Uitspraken

Het Openbaar Ministerie heeft zich op het standpunt gesteld dat het in zaak A onder 1. en 2. ten laste gelegde (de verkrachting en beroving van mevrouw [slachtoffer 1] ) wettig en overtuigend is bewezen. De officier van justitie heeft hierbij gewezen op het DNA dat is aangetroffen op de sieraden, de kleding en het lichaam van het slachtoffer, dat telkens minimaal één miljoen keer waarschijnlijker van verdachte afkomstig is dan van een willekeurige derde. Tevens plaatsen telecomgegevens van de telefoon van verdachte hem in de buurt van de plaats delict op het moment dat de feiten werden gepleegd. Bovendien is bloed op de rechterschoen van verdachte aangetroffen dat matcht met het bloed van het slachtoffer (matchkans kleiner dan één op één miljard). De door verdachte aangedragen alternatieve scenario’s zijn door het Openbaar Ministerie onderzocht en bleken niet op waarheid te berusten, of kunnen als onvoldoende aannemelijk terzijde worden geschoven.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het in zaak A onder 1. en 2. ten laste gelegde. De raadsman heeft gewezen op het alternatieve scenario van verdachte en de mogelijkheid dat zijn DNA middels secundaire overdracht op het slachtoffer terecht is gekomen.

Verdachte was weliswaar in de buurt van de plaats delict, maar op het tijdstip dat het delict werd gepleegd, om 7:00 uur, was hij in coffeeshop [naam coffeeshop] om een joint te kopen, waarna hij deze bij de bankjes bij het Gemeentelijk Stadsdeelkantoor was gaan roken. Dit komt overeen met de telecomgegevens, nu de door verdachte aangestraalde zendmasten zich dichter in de buurt van coffeeshop [naam coffeeshop] en het Gemeentelijk Stadsdeelkantoor bevinden, dan in de buurt van de plaats delict. Bovendien heeft de dader, gelet op de getuigenverklaring van getuige [naam getuige] , de plaats delict minstens om 7:02:07 ’s ochtends verlaten en peilt verdachte om 7:04:02 nog steeds uit bij [naam coffeeshop] . Hij kan dan ook, gelet op de afstand tussen voornoemde locaties en het korte tijdsbestek, niet op de plaats delict zijn geweest.

Voorts voldoet verdachte niet aan het signalement dat door aangeefster en getuige [naam getuige] is opgegeven ten aanzien van zijn gezichtsbeharing, haardracht en kledij, terwijl specifieke kenmerken van verdachte, zoals zijn witgouden tanden, littekens en het mank lopen, niet worden opgemerkt.

Verdachte is volgens de verdediging bovendien een ervaren crimineel, waardoor hij als geen ander zou weten dat hij, indien hij het feit zou hebben gepleegd, zijn telefoon en kleding had moeten weggooien of schoonmaken. Hij heeft bovendien geen zedenantecedenten.

Dat desalniettemin DNA van verdachte op het slachtoffer is aangetroffen, is volgens de verdediging te wijten aan secundaire overdracht van DNA. In de nacht voorafgaand aan het delict heeft verdachte op het Rembrandtplein drugs verkocht aan ene ‘ [bijnaam] ’, waardoor DNA van verdachte op hem is overgedragen. Vervolgens moet deze [bijnaam] het delict hebben gepleegd, waardoor DNA van verdachte op het slachtoffer is overgedragen. De verdediging heeft hierbij gewezen op het feit dat DNA-kenmerken van verdachte maar aan één zijde van de broek van het slachtoffer worden aangetroffen, terwijl de DNA-kenmerken van onbekend gebleven personen, aan beide kanten van de broek worden aangetroffen. Nu het logisch is dat de dader haar broek met twee handen naar beneden heeft getrokken, kan hieruit worden afgeleid dat niet verdachte, maar een onbekend gebleven persoon de dader is.

Het feit dat bloedsporen van het slachtoffer op een schoen van verdachte zijn aangetroffen is eveneens te wijten aan secundaire overdracht door de dader, [bijnaam] . Immers, nadat verdachte ’s ochtends een jointje had gekocht bij [naam coffeeshop] , is hij deze [bijnaam] , die op dat moment het delict al had gepleegd, nogmaals tegengekomen, dit keer bij het Gemeentelijk Stadsdeelkantoor, waar verdachte op dat moment het jointje zat te roken. [bijnaam] heeft vervolgens met de telefoon van verdachte gebeld, waarna verdachte hem een lift heeft gegeven op zijn scooter. Via de voetsteuntjes van deze scooter, die verdachte na deze lift heeft dichtgeklapt, zou bloed van het slachtoffer op de rechterschoen van verdachte terecht zijn gekomen.

Gelet op de onderzoeksresultaten ten aanzien van de aangetroffen DNA-sporen gaat de rechtbank ervan uit dat DNA van verdachte is aangetroffen op onder meer de liezen, de broek en de ringen van het slachtoffer en dat bloed van het slachtoffer is aangetroffen op de rechterschoen van verdachte (de verdediging heeft dat ook niet betwist). Een scenario waarin deze combinatie van sporen niet direct aan het delict gerelateerd zouden zijn laat zich moeilijk indenken. Verdachte was bovendien blijkens zijn telefoongegevens in de buurt van de plaats delict. Hij past ook goed in het signalement dat getuige [naam getuige] heeft gegeven van de man die zij vanaf de plaats delict heeft zien weglopen. De gedachte dringt zich dan ook sterk op dat verdachte de dader is van de verkrachting van mevrouw [slachtoffer 1] .

De stelling van de verdediging is dat het DNA van verdachte niet op de liezen, de broek en de ringen van het slachtoffer is gekomen door direct contact. Het bloed van het slachtoffer is volgens verdachte niet tijdens het delict op de schoen van verdachte beland, maar daar heeft nog een derde persoon tussen gezeten en die derde persoon is de dader.

De verdachte heeft geprobeerd handen en voeten te geven aan die laatste mogelijkheid door uitgebreide verklaringen af te leggen over zijn handel en wandel op de bewuste nacht en ochtend. Die verklaringen hebben zich gekenmerkt door het voortdurend uitbreiden van het verhaal met nieuwe herinneringen en details in reactie op onderzoeksbevindingen die eerder geopperde verklaringen tegen leken te spreken. Uiteindelijk heeft dat geresulteerd in het door verdachte naar voren gebrachte scenario dat ene ‘ [bijnaam] ’ het DNA van verdachte op het slachtoffer zou hebben overgebracht en vervolgens na het delict het bloed van het slachtoffer op verdachtes schoen zou hebben overgebracht. De raadsman heeft in zijn pleidooi overigens vooral aandacht besteed aan de mogelijkheid van secundaire overdracht van DNA in het algemeen, daarbij de focus leggend op de pakjes cocaïne die verdachte in de stad zou hebben verkocht in de nacht voor het delict. De rechtbank onderstreept echter dat, kijkend naar de verklaringen van verdachte, alleen het verhaal over [bijnaam] een verklaring zou kunnen geven voor het feit dat niet alleen DNA van verdachte op het slachtoffer is beland, maar dat ook bloed van het slachtoffer op de rechterschoen van verdachte is aangetroffen. Na het tijdstip van het delict heeft verdachte immers naar zijn eigen zeggen alleen nog deze [bijnaam] ontmoet, waarna hij naar huis is gegaan.

[bijnaam]

Opvallend is dat verdachte het bestaan van [bijnaam] zeer terughoudend aan de orde heeft gesteld. Verdachte heeft voor het eerst in een verhoor op 18 november 2015 naar voren gebracht dat hij nog iemand een lift zou hebben gegeven. Dat was meer dan een maand nadat de verdediging op de hoogte was gebracht van het feit dat bloed van het slachtoffer was aangetroffen op de rechterschoen van verdachte. Dat was (en is) een buitengewoon belastende onderzoeksbevinding die niet verklaard kon worden door alles wat verdachte tot die tijd had verklaard. Het was bovendien een onderzoeksbevinding die een eventuele ontmoeting tussen verdachte en enige andere persoon ná het tijdstip van de verkrachting (ongeveer 7:00 uur) evident van het allergrootste belang voor deze strafzaak maakte. Verdachte, die samen met zijn raadsman al een maand op de hoogte was van deze bevinding, heeft in dat verhoor op 18 november 2015 de naam van [bijnaam] echter helemaal niet genoemd. Ook heeft hij toen niet vermeld dat deze lift zou hebben plaatsgevonden ná het tijdstip van de verkrachting. Dat laatste is vanzelfsprekend een cruciaal detail om het belang van deze lift voor het onderzoek aan te geven, aangezien vanuit het oogpunt van de verdediging een verklaring moest worden gevonden voor het bloed op verdachtes schoen. Verdachte, die voor en tijdens dit verhoor werd bijgestaan door een raadsman, zag echter kennelijk geen reden om dit belangrijke gegeven onder de aandacht van de verhoorders te brengen.

Bovendien valt op dat verdachte eerder in dat verhoor van 18 november 2015 al wel ter sprake heeft gebracht dat iemand ‘bij de coffeeshop’ zijn telefoon zou hebben geleend om een taxi te bellen, maar dat hij daar toen niet bij heeft gezegd dat dit dezelfde persoon zou zijn die hij een lift zou hebben gegeven. Die lift heeft hij in hetzelfde verhoor pas wat later terloops ter sprake gebracht, namelijk met de woorden: “Oh wacht, ik herinner me nog wat, ik heb nog iemand een lift gegeven die wat bij me had gekocht”. De verhoorders vroegen daarna om aanknopingspunten om verdachtes verhaal te kunnen onderzoeken. Verdachte antwoordde daarop: ”Ik heb die dag gedeald, iemand een lift gegeven en voor de rest weet ik het niet”. Verdachte heeft pas deels in een verhoor in januari 2017 en deels ter terechtzitting op 18 april 2017 voor het eerst verklaard hoe het contact met [bijnaam] die ochtend is verlopen. Hij weet deze ontmoeting dan opvallend genoeg tot in de kleinste details na te vertellen. Dit maakt de verklaring van 18 november 2015 des te merkwaardiger, aangezien dezelfde herinnering in november 2015 toch niet veel vager kan zijn geweest dan in 2017.

Ook heeft verdachte pas in 2017 (verhoor bij politie en ter terechtzitting) voor het eerst verklaard dat [bijnaam] in de periode rond het delict onderdeel uitmaakte van een groepje (nep)drugsdealers dat dagelijks op het Rembrandtplein rondhing, gekleed in nette pakken. Het bevreemdt de rechtbank zeer dat de verdediging blijkt te beschikken over zulke gedetailleerde informatie over deze [bijnaam] . De kans dat [bijnaam] tamelijk gemakkelijk gevonden had kunnen worden als deze informatie tijdig met de politie was gedeeld lijkt aanzienlijk - althans indien [bijnaam] daadwerkelijk bestond. De verdediging heeft echter anderhalf jaar lang geen enkele actie ondernomen om deze informatie onder de aandacht van het onderzoeksteam te (laten) brengen.

De rechtbank benadrukt bij dit alles dat verdachte al die tijd is bijgestaan door een raadsman, die het volledige verhaal over [bijnaam] tijdig en krachtig naar voren had kunnen brengen en voor deze uit verdedigingsoogpunt zeer belangrijke onderzoekslijn de aandacht had kunnen vragen van de officier van justitie, maar ook dat is niet gebeurd. Verdachte kan zich er dan ook niet achter verschuilen dat hij niet wist hoe hij het verhaal van [bijnaam] moest aantonen of dat het onderzoeksteam daar onvoldoende aandacht voor zou hebben gehad.

Al met al maken de verklaringen over [bijnaam] , reeds gelet op de wijze waarop die verklaringen zijn afgelegd, een zeer ongeloofwaardige indruk.

Een tweede punt, dat de rechtbank reden geeft het verhaal van [bijnaam] definitief naar het rijk der fabelen te verwijzen, hangt nauw samen met het argument van de verdediging dat verdachte nooit om 7:00 uur (tijdstip telefoontje getuige [naam getuige] naar de politie) het delict kan hebben gepleegd op het Helmersplantsoen en vervolgens om 7:04:02 een taxi kan hebben gebeld bij de telefoonmast aan [adres 2] , waar zijn telefoon toen uitpeilde. De verdediging heeft er een uitvoerig punt van gemaakt dat de afstand tussen die twee plaatsen niet kan worden overbrugd in vier minuten. Zoals de officier van justitie in zijn requisitoir terecht heeft opgemerkt: dat geldt dan ook voor [bijnaam] . In het verhaal, zoals door verdachte verteld in zijn verhoor in januari 2017, kwam [bijnaam] aanlopen bij het Stadsdeelkantoor vlakbij [adres 2] , volgde er een kort gesprekje, waarbij [bijnaam] een paar haaltjes van verdachtes joint rookte, en pas daarna vroeg [bijnaam] of hij de telefoon van verdachte mocht gebruiken (waarna het gesprek van 7:04:02 uur werd gevoerd). Gelet op de afstand tussen de plaats delict en de plek waar verdachte zegt dat dit gesprek zich afspeelde (ongeveer 1,5 km) en de verklaring van [naam getuige] dat de man die zij zag nog even (hooguit 2 minuten) bij de plaats delict is blijven staan toen zij de politie al aan de lijn had, kan de verklaring van verdachte dat [bijnaam] even voor 7:04 uur aan kwam lopen bij het Gemeentelijk Stadsdeelkantoor onmogelijk tot de conclusie leiden dat [bijnaam] de dader is geweest, of zelfs maar dat hij tijdens of na het ten laste gelegde op de plaats delict is geweest.

Hiermee is de kern van de zaak gegeven: verdachte was in de buurt van de plaats delict (wakker en in beweging), hij voldoet aan het signalement van de dader zoals gegeven door getuige [naam getuige] , het DNA van verdachte is op het slachtoffer aangetroffen, bloed van het slachtoffer zat op de rechterschoen die verdachte die dag droeg en verdachte heeft verklaringen afgelegd die aan die gegevens een onschuldige uitleg zouden moeten geven, maar daar niet in slagen. Wat resteert zijn de door de verdediging aangewezen ‘contra-indicaties’: vraagpunten, onduidelijkheden en gegevens die volgens de verdediging niet goed zouden zijn te rijmen met het verwijt dat verdachte wordt gemaakt. De rechtbank zal deze contra-indicaties hieronder bespreken.

De ‘contra-indicaties’

De signalementen

De verdediging heeft erop gewezen dat verdachte niet zou passen in het door de aangeefster gegeven signalement van een man die zij tweemaal heeft gepasseerd voordat zij van achteren werd aangevallen en verkracht. Die man was bovendien aan het bellen, terwijl met de telefoon van verdachte rond dat tijdstip niet is gebeld. De rechtbank overweegt dat hier verschillende verklaringen voor kunnen zijn: de aangeefster kan bepaalde dingen onjuist hebben waargenomen of onthouden, maar ook is het mogelijk dat de man die zij eerder heeft zien lopen niet dezelfde man is die haar even later heeft aangevallen. De rechtbank wijst er daarbij op dat aangeefster heeft verklaard dat zij de man herkende als de man die zij even eerder had zien lopen, op het moment dat zij “toen zij van achteren werd vastgepakt net even achterom kon kijken” (A03 06 en A03 015). Verder heeft zij bewust “vooruit gekeken” (A03 12) en, nadat zij op de grond was gegooid en bij de verdere gebeurtenissen uit zelfbehoud haar ogen dicht gehouden (A03 015). Ook voor andere punten ten aanzien van de door aangeefster en getuige [naam getuige] gegeven signalementen (het al dan niet mank lopen, de oorbel, etc.) geldt dat getuigen onjuiste of onvolledige waarnemingen kunnen doen en vergissingen kunnen maken. Verdachte past echter goed in het signalement dat [naam getuige] heeft gegeven. Dat aangeefster heeft gezegd dat de man die zij zag mogelijk een oorbel droeg, terwijl verdachte zegt geen oorbel te hebben gedragen, geeft geen reden verdachte uit te sluiten als mogelijke dader. Voor wat betreft het mank lopen geldt dat het slachtoffer en de getuige hooguit enkele stappen van de dader hebben gezien op het moment dat hij zich uit de voeten maakte. Het dossier bevat bovendien aanwijzingen dat verdachte destijds in staat was zich te bewegen zonder dat zijn mank lopen opviel.

Het gedrag van verdachte

De stelling van de verdediging dat verdachte een berekenende crimineel zou zijn die, indien hij het feit zou hebben gepleegd, anders zou hebben gehandeld, dwingt niet tot de conclusie dat hij het ten laste gelegde niet kan hebben gepleegd. Dit geldt ook voor het strafblad van verdachte: dat daar geen zedenantecedenten op zouden staan, betekent nog niet dat verdachte niet in staat is om een zedendelict te plegen.

DNA van onbekende personen

Het is juist dat in bemonsterde sporen ook DNA-kenmerken van onbekend gebleven derde personen zijn aangetroffen. Daarmee is niet gezegd dat het steeds gaat om één en dezelfde persoon, laat staan dat deze persoon het delict moet hebben gepleegd. Het DNA van andere personen kan op velerlei manieren op de kleding van aangeefster zijn terechtgekomen, zonder enige relatie met het delict. De rechtbank benadrukt nog maar eens dat bloed van aangeefster op de rechterschoen van verdachte is aangetroffen en dat de DNA-kenmerken van derde, onbekend gebleven personen in de bemonsteringen daar geen enkele verklaring voor bieden. Ten aanzien van de sporen aan beide zijden van de broek overweegt de rechtbank voorts dat het slachtoffer niet heeft verklaard dat de dader haar broek met twee handen heeft uitgetrokken. Het is dan ook mogelijk dat de dader haar broek met slechts één hand heeft uitgetrokken, of dat hij haar broek met de andere hand heeft vastgepakt op een plek die niet is bemonsterd.

De telecomgegevens

Over de zendmastgegevens, waar de verdediging veel waarde aan hecht, kan in het algemeen gezegd worden dat aan het feit dat bij een zendmast een bepaald zendbereik en een zendrichting worden genoemd, niet kan worden ontleend dat een telefoon altijd die zendmast aanstraalt binnen dat zendbereik en binnen die zendrichting, en ook niet dat de telefoon die zendmast alleen kan aanstralen als hij zich binnen dat opgegeven bereik en die zendrichting bevindt. De zendmastgegevens geven slechts een beeld van waar de telefoon van verdachte zich ongeveer heeft bevonden. Het hiervoor al genoemde argument dat verdachte niet om 7:04:02 uur een taxi kan hebben gebeld bij de telefoonmast aan [adres 2] als hij om 7:00 uur op de plaats delict zou zijn geweest, is dan ook niet overtuigend. Verdachte, die naar eigen zeggen op de scooter was, kan bijvoorbeeld buiten het beeld van getuige [naam getuige] zijn scooter hebben gepakt, hard zijn weggereden van de plaats delict en dan om 7:04 uur binnen het opgegeven bereik van de zendmast op de Baarsjesweg hebben gereden. Ook mogelijk is dat hij wat verder van die zendmast af was, maar die toch heeft aangestraald.

Conclusie

De punten van de verdediging slagen er niet in bij de rechtbank twijfel te zaaien ten aanzien van het zeer sterke bewijs dat wordt gevormd door de DNA-sporen van verdachte, de bloedsporen van het slachtoffer en de telecomgegevens zoals hiervoor besproken. Een andere toedracht dan dat verdachte de dader van de verkrachting en beroving is, is bovendien volstrekt niet gebleken of aannemelijk geworden. De rechtbank heeft op grond van de wettige bewijsmiddelen dan ook de overtuiging gekregen dat verdachte de dader is van deze gewelddadige verkrachting en beroving. De rechtbank acht het in zaak A onder 1. en 2. ten laste gelegde dan ook wettig en overtuigend bewezen.

Ten slotte acht de rechtbank niet bewezen dat verdachte aangeefster met haar hoofd tegen de grond heeft geslagen, nu zij dit enkel tijdens het eerste ‘informatief gesprek zeden’ heeft verklaard en dit niet later in de aangifte of andere verklaringen heeft herhaald. In haar aangifte verklaart zij dat zij daarover moet nadenken (A03 19). De rechtbank neemt hierbij in aanmerking dat de (ernstige) verwondingen aan haar gezicht ook kunnen zijn veroorzaakt doordat zij, zoals zij heeft verklaard, tegen haar hoofd is gestompt en op de grond is gegooid en op haar gezicht terecht is gekomen (A03 011).

Het Openbaar Ministerie heeft zich op het standpunt gesteld dat het in zaak B onder 1. en 2. ten laste gelegde (de aanranding en beroving van mevrouw [slachtoffer 2] ) wettig en overtuigend is bewezen. De officier van justitie heeft hierbij gewezen op de DNA-sporen die zijn aangetroffen op de binnenkant van zowel de linker- als de rechtercup van de beha van het slachtoffer, welke sporen volledig matchen met het DNA-profiel van verdachte. Ook in deze zaak plaatsen telecomgegevens van de telefoon van verdachte hem in de buurt van de plaats delict op het moment dat de feiten werden gepleegd. De door verdachte aangedragen alternatieve scenario’s zijn ten slotte door het Openbaar Ministerie onderzocht en bleken niet op waarheid te berusten, of kunnen als onvoldoende aannemelijk terzijde worden geschoven.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het in zaak B onder 1. en 2. ten laste gelegde. De raadsman heeft gewezen op de mogelijkheid van secundaire overdracht van zijn DNA op het slachtoffer, nu verdachte drugs dealt en aldus “heel Amsterdam met zijn DNA in zijn zak loopt”. Tevens voldoet verdachte niet aan het door aangeefster opgegeven signalement ten aanzien van zijn postuur, accent en manier van lopen. Bovendien blijkt uit de telecomgegevens enkel dat hij ten tijde van het delict in de buurt van de plaats delict uitpeilt, hetgeen niet raar is, nu hij daar altijd in de buurt is. Ten slotte heeft een zekere [naam 3] een, niet ondertekende, brief gestuurd naar de raadsman van verdachte, waarin hij verklaart dat hij verdachte op 27 augustus 2015, de dag van het delict, omstreeks 04:15 – 04:30 uur naar huis heeft gebracht bij zijn vriend in Purmerend. Verdachte kan dan ook niet de dader zijn geweest.

Telecomgegevens

De rechtbank stelt voorop dat uit de telecomgegevens niet kan worden afgeleid dat verdachte op de plaats delict aanwezig was, laat staan dat hij het delict heeft gepleegd. De rechtbank stelt echter wel vast dat verdachte om 04:32:23 uur, enkele minuten nadat het delict is gepleegd, uitpeilt in de buurt van de plaats delict. Hij blijft in deze buurt uitpeilen tot 4:47:55 uur en pas om 05:10:17 uur peilt verdachte uit in Purmerend. Dat hij omstreeks 04:15 – 04:30 uur door [naam 3] naar Purmerend zou zijn gebracht kan, gelet op de aanmerkelijke afstand tussen de zendmasten aan de Bilderdijkkade te Amsterdam en die in Purmerend, dan ook niet waar zijn.

DNA en het alternatief scenario

De rechtbank stelt vervolgens vast dat DNA-sporen zijn aangetroffen op de binnenzijde van zowel de linker- als de rechtercup van de beha van het slachtoffer, welke matchen met het DNA-profiel van verdachte. Ten aanzien van beide sporen is gerapporteerd dat de kans dat het DNA-profiel van een willekeurig gekozen man met deze DNA-kenmerken matcht, kleiner is dan één op één miljard.

Verdachte heeft een alternatief scenario aangedragen, inhoudende dat hij pakketjes cocaïne, die hij in zijn schaamstreek bewaarde, heeft gedeald in Amsterdam, waardoor zijn DNA door heel Amsterdam is verspreid. De werkelijke dader is door deze pakketjes met drugs in contact gekomen met het DNA van verdachte en deze persoon heeft het DNA van verdachte, tijdens het plegen van het delict, overgedragen op de beha van het slachtoffer.

De rechtbank is van oordeel dat het alternatief scenario van verdachte onvoldoende is onderbouwd. Weliswaar heeft verdachte een verklaring gegeven voor de aanwezigheid van zijn DNA op pakketjes met cocaïne, maar hij heeft op geen enkele wijze kunnen concretiseren waar, wanneer en aan wie hij drugs heeft verkocht en op welke wijze zijn DNA bij de werkelijke dader terecht zou zijn gekomen. Zelfs op de vraag op welke locatie(s) hij die nacht zou hebben gedeald, heeft verdachte ter terechtzitting geen antwoord willen geven, al zei hij dat zelf wel te weten. Verdachte heeft enkel verklaard dat hij in de nacht van 27 augustus 2015 ergens in Amsterdam aan onbekende personen drugs heeft verkocht en dat zijn DNA, via één van deze onbekende personen, op de beha van het slachtoffer terecht zou zijn gekomen. De rechtbank kan op grond van deze verklaring van verdachte niet vaststellen welke handelingen zouden zijn verricht in de periode tussen de gestelde overdracht van het pakketje met drugs en het moment dat de onderhavige feiten werden gepleegd door de dader. Bovendien kan voor deze lezing van de feiten geen enkel aanknopingspunt in het dossier worden gevonden en heeft de verdediging voorts nagelaten dit standpunt nader te onderbouwen middels concrete feiten en/of omstandigheden. Nu het alternatief scenario niet nader is onderbouwd en daaromtrent niets nader kan worden vastgesteld, acht de rechtbank het alternatief scenario van verdachte niet aannemelijk en schuift het als zodanig terzijde.

De rechtbank heeft voorts acht geslagen op hetgeen aangeefster heeft verklaard, te weten dat de dader met twee handen in haar beha ging en dat hij ruimte maakte met de ruggen van zijn hand om bij haar borsten te komen. Het feit dat het DNA van verdachte is aangetroffen in zowel de linker-, als in de rechtercup van de beha van het slachtoffer, past naar het oordeel van de rechtbank zeer goed bij deze verklaring.

Signalement

Ten aanzien van de door de verdediging aangedragen verschillen in het signalement overweegt de rechtbank als volgt. Met de verdediging stelt de rechtbank vast dat aangeefster de dader heeft omschreven als ‘best wel tenger’, terwijl verdachte niet als zodanig kan worden omschreven. Echter, niet alleen heeft aangeefster verklaard dat zij de dader niet goed heeft kunnen zien, ook heeft getuige [naam getuige 2] verklaard dat de dader ‘fors en groot was en dus een potige kerel’. De rechtbank gaat dan ook niet mee in de stelling dat verdachte op grond van enkel het door aangeefster opgegeven signalement zou moeten worden uitgesloten als dader. Dit geldt eveneens voor het accent van verdachte. De verdediging heeft aangevoerd dat verdachte niet aan het signalement voldoet, omdat aangeefster spreekt van een dader met Marokkaans-Nederlands accent, terwijl verdachte overduidelijk een Amsterdams accent zou hebben. De rechtbank overweegt dat aangeefster heeft verklaard dat de dader weliswaar sprak met een accent, maar dat hij ook gewoon een Nederlander had kunnen zijn. Bovendien heeft de rechtbank gedurende het onderzoek ter terechtzitting niet een dusdanig Amsterdams accent bij verdachte waargenomen, dat hij op grond daarvan niet in de door aangeefster opgegeven omschrijving zou passen.

Ten aanzien van het door de verdediging gestelde mank lopen van verdachte overweegt de rechtbank als volgt. De rechtbank sluit niet uit dat verdachte ten tijde van het delict mank liep. Tijdens een observatie is gezien dat hij hinkte, maar ook dat hij op een ander moment met versnelde pas liep (E03 04). Echter, op het moment dat verdachte werd aangehouden, te weten zeven dagen nadat deze feiten werden gepleegd, werd geen beperking of afwijking in de bewegingen van verdachte geconstateerd door een verbalisant die hem op dat moment zeer scherp observeerde (C02 02). De rechtbank acht het dan ook niet onmogelijk dat verdachte, voor kortere of langere tijd, in staat is op normale wijze te bewegen en hij kan in elk geval op grond hiervan niet als dader worden uitgesloten. Dit geldt temeer nu aangeefster de dader slechts in een flits heeft zien wegrennen en zij bovendien heeft verklaard dat zij de dader niet goed heeft gezien.

Conclusie

De rechtbank concludeert dat aangeefster heeft verklaard dat de dader aan haar beha en borsten heeft gezeten en dat DNA-sporen die matchen met het DNA-profiel van verdachte in de linker- en rechtercup van haar beha zijn aangetroffen. Het alternatief scenario dat verdachte als verklaring voor deze bevindingen heeft aangedragen is niet aannemelijk geworden. Tevens bevond verdachte zich ten tijde van het delict in de buurt van de plaats delict en voldoet hij aan enkele kenmerken van het signalement zoals dit is opgegeven door aangeefster en getuige [naam getuige 2] . De rechtbank acht, gelet op alle voornoemde feiten en omstandigheden, in onderlinge samenhang bezien, het in zaak B onder 1. en 2. ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen.

Het Openbaar Ministerie heeft zich op het standpunt gesteld dat het in zaak B onder 3. ten laste gelegde (de verkrachting van mevrouw [slachtoffer 3] ) wettig en overtuigend is bewezen. De officier van justitie heeft hierbij gewezen op het DNA dat is aangetroffen op de onderbroek van het slachtoffer, waaruit een Y-chromosomaal profiel is verkregen van minimaal twee mannen, waaruit één hoofdprofiel kon worden afgeleid dat matcht met het Y-chromosomale DNA-profiel van verdachte. Onderzoek heeft uitgewezen dat de resultaten van het onderzoek zeer veel waarschijnlijker zijn onder de hypothese dat het celmateriaal van dit hoofdprofiel afkomstig is van verdachte, of een in de mannelijke lijn aan verdachte verwante man, dan onder de hypothese dat het afkomstig is van een andere, willekeurig gekozen, niet aan verdachte verwante man. Uit de dossiergegevens zijn enkel de vader, de jongere broer en de zoon van verdachte naar voren gekomen als aan verdachte verwante mannen die in Nederland wonen en zij kunnen allen worden uitgesloten als dader, nu zij niet in het signalement passen.

De raadsman heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het in zaak B onder 3. ten laste gelegde. De raadsman heeft gewezen op de lagere bewijskracht van Y-chromosomaal DNA-onderzoek dat enkel kan dienen als aanvullend, ondersteunend bewijs. Bovendien dienen de resultaten uit aanvraag 005 van 26 maart 2016 te worden uitgesloten van het bewijs, nu de resultaten enkel betrekking hebben op een bemonstering die geheel binnen een bemonstering valt waarnaar eerder reeds onderzoek is gedaan.

Tevens is het opgegeven signalement niet overtuigend, nu aangeefster spreekt van een donkere huidskleur, de dader slechts 1.60 meter lang zou zijn en aangeefster zelf twijfel zaait over het al dan niet bestaan van een gouden of zilveren tand bij de dader. De raadsman heeft ter onderbouwing van zijn standpunt, en met instemming van de rechtbank en de officier van justitie, de opname van het derde verhoor van aangeefster van 18 september 2013 na afloop van de inhoudelijke behandeling, maar voordat het onderzoek ter terechtzitting werd gesloten, op 20 april 2017 per e-mail aan de rechtbank toegezonden.

Ten slotte heeft de raadsman gewezen op de dactyloscopische sporen die zijn aangetroffen op de kopse kant van het raamkozijn. Hierbij heeft hij opgemerkt dat uit het forensisch onderzoek is gebleken dat deze sporen zijn gezet tijdens het vastpakken van het raam terwijl het openstond. De raadsman leidt hieruit af dat sprake is van dadersporen. Nu uit onderzoek is gebleken dat verdachte kan worden uitgesloten als plaatser van het voor onderzoek geschikte spoor, moet hij worden uitgesloten als pleger van het feit.

DNA

De rechtbank overweegt dat op de onderbroek van het slachtoffer sporen zijn aangetroffen die matchen met het Y-chromosomaal DNA-profiel van verdachte. De bevindingen zijn voorts zeer veel waarschijnlijker (10.000 – 1.000.000 keer) onder de hypothese dat dit celmateriaal afkomstig is van verdachte, of van een aan verdachte in de mannelijke lijn aanverwante man, dan onder de hypothese dat het afkomstig is van een willekeurig gekozen, niet in de mannelijke lijn aan verdachte verwante man. Uit de politiesystemen zijn drie personen in de mannelijke lijn van verdachte naar voren gekomen, te weten zijn vader, zijn jongere broer en zijn zoontje. De vader en de zoon van verdachte kunnen, gelet op hun leeftijd worden uitgesloten als dader, terwijl van het broertje van verdachte is komen vast te staan dat deze niet aan het signalement voldoet, zoals dat door aangeefster is opgegeven. Verdachte heeft voorts ter terechtzitting verklaard dat zich in Amsterdam geen andere familieleden bevinden die in de mannelijke lijn aan hem verwant zijn.

Aangezien de rechtbank de resultaten van aanvraag 005 van 26 maart 2016 niet zal gebruiken voor het bewijs behoeft het met betrekking tot die aanvraag gevoerde verweer geen bespreking.

Signalement

De rechtbank overweegt dat aangeefster, direct nadat zij is aangevallen en terwijl zij nog gewond op de grond lag, heeft verklaard dat de dader onder meer een donkere huid en een gouden tand had. In haar derde verhoor, dat de rechtbank heeft kunnen uitluisteren, heeft aangeefster eveneens verklaard dat de dader donker getint was. Echter, op de vraag wat ze daarmee bedoelt, antwoordt zij dat ze denkt dat de dader van Marokkaanse afkomst is. Hieruit leidt de rechtbank niet af dat sprake is van enige twijfel bij aangeefster, maar enkel dat zij met haar verklaring omtrent de dader met een donkere huid, een dader met een (licht) getint uiterlijk, mogelijk van Marokkaanse afkomst, heeft bedoeld.

Ten aanzien van de vermeende twijfel over de gouden tand stelt de rechtbank vast, dat aangeefster gedurende het derde verhoor aanvankelijk heeft verklaard dat de dader een zilveren tand had. Na doorvragen gaf zij te kennen dat zij het niet meer zeker wist. De rechtbank stelt dan ook vast dat aangeefster direct na het incident heeft verklaard dat de dader een gouden tand had en in haar derde verhoor heeft verklaard dat de dader een zilveren tand had. Dat zij daar later, na veel doorvragen, over is gaan twijfelen, doet aan deze verklaringen niet af. Of zij nu een gouden of een zilveren tand meent te hebben gezien, acht de rechtbank ook niet van groot belang. Duidelijk is dat zij een kunstmatige/metalen tand heeft gezien in de mond van de dader. Verdachte heeft verklaard dat hij twee zilveren tanden heeft. (C03 055). Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat de lengte van de dader zoals deze door aangeefster is omschreven niet volledig overeenkomt met de lengte van verdachte. Echter, luisterend naar de door de raadsman toegestuurde opname van het derde verhoor, heeft de rechtbank eveneens kunnen constateren dat aangeefster, anders dan door de verbalisanten in het proces-verbaal is uitgewerkt, spreekt van een lengte van 1.70 meter. Van een dader met een lengte van 1.60 meter is dus geen sprake.

De rechtbank is van oordeel dat het door aangeefster opgegeven signalement weliswaar niet volledig aansluit bij het signalement van verdachte, maar de verschillen zijn niet dusdanig dat verdachte op basis van het opgegeven signaleert moet worden uitgesloten als pleger van het feit. Immers heeft het slachtoffer de dader slechts kort gezien in een voor haar zeer heftige en stressvolle situatie, waardoor zij de dader mogelijk niet volledig accuraat kan omschrijven. Bovendien heeft het slachtoffer een signalement opgegeven waar verdachte voor het overgrote deel wel degelijk aan voldoet.

Dactyloscopische sporen op het raamkozijn

Met de verdediging is de rechtbank van oordeel dat verdachte dient te worden uitgesloten als plaatser van het voor onderzoek geschikte dactyloscopisch-spoor. Echter, anders dan de raadsman is de rechtbank niet van oordeel dat overduidelijk sprake is van een daderspoor. Immers kan dit spoor ook door iemand anders zijn achtergelaten zonder enige relatie tot het delict, vooral nu aangeefster heeft verklaard vaak haar raam open te hebben staan. De rechtbank wijst in dit verband bovendien op het proces-verbaal van bevindingen van 14 september 2013, waaruit blijkt dat verbalisant [naam verbalisant] bij aankomst op de plaats delict, dus na de verkrachting en voordat een forensisch onderzoek was ingesteld, het bewuste raam heeft gesloten.

Het aangetroffen DNA-spoor en het signalement dat aangeefster heeft gegeven van de dader leveren zeer sterke aanwijzingen op dat verdachte de verkrachting heeft gepleegd. Daar komt nog bij dat de overeenkomsten tussen deze zaak en de twee hiervoor besproken zaken zeer opvallend zijn. Die overeenkomsten en de betekenis daarvan voor deze strafzaak worden hierna besproken.

De rechtbank stelt ten aanzien van de drie onderzoeken de volgende overeenkomsten vast.

Feiten

De rechtbank stelt voorop dat sprake is van soortgelijke feiten, nu in alle drie de zaken sprake is van een zedendelict waarbij fors geweld is gebruikt.

Locatie

Alle delicten zijn gepleegd in Amsterdam-West, meer specifiek in de Helmersbuurt en alle plaatsen delict bevonden zich binnen een afstand van slechts 500 meter van elkaar.

Tijdstip

Alle delicten hebben plaatsgevonden in de vroege ochtend op een dag in de zomer. Immers is het in Mosdenia ten laste gelegde op 31 juli 2015 om 07:00 uur gepleegd, het in Pariana ten laste gelegde op 27 augustus 2015 tussen 04:15 en 04:30 uur en het in Painan ten laste gelegde op 14 september 2013 om 06:50 uur.

Vastpakken en meesleuren/voortduwen

Zowel [slachtoffer 1] , als [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] werden met kracht van achteren vastgepakt. Vervolgens zijn alle slachtoffers richting een bepaalde plek geforceerd, nu [slachtoffer 1] en [slachtoffer 3] werden meegesleurd en [slachtoffer 2] werd voortgeduwd.

Betasting

In alle drie de zaken heeft de dader zijn blote handen onder de kleding van de slachtoffers gebracht en de borsten van de slachtoffers betast.

Taalgebruik

De dader heeft tegen elk slachtoffer in het Nederlands gezegd dat zij stil moest zijn.

Slachtoffers

In alle drie de zaken was sprake van een kwetsbaar slachtoffer of een slachtoffer in een kwetsbare positie. In Mosdenia ging het om een vrouw van 75 jaar die vroeg in de ochtend in haar eentje haar hondjes uitliet en in Painan was sprake van een hulpbehoevende vrouw van 60 jaar die woonde in een woonzorginstelling van Cordaan, waar ook het feit werd gepleegd. Ten aanzien van Pariana was sprake van een vrouw van 21 jaar die in de vroege ochtend na het uitgaan in haar eentje op straat liep, op weg naar huis.

Signalement

Zowel [slachtoffer 1] als [slachtoffer 3] hebben verklaard dat de dader, gelet op zijn huidskleur, mogelijk van Marokkaanse afkomst was. Weliswaar heeft [slachtoffer 2] de huidskleur van de dader niet gezien, maar zij heeft wel verklaard dat de dader een Marokkaans-Nederlands accent had.

Bedreiging

Zowel inzake Pariana als inzake Painan heeft de dader het slachtoffer met de dood bedreigd, als zij niet stil zou zijn. Zo is [slachtoffer 2] bedreigd met de woorden: “Als je iets zegt, dan maak ik je dood” en/of “Je moet stil zijn, anders maak ik je dood”. Tegen [slachtoffer 3] werd gezegd: “Als je blijft schreeuwen, dan maak ik je af”. Bovendien kregen beide slachtoffers, om te voorkomen dat zij zouden schreeuwen, met kracht een hand voor, dan wel in de mond geduwd.

Accent

Zowel in Pariana als in Painan sprak de dader met een (licht) accent. Immers verklaart [slachtoffer 2] dat de dader weliswaar een beetje Marokkaans-Nederlands sprak, maar dat het ook een Nederlander had kunnen zijn, terwijl [slachtoffer 3] verklaart dat ze niet denkt dat de dader zuiver Nederlands sprak.

Signalement

[slachtoffer 2] heeft verklaard dat de dader een man was van ongeveer 175 centimeter lang, rond de 25 jaar oud en een normaal tot tenger postuur had. [slachtoffer 3] heeft verklaard dat de dader een man was van ongeveer 24 jaar oud, ongeveer 170 centimeter lang en een gespierd/stevig postuur. Weliswaar komt het signalement ten aanzien van het postuur niet overeen, maar getuige [naam getuige 2] heeft, anders dan [slachtoffer 2] , verklaard dat juist sprake was van een potige kerel.

Verkrachting en geweld

Zowel [slachtoffer 1] als [slachtoffer 3] is door de dader verkracht doordat hij zijn hand/vuist/vinger(s) met kracht in de vagina heeft geduwd. Bovendien zijn beide slachtoffers met kracht in het gezicht geslagen. Dat het (seksueel getinte) geweld ten aanzien van [slachtoffer 2] niet heeft bestaan uit het binnendringen van het lichaam, kan voortkomen uit het feit dat de dader werd gestoord door gewekte buurtbewoners. Zij heeft echter wel verklaard dat zij vlak daarvoor door de dader in een bepaalde houding werd gedwongen waardoor zij dacht dat hij haar zou gaan verkrachten.

Uit voornoemde feiten en omstandigheden leidt de rechtbank de volgende werkwijze van verdachte af.

Verdachte overvalt in de Helmersbuurt in Amsterdam-West in de vroege zomerochtend een kwetsbaar vrouwelijk slachtoffer door haar met kracht en het nodige geweld van achteren vast te pakken en te forceren in een bepaalde richting. Vervolgens betast hij het slachtoffer, onder meer door in haar borsten te knijpen. Indien hij de mogelijkheid krijgt, verkracht hij het slachtoffer door zijn hand in haar vagina en/of anus te duwen. Als het slachtoffer zich verzet of wil schreeuwen, bedreigt hij haar met de dood en houdt hij zijn hand voor of in haar mond. Indien het slachtoffer in het bezit is van waardevolle goederen, berooft hij haar, al dan niet met harde hand, waarna hij zich snel uit de voeten maakt.

De rechtbank is van oordeel dat sprake is van een herkenbare, specifieke en op essentiële onderdelen overeenkomende werkwijze van verdachte. De bewijsmiddelen die ten grondslag liggen aan het in Mosdenia en Pariana ten laste gelegde kunnen dan ook dienen als schakelbewijs voor het in Painan ten laste gelegde.

De rechtbank acht niet alleen het in zaak A onder 1. en 2. (Mosdenia) en het in zaak B onder 1. en 2. (Pariana) ten laste gelegde, maar ook het in zaak B onder 3. (Painan) ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen.