Uitspraken

Verweerder heeft niettemin geweigerd om medewerking te verlenen aan afwijking van het bestemmingsplan, omdat de verwachting is dat eiser het appartement [adres] niet voor short stay-doeleinden, maar voor toeristische verhuur zal gebruiken. (…)”

Vervolgens heeft de rechtbank het beroep gegrond verklaard wegens een motiveringsgebrek en verweerder opgedragen een nieuw besluit te nemen op het bezwaar.

3. In het bestreden besluit heeft verweerder wederom geweigerd gebruik te maken van zijn bevoegdheid om op grond van artikel 2.12, eerste lid, onder a, ten tweede, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) in samenhang met artikel 4, negende lid, van het Besluit omgevingsrecht (Bor) af te wijken van het bestemmingsplan. Verweerder heeft hieraan ten grondslag gelegd dat op het perceel een menging aan functies is toegestaan. Nu op het perceel geen nadere aanduiding rust, zijn functies als kinderopvang, horeca, souvenirwinkel, massagesalon of ondergronds parkeren niet toegestaan. De toegestane functies zijn: wonen, kantoren (al dan niet met baliefunctie), voorzieningen (openbare en bijzondere als recreatieve en culturele voorzieningen) met inbegrip van additionele horeca, galeries, detailhandel en voorzieningen ten behoeve van consumentverzorgende dienstverlening, bedrijven die zien op lichte bedrijvigheid met reguliere openingstijden (atelier, banketbakker of wasserette), inpandige fietsenstallingen, openbare nutsvoorzieningen, tuin en voorzieningen ten behoeve van ondergrondse warmte- of koudeopslag. Short stay kan volgens verweerder niet gelijk gesteld worden met wonen nu hieraan voldoende duurzaamheid ontbreekt. Uit de toelichting op het bestemmingsplan blijkt dat short stay evenmin gelijk gesteld kan worden met kantoren, voorzieningen, galeries, detailhandel en bedrijven, omdat dergelijke functies doorgaans niet in de avonduren en in elk geval niet ’s nachts plaatsvinden. Het planologisch regime staat volgens verweerder in het voorliggende pand slechts een duurzame woonfunctie of een bedrijfsmatige functie met reguliere openingstijden toe. Short stay daarentegen is een zogeheten 24-uursfunctie. De functies die naast het wonen zijn toegestaan voegen zich gemakkelijk in een woonbuurt, omdat dit geen 24-uursactiviteiten betreffen.

4. Eiser voert in beroep aan dat de besluitvorming onzorgvuldig tot stand is gekomen. In de uitspraak van de rechtbank van 1 september 2015 is immers vast komen te staan dat verweerder in ruimtelijke zin geen beletselen zag om medewerking te verlenen aan de omgevingsvergunning. Eiser vindt het dan ook onbegrijpelijk dat de omgevingsvergunning bij het bestreden besluit opnieuw is geweigerd. Eiser heeft na de uitspraak nodeloos lang moeten wachten op het bestreden besluit zodat hij beroep wegens niet tijdig beslissen heeft ingesteld bij de rechtbank. Op 15 december 2015 heeft de rechtbank dit beroep gegrond verklaard. Volgens eiser is het bestreden besluit enkel genomen om een dwangsom te omzeilen. Er is simpelweg sprake van knippen en plakken uit het vorige advies van de commissie bezwaarschriften (de commissie). De commissie is haar boekje te buiten gegaan door overwegingen op te nemen in het advies die niet tot de taak van de commissie behoren. Eiser is ten onrechte niet gehoord voordat verweerder het bestreden besluit heeft genomen. Eiser stelt ook dat verweerder, nu hij niet in hoger beroep is gegaan, de uitspraak had moeten accepteren en de vergunning had moeten verlenen.

De rechtbank stelt allereerst vast dat het niet de commissie is die het bestreden besluit heeft genomen, maar verweerder. Verweerder heeft slechts de overwegingen van de commissie aan zijn besluit ten grondslag gelegd. De rechtbank kan eiser dan ook niet volgen in zijn standpunt dat de commissie buiten haar boekje is gegaan. Evenmin volgt uit de uitspraak van de rechtbank van 1 september 2015 dat verweerder gehouden was om positief te beslissen op de aanvraag. Deze beroepsgronden kunnen daarom niet slagen.

De rechtbank stelt ook vast dat in de uitspraak van 1 september 2015 is bepaald dat verweerder binnen zes weken een nieuwe beslissing op bezwaar moest nemen. De uiterste datum waarop verweerder had moeten beslissen was dus 13 oktober 2015. Pas nadat eiser een beroep wegens niet tijdig beslissen heeft ingediend en de rechtbank op 15 december 2015 op straffe van een dwangsom heeft bepaald dat verweerder binnen twee weken moest beslissen, heeft verweerder op 23 december 2015 het bestreden besluit genomen. Verweerder is dus steeds (te) laat met beslissen, maar aangezien daartegen een ander rechtsmiddel open staat, dat eiser ook heeft benut, heeft dat voor deze procedures geen consequenties. De rechtbank heeft geen aanleiding om aan te nemen dat verweerder het bestreden besluit alleen heeft genomen om geen dwangsom te verbeuren.

De rechtbank constateert verder dat verweerder gedurende deze procedure een aantal keer van standpunt is gewijzigd. Ten aanzien van de ruimtelijke motivering valt het op dat verweerder ten tijde van het besluit van 8 mei 2014 van mening was dat er ruimtelijk gezien geen beletselen waren om short stay in het appartement aan de [adres] toe te staan. In het bestreden besluit wordt uitvoerig door verweerder gemotiveerd waarom er wel sprake is van redenen van ruimtelijke aard om de short stay vergunning niet te verlenen. Verweerder heeft hierbij niet gemotiveerd wat de reden is van deze koerswijziging. Pas in beroep en ter zitting heeft verweerder hierover een nadere motivering gegeven. De rechtbank stelt vast dat het in het kader van de volledige heroverweging in de bezwaarfase in beginsel is toegestaan om een andere motivering ten grondslag te leggen aan een beslissing op bezwaar, ook na een eerdere vernietiging door de rechtbank. Desalniettemin is de rechtbank van oordeel dat het constant veranderen van standpunt ertoe leidt dat het bestreden besluit onzorgvuldig tot stand is gekomen. Het is voor eiser immers geruime tijd onduidelijk geweest waar hij aan toe was. Daar komt nog bij dat eiser niet in de gelegenheid is gesteld zijn visie te geven op het nieuwe standpunt van verweerder. In artikel 7:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is niet een algemene verplichting opgenomen om opnieuw te horen na een vernietiging door de rechtbank. Dit neemt niet weg dat het onder omstandigheden uit een oogpunt van zorgvuldigheid noodzakelijk kan zijn om belanghebbenden voor het nemen van een nieuwe beslissing op bezwaar opnieuw te horen. In dit geval heeft verweerder een aantal nieuwe argumenten aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd, waaronder een motivering dat er ruimtelijk gezien beletselen zijn om de omgevingsvergunning te verlenen, terwijl uit de uitspraak van 1 september 2015 blijkt dat short stay-gebruik van het appartement [adres] in beginsel in ruimtelijk opzicht aanvaardbaar was. Daarnaast is het bestreden besluit gebaseerd op een nieuwe Beleidsnotitie short stay 2014 en de Evaluatie short stay 2013. Daargelaten of deze omstandigheden zijn aan te merken als nieuwe feiten en omstandigheden als bedoeld in artikel 7:9 van de Awb, hadden deze omstandigheden er naar het oordeel van de rechtbank uit het oogpunt van zorgvuldigheid toe moeten leiden eiser opnieuw te horen. De stelling van verweerder dat daar gezien de korte beslistermijn uit de uitspraak van 15 december 2015 geen tijd voor was, doet daar niet aan af.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat het bestreden besluit in strijd is met de artikelen 3:2, 7:2 en 7:12 van de Awb. Reeds om die reden is het beroep gegrond en zal de rechtbank het bestreden besluit vernietigen. Ter zitting heeft eiser aangegeven dat hij niet de behoefte heeft om nogmaals gehoord te worden, omdat hij de kans heeft gehad ter zitting zijn standpunten naar voren te brengen. De rechtbank zal dan ook beoordelen of er aanleiding is om, met toepassing van artikel 8:72, derde lid, aanhef en onder a, van de Awb, de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten.

6. Ter plaatse geldt het bestemmingsplan “Westelijke Binnenstad” (het bestemmingsplan). Op het perceel rust de bestemming ‘Gemengd - 1’. Tussen partijen is niet in geschil dat short stay-gebruik van het appartement [adres] in strijd is met de geldende bestemming, nu in artikel 6.5.6 van de planvoorschriften bij dat bestemmingsplan expliciet is vermeld dat short stay op deze locatie niet is toegestaan. Op grond van artikel 6.1 van de regels zijn de voor ‘Gemengd - 1’ aangewezen gronden onder andere bestemd voor wonen, kantoren (al dan niet met baliefunctie), voorzieningen, galeries, detailhandel, voorzieningen ten behoeve van consumentverzorgende dienstverlening en bedrijven.

7. Ter zitting heeft verweerder nader gemotiveerd waarom short stay aan de [adres] ten tijde van het besluit van 8 mei 2014 ruimtelijk wel passend werd geacht en ten tijde van het bestreden besluit niet. Deze motivering is erin gelegen dat verweerder ten tijde van het besluit van 8 mei 2014 nog een rekenmodel hanteerde voor short stay-woningen. Dit rekenmodel was opgesteld door de commissie in andere bezwaarprocedures en ging uit van een theoretisch maximum aantal bewoners per pand per jaar bij een maximum van vier appartementen per pand. Aangezien het pand [adres] slechts drie appartementen heeft en dit de enige ruimtelijke toets was die verweerder toepaste, waren er ruimtelijk gezien geen beletselen om short stay aan de [adres] toe te staan. De rechtbank heeft dit rekenmodel echter onaanvaardbaar geacht, onder andere in de uitspraak van 22 oktober 2015 (ECLI:NL:RBAMS:2015:7307). Verweerder heeft om die reden een nieuwe ruimtelijke motivering ontwikkeld. Verweerder heeft nu een individuele afweging op deze locatie gemaakt, zoals beschreven in het bestreden besluit.

8. Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) is het al dan niet verlenen van een omgevingsvergunning met toepassing van artikel 2.12 van de Wabo een discretionaire bevoegdheid van het bestuursorgaan en moet de rechter het gebruik van die bevoegdheid terughoudend toetsen. Dat wil zeggen dat de rechter zich moet beperken tot de vraag of het bestuursorgaan in redelijkheid tot zijn besluit op het verzoek heeft kunnen komen. Zie bijvoorbeeld de uitspraak van de Afdeling van 3 september 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:3266).

De rechtbank is van oordeel dat verweerder niet het short stay beleid 2014 aan zijn besluitvorming ten grondslag heeft mogen leggen. Dit beleid geld immers blijkens de tekst niet voor aanvragen die zijn ingediend voor 14 januari 2014, terwijl de aanvraag van eiser dateert van 7 april 2013. Ook heeft verweerder de overlast bij de appartementen [adres] niet mogen meewegen. Overwegingen als mogelijke overlast als gevolg van short stay in het appartement [adres] en het eventueel niet voldoen aan vergunningsvoorwaarden horen immers thuis in een handhavingsprocedure.

De rechtbank is echter voor het overige van oordeel dat verweerder zich in redelijkheid op het standpunt heeft kunnen stellen en voldoende heeft gemotiveerd waarom geen medewerking wordt verleend aan afwijken van het bestemmingsplan door het verlenen van een short stay-vergunning. Verweerder heeft rekening gehouden met het bestemmingsplan, de toelichting op het plan, de Evaluatie short stay 2013 en alle belangen bij de besluitvorming betrokken. Ook heeft verweerder in beroep toegelicht dat het eerdere standpunt dat short stay op het perceel [adres] ruimtelijk wel aanvaardbaar werd geacht slechts was gebaseerd op het rekenmodel van de commissie. De rechtbank ziet daarom aanleiding om de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten.