voldoende gewichtige redenen om de arbeidsovereenkomst op korte termijn te ontbinden, zodat het verzoek in zoverre toewijsbaar is. (…)

Beoordeeld moet worden of aan [eiser] in redelijkheid een vergoeding toekomt. De kantonrechter is van oordeel dat dit niet het geval is nu de omstandigheden die tot de ontbinding aanleiding geven geheel aan [eiser] te wijten zijn. Die feiten zijn van een zodanige ernst dat dit niet tot een andere beslissing kan leiden.

(…)”

1.8 [eiser] vorderde in eerste aanleg in onze zaak over de rechtsgeldigheid van het ontslag voor recht te verklaren dat het hem op 26 november 2014 gegeven ontslag op staande voet nietig is en [verweerster] te veroordelen tot betaling van een vergoeding van € 267.795,— bruto, althans van een in goede justitie vast te stellen bedrag, ter compensatie van de inkomensschade die hij heeft geleden en nog zal lijden ten gevolge van de beëindiging van zijn dienstverband, en tot betaling van de wettelijke verhoging over het sinds het ontslag op staande voet te laat betaalde loon.

1.9 Hiertoe heeft [eiser] gesteld dat de ontbindingsbeschikking, waarbij aan [eiser] geen vergoeding is toegekend, is gebaseerd op onjuist gebleken feiten (althans een onjuiste interpretatie van een enkele feitelijkheid)3. Onder verwijzing naar het proces-verbaal van de zitting bij het hof Amsterdam en het daaropvolgende arrest stelt [eiser] dat de feitelijke gebeurtenissen op 11 november 2014 inmiddels dusdanig anders blijken te zijn dan aangenomen door de ontbindingsrechter dat een uitzondering op de Baijingsleer (HR 24 oktober 1997, ECLI:NL:HR:1997:AM1905, NJ 1998/257) gerechtvaardigd is. Nu vaststaat dat [eiser] geen fout heeft gemaakt, komt hem een vergoeding toe. Die vergoeding moet worden begroot aan de hand van de kantonrechtersformule.

1.10 [verweerster] heeft hier tegenover gesteld dat uit de Baijingsleer volgt dat aan [eiser] geen vergoeding kan worden toegekend, nu hem bij ontbinding van de arbeidsovereenkomst ook geen vergoeding is toegekend. Voor een uitzondering op deze leer is hier geen plaats.

1.11 Door [verweerster] is een reconventionele vordering ingesteld, maar die speelt in cassatie geen rol meer.

1.12 Bij vonnis in eerste aanleg van 3 december 2015 heeft de rechtbank Noord-Holland de vordering van [eiser] tot vergoeding van de inkomensschade afgewezen, waartoe in de 1e rov. 6.5 van dit vonnis als volgt is overwogen:

“6.5 De vordering tot betaling van een vergoeding ter compensatie van inkomensschade wordt afgewezen. [eiser] heeft ervoor gekozen de nietigheid van het hem gegeven ontslag op staande voet in te roepen. Omdat hij daarin wordt gevolgd is per 26 november 2014 geen sprake meer van een ontslag en kan hij derhalve daaruit geen inkomensschade lijden. [eiser] heeft immers aanspraak gemaakt op loon, welk loon [verweerster] ook verschuldigd is geworden4.

Voor zover [eiser] bedoelt schadevergoeding te vorderen als gevolg van de ontbinding van zijn arbeidsovereenkomst per 15 maart 2015 komt zijn betoog neer op het verzoek de beschikking van de kantonrechter van 3 maart 2015 in heroverweging te nemen. [eiser] heeft in dat verband gesteld dat is gebleken dat daaraan een onjuiste interpretatie van de feiten ten grondslag heeft gelegen. (...) Wat daar ook van zij, het is niet aan de kantonrechter in de onderhavige zaak om aan de stelling dat de kantonrechter in de ontbindingsprocedure is uitgegaan van een verkeerd feitencomplex gevolgen te verbinden. Hoewel het gelet op de door [eiser] bedoelde Baijingsleer mogelijk is om onder omstandigheden op grond van goed werkgeverschap of wanprestatie een vordering in te stellen, gebaseerd op feiten, die in de ontbindingsprocedure geen rol hebben gespeeld of hebben kunnen spelen, kan die mogelijkheid nooit zo ruim worden gehanteerd dat daarmee een volledige heroverweging van de ontbindingsprocedure plaatsvindt. Onder het recht dat in deze zaak van belang is stond hoger beroep tegen de ontbinding van de arbeidsovereenkomst door de kantonrechter niet open. Dat de feitelijke gebeurtenissen op 11 november 2014 inmiddels door het Gerechtshof anders zijn geduid dan door de kantonrechter destijds kan niet leiden tot het oordeel dat aan [eiser] thans alsnog een vergoeding naar billijkheid of een vergoeding van inkomensschade moet worden toegekend.”

1.13 [eiser] is hiervan in appel gekomen. In het bestreden arrest van 30 mei 2017 heeft het hof het oordeel tot afwijzing van de inkomensschade bekrachtigd en de verklaring voor recht dat het ontslag nietig is alsnog toegewezen (in eerste aanleg was dit in het dictum niet toegewezen). Daartoe heeft het hof het volgende overwogen:

“3.4 In hoger beroep wordt door [eiser] zowel in het petitum van de dagvaarding als aan het slot van zijn memorie van grieven uitsluitend de vordering tot veroordeling van [verweerster] tot betaling van een bedrag ter compensatie van zijn inkomensschade genoemd. Het hof gaat er van uit dat het niet de bedoeling van [eiser] is geweest zijn vordering aldus te beperken en zijn vordering voor recht te verklaren dat het hem gegeven ontslag nietig is, niet langer te handhaven. Grief I klaagt er immers over dat de kantonrechter dit onderdeel van de vordering heeft afgewezen hoewel hij in rechtsoverweging 6.3 van het vonnis toewijzing van de onderhavige vordering in het vooruitzicht had gesteld. [verweerster] gaat er kennelijk ook niet van uit dat [eiser] zijn vordering op dit punt niet langer handhaaft. Zij refereert zich in haar memorie van antwoord ter zake aan het oordeel van het hof en betwist in appel niet langer dat aan het ontslag op staande voet geen dringende reden ten grondslag heeft gelegen, zoals de kantonrechter heeft overwogen. De gevraagde verklaring voor recht dat het ontslag op staande voet nietig is, zal daarom alsnog worden gegeven. Grief I slaagt.

3.5 De kantonrechter heeft de vordering van [eiser] om [verweerster] te veroordelen een vergoeding te betalen ter compensatie van de door hem ten gevolge van het ontslag geleden inkomensschade afgewezen. De kantonrechter heeft daarbij overwogen dat nu [eiser] met succes de nietigheid van het ontslag op staande voet heeft ingeroepen er geen sprake meer is van een ontslag ten gevolge waarvan hij inkomensschade kan lijden. Voor zover [eiser] bedoelde schadevergoeding te vorderen als gevolg van de ontbinding van de arbeidsovereenkomst per 15 maart 2015 (op de grond dat de kantonrechter in de ontbindingsprocedure van een onjuist feitencomplex is uitgegaan), komt die vordering volgens de kantonrechter neer op een verzoek de ontbindingsprocedure die heeft geleid tot de beschikking van 13 maart 2015, te heroverwegen. Hoewel het onder omstandigheden mogelijk is om een vordering in te stellen op grond van (handelen in strijd met) goed werkgeverschap of wanprestatie gebaseerd op feiten die in de ontbindingsprocedure geen rol hebben gespeeld, kan die mogelijkheid niet zo ruim worden opgevat dat daarmee een volledige heroverweging van de ontbindingsprocedure plaatsvindt. Het was, zo overwoog de kantonrechter, niet aan hem gevolgen te verbinden aan de stelling van [eiser] dat de ontbindingsrechter van een onjuist feitencomplex is uitgegaan. Dat de feitelijke gang van zaken die tot het ontslag op staande voet heeft geleid, door het hof anders is geduid dan door de kantonrechter die de ontbindingsbeschikking heeft gegeven, kan niet leiden tot het alsnog toekennen van een ontbindingsvergoeding aan [eiser] , aldus de kantonrechter.

3.6 De grieven II tot en met VI richten zich tegen deze overwegingen van de kantonrechter. [eiser] stelt dat de kantonrechter ten onrechte heeft nagelaten hem een vergoeding toe te kennen voor zijn gederfde en nog te derven inkomsten als gevolg van de door [verweerster] geïnitieerde beëindiging van de arbeidsovereenkomst (grief II), dat het niet zo is dat de ontbindingsrechter de feiten onjuist heeft geïnterpreteerd maar dat deze van onjuiste feiten is uitgegaan (grieven III en IV), dat in het onderhavige geval, waar de ontbindingsrechter geen ontbinding zou hebben uitgesproken als deze van de juiste feiten op de hoogte zou zijn geweest, de billijkheid “schreeuwt” om heroverweging van de ontbindingsbeschikking, voor zover het verzoek [eiser] een vergoeding toe te kennen daarbij is afgewezen (grief V) en dat het feit dat de ontbindingsrechter van een onjuist feitencomplex is uitgegaan moet leiden tot het alsnog toekennen van een vergoeding omdat aan het door die kantonrechter gegeven oordeel geen exclusiviteit mag worden toegekend (grief VI). Deze grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling. Het hof overweegt als volgt.

3.7 Zoals de kantonrechter ook heeft overwogen, is de arbeidsovereenkomst tussen partijen niet geëindigd door het door [verweerster] op 26 november 2014 aan [eiser] gegeven ontslag op staande voet - waarvan [eiser] immers met succes de nietigheid heeft ingeroepen - maar door de ontbinding van die overeenkomst per 15 februari 2015 [lees: 15 maart 2015, vgl. ook rov. 3.8, A-G] door de kantonrechter bij beschikking van 3 februari 2015 [lees: 3 maart 2015, vgl. ook rov. 3.8, A-G]. Dat betekent dat [eiser] geen aanspraak kan maken op enige vergoeding wegens een onregelmatig of kennelijk onredelijk ontslag. Een ontslag dat nietig is verklaard en waarvan dus op goede gronden de nietigheid is ingeroepen, wordt geacht niet te hebben plaatsgevonden.

3.8 De kantonrechter in de ontbindingsprocedure heeft de arbeidsovereenkomst tussen partijen bij beschikking van 3 maart 2015 ontbonden per 15 maart 2015 voor het geval die arbeidsovereenkomst nog bestond. Nu door het met succes inroepen van de nietigheid van het ontslag op staande voet de arbeidsovereenkomst na 26 november 2014 heeft doorgelopen, heeft de beschikking van de kantonrechter tot het einde van de arbeidsovereenkomst tussen partijen (met ingang van 15 maart 2015) geleid. De kantonrechter in de ontbindingsprocedure heeft het verzoek van [eiser] hem een vergoeding naar billijkheid toe te kennen bij de beschikking van 3 maart 2015 afgewezen. Onder het tot 1 juli 2015 geldende recht stond van die beschikking geen hoger beroep open. Dat betekent dat in beginsel noch de ontbinding zelf noch de hoogte van de daarbij toegekende vergoeding naar billijkheid of het afwijzen van een verzoek een vergoeding toe te kennen, opnieuw aan het oordeel van de rechter kunnen worden voorgelegd anders dan in een eventuele herzieningsprocedure als bedoeld in artikel 382 jo. 390 Rv, die hier evenwel niet aan de orde is.

3.9 [eiser] heeft ter onderbouwing van zijn vordering hem (alsnog) een vergoeding toe te kennen ter compensatie van zijn inkomensverlies gewezen op de zogenoemde Baijingsleer. Hij stelt dat de ontbindingsrechter bij het toekennen van een ontbindingsvergoeding alle omstandigheden van het geval in aanmerking moet nemen. In de onderhavige zaak blijken die omstandigheden anders te zijn geweest dan de omstandigheden waarvan de kantonrechter in de ontbindingsprocedure is uitgegaan. Daarom kan aan het oordeel van de ontbindingsrechter geen exclusiviteit worden toegekend.

3.10 Het hof volgt [eiser] niet in dit betoog. In het Baijingsarrest (HR 24 oktober 1997, NJ 1998, 257) is overwogen dat de in een ontbindingsprocedure toegekende vergoeding (of de beslissing geen vergoeding toe te kennen) het resultaat is van de rechterlijke toetsing aan de eisen van redelijkheid en billijkheid en van goed werkgeverschap. Dit betekent dat voor een hernieuwde toetsing aan genoemde eisen in een procedure als de onderhavige geen plaats is, ook niet in het geval dat er van uitgegaan zou mogen worden dat de ontbindingsrechter van onjuiste feiten is uitgegaan. Dat is alleen anders indien uit de ontbindingsbeschikking volgt dat een aanspraak niet is meegenomen en in een aparte procedure aan de orde mag worden gesteld. Een dergelijke uitzondering is in de onderhavige ontbindingsbeschikking niet gemaakt.

3.11 Het vooroverwogene leidt tot de conclusie dat de grieven II tot en met VI geen doel treffen. Het vonnis zal worden bekrachtigd behalve voor zover daarin is verzuimd voor recht te verklaren dat het [eiser] op 26 november 2014 gegeven ontslag op staande voet nietig is. Die verklaring voor recht wordt alsnog gegeven.”

1.14 [eiser] heeft tijdig cassatie ingesteld. [verweerster] heeft een verweerschrift tot verwerping ingediend. Alleen [verweerster] heeft haar standpunt schriftelijk laten toelichten, waarop zijdens [eiser] is gerepliceerd.