Uitspraken

in conventie

Ten aanzien van [gedaagde 2] en [gedaagde 3]

Vorderingen

Ten aanzien van de vordering onder 3 – om [gedaagde 2] en [gedaagde 3], naast VVE [(...)], te veroordelen tot betaling van een schadevergoeding van € 12.792,00, te vermeerderen met rente – geldt het volgende.

[eiser] heeft aan deze vordering ten grondslag gelegd dat VVE [(...)] c.s. dit bedrag aan hem is verschuldigd als schadevergoeding wegens door hem gederfd woongenot. Hij heeft daartoe gesteld dat hij thuis werkt en dus dagelijks de hele dag geconfronteerd wordt met het contactgeluid. Hij heeft, na tweemaal zijn eis te hebben vermeerderd, de schade tot 15 mei 2013 berekend op een bedrag van € 12.792,00.

Voor zover de vordering onder 3 is gericht tegen [gedaagde 2] en [gedaagde 3] geldt dat [gedaagde 2] tegen de gevorderde schadevergoeding verweer heeft gevoerd. Volgens haar is van onrechtmatig handelen geen sprake en biedt de burenruzie in het algemeen geen grond voor schadevergoeding, zodat de vordering tot schadevergoeding dient te worden afgewezen.

De rechtbank begrijpt het door [eiser] onder 3 gevorderde als een vordering tot vergoeding van immateriële schade die [eiser] stelt te hebben geleden vanwege gederfd woongenot. Anders dan [gedaagde 2] heeft aangevoerd, is in het hiervoorgaande vast komen te staan dat [gedaagde 2] en [gedaagde 3] onrechtmatig jegens [eiser] hebben gehandeld. Aantasting van woongenot, die het gevolg is van een onrechtmatige daad, geeft in beginsel recht op vergoeding van immateriële schade als bedoeld in artikel 6:106 van het Burgerlijk Wetboek (BW). Immers, het is een feit van algemene bekendheid en een ervaringsregel dat het langdurig wonen in een huis met geluidsoverlast tot gevoelens van onbehagen bij de bewoner kan leiden en daarmede tot aantasting van diens persoon. Nu er geen sprake is van een rechtstreekse aantasting van de persoon is terughoudendheid bij de toekenning van immateriële schadevergoeding geboden. Die omstandigheid in aanmerking nemend, acht de rechtbank in de gegeven omstandigheden een schadevergoeding van € 1.500,00 passend. Dit bedrag zal dan ook jegens [gedaagde 2] en [gedaagde 3] worden toegewezen. Ook de vordering tot vergoeding van wettelijke rente over dit bedrag met ingang van 15 mei 2013 tot heden zal, bij gebrek aan (afzonderlijk) verweer, worden toegewezen.

Proceskosten

Reeds door de deskundige gemaakte kosten

[gedaagde 2] en [gedaagde 3] zullen de tot zover reeds gemaakte kosten van de deskundige dienen te voldoen. [gedaagde 2] en [gedaagde 3] hebben de rechtbank herhaaldelijk verzocht de door hen voorgestelde persoon tot deskundige te benoemen omdat die (aanzienlijk) goedkoper zou zijn dan de door de rechtbank benoemde deskundige. Zij hebben echter – ondanks gelegenheid daartoe – tegen de aan hen toegezonden en van een toelichting voorziene eindnota van de deskundige ten bedrage van € 1.399,00 geen (inhoudelijk en gemotiveerd) bezwaar gemaakt. Dit in samenhang gezien met de hiervoor onder 1.1 vermelde correspondentie en indachtig het feit dat de deskundige is benoemd om [gedaagde 2] en [gedaagde 3] de mogelijkheid te bieden tot bewijslevering, ziet de rechtbank aanleiding te oordelen dat [gedaagde 2] en [gedaagde 3] de door de deskundige bij eindnota in rekening gebrachte kosten voor de reeds verrichte werkzaamheden zullen moeten dragen.

Bij herstelvonnis van 26 februari 2014 is beslist dat, vanwege het feit dat [gedaagde 2] en [gedaagde 3] op toevoeging procederen, aan hen geen voorschot wordt opgelegd. Voorts is in dat vonnis bepaald dat hangende de procedure het voorschot ter zake van de kosten van het deskundigenonderzoek aan [gedaagde 2] en [gedaagde 3] in debet zal worden gesteld. De deskundige heeft voor zijn onderzoek een voorschotbedrag van € 3.500,00 in rekening gebracht, welk bedrag door de rechtbank is voorgeschoten.

Vorenstaande heeft tot gevolg dat [gedaagde 2] en [gedaagde 3] het bedrag van € 1.399,00 als onder de beslissing vermeld dienen te voldoen.

Ten aanzien van VVE [(...)]

Voor zover vordering 3 – strekkende tot veroordeling van VVE [(...)] c.s. tot betaling van schadevergoeding aan [eiser] – is gericht tegen VVE [(...)] geldt het volgende.

[eiser] legt aan haar vordering tegen VVE [(...)] ten grondslag dat VVE [(...)], in strijd met artikel 5:126 lid 3 BW, heeft nagelaten de daarvoor bestemde reglementen op adequate wijze te handhaven, waardoor VVE [(...)] de geluidshinder heeft laten voortduren als gevolg waarvan ook zij onrechtmatig jegens [eiser] heeft gehandeld en derhalve schadeplichtig is. [eiser] beroept zich hierbij onder meer op artikel 29 lid 1 van het Modelreglement, waarin is bepaald: “Bij overtreding of niet-nakoming van een der bepalingen van de wet, van het reglement of van het eventuele huishoudelijk reglement, hetzij door een eigenaar, hetzij door een gebruiker, zal het bestuur de betrokkene een schriftelijke waarschuwing doen toekomen per aangetekende brief en hem wijzen op de overtreding of niet-nakoming”.

VVE [(...)] heeft hiertegen verweer gevoerd.

De rechtbank stelt voorop dat in het geschil tussen [eiser] enerzijds en VVE [(...)] anderzijds geen deskundigenrapport voorhanden is met betrekking tot de vraag of de harde vloer die thans aanwezig is in het appartement van [gedaagde 2] en [gedaagde 3] voldoet aan de norm uit het Modelreglement. Dit heeft tot gevolg dat in de verhouding tussen [eiser] en VVE [(...)] er op dit moment niet van kan worden uitgegaan dat de vloer niet voldoet aan het Modelreglement. Echter, voor zover [eiser] in het geding tussen hem en VVE [(...)], veronderstellende wijs, al gevolgd zou worden in zijn – weersproken – stelling dat de betreffende vloer niet aan de norm uit het Modelreglement voldoet, is de vordering onder 3 niet jegens VVE [(...)] toewijsbaar. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, kan naar het oordeel van de rechtbank immers niet worden aangenomen dat nadere acties van VVE [(...)] ertoe hadden geleid dat [eiser] geen of minder hinder zou hebben ondervonden dan thans, in de verhouding tussen [eiser] en VVE [(...)] veronderstellende wijs, het geval is geweest. Hierbij wordt in aanmerking genomen dat [gedaagde 2] en [gedaagde 3] ook nu – na gerechtelijke tussenkomst waarbij [gedaagde 2] en [gedaagde 3] door de rechtbank zijn opgedragen mee te werken aan een deskundigenonderzoek naar de waarde van de contactgeluidsisolatie – geen medewerking aan een dergelijk onderzoek hebben verleend en dat de harde vloer in het appartement van [gedaagde 2] en [gedaagde 3] op dit moment (nog) niet is verwijderd. [eiser] heeft in het geding jegens [gedaagde 2] en [gedaagde 3] bereikt wat VVE [(...)] in een soortgelijk geding tegen [gedaagde 2] en [gedaagde 3] had kunnen bereiken en gesteld noch gebleken is dat in een door VVE [(...)] ingeleid geding sneller vonnis zou zijn gewezen dan thans het geval is in het geding van [eiser] tegen [gedaagde 2] en [gedaagde 3]. De gestelde schade (gederfd woongenot) kan dan ook niet worden toegerekend aan gedragingen/nalaten van VVE [(...)]. [eiser] zou weliswaar minder kosten hebben gemaakt indien VVE [(...)] eerst in rechte actie jegens [gedaagde 2] en [gedaagde 3] had genomen (waarbij wordt opgemerkt dat [eiser] op toevoeging procedeert, zodat deze extra kosten beperkt zijn), maar [eiser] heeft tegenover de gemotiveerde betwisting van VVE [(...)] onvoldoende gesteld om aan te kunnen nemen dat VVE [(...)] jegens [eiser] onrechtmatig heeft gehandeld doordat zij niet eerder (lees: vóór de door [eiser] jegens [gedaagde 2] en [gedaagde 3] uitgebrachte dagvaarding) in rechte tegen [gedaagde 2] en [gedaagde 3] is opgetreden. Het voorgaande heeft aldus tot gevolg dat de door [eiser] onder 3 gevorderde veroordeling van VVE [(...)] tot betaling van schadevergoeding aan [eiser] zal worden afgewezen. Hetgeen overigens op dit punt door partijen naar voren is gebracht, kan hiermee (verder) in het midden worden gelaten.