Uitspraken

De dagvaarding is - met uitzondering van de hierboven onder 3.1 weergegeven passage - geldig, de rechtbank is bevoegd om kennis te nemen van de ten laste gelegde feiten en de officier van justitie is ontvankelijk in de vervolging van verdachte. Er zijn geen redenen voor schorsing van de vervolging.

De rechtbank stelt voorop dat in zijn algemeenheid zorgvuldig moet worden omgegaan met verklaringen van getuigen in strafzaken. Met name in mensenhandelzaken is behoedzaamheid op zijn plaats. De betrouwbaarheid van belastende verklaringen van vermeende slachtoffers in mensenhandelzaken kan onder druk staan vanwege wraakgevoelens, het belang dat het slachtoffer heeft bij het verkrijgen van een B8-vergunning of het vooruitzicht op andere voorzieningen als onderdak en hulp bij de opvang van eventuele kinderen. Ook kan de betrouwbaarheid van ontlastende verklaringen van vermeende slachtoffers negatief beïnvloed worden door angst, gevoelens van loyaliteit of vanwege het hanteren van andere normen en waarden dan die welke ten grondslag liggen aan de strafwetgeving over mensenhandel.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman van verdachte heeft aangevoerd dat de belastende verklaringen van [slachtoffer 3]

onbetrouwbaar zijn. De toekenning van aanzienlijke schadevergoedingen is een duidelijke prikkel om zo belastend mogelijk te verklaren. De periode dat zij samenleefde met de familie [familie verdachte en medeverdachten 4 en 5] is zij achteraf anders gaan waarderen, waarvoor de Facebookberichten aanwijzingen bevatten. Ook zijn beweringen van [slachtoffer 3] in strijd met objectieve gegevens. Haar verklaring kan alleen gebruikt worden voor zover die ondersteund wordt door objectieve gegevens.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank stelt, onder verwijzing naar wat zij heeft overwogen in paragraaf 6.1, dat om de aldaar genoemde redenen inderdaad behoedzaam dient te worden omgegaan met de belastende verklaringen van [slachtoffer 3].

Dat geldt overigens ook voor de Facebookgesprekken waarnaar de raadsman verwijst en die hij als ontlastend waardeert, nu daaruit, anders dan uit de latere afgelegde verklaringen, geen dwang of angst of boosheid naar voren komt. [slachtoffer 3] zegt daar zelf over dat ze haar gouden ketting en kleren wilde terug krijgen en dacht dat als ze de familie zou paaien dat zou lukken. De Facebookgesprekken bevestigen de verklaring van [slachtoffer 3] dat zij nog spullen wilde hebben. Een andere mogelijke lezing is, dat [slachtoffer 3] in de periode van de Facebookgesprekken kennelijk nog onder de invloed van de familie was en zich niet onafhankelijk durfde op te stellen. Ook zijn er delen van de gesprekken waarin [slachtoffer 3] zich minder liefdevol uitlaat en ook delen waarin leden van de familie [familie verdachte en medeverdachten 4 en 5] zich uitlaten op een wijze die als dwingend gezien kan worden. De rechtbank is dan ook van oordeel dat aan de inhoud van de Facebookgesprekken geen relevante betekenis toekomt in het kader van de beoordeling van de betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer 3].

De rechtbank stelt verder vast dat [slachtoffer 3] al in haar eerste verhoor op vele punten belastend heeft verklaard over de familie [familie verdachte en medeverdachten 4 en 5]. In latere verhoren verklaart zij (desgevraagd) uitgebreider en meer gedetailleerd. De rechtbank is van oordeel dat er geen sprake van is dat zij in een later stadium zodanig anders of meer belastend heeft verklaard dat om die reden getwijfeld moet worden aan haar latere verklaringen.

De rechtbank onderkent dat in zijn algemeenheid het toekennen van een schadevergoeding een prikkel kan zijn om belastend te verklaren, waardoor behoedzaamheid op zijn plaats is. De rechtbank ziet echter in die algemene omstandigheid geen aanleiding om in de voorliggende individuele zaak extra behoedzaam te zijn.

Indien beweringen van [slachtoffer 3] in strijd zijn met objectieve gegevens kan dat tot gevolg hebben dat deze beweringen niet voor bewijs gebruikt kunnen worden, maar dit zou niet, zonder meer, tot de conclusie leiden dat de verklaringen in zijn geheel onbetrouwbaar zijn.

Al met al ziet de rechtbank geen reden om extra behoedzaam om te gaan met de belastende verklaringen van [slachtoffer 3].

heeft met [slachtoffer 1] en [slachtoffer 5] in dezelfde opvang gezeten.

De rechtbank overweegt in het licht van de betrouwbaarheid van de verklaring van [slachtoffer 4] daarover het volgende.

[slachtoffer 4] verklaart zelf dat ze in de opvang nauwelijks gesproken heeft met [slachtoffer 5] en dat ze haar meed. De rechtbank heeft verder ook geen aanknopingspunten om te denken dat zij door [slachtoffer 5] beïnvloed zou zijn.

Wel verklaart [slachtoffer 4] dat zij onder invloed van [slachtoffer 1] belastend heeft verklaard bij de politie. [slachtoffer 4] is op 30 mei 2011 door de politie op het [adres 2] aangetroffen in een gootsteenkastje. Zij was bang. In het intakegesprek van 30 mei 2011 heeft zij niet belastend verklaard. Op
31 mei 2011 heeft zij wel een belastende verklaring afgelegd. Beïnvloeding door [slachtoffer 1] is dus mogelijk geweest, maar zou in een heel korte tijd plaatsgevonden moeten hebben.

Indien [slachtoffer 1] [slachtoffer 4] heeft beïnvloed maakt dat overigens nog niet dat de verklaring van [slachtoffer 4] niet op waarheid berust. Het kan zo zijn dat zij door het contact met [slachtoffer 1] de moed heeft gevat om naar waarheid te verklaren. Het trekken van conclusies uit het contact tussen [slachtoffer 1] en [slachtoffer 4] is met andere woorden een speculatieve aangelegenheid.

Los van de mogelijke beïnvloeding door [slachtoffer 1] overweegt de rechtbank over de betrouwbaarheid van de belastende verklaring van [slachtoffer 4] het volgende. In de verklaring van [slachtoffer 4] bij de rechter-commissaris ziet de rechtbank een aantal opvallende passages.

De rechtbank hecht, gelet op het voorgaande, meer waarde aan de verklaring van [slachtoffer 4] bij de politie dan aan haar verklaring bij de rechter-commissaris. Dat neemt niet weg dat de rechtbank haar verklaring bij de politie behoedzaam zal gebruiken. Uiteraard zal de rechtbank daarbij ook alert zijn op mogelijke verklaringen die niet op eigen waarneming berusten, maar bijvoorbeeld op wat zij gehoord heeft van [slachtoffer 1].

Aan verdachte is tenlastegelegd het tezamen en in vereniging met anderen plegen van mensenhandel en mishandeling.

Medeplegen vereist een bewuste en nauwe samenwerking, hetgeen opzet impliceert. Voor bewezenverklaring van opzet op een bepaald delict hoeft niet steeds vast te staan dat de verdachte weet heeft van de precieze gedragingen van zijn medeplegers. Medeplegers kunnen echter alleen worden gestraft voor elkaars gedragingen voor zover deze binnen hun gezamenlijk (voorwaardelijk) opzet kunnen worden gebracht.

De rechtbank overweegt ter zake van het medeplegen tussen verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] het volgende.

De rechtbank stelt voorop dat uit de bewijsmiddelen in het dossier blijkt dat verdachte en [medeverdachte 4] door de slachtoffers telkens in één adem worden genoemd. Zij zijn ook een echtpaar.

Ten aanzien van [slachtoffer 3]

Ten aanzien van [slachtoffer 3] leidt de rechtbank meer specifiek uit de bewijsmiddelen af dat verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] er gezamenlijk voor hebben gezorgd dat [slachtoffer 3] vanuit Hongarije naar respectievelijk Zwitserland en Nederland werd vervoerd. Zij hebben haar in Zwitserland en Nederland gehuisvest.

Verder leidt de rechtbank uit de bewijsmiddelen af dat de woning aan het [adres 2] aan verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] ter beschikking stond en dat zij daar allen (op enig moment) ook zelf verbleven. Toen [medeverdachte 4] wegging, bleven verdachte en [medeverdachte 5] achter. Na de inval op 30 mei 2011 is [slachtoffer 3] met verdachte en [medeverdachte 5] terug naar Hongarije gereisd.

Verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] vervulden ieder een eigen, elkaar over en weer aanvullende rol bij het tot stand brengen en houden van de uitbuitingssituatie van [slachtoffer 3].

[slachtoffer 3] moest het door haar verdiende geld aan verdachte afgeven dan wel aan [medeverdachte 5]. Zij beiden hielden ook bij hoeveel klanten [slachtoffer 3] had en wat zij verdiende. Verdachte gaf [slachtoffer 3] condooms als zij ging werken. Verdachte hield [slachtoffer 3] in Zwitserland in de gaten toen zij daar werkte, terwijl [medeverdachte 5] [slachtoffer 3] in Nederland op de Wallen heeft gecontroleerd.

Ten aanzien van [slachtoffer 4]

Ten aanzien van [slachtoffer 4] leidt de rechtbank meer specifiek uit de bewijsmiddelen af dat [slachtoffer 4] in Hongarije door [medeverdachte 4] is ontvangen en hij haar toen heeft verteld dat zij in Nederland veel geld kon verdienen, wat zij allemaal zelf kon houden. [medeverdachte 4] heeft [slachtoffer 4] hierna naar Nederland gebracht en hier in de woning aan het [adres 2] in [plaats] gehuisvest.

Verder leidt de rechtbank uit de bewijsmiddelen af dat de woning aan het [adres 2] aan verdachte en [medeverdachte 4] ter beschikking stond en dat zij daar (op enig moment) ook zelf verbleven. Verdachte was al in de woning aanwezig toen [medeverdachte 4] [slachtoffer 4] bracht. Verdachte heeft het geld verstrekt voor de kamer die [slachtoffer 4] op de Wallen moest huren en [slachtoffer 4] moest haar bellen als zij een klant had en doorgeven hoeveel zij dan had verdiend. Aan het eind van de werkdag moest [slachtoffer 4] het door haar verdiende geld aan verdachte afstaan. Tevens hebben verdachte en [medeverdachte 4] tegen [slachtoffer 4] gezegd dat zij hun vader en moeder moest noemen.

Conclusie

De rechtbank is van oordeel dat verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] ieder een eigen, elkaar over en weer aanvullende rol bij het tot stand brengen en houden van de uitbuitingssituatie van [slachtoffer 3] vervulden en dat verdachte en [medeverdachte 4] ieder een eigen, elkaar over en weer aanvullende rol bij het tot stand brengen en houden van de uitbuitingssituatie van [slachtoffer 4] vervulden.

De rechtbank acht dan ook bewezen dat er sprake was van een nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] bij de uitvoering van voornoemde strafbare feiten. Als gevolg hiervan kunnen ten aanzien van [slachtoffer 3] de door [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] verrichte handelingen aan verdachte worden toegerekend en omgekeerd, alsmede ten aanzien van [slachtoffer 4] de door [medeverdachte 4] verrichte handelingen aan verdachte worden toegerekend en omgekeerd.

De rechtbank overweegt terzake van het medeplegen tussen verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5] enerzijds en het echtpaar [medeverdachten 1 en 2] en [medeverdachte 3] anderzijds het volgende.

Er is ontegenzeglijk een link tussen verdachte, haar man en haar zoon enerzijds en de familie [medeverdachten 1 en 2] en [medeverdachte 3] anderzijds. Zo zijn verdachte, [medeverdachte 4] en [medeverdachte 5], toen zij met [slachtoffer 3] naar Nederland reden, achter het echtpaar [medeverdachten 1 en 2] aangereden omdat die wisten hoe ze naar de woning aan het [adres 2] in [plaats] konden rijden. Verder hebben zij allen (deels) gelijktijdig in deze woning verbleven. Daarnaast heeft verdachte ten behoeve van [medeverdachten 1 en 2] geld aangenomen van [slachtoffer 2] en hebben verdachte en [medeverdachte 5] na de inval op 30 mei 2011 [slachtoffer 2] ten behoeve van [medeverdachten 1 en 2] mee naar Hongarije teruggenomen en haar in Hongarije in hun huis opgenomen waarvandaan zij door een derde namens de familie [medeverdachten 1 en 2] is opgehaald. [slachtoffer 3] verklaart ook dat de familie [familie verdachte en medeverdachten 4 en 5] en het echtpaar [medeverdachten 1 en 2] goed contact met elkaar hadden en dat het echtpaar [medeverdachten 1 en 2] wist dat [slachtoffer 3] onvrijwillig voor de familie [familie verdachte en medeverdachten 4 en 5] werkte.

Gelet op het vorenstaande is er naar het oordeel van de rechtbank sprake van een samenwerkingsverband tussen verdachte en het echtpaar [medeverdachten 1 en 2]. Er is echter geen sprake van een dusdanig nauwe en bewuste samenwerking dat kan worden aangenomen dat zij over en weer elkaars meisjes uitbuitten en hun rollen derhalve inwisselbaar waren. De samenwerking uitte zich vooral in de vorm van praktische hulp over en weer als de omstandigheden daar om vroegen. De rechtbank heeft dan ook niet kunnen vaststellen dat verdachte een substantiële rol bij de uitbuiting van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] heeft gehad. De rechtbank zal verdachte vrijspreken van het onder feit 2 primair tenlastegelegde.

Niet is gebleken dat verdachte het echtpaar [medeverdachten 1 en 2] (en [medeverdachte 3]) opzettelijk behulpzaam is geweest bij de uitbuiting van [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1]. Dat verdachte een enkele keer geld van [slachtoffer 2] in ontvangst heeft genomen, is onvoldoende om medeplichtigheid aan de uitbuiting van [slachtoffer 2] bewezen te verklaren. Dat verdachte en [medeverdachte 5] [slachtoffer 2] na de inval op 30 mei 2011 ten behoeve van [medeverdachten 1 en 2] hebben meegenomen naar Hongarije valt buiten de tenlastegelegde periode.

De rechtbank zal verdachte dan ook vrijspreken van medeplichtigheid aan de mensenhandel jegens [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2].

Zoals de rechtbank heeft overwogen onder paragraaf 7.2 en 7.3 zal zij verdachte vrijspreken van het medeplegen van en medeplichtigheid aan mensenhandel van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2].

Naar het oordeel van de rechtbank zijn er geen bewijsmiddelen voorhanden op grond waarvan kan worden aangenomen dat verdachte [slachtoffer 2] en [slachtoffer 1] heeft mishandeld. Evenmin kan bewezen worden verklaard dat verdachte beide vrouwen tezamen en in vereniging met de familie [medeverdachten 1 en 2] heeft mishandeld.

De rechtbank zal verdachte dan ook vrijspreken van de mishandeling van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2].

Nu de rechtbank komt tot een vrijspraak van het onder 2 tenlastegelegde ten aanzien van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2], zal de rechtbank verdachte ook vrijspreken van het onder 4 tenlastegelegde ten aanzien van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2].

Artikel 273f, eerste lid van het Wetboek van Strafrecht (Sr) bepaalt onder sub 4 dat strafbaar is hij die een ander met een dwangmiddel dwingt of beweegt zich beschikbaar te stellen tot het verrichten van arbeid of diensten dan wel onder de onder sub 1 genoemde omstandigheden enige handeling onderneemt waarvan hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat die ander zich daardoor beschikbaar stelt tot het verrichten van arbeid of diensten.

De rechtbank overweegt dat sub 4 van dit artikel in twee delen uiteen valt. Het eerste gedeelte ziet op de dader die met dwangmiddelen het slachtoffer brengt tot het zich beschikbaar stellen tot het verrichten van arbeid of diensten.

Het tweede gedeelte van sub 4 ziet, zo legt de rechtbank deze bepaling uit, op degene die in een door een ander gecreëerde uitbuitingssituatie enige handeling onderneemt waarvan hij weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat die ander zich daardoor beschikbaar stelt tot het verrichten van arbeid of diensten.1

Ten aanzien van het tweede gedeelte van sub 4 (ten laste gelegd onder 1 ten vierde cumulatief/alternatief) is de rechtbank van oordeel dat de tenlastelegging op dit punt niet uitgaat van de bestanddelen van de bepaling van sub 4 tweede gedeelte. In de tenlastelegging wordt immers van ‘middelen en/of omstandigheden’ gesproken, terwijl het bestanddeel ‘middelen’ niet uit de wetstekst volgt.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte dwangmiddelen heeft gebruikt en ook dat zij onder de omstandigheden als bedoeld onder sub 1 enige handeling heeft verricht. Nu niet is gebleken dat de uitbuitingssituatie waarin de slachtoffers verkeerden door een ander is gecreëerd dan door verdachte en haar mededaders, valt wat verdachte wordt verweten niet onder de reikwijdte van het tweede gedeelte van sub 4 van artikel 273f, eerste lid Sr.
Verdachte zal dan ook op dit punt worden ontslagen van alle rechtsvervolging.

De rechtbank heeft bewezen verklaard dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het medeplegen van mensenhandel. In dat verband heeft verdachte tezamen en in vereniging met anderen de verdiensten uit die mensenhandel verworven en voorhanden gehad. De rechtbank acht het onder 4 tenlastegelegde feit dan ook wettig en overtuigend bewezen.

De Hoge Raad heeft in zijn vaste rechtspraak overwogen dat uit de wetsgeschiedenis volgt dat de strafbaarstelling van witwassen strekt ter bescherming van de aantasting van de integriteit van het financieel en economisch verkeer en van de openbare orde, dat witwassen een veelomvattend, maar ook te begrenzen fenomeen is, en dat ook in het geval het witwassen de opbrengsten van eigen misdrijf betreft, van de witwasser in beginsel een handeling wordt gevergd die erop is gericht ‘om zijn criminele opbrengsten veilig te stellen’. Gelet hierop moet worden aangenomen dat indien vaststaat dat het enkele voorhanden hebben door de verdachte van een voorwerp dat afkomstig is uit een door hemzelf begaan misdrijf niet kan hebben bijgedragen aan het verbergen of verhullen van de criminele herkomst van dat voorwerp, die gedraging niet als (schuld)witwassen kan worden gekwalificeerd (zie bijvoorbeeld HR 26 oktober 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM4440 en HR 8 januari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX4449).

De Hoge Raad heeft bijvoorbeeld geoordeeld dat het bewaren van geld in een kluis in huis of het verstoppen van sieraden in huis, niet zonder meer met zich brengt dat de verdachte daarmee ook de criminele herkomst van dat geld heeft getracht te verbergen of te verhullen (HR 20 mei 2014, ECLI:NL:HR:2014:1164 en HR 27 mei 2014, ECLI:NL:HR:2014:1237).

Wat er ook zij van de stelling van de officier van justitie dat verdachte met de verdiensten uit mensenhandel in het levensonderhoud heeft voorzien, aankopen heeft gedaan dan wel geld naar Hongarije heeft gebracht, in het licht van voornoemde jurisprudentie betreffen deze handelingen nog geen verhullingshandelingen. Hieruit blijkt immers niet dat verdachte de criminele herkomst van dat geld heeft getracht te verbergen of te verhullen. De rechtbank heeft overigens op grond van de stukken in het dossier evenmin kunnen vaststellen dat verdachte een dergelijke handeling heeft verricht. Het onder 4 bewezen verklaarde kan dan ook niet worden gekwalificeerd als witwassen. De rechtbank zal verdachte ten aanzien van dit feit dan ook ontslaan van alle rechtsvervolging.

Voor het overige zijn de bewezenverklaarde feiten strafbaar.

Standpunt van de raadsman

De behandeling van de vorderingen van [slachtoffer 3] levert een onevenredige

belasting op voor de strafzaak en de rechtbank dient haar daarom niet-ontvankelijk te

verklaren in haar vordering. Ook betwist verdachte de hoogte van de gevraagde materiële en immateriële schadevergoeding.

Voor zover de rechtbank wel tot een toewijzing van (een deel van) de vordering zou komen, verzoekt verdachte nadrukkelijk om de schadevergoedingsmaatregel niet op te leggen. Zij heeft, zoals ook blijkt uit de uitkomsten van de rechtshulpverzoeken, niets. Het opleggen van de maatregel ex artikel 36f Sr zou dan enkel een leedtoevoeging voor haar zijn, wat niet is toegestaan omdat het hier gaat om een maatregel en niet een straf.

Oordeel van de rechtbank

Uit het onderzoek ter terechtzitting is komen vast te staan dat de benadeelde partij als gevolg van de bewezen geachte feiten rechtstreeks schade heeft geleden.

De rechtbank overweegt dat een onderzoek naar de precieze opbrengst van de prostitutiewerkzaamheden van [slachtoffer 3] een onevenredige belasting zou vormen voor het strafgeding. In aansluiting op haar uitspraak van 17 juli 2014 (ECLI:NL:RBAMS:2014:4783), gaat de rechtbank bij het bepalen van de hoogte van de vergoeding voor de geleden materiële schade zoveel mogelijk uit van de gegevens die zich in het dossier bevinden en van een voorzichtige schatting van de inkomsten uit prostitutiewerkzaamheden.

Uit de informatie van de Zwitserse autoriteiten valt op te maken dat [slachtoffer 3] tussen 1 juni 2010 en 21 april 2011 voor een periode van in totaal 138 dagen een vergunning heeft gehad om als prostituee te werken. Daarnaast is zij gedurende deze periode meermaals gecontroleerd toen zij prostitutiewerkzaamheden verrichtte zonder dat zij een vergunning had. Dit is in totaal 26 keer gebeurd. De rechtbank gaat er derhalve van uit dat [slachtoffer 3] 164 dagen heeft gewerkt in Zwitserland.

In Nederland heeft [slachtoffer 3] in ieder geval één dag voor zichzelf gewerkt toen zij was gevlucht en de inkomsten van die dag zijn van haar afgenomen toen zij werd teruggehaald. Dit blijkt uit de verklaring van [slachtoffer 4]. Verder is [slachtoffer 3] op 8 en 17 mei 2011 door verbalisanten gezien toen zij op de Wallen werkte.

In totaal heeft [slachtoffer 3], naar het oordeel van de rechtbank, 167 dagen gewerkt.

Aangezien de rechtbank niet kan vaststellen hoeveel [slachtoffer 3] heeft verdiend op de dagen die zij heeft gewerkt, zal de rechtbank uitgaan van een bedrag van € 100,- omdat daarvan aangenomen mag worden dat zij dit per gewerkte dag tenminste heeft verdiend.

De rechtbank waardeert de materiële schade dan ook op een bedrag van € 16.700,- (zestienduizend en zevenhonderd euro).

[slachtoffer 3] heeft voorts een immateriële schadevergoeding van € 10.000,- (tienduizend euro) gevorderd. Gelet op de onderbouwing in haar vordering acht de rechtbank dit bedrag toewijsbaar, nu de rechtbank aannemelijk acht dat [slachtoffer 3] psychisch leed is aangedaan door haar gedwongen te laten werken.

De rechtbank waardeert de totale schade dan ook op een bedrag van € 26.700,- (zesentwintigduizend en zevenhonderd euro). De vordering kan tot dat bedrag worden toegewezen.

Voorts zal verdachte worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken en de wettelijke rente vanaf 30 mei 2011.

Het restant van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. Daarom is de benadeelde partij in dat deel van de vordering niet-ontvankelijk. De benadeelde partij kan dat deel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Ten aanzien van de schadevergoedingsmaatregel

De rechtbank zal in het belang van [slachtoffer 3], als extra waarborg voor betaling, de

schadevergoedingsmaatregel (artikel 36f Sr) aan verdachte opleggen, omdat verdachte jegens [slachtoffer 3] naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die de onder 1 en 3 bewezen geachte feiten heeft toegebracht. De rechtbank waardeert deze op € 26.700,- (zesentwintigduizend en zevenhonderd euro).

De rechtbank ziet in hetgeen namens verdachte is aangevoerd geen aanleiding om de schadevergoedingsmaatregel niet op te leggen. De mogelijkheid om deze maatregel op te leggen is niet in het leven geroepen om verdachte extra leed toe te brengen maar gericht op het herstel van de rechtmatige toestand. Dat het opleggen van de maatregel slechts zal leiden tot het in de toekomst ten uitvoer leggen van vervangende hechtenis, is de rechtbank overigens ook niet gebleken.

Nu aan verdachte - zonder toepassing van artikel 9a Sr - geen straf of maatregel is opgelegd die ziet op een ten aanzien van de benadeelde partij gepleegd strafbaar feit, is [slachtoffer 2] in de vordering niet-ontvankelijk.