Uitspraken

Ten aanzien van het in zaak A onder 1 primair en subsidiair en 2 ten laste gelegde:

Verdachte had een jerrycan met benzine in zijn belwinkel staan om mensen die willen stelen af te schrikken. Op 2 oktober 2015 heeft hij deze jerrycan opgepakt en is met deze jerrycan in zijn hand achter een meisje aangerend dat een telefoon van hem zou hebben gestolen. Ongeveer 200 meter verder, bij tramhalte Lelylaan heeft hij het meisje vastgegrepen. Verdachte heeft de volgende dag tegenover de politie verklaard dat hij de bedoeling had om het meisje te overgieten met benzine en haar in brand te steken.

Door het overgieten van een persoon met benzine en het aansteken van deze benzine is er een aanmerkelijke kans dat de betreffende persoon daardoor komt te overlijden. Verdachte moet zich daar bewust van zijn geweest en had bij zijn handelen aldus voorwaardelijk opzet op de dood van het meisje. Het meisje heeft zich verweerd en andere meisjes zijn tussenbeide gekomen, waardoor het tot een poging is gebleven.

Er is geen bewijs dat verdachte met voorbedachte raad heeft gehandeld, zodat verdachte moet worden vrijgesproken van de poging tot moord.

Het handelen van verdachte levert tevens een bedreiging op van hetzelfde meisje, waarbij sprake is van eendaadse samenloop met poging tot doodslag. Uit de door de verdediging overgelegde WhatsApp gesprekken blijkt dat het meisje heel erg van het gebeuren is geschrokken.

Ten aanzien van het in zaak A onder 3 ten laste gelegde:

[minderjarige] is in de kelder van de belwinkel van verdachte aangetroffen maar het is aannemelijk dat zij op eigen initiatief en uit vrije wil daar naartoe is gegaan. Het lijkt er niet op dat [minderjarige] onder grote invloed van verdachte stond, terwijl verdachte ook niet de intentie had om haar voor [behandelcentrum] te verbergen. Er is daarom onvoldoende bewijs dat verdachte [minderjarige] aan het wettelijk gezag heeft onttrokken, zodat vrijspraak moet volgen.

Ten aanzien van het in zaak B primair en subsidiair ten laste gelegde:

Verdachte heeft op 19 april 2015 in Paradiso met een vals biljet van 20 euro betaald. Verdachte was al eerder veroordeeld voor een soortgelijk feit, zodat kan worden aangenomen dat hij op het moment dat hij met het biljet betaalde ervan op de hoogte was dat het biljet vals was. Het subsidiair ten laste gelegde, kan daarom bewezen worden verklaard.

Ten aanzien van het in zaak A onder 1 primair en subsidiair en 2 ten laste gelegde:

Verdachte heeft daags na zijn aanhouding tegenover de politie verklaard dat hij met een jerrycan en een aansteker achter een meisje dat een telefoon van hem had gestolen is aangerend en haar heeft vastgepakt. Hij wilde haar verbranden. Twee dagen later heeft hij bij de rechter-commissaris echter verklaard dat hij het meisje uiteindelijk heeft losgelaten omdat hij haar niet daadwerkelijk in brand wilde steken maar alleen wilde laten schrikken. Enkele maanden later heeft hij tegenover de reclassering gezegd dat hij het meisje alleen heeft aangesproken. De jerrycan met benzine had hij nog in zijn hand omdat hij net een mierennest voor zijn belwinkel had verwijderd. Ter terechtzitting van 10 augustus 2017 heeft verdachte zich op zijn zwijgrecht beroepen.

De raadsvrouw heeft vrijspraak bepleit.

Verdachte is zeer expressief in zijn boosheid en is tijdens zijn verhoor uitgedaagd door de verhorende rechercheurs, waardoor hij in eerste instantie in strijd met de waarheid in een opwelling heeft verklaard.

Van een begin van uitvoering van doodslag of zware mishandeling is geen sprake geweest. Zo heeft verdachte de dop van de jerrycan er niet afgehaald, heeft hij geen aansteker tevoorschijn gehaald en heeft hij de keel van de vrouw niet vastgepakt.

Naar de uiterlijke verschijningsvorm zijn de gedragingen van verdachte ook niet onmiddellijk gericht op poging tot doodslag dan wel zware mishandeling. Verdachte wilde het meisje alleen laten schrikken. Zij heeft echter geen aangifte gedaan en het is niet duidelijk of zij zich ook daadwerkelijk bedreigd heeft gevoeld. Verdachte zal daarom van zowel het primair als het subsidiair ten laste gelegde moeten worden vrijgesproken.

Ten aanzien van het in zaak A onder 3 ten laste gelegde:

Verdachte heeft bij de politie verklaard dat hij [minderjarige] alleen wilde helpen en dat hij zich niet heeft opgedrongen of haar heeft gedwongen om bij hem te verblijven. Zij verbleef ook niet bij hem maar kwam daar slechts voor korte tijd. Ter terechtzitting van 10 augustus 2017 heeft verdachte zich op zijn zwijgrecht beroepen.

De raadsvrouw heeft naar voren gebracht dat uit de bewijsmiddelen niet blijkt dat verdachte een beslissende invloed heeft gehad op de scheiding tussen [minderjarige] en degene die het gezag of opzicht over haar uitoefende, terwijl dit een vereiste is voor een bewezenverklaring. Uit het dossier kan bovendien niet worden afgeleid wie op de ten laste gelegde datum het wettig gezag of desbevoegd opzicht over [minderjarige] uitoefende. In een proces-verbaal wordt weliswaar gesteld dat [minderjarige] op grond van een rechtelijke machtiging in [behandelcentrum] verbleef, echter kan uit de door staatsecretaris beantwoorde Kamervragen met betrekking tot de onderhavige casus worden afgeleid dat kennelijk geen sprake was van een gedwongen opname. Verdachte zal daarom moeten worden vrijgesproken.

Ten aanzien van het in zaak B primair en subsidiair ten laste gelegde:

Verdachte heeft bij de politie verklaard dat hij in Paradiso aan de bar met een 50 euro biljet heeft betaald en vervolgens twee biljetten van 20 euro met wat kleingeld terug kreeg als wisselgeld. Toen hij vervolgens met één van deze biljetten een drankje kocht, bleek het biljet vals te zijn. Ter terechtzitting van 10 augustus 2017 heeft verdachte zich op zijn zwijgrecht beroepen.

De raadsvrouw heeft betoogd dat er geen bewijs is dat verdachte ten tijde van het verkrijgen van het 20 euro biljet, dan wel op het moment van het uitgeven daarvan, wist of had moeten vermoeden dat het biljet vals was. Ook voor dit feit zal vrijspraak moeten volgen.

Ten aanzien van het in zaak A onder 1 primair en subsidiair en 2 ten laste gelegde:

De rechtbank gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden. Verdachte is met een jerrycan gevuld met benzine in zijn hand en een aansteker in zijn zak achter een meisje aangerend. Dat meisje zou een mobiele telefoon van hem hebben gestolen.

Bij station Lelylaan heeft verdachte het meisje vastgepakt. De jerrycan is daarbij op de grond gevallen. Vriendinnen van het meisje zijn tussenbeide gekomen waarna het meisje kon wegrennen. Nadat verdachte de jerrycan weer had opgepakt, is hij nog korte tijd achter het meisje aangerend.

Gelet op de tenlastelegging en het requisitoir van de officier van justitie begrijpt de rechtbank dat verdachte gepoogd zou hebben het meisje te doden dan wel zwaar te mishandelen door dat meisje in brand te steken. Nog daargelaten wat de precieze intentie van verdachte is geweest toen hij met de jerrycan benzine achter het meisje aanrende, is de rechtbank van oordeel dat op grond van de uiterlijke verschijningsvorm geen sprake is van begin van uitvoering ter zake het in brand steken van het meisje. Het enkele achterna lopen van het meisje vergezeld van een gesloten jerrycan benzine is daartoe onvoldoende. Dit zou wellicht anders zijn wanneer verdachte de dop van de jerrycan had verwijderd, het meisje had besprenkeld met benzine en de aansteker tevoorschijn had gehaald. Verdachte zal daarom van het in zaak 1 onder primair en subsidiair worden vrijgesproken.

Door achter het meisje aan te lopen met de jerrycan in zijn hand en door het meisje vast te pakken, heeft verdachte het meisje bedreigd. Zij moet op dat moment bang zijn geweest dat verdachte haar iets verschrikkelijks zou aandoen door haar te overgieten met de inhoud van de jerrycan. Het is buiten twijfel dat het meisje hierdoor angst is aangejaagd en dat zij voor haar leven heeft gevreesd. Dat zij desondanks geen aangifte van bedreiging heeft gedaan doet hieraan niet af. De bedreiging is immers van dien aard geweest en onder zodanige omstandigheden geschied dat bij het meisje in redelijkheid de vrees kon ontstaan dat zij zou sterven dan wel zwaar lichamelijk letsel zou kunnen oplopen. Daar komt bij dat het meisje in het bericht aan verdachte heeft verklaard dat zij zodanig bang was dat zij niet meer naar buiten durfde. De rechtbank acht aldus feit 2 bewezen.

Ten aanzien van het in zaak A onder 3 ten laste gelegde:

De rechtbank stelt op grond van de stukken vast dat verdachte geen bemoeienis heeft gehad bij het besluit van [minderjarige] om bij [behandelcentrum] weg te gaan. Op dat moment was verdachte immers nog niet in beeld. Uit de verklaring van [minderjarige] blijkt dat zij en andere meisjes regelmatig naar de belwinkel gingen omdat je daar goed kon ‘chillen’. Ze is daar een keer of tien geweest, maar is nooit blijven slapen. Ze ging daar op eigen initiatief naar toe en alles wat ze daar deed was vrijwillig. Van onderdak verschaffen of logeren was geen sprake. Verdachte heeft zich over haar ontfermd. Hij had gesprekken met haar over [behandelcentrum] en hij wist dat zij daar ‘gesloten’ zat. Hoewel verdachte kennelijk de indruk had dat [behandelcentrum] een slechte plek voor [minderjarige] was, heeft hij haar niettemin aangemoedigd om weer contact met deze instelling op te nemen en heeft hij aan haar voorgehouden of het niet beter was als zij terug zou gaan.

Op grond van deze omstandigheden is de rechtbank, met de officier van justitie en de verdediging, van oordeel dat niet bewezen is dat verdachte [minderjarige] opzettelijk aan het wettig over haar gestelde gezag heeft onttrokken.

Ten aanzien van het in zaak B primair en subsidiair ten laste gelegde:

Met de raadsvrouw acht de rechtbank niet bewezen dat verdachte ten tijde van het verkrijgen van het 20 euro biljet, dan wel op het moment van uitgeven daarvan, wist dat dit biljet vals was. Deze wetenschap kan niet worden afgeleid uit de omstandigheid dat verdachte in het verleden eerder een strafbeschikking ter zake van een soortgelijk feit heeft gekregen. Ook anderszins bevat het dossier geen informatie waaruit deze wetenschap blijkt. Verdachte zal daarom van zowel het primair als het subsidiair ten laste gelegde worden vrijgesproken.