Uitspraken

Op diverse data in december 2016, januari 2017 en op 27 februari 2017 en 6 maart 2017 zijn van rechtswege beschikkingen verleend aan belanghebbende. In elke afzonderlijke beschikking staat per welke datum de taxivrijstelling is verleend. De vrijstellingen zijn alle verleend met ingang van de aanvang het tijdvak waarin de verzoeken zijn gedaan.

Rechtbank Gelderland

De geschilomschrijving bij de Rechtbank7 luidde:

In geschil is het antwoord op de vraag of de beschikkingen juist zijn vastgesteld. Meer in het bijzonder is in geschil of de taxivrijstellingen terecht zijn verleend met ingang van het tijdvak waarin de verzoeken voor de desbetreffende auto’s zijn gedaan.

Eiseres stelt zich op het standpunt dat de vrijstellingen met terugwerkende kracht moeten worden verleend, te weten vanaf het moment dat de auto’s als taxi zijn gaan rijden (de inzetdatum). Eiseres stelt voorts dat zij alsdan recht heeft op teruggaaf van de betaalde MRB ten bedrage van € 1.017.222,62, te vermeerderen met belastingrente op grond van artikel 30ha van de Algemene wet inzake rijksbelastingen.

Eiseres voert aan dat:

- de beschikkingen, omdat ze van rechtswege zijn verleend, op grond van artikel 4.20b van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) geacht worden te zijn gegeven overeenkomstig de verzoeken van eiseres;

- aan de vrijstelling geen voorschriften als bedoeld in artikel 4:20e van de Awb zijn verbonden, zodat deze voorschriften ook geen deel kunnen uitmaken van de beschikkingen;

- de wet en aanverwante regelingen, zoals artikel 27, vijfde lid, van het Uitvoeringsbesluit MRB, wel voorzien in de mogelijkheid om de vrijstelling met terugwerkende kracht te verlenen. Eiseres verwijst naar de uitspraken van het Gerechtshof ‘s-Gravenhage van 4 februari 2005 (ECLI:NL:GHSGR:2005:AT6305) en Rechtbank ‘s-Gravenhage van 9 maart 2007 (ECLI:NL:RBSGR:2007:BH0121);

- de Belastingdienst de belangen van eiseres onevenredig schaadt, omdat vaststaat dat eiseres materieel aan de voorwaarden van de vrijstelling voldoet. De Belastingdienst handelt hiermee in strijd met het evenredigheidsbeginsel van artikel 3:4, tweede lid, van de Awb.

De Rechtbank heeft geoordeeld:

Artikel 4:20b en artikel 4:20e van de Awb

11. Eiseres heeft op verschillende data verzocht om toepassing van de zogenoemde taxivrijstelling. Omdat niet tijdig op deze verzoeken is beslist zijn de gevraagde vrijstellingsbeschikkingen op grond van artikel 4.20b van de Awb van rechtswege gegeven.

12. In de memorie van toelichting bij artikel 4:20e van de Awb is aangegeven dat dit artikel de mogelijkheid biedt om onwenselijke gevolgen van de beschikking van rechtswege te beperken. Dit artikel waarborgt dat een beschikking van rechtswege is onderworpen aan dezelfde voorschriften die - krachtens een wettelijk voorschrift of een beleidsregel - gelden voor een reële beschikking. Wanneer degene tot wie de beschikking is gericht zich niet kan verenigen met het standaardvoorschrift, kan hij opkomen tegen de van rechtswege verleende beschikking. Degene aan wie van rechtswege een beschikking is verleend, wordt door de onderhavige bepaling dus niet in zijn processuele belangen geschaad (MvT, Kamerstukken II 2007/08,31 579, nr. 3, p. 128-134).

13. Gelet op de memorie van toelichting, volgt uit artikel 4:20e van de Awb dat standaardvoorschriften die een bestuursorgaan volgens een wettelijk voorschrift dient te verbinden aan een reële beschikking, zonder actief handelen van een bestuursorgaan ook deel uitmaken van een beschikking van rechtswege (vergelijk Raad van State 30 december 2015, ECLI:NL:RVS:2015:4033). Tot die standaardvoorschriften behoort naar het oordeel van de rechtbank in dit geval de ingangsdatum van de taxivrijstelling. Het Uitvoeringsbesluit voorziet in toepassing van de taxivrijstelling vanaf het tijdstip waarop het verzoek is ingediend. In het Kaderbesluit is vervolgens goedgekeurd dat een verzoek om vrijstelling wordt toegekend met ingang van het tijdvak waarin het verzoek is binnengekomen. De beschikkingen zijn door verweerder dan ook in overeenstemming met het Uitvoeringsbesluit en het Kaderbesluit verleend. Gesteld noch gebleken is dat verweerder bij reële beschikkingen met andere ingangsdata zou hebben ingestemd.

Evenredigheidsbeginsel en artikel 27, vijfde lid van het Uitvoeringsbesluit

14. Naar het oordeel van de rechtbank geeft artikel 27, vijfde lid, van het Uitvoeringsbesluit de bevoegdheid aan verweerder om een andere ingangsdatum dan het tijdstip van het verzoek te bepalen. Door het Kaderbesluit toe te passen heeft verweerder geen onredelijk gebruik gemaakt van deze bevoegdheid. Eiseres heeft weliswaar terecht gesteld dat zij aanzienlijk meer MRB heeft afgedragen dan zij bij het tijdig indienen van de verzoeken had moeten betalen, maar dit betekent niet dat verweerder gehouden was af te wijken van het in het Kaderbesluit opgenomen beleid. Verweerder heeft het belang van een consistente toepassing van het Kaderbesluit zwaarder mogen laten wegen dan de (financiële) belangen van eiseres. De omstandigheid dat eiseres niet eerder verzoeken om toepassing van de taxivrijstelling heeft ingediend, dient voor haar rekening en risico te komen.

15. De in de door eiseres genoemde uitspraken van het Gerechtshof ‘s-Gravenhage van 4 februari 2005 en Rechtbank ‘s-Gravenhage van 9 maart 2007 aan de orde zijnde feiten zijn onvoldoende vergelijkbaar met de onderhavige casus. In beide uitspraken gaat het om verzoeken die zijn ingediend kort na de aanschaf van de auto’s. Dit is bij de verzoeken van eiseres niet het geval. Dit betekent dat aan die uitspraken niet de door eiseres gewenste gevolgen kunnen worden verbonden.

16. Gelet op het voorgaande heeft verweerder de ingangsdata van de beschikkingen juist vastgesteld. De beroepen dienen ongegrond te worden verklaard.

Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden

Het Hof heeft geoordeeld:

De beschikking van rechtswege

In het Kaderbesluit mrb (hierna: het Kaderbesluit) staat onder meer:

“12. Verzoek om bijzonder tarief of vrijstelling De toepassing van een bijzonder tarief of vrijstelling vindt plaats op verzoek. Dit verzoek moet bij de inspecteur worden ingediend voor de aanvang van het tijdvak. De aanschaf of aanpassing van het voertuig vindt doorgaans niet plaats op het moment van begin van het tijdvak.

Goedkeuring

Uit praktische overwegingen keur ik met toepassing van artikel 63 van de AWR (de hardheidsclausule) goed, dat een verzoek om vrijstelling of toepassing van het bijzondere tarief wordt toegekend met ingang van het begin van het tijdvak waarin het verzoek is binnengekomen.”

Discretionaire bevoegdheid

De Staatssecretaris heeft als cassatiemiddel aangevoerd:

Schending van het recht, met name van artikel 72, eerste lid, onderdeel n van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: Wet MRB), artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB, de artikelen 3:4, 4:84 en 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), doordat het Hof heeft geoordeeld dat de Inspecteur in redelijkheid niet kon oordelen dat de taxivrijstelling niet met terugwerkende kracht tot ingebruikneming van de desbetreffende auto kon worden verleend, zulks ten onrechte dan wel op gronden die de beslissing niet kunnen dragen.

De Staatssecretaris heeft het middel als volgt toegelicht:

Toepassing van artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB

Het Hof is er bij zijn oordeelsvorming vanuit gegaan dat ingevolge artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB de inspecteur de discretionaire bevoegdheid heeft om een andere ingangsdatum dan het tijdstip van het verzoek te bepalen. Het Hof leidt dit kennelijk af uit de zinsnede "tenzij in de beschikking anders is bepaald" in voornoemde bepaling. Ik meen dat geen sprake is van een "kanbepaling" die een discretionaire bevoegdheid van de inspecteur uitdrukt. In artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB, is dwingendrechtelijk geregeld dat de vrijstelling terugwerkt tot op het tijdstip waarop het verzoek is ingediend tenzij in de beschikking anders is bepaald. In het onderhavige geval is in de beschikking niet bepaald dat de vrijstelling terugwerkt tot op het tijdstip waarop de desbetreffende auto in gebruik is genomen. Ik ben van mening dat de in artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB opgenomen woorden "tenzij in de beschikking anders is bepaald" de inspecteur niet de keuzemogelijkheid geeft de vrijstelling te laten terugwerken tot op het tijdstip waarop de auto's in gebruik zijn genomen.

Toepassing van het Kaderbesluit

Ingevolge het beleid dat is neergelegd in paragraaf 12 van het Kaderbesluit MRB (hier de versie van 23 november 2015, nr. BLKB 2015/1381M, Stcrt. 2015, 42953; hierna: het Kaderbesluit) is met toepassing van artikel 63 van de Algemene wet inzake rijksbelasting (de hardheidsclausule) goedgekeurd dat een verzoek om vrijstelling wordt toegekend met ingang van het begin van het tijdvak waarin het verzoek is binnengekomen. Onder toepassing van dit beleidsstandpunt heeft de Inspecteur in het onderhavige geval bij beschikking de vrijstelling verleend met ingang van de aanvang van het tijdvak waarin het verzoek is gedaan. Zowel artikel 72, eerste lid, onderdeel n, Wet MRB, artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB als het Kaderbesluit bieden de Inspecteur niet de ruimte om de vrijstelling met verdere terugwerkende kracht te laten ingaan.

Overigens rust op de Inspecteur niet de plicht te onderzoeken of de desbetreffende auto in de periode voorafgaande aan het verzoek om toepassing van de vrijstelling in aanmerking kwam voor toepassing ervan. Vgl. de uitspraak van het Hof van 15 juli 2014, nr. 13/01246, ECLI:NL:GHARL:2014:5890 en het door het Hof aangehaalde arrest HR 1 maart 1978, nr. 18 739, ECLI:NL:HR:1978:AX3019. Het Hof heeft het bij zijn oordeelsvorming ten onrechte relevant geacht dat in de periode voorafgaande aan het verzoek materieel aan de voorwaarden voor vrijstelling van MRB was voldaan.

Tussenconclusie

Voor zover het Hof zijn oordeel dat de Inspecteur (in redelijkheid) niet kon besluiten dat de taxivrijstelling niet met terugwerkende kracht tot de datum van ingebruikneming van de auto's kon worden verleend, heeft gebaseerd op een toetsing aan artikel 72, eerste lid, onderdeel n van de Wet MRB, artikel 27, vijfde lid, Uitvoeringsbesluit MRB en het Kaderbesluit acht ik dat oordeel derhalve onjuist en onbegrijpelijk

Geen toepassing van artikel 3:4 Awb

Het Hof heeft onderzocht of de uitkomst van de door de Inspecteur verrichte afweging van het financiële belang van belanghebbende tegen het belang van een consistente beleidstoepassing onredelijk is. Deze vraag heeft het Hof bevestigend beantwoord. Voor zover het Hof van oordeel is dat de Inspecteur op grond van het bepaalde in artikel 3:4 Awb tot een onredelijke beslissing is gekomen, kan ik het Hof daarin niet volgen. Het evenredigheidsbeginsel als bedoeld in artikel 3:4 Awb, tweede lid, maakt - anders dan het Hof kennelijk meent - evenmin dat de Inspecteur alsnog in de beschikking als ingangsdatum voor de vrijstelling dient op te nemen de datum waarop de desbetreffende auto is gaan rijden. Het Hof miskent dat in een geval als het onderhavige waarin vaststaat dat belanghebbende heeft verzuimd om de taxivrijstelling te verzoeken, het de Inspecteur niet vrijstond op grond van een belangenafweging de vrijstelling eerder te laten ingaan dan met ingang van de aanvang van het tijdvak waarin het verzoek is gedaan.

Ten overvloede merk ik op dat een rechterlijke toetsing aan het evenredigheidsbeginsel slechts een marginale toetsing behelst. In de memorie van antwoord bij de totstandkoming van artikel 3:4 Awb is het volgende opgenomen:

"Bij zijn rechtmatigheidscontrole van besluiten zal de rechter in de toekomst mede hebben te bezien of aan het evenredigheidsvereiste van artikel 3.2.3 tweede lid is voldaan. Daarbij is het echter niet onze bedoeling, dat de rechter gaat beoordelen welke nadelige gevolgen nog juist wel als evenredig en welke dus net niet meer als evenredig kunnen worden beschouwd. De met behulp van een dubbele ontkenning geformuleerde norm "niet onevenredig" brengt met zich mee, dat de rechter alleen mag ingrijpen, wanneer voor hem vaststaat, dat de gevolgen voor een belanghebbende in vergelijking met de te dienen doelen onevenredig zullen zijn. Daarbij zal de rechter aan bestuursorganen in de regel een zekere mate van beoordelingsvrijheid moeten laten. Gelet op de positie van de rechter en de aard van zijn taak enerzijds en de positie en aard van de taak van bestuursorganen anderzijds, behoort de administratieve rechter alleen tot een vernietiging over te gaan, indien het bestuursorgaan redelijkerwijs niet kon menen, dat er sprake was van een evenredigheid tussen doel en de gevolgen van het aangewende middel. Van belang is hierbij ook te constateren dat de werking van het evenredigheidsbeginsel samenhangt met de context waarin het een rol speelt: bij verschillende typen besluiten zal, niet alleen voor het bestuursorgaan maar ook voor de rechter, het evenredigheidsbeginsel een verschillende uitwerking krijgen. Met het standpunt dat de VIMG op dit punt inneemt in zijn commentaar aan de beide commissies (commentaar van 14 december 1989, blz. 12), dat de toepassing van het evenredigheidsbeginsel er niet toe mag leiden dat daardoor in het algemeen de mogelijkheid ontstaat voor een volledige rechterlijke naweging van bestuurlijke belangenafwegingen, kan dan ook worden ingestemd." (Kamerstukken II, 1990/91, 21 221, nr. 5, p. 55)

Mocht er al sprake zijn van een discretionaire bevoegdheid van de Inspecteur, dan kan 's Hofs oordeel dat de Inspecteur in redelijkheid niet kon beslissen dat de vrijstelling niet met terugwerkende kracht tot ingebruikneming van de auto's kon worden verleend niet in stand blijven. Het Hof lijkt te zijn overgegaan tot een volledige rechterlijke naweging van de door de Inspecteur gemaakte belangenafwegingen. Dit is ten onrechte en voorts is 's Hofs oordeel onbegrijpelijk.

Onjuiste toepassing artikel 4:84 Awb

Voor zover het Hof zijn oordeel heeft gebaseerd op artikel 4:84 Awb, heeft het deze bepaling onjuist toegepast. Op grond van artikel 4:84 Awb diende de Inspecteur te handelen overeenkomstig het Kaderbesluit, tenzij dat voor belanghebbende gevolgen zou hebben die wegens bijzondere omstandigheden onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen. De onevenredigheid van de gevolgen van de toepassing van de beleidsregel moet dus het gevolg zijn van bijzondere omstandigheden. Dit volgt niet alleen uit de tekst van artikel 4:84 Awb, maar ook uit de wetgeschiedenis van deze bepaling. Ik wijs in dit verband op de volgende citaten uit respectievelijk de memorie van toelichting en de nota naar aanleiding van het verslag (onderstreping toegevoegd):

"Hiervoor is reeds aangegeven op welke gronden het bestuursorgaan de bevoegdheid en verplichting behoudt in bijzondere gevallen van de beleidsregel af te wijken. Dat kan alleen in bijzondere gevallen, dat wil zeggen: gelet op de bijzonderheden van het geval. Afwijking in normale gevallen behoort niet mogelijk te zijn. Immers, een structurele afwijking in normale, door de beleidsregel voorziene gevallen betekent materieel een wijziging van de beleidsregel. Dat behoort uit oogpunt van rechtszekerheid niet via een afwijking, maar via een overeenkomstig artikel 3:42 bekend te maken wijziging te geschieden. Een incidentele afwijking in een normaal geval zou snel in strijd komen met het gelijkheidsbeginsel.

Afwijking van de beleidsregel is mogelijk als aan twee cumulatieve eisen is voldaan. Ten eerste moet er sprake zijn van bijzondere omstandigheden. Ten tweede dienen deze met zich te brengen dat de nadelige of voordelige gevolgen van handelen overeenkomstig de beleidsregel onevenredig zouden zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen. In dit laatste ligt in voorkomende gevallen tevens een verwijzing besloten naar de onderliggende wettelijke regeling." (Kamerstukken II, 1993-1994, 23 700, nr. 3, p. 122-124)

"5.13 Aanvullend stellen [de leden van de GPV-fractie] de vraag of het de bedoeling van de regering is enkel de bijzondere omstandigheden te laten meewegen bij het buiten toepassing laten van beleidsregels.

Naar onze mening is er alleen aanleiding om van beleidsregels af te wijken indien zich bijzondere omstandigheden voordoen. Dit betekent derhalve dat de onevenredigheid van de gevolgen van toepassing van de beleidsregel in een concreet geval zijn oorzaak zal moeten vinden in bijzondere omstandigheden. Zouden ook onder normale omstandigheden onevenredige gevolgen optreden, dan zou dit impliceren dat de beleidsregel zelf - die immers met het oog op de normale gevallen geschreven is - onevenredig is. In dat geval zou de beleidsregel in strijd zijn met artikel 3:4, tweede lid, Awb. Ervan uitgaande echter dat de beleidsregel rechtmatig is, is er alleen reden voor afwijking in geval van bijzondere omstandigheden."

(Kamerstukken II 1994-1995, 23 700, nr. 5, p. 47)

Het oordeel van het Hof geeft er mijns inziens geen blijk van de voorwaarden waaronder van een beleidsregel mag worden afgeweken, te hebben beoordeeld. Voor zover het Hof het voorgaande niet heeft miskend, heeft het zijn oordeel onvoldoende gemotiveerd.

Naar mijn mening was de Inspecteur in het onderhavige geval niet gehouden tot afwijking van paragraaf 12 van het Kaderbesluit. De stukken van het geding laten geen andere conclusie toe dan dat zich in het onderhavige geval geen bijzondere omstandigheden voordoen. Belanghebbende heeft verzuimd voor de auto's de taxivrijstelling aan te vragen. Zij heeft verklaard dat door een registratiefout in haar ICT-systeem de vrijstellingsverzoeken abusievelijk niet tijdig zijn ingediend en dat als gevolg daarvan ruim € 1 miljoen aan MRB is voldaan voor motorrijtuigen die materieel gezien voldoen aan de voorwaarden voor de taxivrijstelling. Het feit dat belanghebbende door een administratieve fout de taxivrijstelling niet tijdig heeft aangevraagd, kan mijns inziens niet worden aangemerkt als een bijzondere omstandigheid in de zin van artikel 4:84 Awb. Niet valt in te zien waarom een dergelijke fout een uitzonderlijke situatie oplevert die noopt tot afwijking van paragraaf 12 van het Kaderbesluit. Belanghebbende is een professionele organisatie gericht op het aanbieden van leaseauto's. Van haar mag dan ook verwacht worden dat zij de op haar van toepassing zijnde vrijstellingen tijdig aanvraagt.

Bovendien is het Kaderbesluit gebaseerd op artikel 63 AWR. Gelet op de aan het bestuur gegeven ruimte om hardheidsclausebeleid op te stellen dat ziet op niet door de wetgever voorziene situaties, dient naar mijn mening zeer terughoudend getoetst te worden of de Inspecteur gehouden was tot afwijking van het Kaderbesluit. De facto heeft de uitspraak van het Hof tot gevolg dat elke belastingplichtige die een administratieve fout heeft gemaakt, recht heeft op vrijstelling van MRB met een verdergaande terugwerkende kracht dan volgt uit paragraaf 12 van het Kaderbesluit. Daarmee wordt deze bepaling zinledig. Het begrip administratieve fout kan immers heel ruim worden uitgelegd. Vervolgens rijst ook de vraag wanneer sprake is van een aanzienlijk financieel belang. Alleen dan - zo begrijp ik de uitspraak van het Hof - zijn de gevolgen van handelen overeenkomstig paragraaf 12 van het Kaderbesluit onevenredig. Het belang dat belanghebbende heeft bij verlening van de gevraagde terugwerkende kracht bedraagt ruim € 1 miljoen. Voor kleine bedrijven kan echter al veel eerder sprake zijn van grote financiële gevolgen.

Overigens vormt naar mijn mening het belang van een consistente toepassing van het Kaderbesluit, waarmee de rechtszekerheid en rechtsgelijkheid van belastingplichtigen wordt gediend, een zwaarwegend belang. Daarom dient uitsluitend in uitzonderlijke situaties van het Kaderbesluit afgeweken te worden. Het Hof heeft niet mogen en kunnen oordelen dat de Inspecteur had moeten afwijken van de in paragraaf 12 van het Kaderbesluit geregelde terugwerkende kracht.

Op grond van het vorenstaande ben ik van oordeel dat de uitspraak van het Hof niet in stand zal kunnen blijven

Bij conclusie van repliek heeft de Staatssecretaris opgemerkt:

Belanghebbende stelt in het verweerschrift dat uit de woorden "tenzij in de beschikking anders is bepaald" in artikel 27, lid 5, Uitvoeringsbesluit MRB volgt dat de inspecteur de mogelijkheid heeft om een andere ingangsdatum te kiezen voor de MRB-vrijstelling dan het tijdstip waarop het verzoek is ingediend. Dit standpunt is in zoverre juist dat de inspecteur kan bepalen om de vrijstelling te laten ingaan met ingang van een datum die is gelegen na het moment waarop een verzoek om toepassing van een vrijstelling is ingediend. De situatie kan zich immers voordoen dat pas vanaf dat moment aan alle voorwaarden voor toepassing van de betreffende vrijstelling is voldaan. Anders dan belanghebbende kennelijk stelt, volgt uit de aangehaalde woorden niet dat de inspecteur een discretionaire bevoegdheid heeft om een vrijstelling te laten terugwerken tot op, in dit geval, het tijdstip waarop de auto's in gebruik zijn genomen. Naar mijn mening moeten artikel 27, lid 5, Uitvoeringsbesluit MRB en paragraaf 12 van het Kaderbesluit aldus worden uitgelegd dat de inspecteur geen ruimte heeft om verdergaande terugwerkende kracht te verlenen dan tot het begin van het tijdvak waarin het verzoek om vrijstelling is binnengekomen. Een andersluidende opvatting maakt de goedkeuring in paragraaf 12 van het Kaderbesluit volstrekt overbodig. Immers, als de inspecteur op grond van artikel 27, lid 5 Uitvoeringsbesluit MRB een discretionaire bevoegdheid heeft om verdergaande terugwerkende kracht te verlenen dan tot op het tijdstip van het verzoek, had de goedkeuring in paragraaf 12 van het Kaderbesluit achterwege gelaten kunnen worden.

In het verlengde van het voorgaande merk ik op dat toetsing aan het in artikel 3:4, lid 2, Awb vervatte evenredigheidsbeginsel in casu niet aan de orde is. Bij het ontbreken van een discretionaire bevoegdheid is artikel 3:4 Awb immers niet van toepassing. Het Hof had reeds daarom niet moeten ingaan op de vraag of de Inspecteur "in redelijkheid kon oordelen dat onderhavige vrijstellingen niet met terugwerkende kracht tot ingebruikneming van de auto's konden worden verleend".

Artikel 72 van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 luidt, voor zover hier van belang:

1.Vrijstelling van belasting wordt, onder bij algemene maatregel van bestuur te stellen voorwaarden en beperkingen, verleend voor motorrijtuigen:

c. die uitsluitend worden gebruikt voor defensie of door de politie;

(…)

n. die blijkens een ingevolge de Wet personenvervoer 2000 geldige vergunning, dan wel voorzover afgegeven een vergunningbewijs, zijn bestemd om daarmee als personenauto openbaar vervoer of taxivervoer te verrichten en daarvoor geheel of nagenoeg geheel worden gebruikt.

Artikel 27 van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994 luidt, voor zover hier van belang:

3.Het verzoek wordt bij de inspecteur ingediend vóór de aanvang van het tijdvak, onderscheidenlijk van het gebruik van de weg in Nederland met het motorrijtuig. De inspecteur beslist op het verzoek bij voor bezwaar vatbare beschikking.

(…)

5.De vrijstelling werkt, tenzij in de beschikking anders is bepaald, terug tot op het tijdstip waarop het verzoek is ingediend.

Paragraaf 12 van het Kaderbesluit Motorrijtuigenbelasting luidt:8

De toepassing van een bijzonder tarief of vrijstelling vindt plaats op verzoek. Dit verzoek moet bij de inspecteur worden ingediend voor de aanvang van het tijdvak. De aanschaf of aanpassing van het voertuig vindt doorgaans niet plaats op het moment van begin van het tijdvak.

Goedkeuring

Uit praktische overwegingen keur ik met toepassing van artikel 63 van de AWR (de hardheidsclausule) goed, dat een verzoek om vrijstelling of toepassing van het bijzondere tarief wordt toegekend met ingang van het begin van het tijdvak waarin het verzoek is binnengekomen.

Artikel 3:4 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) luidt:

1.Het bestuursorgaan weegt de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af, voor zover niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit.

2.De voor een of meer belanghebbenden nadelige gevolgen van een besluit mogen niet onevenredig zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen.

Artikel 4:84 van de Awb luidt:

Het bestuursorgaan handelt overeenkomstig de beleidsregel, tenzij dat voor een of meer belanghebbenden gevolgen zou hebben die wegens bijzondere omstandigheden onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen.

Wetsgeschiedenis

De Memorie van antwoord - Algemene regels van bestuursrecht vermeldt:9

Artikel 3:4, tweede lid, beoogt mede te omvatten de regel die thans als een negatief geformuleerde marginale toetsingsmaatstaf is neergelegd in artikel 8, eerste lid onder c, van de Wet Arob (en in andere wetgeving betreffende de administratieve rechtspraak). Artikel 3:4, tweede lid, schetst weliswaar ook een negatief geformuleerd criterium (de voor een of meer belanghebbenden nadelige gevolgen mogen niet onevenredig zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen), maar het is ontegenzeggenlijk waar dat deze norm directer is geformuleerd dan de kennelijke onredelijkheidsnorm van artikel 8, eerste lid onder c, van de Wet Arob en andere wetten. De reden daarvoor is dat artikel 3:4, tweede lid, niet geformuleerd is als een toetsingsmaatstaf voor de rechter, maar als een norm rechtstreeks gericht tot het bestuur zelf. Reden is dus niet, dat het gewenst zou zijn dat de rechtspraak zou komen tot een meer stringente controle van de bestuurlijke belangenafweging dan thans reeds het geval is. Bij zijn rechtmatigheidscontrole van besluiten zal de rechter in de toekomst mede hebben te bezien of aan het evenredigheidsvereiste van artikel 3:4, tweede lid is voldaan. Daarbij is het echter niet onze bedoeling, dat de rechter gaat beoordelen welke nadelige gevolgen nog juist wel als evenredig en welke dus net niet meer als evenredig kunnen worden beschouwd. De met behulp van een dubbele ontkenning geformuleerde norm 'niet onevenredig' brengt met zich mee, dat de rechter alleen mag ingrijpen, wanneer voor hem vaststaat, dat de gevolgen voor een belanghebbende in vergelijking met de te dienen doelen onevenredig zullen zijn. Daarbij zal de rechter aan bestuursorganen in de regel een zekere mate van beoordelingsvrijheid moeten laten. Gelet op de positie van de rechter en de aard van zijn taak enerzijds en de positie en aard van de taak van bestuursorganen anderzijds, behoort de administratieve rechter alleen tot een vernietiging over te gaan, indien het bestuursorgaan redelijkerwijs niet kon menen, dat er sprake was van een evenredigheid tussen doel en de gevolgen van het aangewende middel. Van belang is hierbij ook te constateren dat de werking van het evenredigheidsbeginsel samenhangt met de context waarin het een rol speelt: bij verschillende typen besluiten zal, niet alleen voor het bestuursorgaan maar ook voor de rechter, het evenredigheidsbeginsel een verschillende uitwerking krijgen. De toepassing van het evenredigheidsbeginsel mag er niet toe leiden dat daardoor in het algemeen de mogelijkheid ontstaat voor een volledige rechterlijke naweging van bestuurlijke belangenafwegingen.

De Memorie van toelichting - Aanvulling van de Algemene wet bestuursrecht (Derde tranche Algemene wet bestuursrecht) vermeldt:10

Uit de rechtspraak blijkt enerzijds dat het bestuursorgaan zich aan de voor hem geldende beleidsregels dient te houden, anderzijds dat het bestuursorgaan zich door het geven van beleidsregels niet de bevoegdheid kan ontnemen om in bijzondere gevallen van beleidsregel af te wijken. (…) Anderzijds ligt het voor de hand dat de beleidsregel nimmer volledig kan binden. Dan zou de beleidsregel immers volledig de werking van een wettelijk voorschrift verkrijgen, ondanks de omstandigheid dat de in onze rechtsstaat daarvoor vereiste bevoegdheidsverlening bij wettelijk voorschrift ontbreekt. (…)

De belangenafweging of de nadere wetsuitleg die het bestuursorgaan bij het gebruik van zijn bevoegdheid dient te verrichten, vindt reeds in algemene zin bij het voorbereiden en geven van de beleidsregel plaats. (...)

Dit alles geldt slechts binnen de reikwijdte van de beleidsregel. Een beleidsregel beoogt lang niet altijd alle discretionaire elementen van de betreffende bestuursbevoegdheid of alle relevante vage normbestanddelen uitputtend te regelen. Soms heeft de beleidsregel slechts op een deel van de discretionaire elementen of vage criteria betrekking. Soms ook geeft de beleidsregel bijvoorbeeld uitsluitend aan in welke gevallen de betreffende vergunning in ieder geval zal worden geweigerd respectievelijk verleend of ingetrokken, daarmee beogende dat ook in de niet door de beleidsregel bestreken gevallen weigering respectievelijk verlening of intrekking mogelijk is. Indien de beleidsregel het gebruik van de bestuursbevoegdheid niet volledig regelt, zullen buiten de reikwijdte van de beleidsregel per afzonderlijk geval volledige kennisvergaring en volledige belangenafweging moeten plaatsvinden en zal en een op het afzonderlijke geval toegespitste motivering moeten worden gegeven. Ook binnen de reikwijdte van de beleidsregel zal dit soms vereist zijn. Niet zelden zal de beleidsregel immers zelf ook discretionaire elementen of objectieve vage formuleringen bevatten. (…)

De gebondenheid aan beleidsregels vloeide tot dusverre voort uit de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Doordat zij voortaan direct uit artikel 4:84 zal voortvloeien, wordt in zoverre de werking van de beginselen van behoorlijk bestuur beperkt. (…)

Hiervoor is reeds aangegeven op welke gronden het bestuursorgaan de bevoegdheid en verplichting behoudt in bijzondere gevallen van de beleidsregel af te wijken. Dat kan alleen in bijzondere gevallen, dat wil zeggen: gelet op de bijzonderheden van het geval. Afwijking in normale gevallen behoort niet mogelijk te zijn. Immers, een structurele afwijking in normale, door de beleidsregel voorziene, gevallen betekent materieel een wijziging van de beleidsregel. Dat behoort uit oogpunt van rechtszekerheid niet via een afwijking, maar via een overeenkomstig artikel 3:42

bekend te maken wijziging te geschieden. Een incidentele afwijking in een normaal geval zou snel in strijd komen met het gelijkheidsbeginsel. Afwijking van de beleidsregel is mogelijk als aan twee cumulatieve eisen is voldaan. Ten eerste moet er sprake zijn van bijzondere omstandigheden. Ten tweede dienen deze met zich te brengen dat de nadelige of voordelige gevolgen van handelen overeenkomstig de beleidsregel onevenredig zouden zijn in verhouding tot de met de beleidsregel te dienen doelen. In dit laatste ligt in voorkomende gevallen tevens een verwijzing besloten naar de onderliggende wettelijke regeling. Bij (rechtmatige) binnenwettelijke beleidsregels zijn de met de beleidsregel te dienen doelen immers per definitie afgeleid van de met de onderliggende wettelijke regeling te dienen doelen. Afwijking is derhalve mogelijk en geboden, indien de strikte naleving van de beleidsregel, gelet op de strekking van de beleidsregel en de onderliggende wettelijke regeling, in het onderhavige geval niet nodig is en bovendien een onevenredig nadeel voor de belanghebbenden zou opleveren. (…)

Overigens maakt het bij de toetsing door de rechter van de gerechtvaardigdheid van de afwijking wel verschil of het gaat om een wetsinterpreterende regel of om een andere beleidsregel. In het eerste geval is het immers uiteindelijk aan de rechter om te bepalen tot welk resultaat de toepassing van de wet in het concrete geval moet leiden, zodat hij ook moet beoordelen in hoeverre het volgen of juist afwijken van de beleidsregel juist is. Bij andere beleidsregels ligt dit anders, omdat de rechter dan de beoordelingsruimte van het bestuur moet respecteren.

De afwijkingsbevoegdheid moet bij alle beleidsregels onder meer met inachtneming van de artikelen 3:2 en 3:4 worden uitgeoefend. (…)

De zorgvuldige belangenafweging die artikel 3:4 eist, brengt mee dat het bestuursorgaan attent dient te zijn op de mogelijkheid van bijzondere omstandigheden die afwijking zouden rechtvaardigen en bereid dient te zijn een afwijking te overwegen als daarom verzocht wordt. Dat blijft het kernpunt van het verschil tussen beleidsregels en algemeen verbindende voorschriften. Deze zorgvuldige belangenafweging speelt derhalve op twee niveaus een rol: bij de totstandkoming van de beleidsregel zelf, en bij de toepassing daarvan in het concrete geval.

De nota van toelichting bij het Besluit van 30 maart 1995 tot vaststelling van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994 vermeldt:11

Artikel 27

Dit artikel bevat de meer algemene voorwaarden en formaliteiten waaraan moet worden voldaan om in aanmerking te komen voor een van de vrijstellingen bedoeld in de artikelen 8 tot en met 26. Het gaat hierbij om de indiening van het verzoek (eerste en tweede lid), de over te leggen opgaven, verklaringen en bescheiden (derde en vierde lid) en de beslissing op het verzoek (vijfde lid). Het zesde en zevende lid betreffen de intrekking van de vrijstelling. In het achtste lid is, overeenkomstig de regeling bij beëindiging van een schorsing in artikel 21 van de wet, weergegeven hoe aansluitend daaraan het eerstvolgende (korte) belastingtijdvak wordt bepaald

Jurisprudentie

Het Gerechtshof Den Haag oordeelde in 2008 over de ingangsdatum van de taxivrijstelling als volgt:12

6. Beoordeling van het hoger beroep

Het Gerechtshof Den Haag oordeelde in 2005 als volgt over de ingangsdatum van de vrijstelling en de mogelijkheid van terugwerkende kracht:13

6. Op grond van artikel 72, eerste lid, onderdeel n, van de Wet wordt – onder bij algemene maatregel van bestuur te stellen voorwaarden en beperkingen – vrijstelling verleend voor motorrijtuigen die blijkens een ingevolge de Wet personenvervoer 2000 geldige vergunning, dan wel voor zover afgegeven een ver-gunningbewijs, zijn bestemd om daarmee als personenauto openbaar vervoer of taxivervoer te verrichten en daarvoor geheel of nagenoeg geheel worden gebruikt. Tussen partijen is niet in geschil dat ten aanzien van de onderhavige auto aan deze voorwaarden is voldaan. Ingevolge artikel 23 van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994 (hierna: het Besluit) wordt de vrijstelling verleend indien de in dat artikel genoemde (afschriften van) documenten worden overgelegd. Artikel 27 van het Besluit bepaalt voorts dat de vrijstelling op verzoek wordt verleend (eerste lid) en dat dit verzoek voor aanvang van het tijdvak dient te worden ingediend bij de Inspecteur (tweede lid), vergezeld van de in artikel 23 van het Besluit bedoelde documenten (derde lid). Op grond van artikel 27, vijfde lid van het Besluit beslist de Inspecteur vervolgens bij bezwaar vatbare beschikking en werkt de vrijstelling terug tot op het tijdstip waarop het verzoek is ingediend, tenzij in de beschikking anders is bepaald.

7. Nu laatstgenoemde bepaling de Inspecteur de vrijheid laat de beschikking te laten terugwerken tot een ander tijdstip dan dat waarop het verzoek is ingediend, en daarmee in zoverre af te wijken van de voorwaarde gesteld in het tweede lid van artikel 27 van het Besluit, zal het Hof toetsen of de beslissing van de Inspecteur de naheffingsaanslag te handhaven omdat hij de vrijstelling heeft te laten terugwerken tot het begin van het tijdvak waarin het verzoek is ontvangen en niet – zoals belanghebbende bepleit – tot aan de datum waarop belanghebbende houder van het motorrijtuig is geworden, bij afweging van alle rechtstreeks betrokken belangen leidt tot gevolgen die onevenredig zijn in verhouding tot het gediende doel. Naar het oordeel van het Hof is dit hier het geval. Het Hof betrekt in deze afweging dat – naar tussen partijen niet in geschil is – de auto door belanghebbende is aangeschaft om (nagenoeg) geheel voor taxivervoer te worden gebruikt en zodanig ook is gebruikt, dat ook in het eerste tijdvak waarin belanghebbende houder was aan alle materiële voorwaarden voor de vrijstelling is voldaan en belanghebbende ook over alle benodigde documenten beschikte, dat het verzoek van belanghebbende weliswaar niet in dat eerste tijdvak de Inspecteur heeft bereikt, maar wel betrekkelijk kort nadien en ook kort nadat belanghebbende duidelijk was geworden dat door de Inspecteur nog geen verzoek was ontvangen. Hierbij acht het Hof de verklaring van belanghebbende dat de afwikkeling van verzoeken om vrijstelling in de praktijk enige tijd vergt, zodat een eerste nota motorrijtuigenbelasting niet noodzakelijkerwijs hoeft te betekenen dat met het verzoek iets niet in orde is, aannemelijk en toereikend. Dit alles afwegend acht het Hof het gevolg van de beslissing van de Inspecteur niet evenredig in verhouding met het kennelijke belang van doelmatigheid en uitvoerbaarheid bij de afhandeling van de vrijstellingsverzoeken. Een redelijke belangenafweging brengt naar het oordeel van het Hof in elk geval mee dat de vrijstelling wordt toegepast met ingang van het tijdvak waarin belanghebbende de auto is gaan houden en dat derhalve van heffing over dat tijdvak wordt afgezien.

De Staatssecretaris heeft geen beroep in cassatie ingesteld tegen de bovengenoemde zaak, en heeft dit als volgt toegelicht:14

X verzoekt om vrijstelling op grond van art. 72, eerste lid, onderdeel n, van de Wet op de motorrijtuigenbelasting in de loop van het tweede tijdvak dat in casu een rol speelt. Zij stelt zich op het standpunt dat de vrijstelling verleend moet worden vanaf de aanschaf van de taxi, ofwel vanaf de aanvang van het eerste tijdvak. Niet in geschil is dat de auto is aangeschaft om (nagenoeg) geheel voor taxivervoer te worden gebruikt en ook als zodanig is gebruikt. Aan alle voorwaarden voor de vrijstelling is in het eerste tijdvak voldaan en X beschikt over alle benodigde documenten. Aangezien in een dergelijk geval met toepassing van het Besluit van 25 maart 1991, nr. DB89/735, BNB 1991/14215 (zoals dit is gewijzigd bij Besluit van 3 juni 1996, nr. AFZ96/1125M, BNB 1996/291, en laatstelijk is gewijzigd in verband met de invoering van de Euro bij Besluit van 6 december 2001, nr. CPP2001/3435M), de vrijstelling alsnog zou zijn verleend, geef ik er de voorkeur aan geen beroep in cassatie in te stellen.

Rechtbank Noord-Holland oordeelde in 2021 over de ingangsdatum van de taxivrijstelling als volgt:16

13. Eiser heeft bij wijze van primair standpunt bepleit dat hij reeds eerder dan 19 september 2019 bij verweerder heeft verzocht om vrijstellingen van MRB voor de auto’s op grond van het gebruik daarvan als taxi, maar dat dit verzoek bij verweerder in het ongerede is geraakt. De rechtbank volgt eiseres hierin niet, nu verweerder de ontvangst van een of meer van de dergelijke aanvragen heeft betwist en eiser de verzending ervan niet met enig objectiveerbaar stuk aannemelijk heeft kunnen maken. De gevolgen het van feit dat eiser heeft nagelaten de aanvragen per aangetekende post in te dienen komen voor diens rekening en risico.

14. Gegeven dit oordeel dient de vraag te worden beantwoord of verweerder desondanks gehouden was de gevraagde vrijstellingen te verlenen met een ingangsdatum voorafgaande aan het moment van indiening van de betreffende aanvragen. De rechtbank beantwoordt deze vraag ontkennend. Voor de conclusie dat het wettelijk systeem een dergelijk verlening uitsluit volstaat verweerders verwijzing naar artikel 72, eerste lid, sub n, van de Wet MRB in samenhang met de artikelen 23 en 27 van het Uitvoeringsbesluit MRB en het in het Kaderbesluit neergelegde beleid. Met verweerder is de rechtbank voorts van oordeel dat eiser geen aanspraak op een verlening met terugwerkende kracht kan ontlenen aan de door hem aangehaalde uitspraak van het gerechtshof Den Haag van 25 april 2008, nu de feiten die voor uitspraak aanleiding gaven op essentiële punten verschillen van die in deze procedure (vergelijk 5, slotzin).

In het vakblad Fiscaal up to Date is het volgende redactionele commentaar verschenen bij de uitspraak van het Hof:18

In deze zaken gaat het niet om de vraag of aan de voorwaarden voor vrijstelling van MRB van artikel 72, lid 1, respectievelijk onderdeel n en c, Wet MRB was voldaan op het moment dat de taxi's en de politieauto's waren gaan rijden. Daarover waren partijen het eens: de voorwaarden waren vervuld. Waar het wel om gaat is de vraag of de vrijstelling pas kan worden verleend vanaf het moment dat het verzoek daartoe is gedaan, zoals de inspecteur stelde, óf al vanaf het moment dat de auto's waren gaan rijden alhoewel door een (administratieve) vergissing nog niet om de vrijstelling was verzocht, zoals het leasebedrijf bepleitte. De leasemaatschappij stelde dat zij recht had op de vrijstelling vanaf de dag dat de auto's waren gaan rijden omdat (1) de beschikkingen overeenkomstig haar verzoeken van rechtswege waren verleend, op grond van artikel 4.20b Awb, (2) aan de vrijstelling geen voorschriften in de zin van artikel 4:20e Awb waren verbonden, zodat deze voorschriften ook geen deel konden uitmaken van de beschikkingen en (3) artikel 27, lid 5, UVBT MRB, voorzag in de mogelijkheid om de vrijstelling met terugwerkende kracht te verlenen. De leasemaatschappij werd hierin gesteund door een uitspraak van Hof Den Haag van 4 februari 2005 (zie Fida 20051674) en een uitspraak van Hof Den Haag van 25 april 2008 (zie FutD 2008-1828). Volgens de leasemaatschappij had de inspecteur haar belang onevenredig geschaad, omdat vaststond dat zij materieel aan de voorwaarden van de vrijstelling voldeed. De inspecteur handelde hiermee in strijd met het evenredigheidsbeginsel van artikel 3:4, lid 2, Awb.

Het Hof hakt de knoop in het voordeel van het leasebedrijf door. Bij de beoordeling of al dan niet terugwerkende kracht kan worden gegeven aan deze vrijstelling moet volgens het Hof worden gekeken of het financiële belang van het verlenen van terugwerkende kracht voor de leasemaatschappij zwaarder weegt dan het belang van de inspecteur. Dat is onderdeel van de belangenafweging die de inspecteur moet maken op grond van artikel 3:4 Awb. Op grond van dit artikel weegt het bestuursorgaan de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af, voor zover niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. Daarbij geldt dat de voor een of meer belanghebbenden nadelige gevolgen van een besluit niet onevenredig mogen zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen. Ook moet rekening worden gehouden met artikel 4:84 Awb. Dat betekent dat het handelen overeenkomstig het geldende beleid geen gevolgen mag hebben die onevenredig zijn in verhouding tot de met de beleidsregels te dienen doelen. De inspecteur wees op het Kaderbesluit voor het niet verlenen van terugwerkende kracht en voegde daaraan toe dat de leasemaatschappij een professionele organisatie was die de vrijstelling MRB in vele gevallen pas maanden later had verzocht dan de vrijstelling van BPM. Het Hof is het daar wel mee eens maar ziet niet in welke door de inspecteur te dienen belangen uit die constatering voortvloeien. Een consistente toepassing van het Kaderbesluit is volgens het Hof wel in overeenstemming met artikel 4:84 Awb maar daarmee is volgens het Hof nog niet uitgelegd waarom dat zwaarder zou moeten wegen dan het aanzienlijke financiële belang van de leasemaatschappij. Ook is volgens het Hof niet duidelijk waarom in het Kaderbesluit een zeer beperkte terugwerkende kracht is gekozen en de inspecteur kon dit ook niet uitleggen. Aangezien vaststond dat van meet af aan was voldaan aan de materiele voorwaarden voor de vrijstelling, kon de inspecteur zich in ieder geval niet beroepen op een financieel belang.

Bij het evenredigheidsbeginsel van artikel 3:4 Awb gaat het om het evenwicht tussen de belangen die geschaad zijn en de belangen die gediend zijn. Op grond van artikel 4:84 Awb moet een belangenafweging plaatsvinden. De hoofdregel van artikel 4:84 Awb is dat het bestuursorgaan moet handelen conform de voor hem geldende beleidsregels. In bepaalde gevallen mag en moet echter van de beleidsregel worden afgeweken. Van een beleidsregel kan worden afgeweken als sprake is van bijzondere omstandigheden én deze met zich brengen dat de nadelen of voordelen van handelen volgens de beleidsregel onevenredig zouden zijn in verhouding tot de met de doelen die met de beleidsregel gediend worden. Omdat noch uit het Kaderbesluit noch uit een toelichting of uitleg van de inspecteur is op te maken waarom geen terugwerkende kracht kan plaatsvinden naar het moment dat de taxi's en politieauto's zijn gaan rijden, beslist het Hof in het voordeel van de leasemaatschappij. Dit levert de leasemaatschappij ongeveer € 1,2 mln op. Gezien het belang, verwachten wij dat de staatssecretaris in cassatie zal gaan.

P.A.M. Breekpot heeft bij de uitspraak van het Hof geschreven:19

Het verzoek om vrijstelling wordt bij de inspecteur ingediend voor de aanvang van het tijdvak respectievelijk van het gebruik van de weg in Nederland met het motorrijtuig. De aanschaf of aanpassing van het voertuig vindt doorgaans echter niet plaats op het moment van het begin van het tijdvak. De staatssecretaris van Financiën heeft daarom goedgekeurd dat een verzoek om vrijstelling wordt toegekend met ingang van het begin van het tijdvak waarin het verzoek is binnengekomen (besluit van 23 november 2015, nr. BLKB2015/1381M, onderdeel 12, voor het laatst gewijzigd bij besluit van 7 april 2017, nr. BLKB2017/1135M, (NTFR 2017/1088)). Bij het verzoek moeten de bescheiden die van belang zijn voor de toepassing van de vrijstelling worden overgelegd en een opgave van het kenteken van het motorrijtuig (art. 27, lid 4, Uitv.besl. MRB).

Hoewel de inspecteur juist handelt conform de regelgeving, is de rechter op basis van de Awb (art. 3:4 en 4:84) van mening dat deze handelswijze nadelig is voor belastingplichtige, omdat wel werd en nog steeds wordt voldaan aan de voorwaarden om de vrijstelling toe te passen. De rechter kent de vrijstelling toe met terugwerkende kracht tot de datum van ingebruikneming van de desbetreffende auto’s.

R.M.P.G. Niessen-Cobben heeft over de toepassing van het evenredigheidsbeginsel geschreven:20

Met betrekking tot de situatie waarin de belastingdienst een zekere beoordelingsvrijheid heeft, heeft de belastingrechter ook het evenredigheidsbeginsel van toepassing geoordeeld, dat ‘de rechter de mogelijkheid biedt om te beoordelen of de verhoging (…) niet als onevenredig is aan te merken in verhouding tot de gedragingen op grond waarvan zij is opgelegd’.21

Het beginsel is evenals het verbod van willekeur opgenomen in art. 3:4 Awb. Bij gebrek aan discretionaire bevoegdheid van de fiscus wordt het in de fiscale rechtspraak weinig toegepast. Bij boeteoplegging is het van belang, evenals bij het verlenen van uitstel van betaling door de ontvanger. Deze laatste geschillen komen niet bij de belastingrechter.

Het artikelsgewijs commentaar bij artikel 27 van het Uitvoeringsbesluit in Vakstudie Belastingheffing van Motorrijtuigen vermeldt als opvatting:22

De vrijstelling werkt, tenzij in de beschikking anders is bepaald, bij verlening terug tot op het tijdstip waarop het verzoek is ingediend (art. 27 lid 5).

Deze bepaling brengt mee dat de rechter het door de inspecteur bepaalde ingangstijdstip kan toetsen, onder andere aan het evenredigheidsbeginsel. (…)

R.H. Happé heeft over de vereiste belangenafweging geannoteerd:23

1.Strijd met het evenredigheidsbeginsel was het oordeel van de Nationale ombudsman in 2008 en is dat nu ook, in 2011, van de Hoge Raad. Naast deze zaak is nog een groot aantal andere vergelijkbare procedures gevoerd. Inmiddels heeft de wetgever de onevenwichtigheid weggenomen en heeft Financiën voor het verleden de balans opgemaakt. Sprekend over ‘een onevenwichtigheid in het destijds geldende renteregime’, leidt ‘het alsnog vergoeden van de heffingsrente (…) tot een tegenvaller van circa 170 miljoen euro’.

Waar bestond die onevenwichtigheid uit? Uit het enerzijds over een bepaalde periode wel heffingsrente in rekening brengen aan de belastingplichtigen en anderzijds over dezelfde periode geen heffingsrente vergoeden. Deze ‘onevenwichtigheid’ was het gevolg van een bepaalde werkwijze van de Belastingdienst en niet van het destijds geldende renteregime, zoals in de Kamerstukken wordt beweerd. Zie punt 5 van deze noot.

(…)

3. De Hoge Raad stelt voorop dat de inspecteur binnen het wettelijk stelsel verschillende mogelijkheden heeft: het eventueel ambtshalve verminderen van de voorlopige aanslag dan wel het opleggen van een nadere voorlopige aanslag onder verrekening van de te hoge voorlopige aanslag (r.o. 4.1.4). Bij zo’n keuze dient de inspecteur op grond van het eerste lid van art. 3:4 Awb de rechtstreeks bij zijn besluit betrokken belangen af te wegen. Het tweede lid schrijft voor dat de voor een belanghebbende nadelige gevolgen van dat besluit niet onevenredig zijn in verhouding tot de doelen die met dat besluit gediend zijn. Anders gezegd: uit art. 3:4 lid 2 Awb volgt dat de inspecteur met zijn besluit zo weinig mogelijk schade mag veroorzaken. Het materiële zorgvuldigheidsbeginsel, dat in het algemeen de door het bestuursorgaan te maken belangenafweging regardeert, spitst zich aldus toe op het evenredigheidsbeginsel.

De pijn, c.q. de schade, die de belastingplichtige lijdt, is, zoals gezegd, gelegen in het niet-vergoed krijgen van rente over de tweede helft van het belastingjaar 2006 bij de ambtshalve vermindering, terwijl hij over diezelfde periode wel heffingsrente is verschuldigd op grond van de laatste voorlopige aanslag. Als de inspecteur had gekozen voor een negatieve voorlopige aanslag dan was deze schade niet ontstaan.

Uitdrukkelijk stelt de Hoge Raad dat de inspecteur bij het maken van zijn keuze, ambtshalve vermindering of nadere voorlopige aanslag, het belang van het rentenadeel voor de belastingplichtige had moeten meewegen. Dit rentenadeel kwalificeert volgens de Hoge Raad per definitie als een onevenredig nadeel in de zin van art. 3:4 lid 2 Awb. Tegenover dit nadeel voor de belastingplichtige staat immers het corresponderende belang – ook in kwantitatieve zin – dat de gemeenschap heeft bij betaling van een lagere rentevergoeding. Daarmee steekt de rechter een stokje voor een handelwijze die eenzijdig de budgettaire belangen van de schatkist dient en bovendien tegen de geest van de wettelijke regeling van de heffingsrente ingaat.

4. Hiermee komt de vraag aan de orde of en zo ja, op welke wijze er op de inspecteur de verplichting rust om dit nadeel te compenseren. Met betrekking tot de eerste sub-vraag wordt in de bestuursrechtelijke literatuur in dit verband van nadeelcompensatie gesproken. In navolging van andere bestuursrechters baseert de belastingkamer van de Hoge Raad zich met betrekking tot dit aspect op het evenredigheidsbeginsel van art. 3:4 lid 2 Awb. Er is sprake van een zogenoemd onzuiver schadebesluit: de ambtshalve vermindering had tevens een beslissing moeten bevatten over het toekennen van schadevergoeding. In de woorden van de Hoge Raad (r.o. 4.1.12): ‘de inspecteur (is gehouden) heffingsrente te vergoeden over de tweede helft van het belastingtijdvak op dezelfde voet als wanneer hij een nadere voorlopige aanslag had opgelegd’.

De vervolgvraag is dan nog op welke wijze de nadeelcompensatie kan geschieden. De Hoge Raad stelt voorop dat de inspecteur niet verplicht is om daartoe een nadere voorlopige aanslag op te leggen. Hij mag ook kiezen voor de ambtshalve vermindering, zoals hij in de casus van de onderhavige arresten ook had gedaan, mits hij maar een compensatie biedt voor het renteverlies over de tweede helft van het belastingtijdvak. Een vergelijkbare oplossing uit het pre-Awb tijdperk is te vinden in HR 19 juni 1996, nr. 30 241, BNB 1996/302, met noot Scheltens. In dat arrest over invorderingsrente baseerde de Hoge Raad zich daartoe op de strekking van de wettelijke regeling.

In het onderhavige arrest had het hof een en ander geëffectueerd door het bedrag van de heffingsrente bij het opleggen van de nadere voorlopige aanslag te verminderen. De Hoge Raad geeft daarbij in algemene zin nog aan dat als een belastingplichtige geen rechtstreekse mogelijkheid heeft om dit recht op nadeelcompensatie geldend te maken, zoals in het geval van een ambtshalve vermindering, hij tegen iedere heffingsrentebeschikking met betrekking tot hetzelfde belastingjaar bezwaar of beroep kan instellen. In het arrest HR 28 oktober 2011, nr. 10/02166, BNB 2012/72c*, heeft de Hoge Raad verder gepreciseerd hoe een en ander kan worden geëffectueerd. Ik verwijs naar de noot van Van Eijsden bij dit arrest.

5. Aparte aandacht verdient de verdedigingslinie van de staatssecretaris. Deze is weinig magistratelijk. Zij is zeer formeel, om niet te zeggen formalistisch. Allereerst betreft dat het argument dat art. 13 AWR de inspecteur in casu niet de bevoegdheid zou geven een negatieve nadere voorlopige aanslag op te leggen. De Hoge Raad is daar snel mee klaar: tekst en geschiedenis van art. 13 AWR wijzen daar niet op. Bij nadere beschouwing lijkt het standpunt van de staatssecretaris vooral te zijn ingegeven door doelmatigheidsoverwegingen: het automatiseringssysteem van de Belastingdienst is er niet op ingericht. Het systeem gaat altijd over tot het verminderen van de reeds opgelegde aanslag. Kortom: hiermee lijkt de staatssecretaris de wereld op zijn kop te zetten. De wet moet zo worden uitgelegd dat zij past bij de door de Belastingdienst gekozen inrichting van het geautomatiseerd systeem. Dit komt dus in strijd met het evenredigheidsbeginsel.

(…)

6. Een van de operationele doelstellingen van de Belastingdienst luidt: ‘efficiëntie en soepele uitvoering van de massale processen’. Dat dient, zo maakt de Hoge Raad in de heffingsrente-arresten duidelijk, wel met inachtneming van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur te gebeuren. Het materiële zorgvuldigheidsbeginsel en in het bijzonder het evenredigheidsbeginsel zijn beginselen waarmee de Belastingdienst terdege rekening heeft te houden