Uitspraken

Verweer strekkende tot bewijsuitsluiting

De verdediging heeft bepleit dat de staandehouding van de Renault Clio waarin verdachte en de twee medeverdachten zich op 17 maart 2017 bevonden, onrechtmatig is geweest. Hiertoe is aangevoerd dat de observatie door verbalisanten in burger die daaraan voorafging, geen wettelijke grondslag kende. Immers was er geen sprake van een redelijk vermoeden van schuld als bedoeld in artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering (Sv). Dat verbalisanten verdachte en de medeverdachten toch zijn gaan observeren, daarbij foto’s hebben gemaakt en de Renault gericht hebben gecontroleerd, is een vormverzuim in de zin van artikel 359a Sv. Dit dient te leiden tot uitsluiting van het bewijs dat als gevolg van deze onrechtmatige staandehouding is verkregen, aldus de raadsman.

De rechtbank verwerpt dit verweer om de volgende redenen: Uit het dossier blijkt dat medeverdachten [medeverdachte 1] en [mederverdachte 2] zich op 17 maart 2017 ophouden in de buurt van de ingang van het Amstelpark. Verbalisanten in burger vinden het gedrag en de kleding van het tweetal verdacht en houden zicht op beide verdachten. Even later voegt verdachte zich bij [medeverdachte 1] en [mederverdachte 2] . De verbalisanten vermoeden dat het drietal zich met criminele activiteiten bezig houdt en vragen om assistentie van geüniformeerde collega’s. Van stelselmatige observatie in de zin van artikel 126g Sv is geen sprake. Korte tijd later houden de verbalisanten in uniform de auto staande waarin de verdachten zijn weggereden, met als doel de Renault te controleren. Verdachte bestuurt de auto, [medeverdachte 1] is de bijrijder en [mederverdachte 2] zit achter hem. Verdachte overhandigt zijn rijbewijs (dat overigens was verlopen) aan een verbalisant en vervolgens vraagt een van de verbalisanten naar het kentekenbewijs van de auto. Verdachte zegt dan dat hij de auto heeft geleend van iemand wiens naam hij niet wil noemen, omdat hij wel vaker problemen heeft gekregen als hij over iemand ging praten. Het kenteken van de auto wordt vergeleken met het chassisnummer, waarna blijkt dat de auto als gestolen staat geregistreerd. Hierop worden alle drie de verdachten aangehouden op verdenking van heling.

Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de staande houding door de verbalisanten in uniform rechtmatig was. Deze vindt haar grondslag in artikel 160 van de Wegenverkeerswet (WVW). De verbalisanten hebben de auto staande gehouden voor een verkeerscontrole en zij hebben naar het rij- en kentekenbewijs gevraagd. Toen bleek dat de auto als gestolen stond gesignaleerd ontstond er jegens de verdachten een verdenking van heling en mochten zij worden aangehouden. Dat de waarnemingen van de verbalisanten in burger de aanleiding vormden voor de verkeerscontrole, doet aan het voorgaande niet af. De rechtbank verwijst naar het arrest van de Hoge Raad van 1 november 2016 (ECLI:NL:HR:2016:2454, dynamische verkeerscontrole), waarin – kort samengevat – is geoordeeld dat wanneer daadwerkelijk inzage is gevorderd in het rijbewijs en/of de kentekenpapieren, mag worden aangenomen dat dit is gedaan ter controle van de naleving van de WVW en dat dit rechtmatig is, ook als het daarmee mogelijk wordt om opsporingshandelingen te verrichten waarop artikel 160 WVW niet ziet. De controlebevoegdheid is dan namelijk niet uitsluitend voor een ander doel (te weten: opsporing) gebruikt dan waarvoor die controlebevoegdheid is verleend.

De rechtbank komt tot de slotsom dat de staandehouding rechtmatig was. Er is dan ook geen sprake van een vormverzuim, zodat bewijsuitsluiting niet aan de orde is.

Vrijspraak van het onder 1 ten laste gelegde

Ten aanzien van de Renault Clio

De rechtbank is van oordeel dat de heling van de Renault Clio niet kan worden bewezen en overweegt hiertoe het volgende.

De Renault Clio wordt op 20 of 21 september 2016 in Rotterdam weggenomen. Op 17 maart 2017 wordt verdachte in Amsterdam staande gehouden terwijl hij, met medeverdachten [medeverdachte 1] en [mederverdachte 2] , in de auto rijdt. Verdachte is de bestuurder en geeft aan dat hij de auto heeft geleend. Hij wil niet zeggen van wie en kan geen kentekenbewijs van de auto overhandigen. Aan de portiersloten en het contactslot wordt geen (braak)schade waargenomen. Ook verder is naar de uiterlijke verschijningsvorm niet te zien of te vermoeden dat de Renault Clio gestolen is. De Renault Clio bleek voorzien van valse kentekenplaten.

De rechtbank stelt vast dat niet blijkt wanneer en onder welke omstandigheden verdachte de Renault Clio voorhanden heeft gekregen Voor de vraag of er sprake is van heling is nu juist het moment van het voorhanden krijgen bepalend. Anders dan de officier van justitie is de rechtbank daarom van oordeel dat uit voornoemde omstandigheden niet blijkt dat verdachte ten tijde van het voorhanden krijgen van de Renault Clio wist of had moeten vermoeden dat deze van diefstal (of ander misdrijf) afkomstig was.

Ten aanzien van de Volkswagen Caddy

Met de officier van justitie en de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de ten laste gelegde heling van de Volkswagen Caddy niet kan worden bewezen. De rechtbank overweegt hiertoe dat uit het dossier niet blijkt dat verdachte de Volkswagen Caddy heeft verworven of voorhanden heeft gehad. Daar komt bij dat niet is bewezen dat verdachte ten tijde van het verwerven of voorhanden krijgen van de Volkswagen Caddy wist of had moeten vermoeden dat deze door misdrijf was verkregen.

Gelet op het voorgaande zal verdachte van feit 1 worden vrijgesproken.

Partiële vrijspraak van het onder 2 ten laste gelegde

De rechtbank is met de officier van justitie en de raadsman van oordeel dat verdachte ook moet worden vrijgesproken ten aanzien van het voorhanden hebben van de wapens en munitie die in de Volkswagen Caddy zijn aangetroffen. Zoals hiervoor is overwogen is niet bewezen dat verdachte de Volkswagen Caddy op 17 maart 2017 voorhanden heeft gehad. Dat er een handpalmafdruk van verdachte op een LCD-scherm in de Volkswagen Caddy is aangetroffen maakt dat niet anders. Hieruit valt immers niet af te leiden dat verdachte op 17 maart 2017 de beschikkingsmacht had over de inhoud van de auto.

Oordeel over het onder 2 (munitie in de woning) en 3 ten laste gelegde

Bewijsoverweging ten aanzien van feit 2

De verdediging heeft vrijspraak bepleit ten aanzien van feit 2 en hiertoe aangevoerd dat niet blijkt wanneer verdachte voor het laatst thuis is geweest en dat de woning meerdere bewoners heeft.

De rechtbank overweegt dat er op twee plaatsen in de woning van verdachte en zijn vriendin munitie is aangetroffen (in de was-/droogruimte en in de hal/gang), in totaal 16 patronen. In beginsel geldt dat degene die over een ruimte de beschikkingsmacht heeft – behoudens contra-indicaties – ook verantwoordelijk is voor hetgeen zich daarin bevindt en daar ook wetenschap van heeft. Uit het dossier blijkt niet dat anderen dan verdachte en zijn vriendin toegang hadden tot de woning. Nu verdachte op dit punt geen verklaring heeft afgelegd en er dus geen contra-indicaties zijn, is de rechtbank, conform voornoemd uitgangspunt, van oordeel dat verdachte wist van de munitie in zijn woning en dat hij hier ook de beschikkingsmacht over had.

Bewijsoverwegingen ten aanzien van feit 3

De raadsman heeft aangevoerd dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs is ten aanzien van feit 3. Hij heeft hiertoe, kort gezegd, aangevoerd dat er in het proces-verbaal van de doorzoeking van de rechter-commissaris geen melding wordt gemaakt van verdovende middelen. Ditzelfde geldt voor het proces-verbaal van verbalisant [naam verbalisant] van 18 maart 2017. Het proces-verbaal van [naam verbalisant] van 23 mei 2017 is, in strijd met artikel 152 Sv, niet ten spoedigste opgemaakt. In het forensisch rapport staat verder dat de integriteit van het item mogelijk geschonden is, als gevolg van de wijze van verpakken. Al met al is er naar de mening van de raadsman geen verifieerbare en betrouwbare keten van beslag en zijn de bevindingen omtrent de cocaïne onvoldoende betrouwbaar. Subsidiair is de raadsman van mening dat er als gevolg van de gehele gang van zaken geen sprake kan zijn van overtuigend bewijs. De conclusie van de raadsman is dat verdachte van feit 3 moet worden vrijgesproken.

De rechtbank constateert met de raadsman dat in de genoemde processen-verbaal van 18 maart 2017 geen melding wordt gemaakt van de vondst van (vermoedelijk) cocaïne. Daarnaast is de rechtbank het met de raadsman eens dat het proces-verbaal van 23 mei 2017 onnodig lang na de doorzoeking is opgemaakt. Het voorgaande maakt echter niet dat er twijfel zou moeten bestaan over de inhoud van dat laatste proces-verbaal. Ook bewijsuitsluiting is naar het oordeel van de rechtbank niet aan de orde. Hoewel het slordig is dat de verbalisant pas na twee maanden proces-verbaal opmaakt, levert dit geen grove schending van artikel 152 Sv op. Daar komt bij dat het nadeel voor verdachte zeer beperkt is gebleven. Het proces-verbaal van 23 mei 2017 kan dan ook voor het bewijs worden gebruikt.

De rechtbank stelt op basis van het dossier vast dat de cocaïne niet door de rechtercommissaris in beslag is genomen, waardoor er in die verslaglegging ook geen melding van cocaïne is gemaakt, maar op eigen titel door de (hulp) officier van justitie. Dit is een rechtmatige gang van zaken en maakt niet dat er sprake is van een onbetrouwbare keten van beslag.

Ten aanzien van de opmerking in het forensisch rapport overweegt de rechtbank het volgende. In het rapport staat: ‘Item 5355419 werd aangeleverd in een deels dicht geniete papieren zak. Door deze verpakkingswijze is de integriteit van het item mogelijk geschonden.’ Anders dan de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de omstandigheid dat de zak waarin het item, in dit geval een plastic zakje met vermoedelijk cocaïne, werd vervoerd open is geweest, niets afdoet aan de conclusie in het rapport. Dit zou mogelijk anders zijn indien er sprake zou zijn van bijvoorbeeld DNA-onderzoek waarbij contaminatie op de loer ligt, maar de conclusie dat er sprake is van 133 gram van een materiaal bevattende cocaïne trekt de rechtbank niet in twijfel.

Tenslotte merkt de rechtbank op dat zij, gelet op de voorgaande overwegingen, geen aanleiding ziet om het meer subsidiaire verzoek van de raadsman, te weten het horen van de betreffende rechter-commissaris, te honoreren.

De rechtbank volgt de raadsman niet in zijn standpunt dat niet bewezen kan worden dat verdachte wist van de aanwezigheid van de cocaïne. Ook hier geldt dat degene die over een ruimte de beschikkingsmacht heeft in beginsel verantwoordelijk is voor hetgeen zich daarin bevindt, behalve wanneer daarvoor contra-indicaties bestaan. Dat op het plastic zakje waar de cocaïne in zat een vingerafdruk van een ander persoon is gevonden en dat in de woning van verdachte geen sleutel van de kelderbox is gevonden, vormt naar het oordeel van de rechtbank niet een zodanige contra-indicatie.

Vrijspraak medeplegen

Nu er geen bewijs voorhanden is dat verdachte de cocaïne en de munitie in zijn woning samen met iemand anders voorhanden heeft gehad, zal hij zowel ten aanzien van feit 2 als feit 3 van het ten laste gelegde medeplegen worden vrijgesproken.