Uitspraken

Schouwarts A. Beijering is naar de woning gegaan en stelde vast dat het lichaam in vergaande staat van ontbinding was. Er waren twee snijwonden in de hals van [slachtoffer] zichtbaar. Deze wonden zijn toegebracht met een scherp voorwerp. Er was geen afweerletsel zichtbaar. Beijering kwam tot de conclusie dat de lokalisatie en het patroon van de wonden het meest doen denken aan zelf toegebrachte verwondingen. Omdat er echter geen scherp voorwerp in de nabijheid van het lichaam van [slachtoffer] werd aangetroffen, werd door Beijering een gerechtelijke sectie geadviseerd.4

De gerechtelijke sectie op het stoffelijk overschot van [slachtoffer] werd verricht door patholoog dr. A. Maes , verbonden aan het Nederlands Forensisch Instituut (NFI). De resultaten van dit onderzoek heeft Maes vastgelegd in een rapport van 28 juli 2016 . Daarin constateert Maes dat de letsels in de hals vitaal waren en kunnen passen bij meermalen snijden met een scherp snijdend voorwerp zoals een mes. De vorm van de verwondingen in de hals is suggestief voor ten minste 4 maal een heen en weergaande snijbeweging in de hals. De grote vaten links (ader en slagader) waren doorgenomen met veel begeleidende bloeduitstorting. Het overlijden kan als gevolg van het daardoor opgetreden massale bloedverlies worden verklaard op grond van zuurstofgebrek en algehele weefselschade. Naast deze verwondingen aan de hals werd ander letsel geconstateerd, namelijk snijverwondingen in het gezicht, aan de linkerschouder, aan de romp en aan de buik. Ook werd een onderhuidse bloeduitstorting links ter hoogte van de slaap gezien die als gevolg van bij leven opgelopen uitwendig inwerkend stomp botsend geweld is ontstaan, bijvoorbeeld door een slag of stoot of ergens tegenaan botsen. Maes concludeert dat [slachtoffer] is overleden als gevolg van verwikkelingen van meermalen bij leven opgelopen uitwendig inwerkend scherprandig klievend geweld (snijverwondingen) aan de hals. Het is niet mogelijk om op grond van de sectiebevindingen een volgorde aan te geven in het oplopen van de diverse verwondingen. Vermoedelijk is de dood snel (minuten) na het oplopen van de halsletsels ingetreden. Maes concludeert daarnaast dat op grond van de sectiebevindingen niet is aan te geven of de letsels door [slachtoffer] zelf zijn toegebracht. Geweld door derden is evenmin uit te sluiten, aldus Maes .5

Op grond van het voorgaande stelt de rechtbank vast dat [slachtoffer] is overleden als gevolg van snijverwondingen in de hals en het daardoor veroorzaakte bloedverlies. De snijverwondingen zijn ontstaan doordat met een scherp snijdend voorwerp meerdere heen en weergaande snijbewegingen zijn gemaakt. Gelet op de aard en wijze van het ontstaan van deze snijverwondingen acht de rechtbank het niet waarschijnlijk dat [slachtoffer] deze verwondingen zichzelf heeft toegebracht. De aanwezigheid van andere snijverwondingen in het gezicht en op het lichaam van [slachtoffer] en de bloeduitstorting op zijn slaap vormen voor de rechtbank ook een indicatie dat het hier geen zelfdoding betreft. Het dossier bevat bovendien geen aanwijzingen dat [slachtoffer] in acute psychische nood verkeerde. Ook zijn er geen aanwijzingen dat [slachtoffer] op zijn dood heeft geanticipeerd. Er is bijvoorbeeld geen afscheidsbrief aangetroffen en [slachtoffer] had blijkbaar het plan om op 4 mei 2016 naar Meppel te gaan.6 Bovendien is er geen scherp voorwerp aangetroffen in de directe nabijheid van het lichaam van [slachtoffer] . Nu de verwondingen aan de hals veel bloedverlies tot gevolg hebben gehad en de dood kort na het oplopen daarvan moet zijn ingetreden, acht de rechtbank het niet waarschijnlijk dat [slachtoffer] het gebruikte scherpe voorwerp na gebruikmaking ervan zou hebben verplaatst. Dit zou ook in een ander bloedsporenpatroon hebben geresulteerd.

De rechtbank is daarom van oordeel dat met voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat de snijverwondingen in de hals van [slachtoffer] door een derde zijn toegebracht en dat er dus geen sprake is van zelfdoding.

Voor beantwoording van de vraag wanneer [slachtoffer] is overleden, acht de rechtbank het volgende van belang. Uit het sectierapport is gebleken dat er reeds gevorderde postmortale veranderingen aanwezig waren, passend bij een postmortaal interval van enkele dagen geleden in een warme omgeving. Op 4 mei 2016 is door de politie een zeer hoge temperatuur in de woning van [slachtoffer] waargenomen. De historische gegevens van Liander laten vanaf 2 mei 2016 een toename in gasverbruik zien.7 Voorts is [slachtoffer] op 2 mei 2016 voor het laatst gezien bij [naam stichting]8. Op grond hiervan kan worden vastgesteld dat [slachtoffer] tussen 2 mei 2016 en 4 mei 2016 om het leven is gebracht.

De rechtbank dient vervolgens de vraag te beantwoorden of verdachte degene is geweest die [slachtoffer] om het leven heeft gebracht.

Uit twee politiemutaties van maart 2015 blijkt dat verdachte en [slachtoffer] elkaar kenden. Dit is door getuige [getuige] , medewerkster bij [naam inloophuis], bevestigd.

In de woning van [slachtoffer] is een uitgebreid forensisch sporenonderzoek uitgevoerd, waarbij diverse sporen zijn bemonsterd en veiliggesteld. De volgende sporen zijn in het bijzonder van belang.

Onderbroek in de badkamer

In de badkamer hing over een toiletborstel een onderbroek. Op de onderbroek zat op verschillende plaatsen bloed. De grootste hoeveelheid bloed concentreerde zich op de linker voorzijde van de onderbroek.9 Op de binnenzijde van de tailleband is een DNA-mengprofiel van minimaal twee personen aangetroffen. In dit mengprofiel zijn DNA-nevenkenmerken van [slachtoffer] en een afgeleid DNA-hoofdprofiel van een op dat moment nog onbekende man A gevonden.10

In de Duitse databank werd nadien een match gevonden van dit spoor met verdachte.11

Bloedspat in de hal

Op de laminaatvloer in de hal is een bloedspat gevonden.12 Hierin werd een DNA-mengprofiel aangetroffen van minimaal twee personen. Het afgeleide DNA-hoofdprofiel matcht met het DNA van [slachtoffer] . Daarnaast zijn er DNA-nevenkenmerken aanwezig die matchen met het DNA van verdachte. Door het NFI is berekend dat het meer dan één miljard keer waarschijnlijker is dat verdachte en [slachtoffer] de donor zijn dan dat [slachtoffer] en een andere onbekende persoon de donor zijn.13

Prop wc-papier

In het toilet lag een prop wc-papier op het plateau van de toiletpot.14 Daaruit is door het NFI een DNA-mengprofiel verkregen van twee personen, waarvan het afgeleide DNA-hoofdprofiel matcht met het DNA van [slachtoffer] . Daarnaast zijn er DNA-nevenkenmerken aanwezig die matchen met het DNA van verdachte. Het NFI heeft berekend dat het meer dan één miljard maal waarschijnlijker is dat verdachte en [slachtoffer] de donor zijn dan dat [slachtoffer] en een andere onbekende persoon de donor zijn.15

Sigaretten

Ook op sigarettenpeuken uit een asbak in de woonkamer van [slachtoffer] is het DNA-profiel van verdachte aangetroffen.16

Drinkmok

Op de salontafel in de woonkamer stonden drie drinkmokken, en op één ervan is een vingerafdruk van verdachte gevonden.17 In één van deze mokken is het slaapmiddel Zopiclon aangetroffen.18 In de urine van [slachtoffer] zijn aanwijzingen voor Zopiclon in een lage concentratie gezien.19 Uit het dossier is gebleken dat verdachte Zopiclon gebruikte.20

Handdoek

Op de bank in de woonkamer lag een handdoek waarop bloedsporen zijn aangetroffen. In verschillende bemonsteringen van die handdoek is het DNA van verdachte aangetroffen.21

Spa blauw flesje

Ook op de opening van een Spa blauw fles uit de woonkamer is het DNA van verdachte gevonden.22

Tussenconclusie

Verdachte en slachtoffer kenden elkaar. Het DNA van verdachte is aangetroffen op een onderbroek, in een bloedspat, op een prop wc-papier, op een sigarettenpeuk, een handdoek en een fles Spa blauw. Ook is er een vingerafdruk van verdachte op een drinkbeker gevonden. Gelet op deze biologische sporen van verdachte kan worden vastgesteld dat verdachte kort voor of tijdens het overlijden van [slachtoffer] in de woning van [slachtoffer] aanwezig is geweest en dat er geen enkel aanknopingspunt is voor de aanwezigheid van anderen dan verdachte op dat moment. De rechtbank vindt met name de prop wc-papier in het toilet waarop het DNA van verdachte is aangetroffen een sterke aanwijzing voor de aanwezigheid van verdachte kort voor of tijdens het overlijden van [slachtoffer] .

Op de vloer in de hal, op een handdoek en op de onderbroek is het bloed van verdachte aangetroffen. [slachtoffer] had, naast de dodelijke snijverwondingen aan zijn hals, ook andere verwondingen op zijn lichaam. Dit wijst erop dat er een worsteling heeft plaatsgevonden. Verder is opvallend dat [slachtoffer] Zopiclon in zijn lichaam had, een middel dat door verdachte werd gebruikt. Verdachte is zowel door de politie als door de rechtbank uitgebreid gevraagd naar een verklaring voor de aanwezigheid van deze forensische sporen in de woning van [slachtoffer] . Hij heeft zich ten aanzien van al deze vragen echter op zijn zwijgrecht beroepen. Een verdachte heeft het recht om te zwijgen, maar de aangetroffen sporen vragen om een verklaring van verdachte omdat die sporen hem kort voor of tijdens het overlijden van [slachtoffer] in die woning plaatsen. Hij heeft die niet gegeven.

Verdachte heeft onder meer tijdens zijn voorgeleiding aan de hulpofficier van justitie gezegd dat hij onschuldig is en dat hij via zijn advocaat heeft begrepen dat zijn tweelingbroer in Amsterdam een moord heeft gepleegd. Voor zover verdachte hiermee een alternatief scenario heeft willen schetsen voor de in de woning van [slachtoffer] aangetroffen biologische sporen die matchen met zijn DNA-profiel, overweegt de rechtbank het volgende.

Dat verdachte een tweelingbroer heeft is niet aannemelijk geworden. De ouders van verdachte hebben wisselend en tegenstrijdig verklaard over het bestaan van een tweelingbroer. Zo heeft de vader van verdachte aanvankelijk bij de politie verklaard dat hij zeven kinderen heeft, vijf meisjes en twee zonen. Verdachte is zijn jongste zoon. Bij de rechter-commissaris heeft hij echter verklaard dat hij drie zonen heeft. Verdachte en [naam broer] zijn een tweeling, aldus de vader. Zijn moeder zou [naam broer] na zijn geboorte hebben meegenomen en hem als haar eigen kind hebben grootgebracht. Hij heeft daar geen documenten van. De geboorte van [naam broer] is niet geregistreerd. De moeder van verdachte heeft verklaard dat zij tweelingzonen heeft, genaamd [naam broer] en [verdachte] . Ze weet niet wanneer [naam broer] is geboren. Ze heeft geen andere zoon gekregen. Dat de naam van [naam 3] in het bevolkingsregister als haar zoon staat geregistreerd klopt volgens haar niet. Op een later moment in datzelfde verhoor verklaart zij echter dat zij drie zonen heeft. De derde zoon heet [naam 4] . De ex-partner en moeder van de dochter van verdachte, [naam 5] , is ook gevraagd naar het bestaan van een tweelingbroer. Zij heeft verklaard dat verdachte haar eens heeft verteld dat zijn tweelingbroer bij de geboorte is gestorven.

De Duitse autoriteiten hebben desgevraagd laten weten dat hen niets bekend is over het bestaan van een tweelingbroer. Uit het Duitse bevolkingsregister blijkt dat verdachte één broer heeft: [naam 4] .

Tot slot is ook geprobeerd om via de Griekse autoriteiten meer informatie te verkrijgen over het bestaan van een tweelingbroer van verdachte. De Griekse autoriteiten hebben laten weten dat het ziekenhuis waar verdachte is geboren heeft medegedeeld dat er geen registratie is dat de moeder van verdachte op [datum 1] is bevallen van een tweeling.

Gelet op het voorgaande acht de rechtbank niet aannemelijk dat verdachte een (in mei 2016 levende) tweelingbroer heeft. De verklaringen van de ouders van verdachte worden als onbetrouwbaar terzijde gesteld. Ook al zou verdachte daadwerkelijk een tweelingbroer hebben, dan is het niet aannemelijk dat deze tweelingbroer naar Nederland zou zijn gekomen om [slachtoffer] van het leven te beroven. Bovendien zou dat nog steeds niet verklaren waarom een vingerafdruk van verdachte is aangetroffen op een drinkmok in de woning van [slachtoffer] . Een vingerafdruk is immers uniek, ook bij eeneiige tweelingen. Het alternatieve scenario wordt om deze redenen verworpen.

De officier van justitie heeft terecht naar voren gebracht dat het erop lijkt dat verdachte heeft geprobeerd om (al dan niet door tussenkomst van een undercover-agent) zijn ex-vriendin en moeder te laten verklaren dat hij op 3 mei 2016 en 4 mei 2016 in Duitsland was. Ook hiervoor heeft verdachte geen verklaring gegeven. Voorts hebben de ouders van verdachte verschillend verklaard over de momenten waarop verdachte in Nederland is geweest en ook dat roept vragen op. Ook die omstandigheden dragen ertoe bij dat van verdachte een verklaring mag worden verwacht.

Verdachte heeft geen enkele verklaring gegeven voor de voor hem belastende forensische sporen, heeft leugenachtig verklaard over het bestaan van een tweelingbroer en lijkt voorts te hebben geprobeerd een alibi te fabriceren. Die omstandigheden, gevoegd bij de eerdere conclusies dat [slachtoffer] door van buiten afkomend geweld om het leven is gekomen, dat verdachte kort voor of tijdens het overlijden van [slachtoffer] in diens woning aanwezig was, en dat er geen enkele aanwijzing is dat er naast hem nog iemand anders aanwezig is geweest, maken dat het naar het oordeel van de rechtbank niet anders kan dan dat verdachte degene is geweest die de snijverwondingen aan de hals van [slachtoffer] heeft toegebracht. Het met een scherp voorwerp meermalen snijden in de hals van [slachtoffer] is naar de uiterlijke verschijningsvorm zo zeer gericht op het doden van [slachtoffer] , dat verdachte op zijn minst genomen de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [slachtoffer] aan deze verwondingen zou komen te overlijden.

De primair ten laste gelegde doodslag kan daarom worden bewezen.

Anders dan de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat niet kan worden bewezen dat de doodslag werd gevolgd, vergezeld en/of voorafgegaan van diefstal van Griekse iconen. De rechtbank overweegt daartoe dat niet is komen vast te staan dat de Griekse iconen van [slachtoffer] kort voor zijn overlijden nog in zijn woning aanwezig waren. Uit het dossier volgt slechts dat de twee iconen in ieder geval op 10 april 2016 nog aan de muur in de woning van [slachtoffer] hingen en dat deze iconen bij de doorzoeking zijn gevonden in de woning van verdachte. Daarmee is echter niet vast komen te staan dat de iconen wederrechtelijk door verdachte zijn weggenomen, omdat er andere mogelijkheden open blijven voor het bezit van de iconen door verdachte. In dat licht kan evenmin worden vastgesteld dat verdachte [slachtoffer] om het leven heeft gebracht met het oogmerk om de diefstal voor te bereiden, gemakkelijk te maken en/of om bij betrapping op heterdaad straffeloosheid en/of het bezit van de iconen te verzekeren. Verdachte zal van dit onderdeel van het primair ten laste gelegde worden vrijgesproken.

Nu de rechtbank het primair ten laste gelegde bewezen acht, behoeft het formele verweer van de raadsman, inhoudende dat de officier van justitie op grond van het specialiteitsbeginsel niet-ontvankelijk is in de vervolging voor de subsidiair ten laste gelegde diefstal, geen verdere bespreking.