Uitspraken

Voor de primair gevorderde opheffing van dwangsommen is in een executiegeschil in beginsel geen plaats nu een dergelijke beslissing op grond van het bepaalde in artikel 611d van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) is voorbehouden aan de rechter die de dwangsommen heeft opgelegd (hierna: de dwangsomrechter, de kantonrechter in dit geval) en niet aan de rechter die moet oordelen over geschillen die in verband met een executie rijzen, zoals bedoeld in artikel 438 Rv (de executierechter). Om die reden zal allereerst worden ingegaan op de vraag of dwangsommen zijn verbeurd. Tot de beoordeling daarvan is de voorzieningenrechter als executierechter in elk geval bevoegd en gehouden.

Als het gaat om de vraag of dwangsommen zijn verbeurd omdat een bevel tot nakoming (gebod, verbod) niet of niet voldoende is (zou zijn) nageleefd, dient de executierechter zich ertoe te beperken de ter uitvoering van het veroordelend vonnis verrichte handelingen te toetsen aan de inhoud van de veroordeling, zoals deze door uitleg moet worden vastgesteld. Daarbij dient de rechter het doel en de strekking van de veroordeling tot richtsnoer te nemen in die zin dat de veroordeling niet verder strekt dan tot het bereiken van het daarmee beoogde doel. Ook dient tot uitgangspunt dat de naleving van een bij vonnis opgelegd gebod correct en te goeder trouw moet geschieden.

Verder dient te worden bedacht dat een dwangsom is bedoeld als een dwangmiddel (prikkel) om de uitvoering van een rechterlijke uitspraak te verkrijgen en steeds in die context moet worden bezien.

Met inachtneming van deze uitgangspunten moet de vraag worden beantwoord of 216 Accountants heeft voldaan aan het Vonnis, dat inmiddels onherroepelijk is.

Tussen partijen is niet in geschil dat [gedaagde] sinds 21 april 2017 weer bij 216 Accountants aan de slag is. Volgens hem heeft 216 Accountants niettemin dwangsommen verbeurd, omdat zij zijn functie zodanig heeft uitgehold, dat geen sprake is van het toelaten van [gedaagde] tot ‘zijn werk’. Hij heeft dat geïllustreerd aan de hand van vijf concrete voorbeelden, waarop hierna zal worden ingegaan.

[gedaagde] heeft, onder verwijzing naar de bij 2.5 opgenomen taakomschrijving, aangevoerd dat een ‘kaalslag’ van zijn functie heeft plaatsgevonden, omdat volgens hem:

- zijn tekenbevoegheid is ingetrokken

- hij niet meer wordt uitgenodigd voor kantooroverleggen

- zijn portefeuillehouderschap is afgenomen, althans substantieel beperkt

- hij niet meer wordt betrokken bij het behoud en uitbouw van (bestaande) relaties

(acquisitie)

- hij niet langer fungeert als contactpersoon voor relaties van 216 Accountants.

Ter onderbouwing hiervan heeft [gedaagde] producties overgelegd waaruit een en ander zou blijken.

Accountants heeft de stellingen van [gedaagde] over de uitholling van zijn functie gemotiveerd betwist.

Gezien de gemotiveerde betwisting door 216 Accountants van de stellingen van [gedaagde] en de hiervoor weergegeven toelichting op de concreet door hem genoemde punten, kan niet worden volgehouden dat 216 Accountants de functie van [gedaagde] dusdanig heeft uitgehold, dat dit de conclusie rechtvaardigt dat hij niet is toegelaten tot ‘zijn werk’. Hetgeen [gedaagde] daar weer tegenover heeft gesteld op deze punten (wat uiteindelijk neerkomt op een ‘welles-nietes’ discussie op feitelijke punten) is daartoe onvoldoende. 216 Accountants heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat zij [gedaagde] niet alleen tot het werk heeft toegelaten, maar ook dat zij hem in staat heeft gesteld en stelt tot het verrichten van de onder 2.5 weergegeven taken. Daar komt bij dat [gedaagde] uitdrukkelijk heeft erkend dat hij na zijn wedertewerkstelling zijn ‘target’ (70% productief) heeft gehaald. 216 Accountants heeft terecht aangevoerd dat dit moeilijk valt te rijmen met een kaalslag van zijn takenpakket. Aldus heeft 216 Accountants, naar het zich thans laat aanzien, overeenkomstig doel en strekking van het Vonnis gehandeld.

Het voorgaande betekent dat 216 Accountants terecht heeft gesteld dat zij het Vonnis heeft nageleefd, zodat op basis van de nu door [gedaagde] betrokken stellingen en bij de huidige stand van zaken geen dwangsommen zijn verbeurd.

Daarnaast is nog van belang dat [gedaagde] vóór 8 augustus 2017 (toen hij met de mededeling kwam dat het maximum aan dwangsommen zou zijn verbeurd) niet ondubbelzinnig aan 216 Accountants te kennen heeft gegeven dat de in zijn ogen door 216 Accountants opgelegde beperkingen inhielden dat hij zijn werk niet kon verrichten en dat 216 Accountants zich daarmee in zijn optiek niet aan het Vonnis hield. De e-mails waarnaar hij in dit verband heeft verwezen (aangehaald bij 2.14 en 2.15) zijn onvoldoende duidelijk. Door pas nadat de appeltermijn was verstreken en nadat het maximum aan dwangsommen volgens hem was verbeurd deze alsnog op te eisen, wekt [gedaagde] de schijn dat het hem niet zozeer gaat om een prikkel tot nakoming van het Vonnis, maar meer om het incasseren van de dwangsommen op zich. Daar zijn de dwangsommen niet voor bedoeld. Het ligt op de weg van [gedaagde] om de punten waar hij nu (sinds zijn wedertewerkstelling) tegenaan loopt, mede in het licht van het te volgen verbetertraject, nog eens uitdrukkelijk aan de orde te stellen bij 216 Accountants en op de weg van 216 Accountants om mogelijke omissies op dit punt (bijvoorbeeld het niet vermelden van de naam van de contactpersoon in het klantportaal) zo spoedig mogelijk te herstellen. Daarnaast mag van 216 Accountants worden verwacht dat [gedaagde] daadwerkelijk in staat wordt gesteld om het verbetertraject uit te voeren en dat zij punten die [gedaagde] ter discussie stelt, zoals bijvoorbeeld het intrekken van zijn tekeningsbevoegdheid (dat bovendien niet door een regiomanager zou zijn gedaan) serieus neemt, met [gedaagde] bespreekt en indien mogelijk heroverweegt. Vooralsnog zijn er echter geen aanwijzingen dat 216 Accountants op dit punt zodanig tekort is geschoten, dat dit de conclusie wettigt dat zij het Vonnis niet heeft nageleefd.

Een en ander leidt ertoe dat het [gedaagde] thans wordt verboden de dwangsommen in te vorderen, totdat hierover eventueel in rechte anders wordt geoordeeld. Voor een verdergaand verbod is in dit executiegeschil geen plaats. Vooralsnog bestaat geen grond om aan te nemen dat 216 Accountants in de onmogelijkheid verkeert of verkeerde om aan het Vonnis te voldoen. Er bestaat dan ook geen aanleiding om vooruit te lopen op een oordeel van de dwangsomrechter daarover. Opgemerkt wordt daarbij nog dat de opvatting van partijen dat de executierechter hier ook de dwangsomrechter is, aangezien ‘de voorzieningenrechter’ van deze rechtbank, afdeling civiel, om proceseconomische redenen gelijk gesteld zou moeten worden met de als voorzieningenrechter optredende kantonrechter, niet wordt gedeeld. Ook om die reden is de vordering tot opheffing van de dwangsommen niet toewijsbaar.

Een consequentie van de constatering dat geen dwangsommen zijn verbeurd is dat 216 Accountants evenmin gehouden was tot het stellen van een bankgarantie. De vorderingen van 216 Accountants om [gedaagde] te verbieden deze in te roepen en om hem te veroordelen de bankgarantie te retourneren, zullen daarom eveneens worden toegewezen. De dwangsom zal worden gematigd en gemaximeerd, zoals hierna vermeld.

Als de in het ongelijk gestelde partij zal [gedaagde] worden veroordeeld in de kosten van dit geding, gevallen aan de zijde van 216 Accountants, de nakosten en de wettelijke rente over de kosten, waarbij een termijn van 14 dagen na de betekening van het vonnis voor de voldoening daarvan redelijk wordt geacht.

Uit hetgeen in conventie is overwogen vloeit voort dat voor een verhoging van de opgelegde dwangsommen geen aanleiding bestaat. Deze vordering zal dan ook worden afgewezen. Bij deze uitkomst behoeven de overige weren van 216 Accountants geen nadere bespreking.

[gedaagde] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten, die vanwege de samenhang met het geding in conventie tot heden worden begroot op nihil.