Uitspraken

In het kader van dit specifieke causale verband is (dus) onvoldoende dat [verzoekster] stelt en zo nodig bewijst dat ABN AMRO ernstig tekort is geschoten in naleving van haar re-integratie verplichtingen, maar dient zij tevens te stellen en zo nodig te bewijzen dat bij wél deugdelijk naleven van deze re-integratieverplichtingen, de arbeidsongeschiktheid geen twee jaar onafgebroken zou hebben voort geduurd. Immers in dat geval had niet opgezegd kunnen worden op grond van artikel 7:669 lid 3 sub b BW. In het kader van artikel 7:669 lid 1 sub b jo artikel 7:670 lid 1 BW betekent dit, dat [verzoekster] aannemelijk moet maken dat bij deugdelijke naleving van de re-integratieverplichtingen, op enig moment voorafgaand aan 24 juli 2016 (einde wachttijd) sprake zou zijn geweest van een volledig herstel gedurende een periode langer dan 4 weken.

Uit de overgelegde (medische) stukken blijkt dat [verzoekster] tussen september 2014 en september 2015 was gere-integreerd voor 28 uur per week, terwijl zij in deze periode ook de benodigde Wft-diploma’s heeft gehaald. In september 2015 had [verzoekster] een terugval gepaard gaande met uitval, waarna zij in oktober 2015 opnieuw is gaan re-integreren. Na een incident in november 2015, ter zake waarvan [verzoekster] op 26 november 2015 een berisping heeft gekregen welke zij onterecht acht, is sprake geweest van een crisis opname van 3 maanden gevolgd door een ambulant traject. Vervolgens is sprake geweest van een nieuw re-integratietraject tussen 25 april 2016 en 1 juli 2016, de datum waarop de re-integratie werd gestaakt in verband met plaatsing in het mobiliteitstraject. Gedurende deze periode heeft [verzoekster] in een opbouwend schema hervat voor uiteindelijk 4x5 uur, dus 20 uur per week.

Indien en voor zover al juist zou zijn dat ABN AMRO tekort is geschoten in haar re-integratieverplichtingen, onder meer doordat zij [verzoekster] vanaf 25 april 2016 op een ander filiaal en in andere werkzaamheden dan haar eigen liet hervatten en/of het feit dat de re-integratie per 1juli 2016 is gestaakt wegens plaatsing in het Redeployment Centre, dan is hiermee geenszins aannemelijk gemaakt dat in het geval ABN AMRO deze verplichtingen wel zou hebben nageleefd, op enig moment sprake zou zijn geweest van volledig herstel gedurende een periode van 4 weken of langer.

Ingevolge dit artikel kan de kantonrechter de arbeidsovereenkomst herstellen indien de opzegging in strijd is met artikel 7:669 lid 1 of lid 3 onderdeel a of b BW. [verzoekster] heeft deze grondslag onvoldoende feitelijk onderbouwd. Hiertoe zou [verzoekster] immers gesteld moeten hebben dat herplaatsing (al dan niet na scholing) in een passende functie ten onrechte achterwege is gelaten (artikel 7:669 lid 1) en/of dat feitelijk de opzeggingsgrond van artikel 7:669 lid 3 sub b BW, ziekte langer dan 2 jaar, niet aanwezig was. [verzoekster] heeft evenwel niet betwist dat haar ziekte feitelijk onafgebroken langer dan 2 jaar heeft geduurd. Zij stelt alleen dat dit anders had kunnen zijn wanneer ABN AMRO voldaan zou hebben aan haar re-integratieverplichtingen.

Partijen verschillen van mening over de vraag of de in de cao opgenomen suppletieregeling, kwalificeert als een gelijkwaardige voorziening in de zin van artikel 7:673b BW.

De kantonrechter oordeelt dat dit het geval is onder verwijzing naar Ktr Amsterdam, 3 juli 2017/JAR 2017,192 en ktr Groningen 4 januari 2017, JAR 2017/64. De transitievergoeding zou € 9.272,49 bedragen. De suppletieregeling zou indien [verzoekster] volledig arbeidsongeschikt zou blijven, doorlopen tot aan de AOW leeftijd en gekapitaliseerd neerkomen op € 10.464,-- bruto. Hierbij dient opgeteld te worden de waarde van de gedeeltelijke voortzetting van de pensioenopbouw. In de memorie van toelichting bij artikel 7:673b BW is vermeld als voorwaarde dat de gekapitaliseerde waarde van de betreffende voorzieningen gelijkwaardig is aan hetgeen een werknemer aan transitievergoeding zou ontvangen en daarbij wordt een bovenwettelijke WW-uitkering als voorbeeld van een gelijkwaardige voorziening genoemd (Kamerstukken II 2015/16, 34 351, nr. 16, p. 3). De kantonrechter is van oordeel dat de onderhavige suppletieregeling voor duurzaam arbeidsongeschikte werknemers een gunstige regeling is die gelijkwaardig is aan de transitievergoeding.

[verzoekster] heeft betoogd dat de uitgangspunten die ten grondslag liggen aan voornoemde rechtspraak, in haar geval niet opgaan omdat niet verwacht of aannemelijk is dat sprake zal zijn van duurzame arbeidsongeschiktheid, en zij dus niet ten volle van de suppletieregeling zal profiteren. [verzoekster] heeft dit echter in het licht van de overgelegde medische en arbeidsdeskundige stukken onvoldoende onderbouwd, nog daargelaten dat er argumenten zijn om bij de beantwoording van deze vraag te kijken naar het potentieel van de voorziening op collectief niveau, en niet naar hoe de voorziening in een individueel geval uitpakt.

Alles overwegende is de kantonrechter van oordeel dat er met de in de cao opgenomen suppletieregeling sprake is van een aan de transitievergoeding gelijkwaardige voorziening als bedoeld in artikel 7:673b BW. Op grond daarvan heeft de werkneemster geen recht op de transitievergoeding en zal haar verzoek worden afgewezen.

Gelet op de aard van de zaak worden de proceskosten gecompenseerd.