Uitspraken

Eiser heeft een melding gedaan bij verweerder en daarbij vermeld dat het ook een aanvraag betreft. Hij heeft verweerder verzocht met spoed een tijdelijke maatwerkvoorziening te treffen omdat hij dringend opvang en hulp nodig heeft. Daarbij heeft hij verweerder verzocht binnen twee weken een beslissing te nemen.

Twee weken na de indiening van zijn brief heeft eiser verweerder in gebreke gesteld omdat verweerder niet heeft beslist op zijn verzoek om een tijdelijke maatwerkvoorziening. Vervolgens heeft eiser beroep ingesteld bij de rechtbank omdat verweerder ook na de ingebrekestelling niet heeft beslist.

Op grond van artikel 4:13, eerste lid, van de Awb dient een beschikking te worden gegeven binnen de bij wettelijk voorschrift bepaalde termijn of, bij het ontbreken van zulk een termijn, binnen een redelijke termijn na ontvangst van de aanvraag.

Op grond van artikel 4:17, eerste lid, van de Awb verbeurt het bestuursorgaan, indien een beschikking op aanvraag niet tijdig wordt gegeven, aan de aanvrager een dwangsom voor elke dag dat het in gebreke is, doch voor ten hoogste 42 dagen.

Op grond van artikel 6:2, aanhef en onder b, van de Awb wordt voor de toepassing van wettelijke voorschriften over bezwaar en beroep, het niet tijdig nemen van een besluit met een besluit gelijkgesteld. Tegen het niet tijdig beslissen staat dan ook beroep bij de rechtbank open.

Op grond van artikel 6:12, tweede lid, van de Awb, kan het beroepschrift worden ingediend zodra:
a. het bestuursorgaan in gebreke is tijdig een besluit te nemen, en
b. twee weken zijn verstreken na de dag waarop belanghebbende het bestuursorgaan schriftelijk heeft medegedeeld dat het in gebreke is.

Artikel 8:55d bepaalt dat indien het beroep gegrond is en nog geen besluit is bekendgemaakt, de bestuursrechter bepaalt dat het bestuursorgaan binnen twee weken na de dag waarop de uitspraak wordt verzonden alsnog een besluit bekendmaakt.
Op grond van het tweede lid verbindt de bestuursrechter aan zijn uitspraak een nadere dwangsom voor iedere dag dat het bestuursorgaan in gebreke blijft de uitspraak na te leven.
Op grond van het derde lid kan de bestuursrechter in bijzondere gevallen of indien de naleving van andere wettelijke voorschriften daartoe noopt, een andere termijn bepalen of een andere voorziening treffen.

Op grond van artikel 2.3.3 van de Wmo 2015 beslist het college in spoedeisende gevallen, daaronder begrepen de gevallen waarin terstond opvang noodzakelijk is, al dan niet in verband met risico’s voor de veiligheid als gevolg van huiselijk geweld, na een melding als bedoeld in artikel 2.3.2, eerste lid, onverwijld tot verstrekking van een tijdelijke maatwerkvoorziening in afwachting van de uitkomst van het onderzoek, bedoeld in artikel 2.3.2 en de aanvraag van de cliënt.

Vast staat dat verweerder niet heeft beslist om ten aanzien van eisers een tijdelijke maatwerkvoorziening te treffen. Verweerder heeft aangevoerd dat het uitblijven van een beslissing op het verzoek om onverwijld een tijdelijke maatwerkvoorziening te verstrekken, moet worden beschouwd als een fictieve beslissing, waartegen bezwaar kan worden gemaakt. De beroepen zijn daarom niet-ontvankelijk. Verweerder verwijst in dat verband naar de Memorie van Toelichting bij de Wmo 2015 (Kamerstukken II, 2013-2014, 33841, nr. 3, p. 147).

In de Memorie van Toelichting bij de Wmo 2015 (Kamerstukken II, 2013-2014, 33841, nr. 3, p. 147) staat het volgende vermeld:

De rechtbank stelt vast dat in de Wmo 2015 geen bepalingen zijn opgenomen met betrekking tot het opkomen tegen deze zogenoemde fictieve weigering. Dat betekent dat de Awb onverkort van toepassing is. De Awb voorziet niet in een fictieve weigering als bedoeld in de Memorie van Toelichting. Op grond van artikel 6:12 van de Awb kan wel worden opgekomen tegen het niet tijdig nemen van een besluit. Uit dit artikel volgt dat daartegen direct beroep openstaat, mits het bestuursorgaan in gebreke is gesteld. Aan die voorwaarde is voldaan. De rechtbank zal dan ook beoordelen of sprake is van het niet tijdig nemen van een besluit tot het treffen van een tijdelijke maatwerkvoorziening.

De rechtbank heeft verweerder bij brief van 17 maart 2015 verzocht binnen twee weken de op de zaak betrekking hebbende stukken in te dienen. Daarbij heeft de rechtbank er op gewezen dat als verweerder niet voldoet aan dit verzoek, de rechtbank op grondslag van de beschikbare stukken op het beroep zal beslissen. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken niet ingediend. Daarom zal de rechtbank op grond van het dossier beslissen.

De door eiser omschreven klachten sluiten voorshands niet uit dat sprake is van een spoedeisend geval. Nu er in het dossier geen aanknopingspunten zijn om anders te oordelen, gaat de rechtbank ervan uit dat sprake is van een spoedeisend geval.

Vervolgens dient te worden beoordeeld welke beslistermijn in dit geval van toepassing is. Artikel 2.3.3. van de Wmo 2015 bepaalt dat onverwijld dient te worden beslist. Uit artikel 2.3.2 van de Wmo 2015 volgt dat de procedure om een voorziening op grond van de Wmo 2015 te verkrijgen, start met een melding. Dat is niet anders indien de melder een beroep doet op een tijdelijke voorziening. Artikel 4:13 van de Awb, dat ziet op de beslistermijn op een aanvraag, is daarom niet van toepassing. Daarom dient op grond van de bewoordingen en de strekking van artikel 2.3.3 Wmo 2015 te worden bepaald wat onverwijld is.

Uit de bewoording blijkt dat het moet gaan om een voorziening die terstond nodig is. Gelet hierop en gezien de korte duur van de “normale” meldingsprocedure, acht de rechtbank de door eiser genoemde termijn van twee weken niet onjuist. Nu verweerder niet binnen die termijn heeft beslist, heeft hij niet tijdig beslist. Het beroep is daarom kennelijk gegrond.

De rechtbank is niet gebleken dat inmiddels is beslist door verweerder. De rechtbank bepaalt daarom dat verweerder binnen twee weken na de dag waarop deze uitspraak wordt verzonden, alsnog een besluit bekendmaakt. De rechtbank bepaalt daarbij dat verweerder een bedrag van € 100,- per dag verbeurt voor iedere dag dat hij in gebreke blijft de uitspraak na te leven. Het maximum van de dwangsom wordt bepaald op € 15.000,-.

Met betrekking tot het verzoek van eiser om de dwangsom die is verbeurd vast te stellen overweegt de rechtbank als volgt. Zoals de rechtbank heeft overwogen in overweging 5.1, start de procedure ter verkrijging van een voorziening op grond van de Wmo 2015 niet met een aanvraag, maar met een melding. Artikel 4:17 van de Awb is daarom niet van toepassing. Gelet hierop is geen dwangsom verbeurd.