Uitspraken

Verdachten hebben aanvankelijk verklaard5 dat zij ter gelegenheid van de verjaardag van medeverdachte in Turkije op vakantie waren voor de duur van circa twee weken. Verdachten zijn hierop in hun verhoren bij de rechter-commissaris terug gekomen en hebben toen verklaard dat zij van plan waren naar Syrië te reizen om daar mensen te helpen. medeverdachte heeft bij de rechter commissaris verklaard dat hij wist dat hun reis naar Syrië levensgevaarlijk zou zijn en dat zij wisten dat zij voor een langere periode daar zouden blijven. verdachte heeft bij de rechter commissaris verklaard dat hij in Syrië slachtoffers wilde gaan helpen. zijn broer en zijn vriendin waren hiervan op de hoogte. Tegen anderen heeft hij gezegd dat hij naar Marokko zou gaan.

[verdachte] heeft over de eindbestemming van de reis ter terechtzitting het volgende verklaard:

“De voorzitter vraagt mij of mijn broer en ik al in Nederland hebben afgesproken om naar Syrië te gaan. Het plan was nog niet rond. We gingen op vakantie en zouden daar de beslissing nemen. De voorzitter zegt mij dat het, gelet op de hoeveelheid spullen die wij hebben meegenomen, lijkt alsof wij wel voorbereid waren op een vertrek naar Syrië. Dat klopt. Er was nog discussie tussen mij en mijn broertje over of we echt naar Syrië zouden gaan. Ik had onder andere een klein fotoboekje bij me voor het geval dat ik naar Syrië zou gaan. Ik zou een tijdje wegblijven. De voorzitter zegt mij dat mijn broer ter terechtzitting heeft verklaard dat ‘het niet zozeer een discussie was over óf we zouden gaan, maar hóe we zouden gaan en of het zou lukken’. Dat klopt min of meer. Er was een soort angst, want Syrië is in oorlog. Dat wisten we in Nederland ook al. Mijn broertje zei dat hij mee wilde gaan op voorwaarde dat we zouden uitzoeken hoe we de grens over zouden gaan en dat we daar zouden bepalen of we zouden gaan.”6

Per 17 maart 2015 is verdachte niet meer op zijn werk verschenen, waarna hij is ontslagen.7 Op 28 maart 2015 heeft hij in een sms-bericht aan [persoon 1] meegedeeld “ik ga over 2 weken emigreren in sha Allah en dus de laatste x dat ik je wil zien”. De televisie die hij eerder kennelijk had beloofd te verkopen mocht deze [persoon 1] gratis hebben.8 Op 1 april 2015 heeft hij aan een huisgenoot kenbaar gemaakt: “ik ga over anderhalf week terug naar Marokko voor lange periode en ik moet die kamers verhuren”.9 Tussen 8 en 16 april 2015 heeft verdachte Whatsapp-gesprekken gevoerd10 met verschillende personen waarin hij en op 9 april 2015 [persoon 2] onder meer het volgende heeft verklaard:

8 april 2015 met [persoon 2] ’

[verdachte] : “Ik ga je missen”

9 april 2015 met [persoon 2] ’

[persoon 2] : “Die rekeningnummer moeten we vandaag stopzetten”

[persoon 2] : “(…) Wilde normale afscheid van je nemen (…)”

10 april 2015 met [persoon 3]

[verdachte] : “Jah dit is mn laatste week hier in nl”

[verdachte] : “Daarna zul je me niet meer zien”

12 april 2015 met ‘ [persoon 1] ’

[verdachte] : “Denk ook laatste dag hier in west”

Ander: ‘Misschien dat je vanavond nog ff langs kan komen voor sigaretje in noord”

[verdachte] : “Nemen we afscheid”

12 april 2015 met [persoon 2] ’

[verdachte] : “Ik denk dat als ik mijn bestemming heb bereikt (…)”

13 april 2015 met [persoon 2] ’

[verdachte] : “En nog steeds hoop ik dat jij op een dag de keuze maakt om naar me toe te komen”

[verdachte] : “En ik jou alsnog huw en jij de mijnes wordt”

16 april 2015 met [persoon 2] ’

[verdachte] : “Ben weer op Schiphol aangekomen”

[verdachte] : “Wij werden aangehouden omdat iemand een melding heeft gedaan”

[verdachte] : “We werden gearresteerd in Turkije”

[verdachte] : “Als ze jou vragen jij weet wat ik deed in Turkije”

[verdachte] : “Was gewoon voor vakantie voor 2 weken in Alanya”

[verdachte] : “En we zijn verloofd!”

[verdachte] : “Onthoudt dat”

[verdachte] heeft ter terechtzitting verklaard dat zijn verloving met [persoon 2] reeds voor het vertrek naar Turkije was verbroken en dat hij verborgen wilde houden dat zijn broer en hij mogelijk naar Syrië zouden vertrekken.11

De rechtbank leidt uit de inhoud van de sms-berichten en de Whatsapp-gesprekken en hetgeen verdachte daarover ter terechtzitting heeft verklaard af dat verdachte er vanuit ging dat zijn vertrek een min of meer permanent karakter had. medeverdachte heeft verklaard dat verdachten wisten dat zij voor een langere periode in Syrië zouden blijven. Het voorgaande is niet in lijn met de ter terechtzitting door verdachte afgelegde verklaring dat nog niet duidelijk was of verdachten daadwerkelijk naar Syrië zouden afreizen. Immers het verhuren van zijn woonruimte, het weggeven van zijn televisie, het opzeggen van een gezamenlijke rekening en het afscheid nemen van bekenden op de wijze zoals hij heeft gedaan, laat zich daar moeilijk mee verenigen. De rechtbank acht daarom niet aannemelijk de verklaring van verdachte dat het plan om naar Syrië te gaan nog niet rond was.

Gelet op het voorgaande en gelet op de aard en hoeveelheid van de goederen die verdachten bij zich hadden, stelt de rechtbank vast dat verdachten, volgens onderlinge afspraak, samen via Duitsland naar Turkije zijn gereisd om daarvandaan naar Syrië door te reizen.

Voorts stelt de rechtbank vast dat verdachten die reis naar Syrië samen hebben voorbereid en dat zij daarvoor voldoende kleding, identiteitspapieren12 en andere goederen hebben meegenomen. Zij hebben daarover onderling overleg gehad en er was sprake van een taakverdeling: medeverdachte zorgde voor de vliegtickets naar en het verblijf in Turkije, terwijl verdachte informatie zou vergaren over – onder meer – de oversteek van de Turks-Syrische grens en de bestemming binnen Syrië. De betaling van het ticket van medeverdachte is voorts door verdachte gedaan.13

[verdachte] heeft daarover ter terechtzitting verklaard:

“Ik heb op het internet onderzoek gedaan naar hulporganisaties. (…) Ik heb de kleine hulporganisaties, zoals de organisaties die wij op televisie hadden gezien, niet gevonden. Met mijn broertje heb ik alleen gedeeld dat ik contact had gehad met Artsen Zonder Grenzen. De voorzitter vraagt mij hoe ik in Turkije zou gaan uitzoeken waar we heen zouden moeten en hoe we daar zouden moeten komen. Ik weet niet welke mensen ik zou vragen. De voorzitter vraagt mij of ik gewoon op straat mensen zou gaan aanspreken. Ja. De voorzitter zegt dat het klinkt alsof het volslagen onduidelijk was wat we zouden gaan doen en hoe we dat zouden gaan doen. Dat klopt. De voorzitter vraagt mij of met mijn broer had gedeeld dat het zo zou gaan. Ja.”14

Ten overstaan van de rechter-commissaris heeft medeverdachte hierover als getuige verklaard:

“We hadden geen idee hoe we naar Syrië zouden gaan. (…) Mijn broer zou op het internet gaan kijken. (...) De afspraak tussen mijn broer en mij was dat ik de reis en het hotel naar Turkije zou regelen. Mijn broer zou in Nederland kijken of hij iemand kon vinden via het internet om verder te reizen naar Syrië.”

Ten overstaan van de rechter-commissaris heeft verdachte hierover als verdachte verklaard:

“Ik heb via het internet contact gezocht met [persoon 4] . Ik wilde van hem horen hoe hij naar Syrië was gereisd. (…) Mijn broer had de reis naar Turkije geregeld en het hotel geboekt.”

De rechtbank leidt uit deze verklaringen af dat verdachten niet alleen samen via Duitsland naar Turkije zijn gevlogen om daarvandaan naar Syrië te gaan, maar ook dat zij zich daarop gezamenlijk, volgens een afgesproken taakverdeling hebben voorbereid.

De rechtbank dient vervolgens de vraag te beantwoorden wat verdachten in Syrië wilden gaan doen.

Verdachten hebben – zoals gezegd – een alternatief scenario geschetst. Dat scenario is naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk geworden, omdat dat scenario onvoldoende is onderbouwd en bovendien zo onwaarschijnlijk is dat de rechtbank dit reeds om die reden verwerpt. De rechtbank overweegt daaromtrent als volgt.

[medeverdachte] heeft bij de rechter commissaris als getuige verklaard dat hij met zijn broer heeft afgesproken de mensen in Syrië te helpen met eten dan wel andere hulp. Als het niet zou lukken bij Artsen zonder Grenzen, waar medeverdachte eigenlijk ook wel van uitging omdat hij en zijn broer geen medische achtergrond hadden, dan wilde hij andere hulp verlenen zoals bijvoorbeeld het uitdelen van voedselpakketten. Hij dacht dat hij daar wel zou zien wat hij daar allemaal kon gaan doen. Zij wisten niet waar zij in Syrië naar toe wilden gaan als zij de grens eenmaal zouden hebben gepasseerd. Zijn broer verdachte zou op internet kijken.

[verdachte] heeft bij de rechter commissaris als verdachte verklaard dat zij slachtoffers in Syrië wilden helpen. Hij dacht aan het helpen uitdelen van voedselpakketten of hulp in de gaarkeuken. In welk gebied zij wilden gaan helpen wilden zij ter plaatse uitstippelen. Hij ging ervan uit dat hij in Syrië in hotels zou kunnen verblijven of hulp van mensen zou krijgen.

Verdachten hebben ter terechtzitting verklaard dat zij zich zouden aansluiten bij een kleine hulporganisatie gevestigd in of bij vluchtelingenkampen in het grensgebied om daar levensmiddelen uit te delen aan vluchtelingen. Verdachten zijn niet medisch of anderszins relevant geschoold en hebben geen ervaring met humanitaire hulpverlening. medeverdachte zou ervan zijn uitgegaan dat verdachte zou uitzoeken of en hoe zij bij een hulporganisatie terecht zouden kunnen komen. medeverdachte zou niet, ook niet kort voor vertrek vanuit Nederland, aan verdachte hebben gevraagd welke informatie verdachte daarover had gevonden. De rechtbank acht dat op zich al onaannemelijk, onder meer omdat medeverdachte heeft verklaard: “Ik wist dat onze reis naar Syrië levensgevaarlijk zou zijn.” Dan is het uiterst onwaarschijnlijk dat hij over de invulling daarvan geen vragen aan verdachte zou hebben gesteld. Bovendien heeft verdachte ter terechtzitting verklaard dat er discussie was tussen hem en zijn broer, omdat er “een soort angst [was], want Syrië is in oorlog.” verdachte zou via het internet onderzoek hebben gedaan naar in Syrië gevestigde hulporganisaties en telefonisch contact hebben gehad met Artsen zonder Grenzen, hetgeen in beide gevallen tot niets zou hebben geleid, waarna hij zou hebben besloten zonder concreet plan naar Turkije af te reizen en het daar verder te zien.

Naar het uitzoekwerk dat verdachte zou hebben gedaan is door de politie onderzoek verricht21. De uitgelezen data van de gegevensdragers die bij verdachten in beslag zijn genomen zijn doorzocht op zoektermen als ‘hulp’, ‘vluchteling’, ‘relief’, ‘Syrië’, ‘Syria’ en namen van een groot aantal hulporganisaties. Dat heeft slechts één resultaat opgeleverd: Islamic Relief. Daarvan is een e-mailadres en een pdf-bestand, namelijk het jaarverslag van 2009, aangetroffen. Gebleken is dat Islamic Relief Nederland geen vrijwilligers uitzendt naar het buitenland en dat Syrië niet voorkomt in het jaarverslag van 2009 en 2010. Dit resultaat vormt dan ook geen ondersteuning voor de stelling van verdachte dat hij onderzoek heeft gedaan naar hulporganisaties. verdachte heeft als verklaring voor het ontbreken van hits op genoemde zoektermen ter terechtzitting aangegeven dat hij op enig moment zijn telefoon heeft gereset en dat daarom niet zichtbaar zou zijn dat hij heeft gezocht naar hulporganisaties. Daarmee is niet voldoende uitleg gegeven voor het gebrek aan bewijs van het onderzoek dat verdachte zou hebben verricht. Er is op geen enkele doorzochte gegevensdrager informatie ter ondersteuning van deze verklaring van verdachte gevonden, anders dan het hiervoor vermelde gedateerde jaarverslag van Islamic Relief. Ook anderszins is niet gebleken dat verdachten onderzoek hebben gedaan naar de mogelijkheden voor het verlenen van humanitaire hulp in Syrië.

Ten aanzien van de mogelijkheid dat verdachten ‘op de bonnefooi’ naar Syrië zouden reizen om daar humanitaire hulp te verlenen overweegt de rechtbank als volgt.

Verdachten wilden naar kleine hulporganisaties die in Syrië zouden zijn gevestigd. Zij wisten niet waar die hulporganisaties zich bevonden, anders dan de zeer ruime plaatsbepaling ‘in het grensgebied van Turkije en Syrië’, welke plaatsbepaling zij hebben afgeleid van nieuwsberichten op Al Jazeera en Al Arabiya en niet, voor vertrek, via enig onderzoek bevestigd hebben gekregen. Verdachten zouden in Turkije aan informatie hebben moeten komen die zij in Nederland, via het internet, niet zouden hebben kunnen vinden, terwijl zij geen contacten hadden in Turkije, geen van beiden de Turkse taal machtig is en verdachten ter terechtzitting geen naam van een zich in Syrië bevindende hulporganisatie konden reproduceren. verdachte heeft verklaard dat hij in Turkije, onder andere, aan mensen op straat zou vragen hoe de oversteek naar Syrië kon worden gemaakt. Verdachten hadden dus aan wildvreemden, in een hen onbekende taal, in een gebied dat grenst aan een land waar hevig wordt gestreden door verschillende groeperingen, vragen moeten stellen over de oversteek naar Syrië, terwijl verdachten in Nederland en jegens de Turkse autoriteiten niet durfden uit te komen voor hun plan om naar Syrië te gaan omdat zij bang waren voor de gevolgen van zulke uitlatingen. Verdachten hadden voorts geen enkele voorziening getroffen voor hun verblijf in of bij vluchtelingenkampen in Syrië. Zij gingen er, zo heeft verdachte ter terechtzitting verklaard, vanuit dat de kleine hulporganisaties – waarvan het bestaan hen uitsluitend bekend was van beelden van Al Jazeera en Al Arabiya en waarmee zij geen enkel contact hadden gehad – in hun levensonderhoud zouden voorzien.

De rechtbank acht het volstrekt onaannemelijk dat iemand onder de omstandigheden zoals geschetst, zonder enige informatie naar Syrië zou reizen om hulp te verlenen. Daarbij weegt de rechtbank mee dat Syrië al enige jaren een land is waar hevig wordt gevochten tussen verschillende groeperingen, waar sprake is van zeer ernstige mensenrechtenschendingen en onderdrukking, waar velen onder deplorabele en levensbedreigende omstandigheden leven, en waar een groot deel van de bevolking zich genoodzaakt ziet op de vlucht te slaan. In het rapport Bestemming Syrië is daarover geschreven: “Het argument om naar ISIS gebied af te reizen met het oogmerk om humanitaire hulp te verlenen lijkt anno 2014 dan ook erg onwaarschijnlijk. Daarnaast is een uitreiziger ook niet in staat om op eigen initiatief humanitaire hulp te verlenen in het kalifaat van ISIS; de organisatie zal een beroep op hen doen om hen in te zetten voor ISIS. Non-coöperatie zal geassocieerd worden met spionage.”22

Al met al oordeelt de rechtbank dat het alternatieve scenario niet aannemelijk is.

De rechtbank concludeert dat verdachten gezamenlijk een plan hebben opgevat (en gedeeltelijk hebben uitgevoerd) om naar Syrië te gaan, waarbij zij in de voorbereiding elk een eigen, significante rol hadden. Hiermee is tevens gegeven dat verdachten van elkaar wisten waar zij mee bezig waren. De slotsom is derhalve dat uit de bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang bezien, blijkt dat zij in Syrië naar het strijdgebied wilden reizen.

De vaststellingen dat verdachten naar het strijdgebied in Syrië wilden reizen en dat zij zich aldaar wilden aansluiten bij IS of een andere strijdgroep houdt volgens de verdediging niet per definitie in dat verdachten voor zichzelf een rol als strijder zagen weggelegd.

Centraal staan in artikel 96 lid 2 Sr de aanwezigheid van het oogmerk en de (daarmee samenhangende) noodzakelijke concreetheid van het beoogde misdrijf. Vereist is dat de dader de gedraging onderneemt met het oogmerk het betreffende terroristische misdrijf voor te bereiden of te bevorderen. Het misdrijf dat wordt voorbereid of bevorderd zal in zoverre moeten vaststaan dat kan worden bepaald of het een misdrijf betreft waarvan de voorbereiding en bevordering als bedoeld in artikel 96, lid 2 Sr strafbaar is. Tijd, plaats en wijze van uitvoering zullen dus enigszins concreet moeten vaststaan. Indien sprake is van voorbereidingshandelingen die bij afwezigheid van bijzondere omstandigheden ook als dagelijkse, niet-criminele bezigheden kunnen worden beschouwd, is strikte toetsing noodzakelijk. De verweten voorbereidings- en bevorderingshandelingen mogen wel in onderlinge samenhang worden beschouwd. Ook indien op zichzelf staande handelingen geen strafbare voorbereiding opleveren, kan uit de combinatie van alle handelingen en het gedachtegoed van verdachte tezamen het oogmerk van verdachte op het voorbereiden van een misdrijf worden afgeleid.28

Het dossier bevat geen concrete aanwijzingen dat verdachten zich bij IS wilden aansluiten om als strijder op te treden. Dat verdachten niet zouden kunnen ontkomen aan verplichte wapen- en gevechtstraining of als reservist zouden moeten optreden, maakt dat oordeel niet anders. Het rapport Bestemming Syrië vermeld immers ook: “Aan de hand van een beoordeling vooraf van de kwaliteiten en kennis van de persoon in kwestie volgt deze (deels) een individueel trainingstraject. Velen zullen uiteindelijk ingezet worden voor taken die passen bij hun specifieke capaciteiten. (…) Anderzijds betekent dit dat personen zich na de periode in het aanmeldcentrum (al dan niet aanvullend) kunnen specialiseren op basis van hun competenties. Ook de wensen van een persoon kunnen hierbij een rol spelen. Deze wensen kunnen betrekking hebben op specifieke banen”.29 Het gaan naar een strijdgebied en aansluiten bij een strijdgroep, zonder verdere aanwijzingen dat verdachten zelf een rol als strijder zouden vervullen, is niet voldoende om aan te nemen dat verdachte het oogmerk hebben gehad op een voldoende geconcretiseerde moord of doodslag met een terroristisch oogmerk. Ongeacht het effect dat aansluiting bij IS heeft en de bijdrage die daarmee wordt geleverd aan de (voortduring van) de gewapende strijd in Syrië en andere plaatsen op de wereld, kan niet zonder meer worden gesteld dat elke rol bij IS zodanig bijdraagt aan het plegen van moord of doodslag met een terroristisch oogmerk dat eenieder die enige rol vervult als pleger van dergelijke misdrijven kan worden aangemerkt. Dan staat namelijk niet vast dat diegene het oogmerk heeft gehad op een voldoende concreet misdrijf.

Gelet op het voorgaande acht de rechtbank niet bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan voorbereiding of bevordering van moord of terroristische doodslag. Daarom zal vrijspraak volgen voor het onder A ten laste gelegde.

IS, een terroristische organisatie

Van een criminele terroristische organisatie is sprake indien deze organisatie beoogt misdrijven met een terroristisch oogmerk te plegen. Dat zijn misdrijven gericht op het aanjagen van vrees van de bevolking dan wel een overheid wederrechtelijk te dwingen iets te doen, niet te doen of te dulden, dan wel fundamentele politieke, constitutionele, economische of sociale structuren van een land of organisatie ernstig te ontwrichten of te vernietigen.

IS wordt in internationaal verband aangemerkt als een terroristische organisatie. Deelname aan IS, levert dan ook deelname aan een terroristische organisatie als bedoeld in artikel 140 en 140a van het Wetboek van Strafrecht op.

Verdachte heeft verklaard kennis te hebben genomen van het tijdschrift van IS, Dabiq. Hij wist dus van de gruweldaden die IS aanricht. IS wordt in de media voortdurend aangeduid als een terroristische organisatie. Verdachte kan zich om die redenen niet beroepen op onbekendheid met het terroristische oogmerk van IS. De rechtbank verwerpt dit verweer.

Poging tot deelneming

Van deelneming aan een criminele (terroristische) organisatie is sprake indien een betrokkene behoort tot het samenwerkingsverband en een aandeel heeft in, dan wel ondersteuning biedt aan, gedragingen die strekken tot of rechtstreeks verband houden met de verwezenlijking van het oogmerk van de organisatie.30 Elke bijdrage aan een organisatie kan strafbaar zijn. Een dergelijke bijdrage kan bestaan uit het (mede)plegen van enig misdrijf, maar ook uit het verrichten van hand -en spandiensten en (dus) het verrichten van handelingen die op zichzelf niet strafbaar zijn, zolang van bovenbedoeld aandeel of ondersteuning kan worden gesproken.31 Het is voldoende dat een verdachte in zijn algemeenheid – in de zin van onvoorwaardelijk opzet – weet dat de organisatie het plegen van misdrijven tot oogmerk heeft. Niet is vereist dat de verdachte enige vorm van opzet heeft op de door de criminele organisatie beoogde concrete misdrijven. Wetenschap van één of meer concrete misdrijven is niet vereist.32 Evenmin is vereist dat de betrokkene zelf heeft meegedaan of meedoet aan de misdrijven die door andere leden zijn respectievelijk worden gepleegd.

Poging is strafbaar, wanneer het voornemen van de dader zich door een begin van uitvoering heeft geopenbaard. Gedragingen zijn aan te merken als een begin van uitvoering van het voorgenomen misdrijf als zij naar hun uiterlijke verschijningsvorm moeten worden beschouwd als te zijn gericht op de voltooiing van het voorgenomen misdrijf. De rechtbank ziet zich voor de vraag gesteld of er sprake is van een begin van uitvoering van deelneming aan een terroristische organisatie. Dat is het geval als de vastgestelde gedragingen de strekking hebben tot voltooiing van dat delict te leiden.

Verdachten hebben samen de ten laste gelegde gedragingen verricht. De gedragingen die zijn ten laste gelegd kunnen echter, op de gedraging onder h na, niet worden beschouwd als een begin van uitvoering van een poging tot deelneming aan een terroristische organisatie. Dat neemt niet weg dat die formeel niet bewezen verklaarde, maar feitelijk wel vaststaande gedragingen door de rechtbank zijn meegewogen bij de duiding van de formeel bewezen verklaarde gedraging ‘zich begeven op een reis via Duitsland naar Turkije met als eindbestemming Syrië’ in het kader van de vraag of sprake is van een begin van uitvoering van deelneming aan een terroristische organisatie.

Verdachten wilden naar het strijdgebied in Syrië reizen om zich daar aan te sluiten bij IS. Dat is niet gelukt omdat verdachten in Turkije zijn aangehouden en teruggezonden. Zouden zij er wel in zijn geslaagd om volgens plan het strijdgebied in Syrië te bereiken en zich hebben aangesloten bij IS, dan zouden verdachten tot het samenwerkingsverband van die IS zijn gaan behoren en een aandeel hebben gehad in, dan wel ondersteuning hebben geboden aan, gedragingen die strekken tot of rechtstreeks verband houden met de verwezenlijking van het oogmerk van IS. De hiervoor beschreven en onder h ten laste gelegde gedraging en alle eerder opgesomde omstandigheden waaronder die reis heeft plaatsgevonden, naar hun uiterlijke verschijningsvorm en in onderlinge samenhang bezien, kunnen naar het oordeel van de rechtbank niet anders worden geïnterpreteerd dan gericht op de voltooiing van het voorgenomen misdrijf, te weten deelneming aan een terroristische organisatie. De rechtbank acht poging tot deelneming aan een terroristische organisatie dan ook bewezen.

Nu verdachte heeft geprobeerd zich (in nauwe en bewuste) samen(werking) met zijn broer naar het strijdgebied in Syrië te reizen om zich aan te sluiten bij IS, acht de rechtbank poging tot medeplegen van deelneming aan een terroristische organisatie bewezen.

Feitelijke gedragingen

De rechtbank acht uitsluitend de onder b tot en met e ten laste gelegde gedragingen bewezen, omdat enkel die gedragingen voor een kwalificatie zoals in de strafbepaling opgenomen in aanmerking komen. De tijdschriften Dabiq zijn aangetroffen op gegevensdragers van zowel verdachte als van medeverdachte. De e-books zijn uitsluitend aangetroffen op de laptop van verdachte. Vast staat dat die documenten zijn gedownload en gelezen dan wel bekeken. Eveneens staat vast dat die documenten informatie bevatten over IS, de gewapende strijd die IS voert, hoe sympathie voor IS kan en mag worden verhuld, et cetera. Naast deze bestanden is op de telefoon van verdachte een gesprek aangetroffen tussen verdachte en [persoon 4] waarin verdachte vraagt om informatie en advies.

Medeplegen

[medeverdachte] heeft zelf uitsluitend de onder b ten laste gelegde gedraging verricht. Het enkele downloaden van de tijdschriften Dabiq en het bezoeken van websites valt niet binnen de reikwijdte van artikel 134a. De tijdschriften dragen immers veeleer het karakter van propaganda, dan dat zij als een bron van inlichtingen over of kennis van het plegen van terroristische misdrijven zijn te beschouwen. De onder b tot en met e ten laste gelegde gedragingen zijn door verdachte verricht. Zoals hierboven al is overwogen, kan ervan worden uitgegaan dat verdachte deze gedragingen heeft verricht als uitvloeisel van de taakverdeling die verdachten hebben gemaakt ter uitvoering van hun gezamenlijk plan om naar het strijdgebied in Syrië te gaan. Dit is echter onvoldoende om te kunnen oordelen dat deze gedragingen in het kader van de verdenking van trainen voor terrorisme aan medeverdachte kunnen worden toegerekend. Immers niet is gebleken dat medeverdachte in dit verband enige intellectuele, laat staan materiële bijdrage heeft geleverd aan het vergaren van inlichtingen of het opdoen van kennis en vaardigheden door [verdachte] .

Het aan medeverdachte toeschrijven van gedragingen die weliswaar in het kader van hun gezamenlijk plan zijn verricht, maar waaraan die medeverdachte geen intellectuele of materiële bijdrage heeft geleverd, levert volgens de rechtbank geen medeplegen op. Verdachte zal daarom van het medeplegen worden vrijgesproken.

Training

Artikel 134a Sr kent twee mogelijkheden: hij die tot het plegen van een terroristisch misdrijf dan wel een misdrijf ter voorbereiding of vergemakkelijking van een terroristisch misdrijf

1) zich of een ander opzettelijk gelegenheid, middelen of inlichtingen verschaft of tracht te verschaffen en

2) daartoe kennis of vaardigheden verwerft of een ander bijbrengt.

De laatste optie houdt een training voor terrorisme in. Training is immers het opdoen of overbrengen van kennis of zich of een ander bekwamen in vaardigheden of technieken. De eerste optie omvat niet per se een verband met training voor terrorisme. Daarom moet in het geval van gedragingen die bestaan uit het (trachten te) verschaffen van gelegenheid, middelen of inlichtingen uitdrukkelijk een voldoende verband worden vastgesteld tussen die gedragingen en training voor terrorisme. Blijkens de wetsgeschiedenis en jurisprudentie kan ook zelfstudie, waaronder studie via het internet, worden gekwalificeerd als training voor terrorisme.33

Door de combinatie van het downloaden van de tijdschriften Dabiq (onder b), het downloaden van de boeken (onder c en d) respectievelijk het vragen van informatie en advies in een gesprek met een IS-lid (onder e) heeft verdachte zich inlichtingen verschaft.

Op grond van de bewezen geachte gedragingen en de feiten en omstandigheden die blijken uit het dossier kan niet worden vastgesteld dat de informatie is vergaard met het oogmerk van het plegen van terroristische moord of doodslag. De rechtbank acht dit dan ook niet bewezen en zal verdachte daarvan vrijspreken.

Mede gelet op hetgeen hiervoor en al hetgeen ten aanzien van het onder C ten laste gelegde is overwogen – stelt de rechtbank vast dat informatie is vergaard met het oogmerk om deel te nemen aan een terroristische organisatie. Ten aanzien van het chatgesprek bestaat telkens een voldoende verband met training voor terrorisme.

De rechtbank acht het onder B ten laste gelegde dan ook bewezen, met dien verstande dat verdachte door middel van zelfstudie via het internet aan een training voor terrorisme heeft deelgenomen.