Uitspraken

Beoordeling

5. Niet bestreden is dat [gedaagde] , consument, al 15 jaar abonnee was bij T-Mobile toen hij zich bij de winkel in Zaandam meldde, zodat voldoende vaststaat dat hij zijn abonnement met een korte opzegtermijn kon opzeggen. Ook is niet bestreden dat hij bij de winkel in Zaandam is gekomen om een aanpassing van zijn abonnement te krijgen. Ten slotte staat vast dat hij de winkel heeft verlaten met een nieuw abonnement waaraan hij voor de duur van twee jaar gebonden was, waarbij door [gedaagde] is verklaard dat hij in de veronderstelling verkeerde dat hij zijn abonnement op korte termijn weer kon opzeggen.

6. Door T-Mobile is niet gesteld dat zij [gedaagde] bij het afsluiten van de nieuwe overeenkomst nadrukkelijk heeft gewezen op de niet opzegbare abonnementsperiode van twee jaar. Sterker nog, uit de verklaring van [gedaagde] , valt af te leiden dat door T-Mobile kennelijk de suggestie is gewekt dat sprake is geweest van een doorlopen van het oude abonnement tegen een voordeliger tarief, nu [gedaagde] in de veronderstelling heeft verkeerd dat hij de overeenkomst kon opzeggen en daarvoor ook terug is gegaan naar de winkel. Uit de verder niet bestreden verklaring van [gedaagde] valt verder op te maken dat T-Mobile die duidelijkheid pas heeft verstrekt op het moment dat hij weer terugkwam in de winkel en hem door de winkelmedewerker werd gezegd dat opzeggen volgens haar niet meer mogelijk was. Deze omstandigheden leiden tot de conclusie dat T-Mobile bij de totstandkoming van de overeenkomst geen duidelijkheid heeft gegeven over een belangrijk aspect van de overeenkomst, de duur van de overeenkomst en de mogelijkheid tot opzegging daarvan.

7. Aldus heeft T-Mobile zich schuldig gemaakt aan een oneerlijke handelspraktijk, te weten een omissie, als bedoeld in de richtlijn oneerlijke handelspraktijken Het betreft immers een omissie - het niet verschaffen van informatie - die in haar feitelijke context, al haar kenmerken en omstandigheden in aanmerking genomen, om essentiële informatie te geven die [gedaagde] , als een gemiddelde consument, nodig heeft gehad om een geïnformeerd besluit over de transactie te nemen. Door de duur van de overeenkomst en de mogelijkheid van opzegging niet expliciet met [gedaagde] te bespreken en hem daarover ondubbelzinnig te informeren, heeft [gedaagde] hierdoor als de gemiddelde consument een besluit over de transactie genomen dat hij anders (mogelijk) niet had genomen.

8. Vervolgens moet beoordeeld worden welke reactie op dit handelen van T-Mobile dient te volgen. Volgens vaste jurisprudentie van het Europees Hof van Justitie (o.a., [naam] , HvJ EU 16 april 2015, C-388/13, [naam] ,19 september 2013, C‑435/11) dient deze sanctie doeltreffend, evenredig en afschrikwekkend te zijn. In dit geval komt het in overeenstemming met deze jurisprudentie juist voor om de overeenkomst op basis van artikel 6:193j lid 3 BW partieel te vernietigen in die zin dat [gedaagde] alsnog de gelegenheid heeft om zijn abonnement tussentijds op te zeggen, Tussen partijen staat vast dat hij dit bij brief van 7 juni 2016 heeft gedaan. Dat leidt ertoe dat de overeenkomst per juli 2016 is geëindigd. Dat brengt ook mee dat de opzegging van T-Mobile van latere datum rechtsgevolg mist en de door T-Mobile in verband met die beëindiging in rekening gebrachte schadevergoeding door [gedaagde] niet verschuldigd is. Wel dient [gedaagde] vanzelfsprekend tot aan de datum van opzegging de abonnementskosten en gebruikskosten te voldoen. Gelet op de hoogte daarvan zoals die uit de facturen blijkt en hetgeen overigens door T-Mobile blijkens de factuur van 14 juni 2016 aan korting aan [gedaagde] is verstrekt, leidt dit tot het oordeel dat [gedaagde] niets meer aan Direct Pay verschuldigd is.

9. Het vorenstaande leidt ertoe dat de vordering van Direct Pay wordt afgewezen.

10. Direct Pay wordt veroordeeld in de kosten van [gedaagde] die, nu hij in persoon procedeert en door hem op dit punt verder geen toelichting is gegeven, begroot op nihil.