Uitspraken

De vraag die partijen verdeeld houdt is hoe de artikelen 3.2.8 en 3.2.10 uit het Sociaal Plan en de artikelen 8, 9 en 10 uit de vaststellingsovereenkomst moeten worden uitgelegd.

Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad dient de uitleg van het sociaal plan te geschieden aan de hand van de zogenaamde CAO-norm. Het gaat daarbij om een uitleg naar objectieve maatstaven, wat wil zeggen dat de bewoordingen van de desbetreffende bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de overeenkomst, in beginsel van doorslaggevende betekenis zijn (HR 26 mei 2000, LJN: AA5961). Dit betekent dat het niet aankomt op de bedoelingen van partijen bij de totstandkoming van het sociaal plan, voor zover die bedoelingen niet kenbaar zijn uit de tekst, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven uit de tekst volgt, waarbij onder meer acht kan worden geslagen op de elders in het sociaal plan gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties, zouden leiden. Ook de bewoordingen van een eventueel bij het sociaal plan behorende schriftelijke toelichting moeten bij de uitleg worden betrokken.

Gelet op de CAO-norm is de kantonrechter van oordeel dat artikel 3.2.8 van het Sociaal Plan – waarin is bepaald dat de arbeidsovereenkomst in ieder geval tussentijds op initiatief van de medewerker eindigt, indien de medewerker een andere functie buiten Delta Lloyd Groep verwerft –
zo moet worden gelezen dat wanneer de medewerker tijdens de herplaatsingstermijn een nieuwe baan elders accepteert, dat leidt tot het tussentijds eindigen van de arbeidsovereenkomst met Delta Lloyd. De bewoordingen van het artikel nopen daartoe, nu het woord ‘verwerven’ van een andere functie in de ogen van de kantonrechter moeilijk anders kan worden opgevat dan ‘verkrijgen’ oftewel ‘krijgen’ van een baan. In dat geval ontvangt de medewerker een beëindigingsvergoeding op basis van de ‘berekening beëindigingsvergoeding’ waarbij de correctiefactor op 0,5 wordt gesteld, verminderd met 50% van de maandsalarissen die met ingang van maand 5 van de herplaatsingstermijn zijn betaald.

Voor wat betreft de vaststellingsovereenkomst is de kantonrechter met partijen van oordeel dat de uitleg van bepalingen in een overeenkomst niet alleen kan worden beantwoord op grond van de zuiver taalkundige uitleg van die bepalingen. Het komt aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Uit een en ander volgt dat redelijkheid en billijkheid hierbij een rol spelen.

In artikel 8 van de vaststellingsovereenkomst is bepaald dat in het geval [eiser] gedurende de herplaatsingstermijn een andere passende of vergelijkbare functie buiten Delta Lloyd Groep verwerft, sprake is van een tussentijds vertrek op initiatief van [eiser]. Partijen hebben verder in het artikel bepaald dat de arbeidsovereenkomst dan eindigt op de eerst mogelijke datum, te weten de tussentijdse beëindigingsdatum. De kantonrechter kan ook hier de tekst – in het licht van de Haviltex-norm – niet anders begrijpen dan dat onder ‘het verwerven van een andere passende of vergelijkbare functie buiten Delta Lloyd Groep’, ‘het verkrijgen van een nieuwe baan’ oftewel ‘het sluiten van een arbeidsovereenkomst moet worden verstaan’, in welk geval volgens het artikel sprake is van een tussentijds vertrek op initiatief van [eiser].

Gelet op de stellingen van partijen en gezien de inhoud van het Sociaal Plan en de vaststellingsover-eenkomst kan er vanuit worden gegaan dat partijen bij het opstellen van de vaststellingsovereenkomst niet hebben bedoeld af te wijken van het Sociaal Plan. Delta Lloyd stelt daarbij naar het oordeel van de kantonrechter terecht dat de bedoeling van de toegekende vergoeding in het geval een medewerker aansluitend aan het einde van de arbeidsovereenkomst met Delta Lloyd een nieuwe functie gaat vervullen, in beginsel een andere is dan wanneer een medewerker geen zicht heeft op nieuw werk (en nieuwe inkomsten). In de gegeven omstandigheden mocht Delta Lloyd redelijkerwijs die bedoeling aan de bepaling toekennen en had [eiser] niet mogen verwachten dat hij de maximale vergoeding zou krijgen, terwijl hij per 1 oktober 2012 ook inkomsten uit een nieuwe verworven baan zou ontvangen.

Dat [eiser] (ook) onzeker was hoe artikel 8 diende te worden uitgelegd, volgt uit zijn e-mail van 14 augustus 2012 aan Delta Lloyd. [eiser] vroeg in de e-mail om een toezegging dat hij een vergoeding conform artikel 10 van de vaststellingsovereenkomst zou ontvangen, wanneer hij de baan bij de Rabobank accepteerde. Deze toezegging heeft hij niet gekregen, maar desondanks heeft hij het aanbod van de Rabobank geaccepteerd. Voor zover [eiser] zich beroept op opgewekt vertrou-wen zijdens Delta Lloyd, dat hij een vergoeding conform artikel 10 van de vaststellingsovereenkomst zou ontvangen, kan dat beroep niet slagen.

Bij dit alles heeft te gelden dat voldoende vast staat dat de nieuwe functie van [eiser] een vergelijkbare functie is met de functie van [eiser] bij Delta Lloyd. ‘Vergelijkbaar’ houdt niet in dat alle (primaire en secundaire) arbeidsvoorwaarden hetzelfde moeten zijn. Van belang is dat de hoogte van het salaris vergelijkbaar is. Naar rato ontvangt [eiser] € 722,- bruto minder per maand aan salaris. Het nettobedrag zal daarvan ongeveer de helft zijn, hetgeen de kantonrechter, mede gelet op doorgroeimogelijkheden, vergelijkbaar acht. Dat de reistijd langer is, betekent niet dat de functie om die reden niet vergelijkbaar is met die bij Delta Lloyd.

De hardheidsclausule biedt [eiser] evenmin soelaas. [eiser] heeft onvoldoende feiten en omstandigheden naar voren gebracht waaruit volgt dat toepassing van het Sociaal Plan voor hem tot een kennelijk onbillijke situatie leidt. Het enkele feit dat [eiser] drie dagen per week voor Delta Lloyd is blijven werken gedurende de herplaatsingsperiode – volgens [eiser] op zijn initiatief –en het vervolgens ontvangen van een beëindigingvergoeding met correctiefactor C=0,5 (verminderd met 50% van de maandsalarissen die met ingang van maand 5 van de herplaatsingstermijn zijn betaald), is geen reden te concluderen dat sprake is van een onbillijke situatie. Dat Delta Lloyd [eiser], zoals hij stelt, onvoldoende intensief zou hebben begeleid tijdens de herplaatsingsperiode, is niet gebleken maar kan anders ook niet leiden tot de vaststelling dat sprake is van een kennelijk onbillijke situatie waarop de hardheidsclausule ziet.

Samenvattend wordt geconcludeerd dat [eiser] aan het einde van het dienstverband met Delta Lloyd recht had op een beëindigingsvergoeding conform artikel 10 van de vaststellingsovereenkomst. Deze is reeds betaald. De vordering van [eiser] wordt dan ook afgewezen.

Gelet op de uitkomst van de procedure wordt [eiser] veroordeeld in de proceskosten.