Uitspraken

De eerste vraag die partijen verdeeld houdt, is of - zoals is betoogd door Sonneborn - het vennootschapsrechtelijke ontslagbesluit dat is genomen door de AVA op 29 juli 2013 tevens kwalificeert als de opzeggingshandeling waarmee de arbeidsovereenkomst tussen partijen door Sonneborn is opgezegd ondanks de omstandigheid dat [naam eiser] niet bij de AVA aanwezig was. Dan wel of - zoals is betoogd door [naam eiser] - de opzegging van de arbeidsovereenkomst pas werking heeft gekregen door de ontvangst van de brief (zie hiervoor onder 2.13) op 2 augustus 2013 door [naam eiser] waarin het beëindigen van het dienstverband door Sonneborn aan [naam eiser] is meegedeeld. In het laatste geval is niet in geschil dat de arbeidsovereenkomst opgezegd had moeten worden tegen 1 januari 2014 en niet tegen 1 december 2013. Als onbetwist staat voorts vast dat [naam eiser] niet vóór 2 augustus 2013 op de hoogte is gesteld door Sonneborn van het ontslagbesluit.

De rechtbank neemt in aanmerking dat een ontslagbesluit waarbij aan een natuurlijk persoon als bestuurder ontslag is verleend, in beginsel tevens de beëindiging van de dienstbetrekking tot gevolg heeft, tenzij partijen anders zijn overeengekomen (zie de zogenaamde 15 april arresten van de Hoge Raad, JOR 2005, 144 en 145).

In onderhavig geval is - kort gezegd – in de statuten van Sonneborn opgenomen dat de AVA een bestuurder te allen tijde kan ontslaan (zie onder 2.6) en is met [naam eiser] overeengekomen dat het dienstverband met [naam eiser] eindigt door opzegging, waarbij het bepaalde in artikel 7:672 BW van toepassing is verklaard en is geëxpliciteerd dat opzegging alleen tegen het einde van een kalendermaand kan geschieden (zie onder 2.4 en 2.5). Dat ook Sonneborn de overeenkomst met [naam eiser] op deze wijze heeft begrepen, volgt uit - onder meer - haar brief van 2 augustus 2013 (zie onder 2.13). Uit die brief blijkt immers dat de einddata voor de beëindiging van het bestuurderschap en het dienstverband zijn gesplitst in een beëindiging op respectievelijk 29 juli 2013 en 1 december 2013.

Met betrekking tot de rechtsgeldigheid van een opzegging van een dienstverband heeft voorts als uitgangspunt te gelden dat opzegging een eenzijdige rechtshandeling is van de opzeggende partij, gericht op het beëindigen van de dienstbetrekking. De opzegging is niet aan een bepaalde vorm gebonden. Zij kan mondeling of schriftelijk geschieden. Voor de werking van de verklaring strekkende tot opzegging van het dienstverband is - anders dan Sonneborn meent - ook als er een vennootschapsrechtelijk ontslagbesluit is genomen op een AVA, echter wel nodig dat die verklaring de wederpartij heeft bereikt. Op dit punt geldt het algemeen verbintenissenrecht, voor zover dit betrekking heeft op eenzijdige rechtshandelingen. [naam eiser] was niet op de AVA aanwezig, zodat de opzegging hem toen niet heeft bereikt. Een opzegging van de dienstbetrekking per brief, zoals de brief vermeld onder 2.13, heeft in beginsel pas werking op het moment dat de brief ten huize of ten kantore van de wederpartij is bezorgd.

Partijen gaan over en weer ervan uit dat een opzegtermijn van vier maanden in achtgenomen diende te worden.

In het licht van voornoemde uitgangspunten heeft in het onderhavige geval te gelden dat [naam eiser] door het besluit van de AVA op 29 juli 2013 weliswaar de hoedanigheid van bestuurder van de vennootschap op die datum heeft verloren, maar dat de dienstbetrekking van [naam eiser] met Sonneborn pas eindigde door opzegging tegen het einde van de maand, met inachtneming van een termijn van vier maanden, waarbij de opzegtermijn is gaan lopen op het moment dat [naam eiser] de opzegging van de arbeidsovereenkomst ook daadwerkelijk heeft bereikt. De stelling van Sonneborn dat de opzegtermijn is gaan lopen vanaf de datum waarop de AVA plaatsvond is - als gezegd - onjuist. Voor beëindiging van het dienstverband is een (rechtsgeldige) opzegging van de arbeidsovereenkomst vereist, welke opzegging - zoals hiervoor reeds is overwogen - de wederpartij moet hebben bereikt. Dat laatste is het geval geweest door ontvangst door [naam eiser] van de opzeggingsbrief op 2 augustus 2013. Dat betekent dat, nu de opzegtermijn van de arbeidsovereenkomst is ingegaan op 2 augustus 2013, ten onrechte is opgezegd tegen 1 december 2013 in plaats van tegen 1 januari 2014.

Sonneborn heeft nog aangevoerd dat - ook indien wordt geoordeeld dat de verklaring [naam eiser] niet tijdig heeft bereikt - het voor rekening en risico komt van [naam eiser] dat hij de opzegging van de arbeidsovereenkomst niet eerder heeft ontvangen dan door ontvangst van de brief van Sonneborn op 2 augustus 2013. Sonneborn stelt zich daarbij op het standpunt dat de tweede volzin van lid 3 van artikel 3:37 BW van toepassing is en beroept zich daarbij op de navolgende omstandigheden. [naam eiser] was ruim een maand voor de AVA op de hoogte gesteld van het voorgenomen ontslag. [naam eiser] is in de gelegenheid gesteld om bij de AVA aanwezig te zijn, maar heeft zelf ervoor gekozen van deze gelegenheid geen gebruik te maken. [naam eiser] heeft zijn vakantie niet verzet, geen andere minder kostbare oplossing voorgesteld voor het uitstellen van de AVA, geweigerd telefonisch de vergadering bij te wonen (hij had aan Sonneborn gemeld dat hij telefonisch niet bereikbaar was in Zweden maar heeft op de dag van de AVA wel met zijn advocaat gebeld) en [naam eiser] heeft geweigerd zijn advocaat een volmacht te verlenen om namens hem op te treden op de AVA. Tot slot kon [naam eiser] met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoeden welk besluit de AVA zou nemen, aldus steeds Sonneborn.

De rechtbank is van oordeel dat in het licht van voormelde vaststaande feiten het beroep van Sonneborn op artikel 3:37 lid 3 tweede volzin BW faalt bij gebreke van omstandigheden die rechtvaardigen dat [naam eiser] het nadeel draagt terwijl Sonneborn - ruimschoot - de mogelijkheid heeft gehad om aan het bepaalde in artikel 7:672 BW te voldoen om zo het nadeel te voorkomen.

Opzegging tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt, in dit geval opzegging tegen 1 december 2013 in plaats van 1 januari 2014, leidt tot een onregelmatige opzegging. Hetgeen hiervoor is overwogen leidt tot de conclusie dat het aan [naam eiser] verleende ontslag onregelmatig is. De gevorderde verklaring voor recht (zie hiervoor onder 3.1. sub A) zal dan ook worden toegewezen als hierna volgt.

Een onregelmatig ontslag leidt tot schadeplichtigheid ingevolge artikel 7:677 lid 2 BW. [naam eiser] heeft aanspraak gemaakt op de gefixeerde schadevergoeding van artikel 7:677 lid 4 jo 7:680 lid 1 BW welke bestaat uit het loon dat bij regelmatige opzegging verschuldigd zou zijn geweest. In het onderhavige geval betreft dit het loon over de periode van 1 december 2013 tot en met 1 januari 2014. Niet voldoende betwist is dat tot dit loon naar rato dienen te worden gerekend gratificaties, winstuitkeringen en vakantietoeslag hetgeen in dit geval - zoals door [naam eiser] is gesteld en door Sonneborn niet is betwist - een gefixeerde schadevergoeding oplevert van € 27.924,75 bruto. Dit betekent dat ook de hiervoor onder 3.1. sub B ingestelde vordering zal worden toegewezen.

Sonneborn heeft de rechtbank verzocht om in het geval het ontslag onregelmatig wordt geoordeeld, [naam eiser] te bevelen medewerking te verlenen aan herstel van de beëindigingshandeling zodat de dienstbetrekking op 1 januari 2014 is komen te eindigen en alsnog regelmatig is beëindigd. Sonneborn voert daartoe aan een substantieel belang te hebben bij instandhouding van het non-concurrentiebeding om haar bedrijfsbelangen te beschermen.

Dit verzoek van Sonneborn - nog daargelaten dat dit verzoek bij eis in reconventie had dienen te worden ingesteld - is niet toewijsbaar. Ingevolge artikel 7:653 lid 3 BW is het gevolg van een schadeplichtig ontslag dat Sonneborn geen rechten kan ontlenen aan het tussen partijen overeengekomen concurrentiebeding. Nu sprake is van een onregelmatig ontslag en Sonneborn dientengevolge schadeplichtig is, is het concurrentiebeding dan ook komen te vervallen en zal het onder 3.1. sub C gevorderde worden toegewezen als hierna volgt. Dat Sonneborn er een substantieel belang bij heeft dat het overeengekomen concurrentiebeding in stand blijft, mede om haar bedrijfsbelangen te beschermen, is onvoldoende om tot het oordeel te komen dat de krachtens artikel 7:677 lid 2 BW geldende regel niet van toepassing is.

Nu gesteld noch gebleken is dat er buitengerechtelijke incassokosten zijn gemaakt zullen de onder 3.1. sub D gevorderde incassokosten worden afgewezen.

Sonneborn zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [naam eiser] worden begroot op:

- dagvaarding € 99,93

- griffierecht 842,00

- salaris advocaat 1.158,00 (2,0 punten × tarief € 579,00)

Totaal € 2.099,93

De nakosten zijn toewijsbaar op de wijze als in het dictum vermeld.