Uitspraken

De officier van justitie heeft bewezenverklaring gevraagd van de poging tot moord (onder 1 impliciet primair ten laste gelegd) en de zware mishandeling (onder 2 ten laste gelegd), een en ander gekwalificeerd als eendaadse samenloop.

Wat betreft de poging tot moord heeft verdachte volgens de officier van justitie voorwaardelijk opzet op de dood van het slachtoffer [slachtoffer] gehad. De verwondingen zijn toegebracht met een vlijmscherp mes waarmee verdachte in het wilde weg heeft gesneden in het gezicht en de hals van het verblinde slachtoffer waardoor er een aanmerkelijke kans op de dood was. Ten aanzien van de voorbedachte raad meent de officier van justitie dat er sprake is geweest van een vooropgezet plan, dat is ontstaan uit wraak. Nadat verdachte gehoord had dat het slachtoffer een relatie had met haar man, heeft verdachte het besluit genomen haar aan te vallen met ammoniak en een steekmes (de rechtbank begrijpt: breekmes). Zij is vervolgens overgegaan tot de aankoop van die aanvalswapens. Bij de uitvoering van haar voorgenomen plan is zij weloverwogen te werk gegaan. Zij heeft niet vanuit een ogenblikkelijke gemoedsopwelling gehandeld, maar heeft de mogelijke dood van [slachtoffer] op de koop toe genomen. Van concrete feitelijke omstandigheden die enige contra-indicaties vormen, is niet gebleken.

Verdachte heeft zodoende met voorbedachten rade opzettelijk zwaar lichamelijk letsel aan [slachtoffer] willen toebrengen door ammoniak in haar ogen te gooien en met het snijden in haar gezicht/hals de aanmerkelijke kans op haar dood aanvaard.

De raadsman heeft vrijspraak bepleit van de poging tot moord dan wel doodslag (onder 1 ten laste gelegd). Uit de bewijsmiddelen kan niet worden afgeleid dat het verdachte is geweest die het slachtoffer [slachtoffer] met ammoniak en een breekmes heeft aangevallen in de lifthal van de flat [naam flat] , een en ander zoals uiteengezet in de door hem overgelegde pleitnotities.

De raadsman heeft daarnaast betoogd dat de verklaringen van de getuigen [getuige 1] en [getuige 2] , inhoudende de herkenning van verdachte op basis van de aan hen getoonde camerabeelden, niet als bewijsmiddelen kunnen worden gebruikt, aangezien deze getuigen bij de rechter-commissaris zijn teruggekomen van hun voor verdachte belastende verklaringen bij de politie.

De raadsman heeft voorts bepleit dat het bestanddeel “met voorbedachten rade” niet bewezen kan worden verklaard.

Ten slotte heeft de raadsman aangevoerd, dat niet aannemelijk is geworden dat de kans op het toebrengen van dodelijk letsel aan het slachtoffer aanmerkelijk was.

Ter terechtzitting is verschenen mr. A.J.J.G. Schijns, advocaat te Amsterdam. Zij verklaart bepaaldelijk gevolmachtigd te zijn om [slachtoffer] , die zich in dit strafproces als benadeelde partij wenst te voegen, te vertegenwoordigen. De benadeelde partij voornoemd heeft –als voorschot op de vergoeding van materiële en immateriële schade bedragen van respectievelijk € 5.759,29 en € 80.000,- gevorderd, op gronden als uiteengezet in de door haar overgelegde pleitnota. De rechtbank begrijpt dit als vorderingen tot schadevergoeding van (telkens) slechts een deel van de geleden schade. De benadeelde partij behoudt zich het recht voor een ander deel van de schade buiten het strafgeding van verdachte te vorderen.

Daarnaast is namens de benadeelde partij de wettelijke rente gevorderd over het totaalbedrag. Tevens is verzocht de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

Ter zitting is de vordering voor zover deze ziet op de aanvankelijk gevorderde proceskosten door mr. Schijns niet gehandhaafd.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot integrale toewijzing van de vordering, zowel voor wat betreft de gevorderde voorschotten van materiële als immateriële schade.

De raadsman heeft primair aangevoerd dat hij de vele stukken ter onderbouwing van de vorderingen eerst enkele dagen voor de zitting en derhalve in een laat stadium heeft ontvangen. De raadsman acht het in beginsel noodzakelijk contra-expertise te laten uitvoeren door eigen deskundigen, die ter zitting zouden moeten worden gehoord, teneinde zijn standpunt over de opgevoerde posten te kunnen bepalen en deugdelijk verweer te kunnen voeren. Dit zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De raadsman stelt zich primair op het standpunt dat de behandeling van de vordering daarom een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert en dat de benadeelde partij om die reden niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in de vordering.

Subsidiair stelt hij zich op het standpunt dat de vordering aangaande de immateriële schade onvoldoende is geconcretiseerd en niet duidelijk is onderbouwd, zodat de benadeelde partij niet-ontvankelijk in die vordering dient te worden verklaard.

Ten aanzien van het gevorderde voorschot inzake materiële schade heeft de raadsman de posten “kosten verzorging” en “kosten huishoudelijke hulp” betwist, nu dit door familie is opgevangen. Daarnaast heeft hij zich op het standpunt gesteld dat de post “aanschaf twee pruiken” dient te worden afgewezen wegens het ontbreken van het causale verband tussen het bewezenverklaarde en de aanschaf van deze pruiken.

De posten “ziekenhuisvergoeding”, “eigen risico” over 2017 en 2018, “reiskosten,” over 2017 en 2018 en “kosten opvragen medische informatie” zijn naar zijn mening wel toewijsbaar.

De rechtbank oordeelt als volgt.

De rechtbank onderschrijft niet het primaire standpunt van de raadsman, dat de beoordeling van de vordering van de benadeelde partij een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert. Weliswaar betreft het een omvangrijk pakket stukken dat pas enkele dagen voor de zitting is overgelegd, maar het overgrote deel betreft hier medische stukken ter nadere onderbouwing van de gevorderde immateriële schadevergoeding. De beoordeling daarvan, alsmede van de materiële kosten, is in de kern voornamelijk een juridische beoordeling. De raadsman heeft ter terechtzitting bovendien nog tijd en gelegenheid gekregen om de vordering te bespreken met verdachte.

Vast staat dat aan de benadeelde partij door het onder 1 impliciet subsidiair en 2 primair bewezenverklaarde rechtstreeks materiële schade is toegebracht. De rechtbank acht de gevorderde abstracte vergoeding voor kosten voor verzorging alsmede de gevorderde kosten voor huishoudelijke hulp op basis van de Richtlijn Huishoudelijke hulp van de Letselschaderaad voldoende onderbouwd zodat deze toewijsbaar zijn. Ook de gevorderde kosten voor de twee pruiken komen voor vergoeding in aanmerking, nu het causale verband voldoende duidelijk is gemaakt, namelijk dat deze pruiken helpen bij de camouflage van de littekens. Ook de overige gevorderde materiële schade is voldoende onderbouwd en toewijsbaar. De rechtbank concludeert dan ook dat de vordering ter zake materiële schade tot het gevorderde bedrag, te weten € 5.759,29 zal worden toegewezen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 27 november 2016 tot de dag der algehele voldoening.

Ten aanzien van de vordering ter zake immateriële schade overweegt de rechtbank het volgende.

De rechtbank heeft kennis genomen van uitspraken in vergelijkbare zaken en heeft hierbij in het bijzonder gelet op de bedragen die doorgaans door rechtbanken worden toegekend wanneer er, net als in de onderhavige zaak, sprake is van ontsierende littekens in het gezicht (zie ter vergelijking: Rechtbank Oost-Brabant van 22 februari 2018, ECLI:NL:RBOBR:2018:804) en blijvend oogletsel (zie ter vergelijking Rechtbank Amsterdam, 29 maart 2016, ECLI:NL:RBAMS:2016:1830).

In dit geval acht de rechtbank een hoger bedrag dan in genoemde uitspraken, te weten

€ 25.000,- redelijk en billijk en zal zij dit bedrag toewijzen, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 27 november 2016. De rechtbank neemt hierbij de jonge leeftijd van het slachtoffer in aanmerking en het gegeven dat zij de rest van haar leven zal moeten leren leven met ontsierende littekens in haar gezicht. Zij heeft ter zitting verklaard dat zij - anders dan vóór het bewezenverklaarde - dagelijks make-up gebruikt, pruiken draagt of haar haar los draagt, ter camouflage van die littekens. Ook betrekt de rechtbank bij haar oordeel dat het slachtoffer vanwege het aan haar toegebrachte blijvende oogletsel verminderd zicht heeft en meerdere keren per dag haar ogen moet verzorgen.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in haar vordering. De behandeling van de vordering levert voor dit deel een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat de vordering thans onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan het resterende deel van haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen. Daarbij neemt de rechtbank tevens in overweging dat nog geen sprake is van een medische eindsituatie. De begroting van nog niet ingetreden schade kan door de rechter volgens art. 6:105 BW geheel of gedeeltelijk worden uitgesteld. Indien meer bekend wordt over de fysieke en psychische gevolgen voor de benadeelde partij op de lange termijn, is niet uitgesloten dat de immateriële schade een hoger bedrag zal belopen dan thans wordt toegewezen. De benadeelde partij kan zich in dat geval ook voor een aanvullende schadevergoeding richten tot de civiele rechter.

Het vorenstaande brengt mee dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt, welke kosten de rechtbank, nu de vordering van de proceskosten thans is komen te vervallen, vooralsnog begroot op nihil en in de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

De rechtbank zal de hierna te noemen schadevergoedingsmaatregel opleggen, aangezien verdachte jegens het slachtoffer, naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de onder 1 impliciet subsidiair en 2 primair bewezen geachte feiten is toegebracht. De rechtbank waardeert deze op een bedrag van € 30.759,29, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 27 november 2016.

[naam dochter]

Mr. Schijns, voornoemd, verklaart eveneens bepaaldelijk gevolmachtigd te zijn [naam dochter] , de dochter van het slachtoffer [slachtoffer] , te vertegenwoordigen. Zij wenst zich in dit strafproces als benadeelde partij te voegen met betrekking tot de door haar ten geleden shockschade die het gevolg is van het aan verdachte ten laste gelegde, en wel tot een bedrag van € 10.000,-. Subsidiair heeft de raadsvrouw verzocht aan te sluiten bij het genormeerde bedrag dat het Schadefonds Geweldsmisdrijven aan benadeelden met shockschade toekent, te weten een bedrag van € 5.000,-. De dochter van het slachtoffer is op zeer jeugdige leeftijd geconfronteerd met een ernstig misdrijf begaan tegen haar moeder.

Daarnaast is namens de benadeelde partij de wettelijke rente over het dit bedrag gevorderd. Tevens is verzocht de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

De officier van justitie heeft geconcludeerd tot gehele toewijzing van het gevorderde bedrag van € 10.000,-.

De raadsman heeft zich op standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in de vordering, op dezelfde gronden als primair door hem aangevoerd ten aanzien van de vordering [slachtoffer] (en als weergegeven bij die hierboven besproken benadeelde partij).

De rechtbank oordeelt als volgt.

De rechtbank verwerpt het standpunt van de raadsman, dat de beoordeling van de vordering van de benadeelde partij een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert, en verwijst daartoe naar hetgeen hiervoor ten aanzien van de benadeelde partij [slachtoffer] is overwogen.

Vergoeding van shockschade kan plaatsvinden als door het waarnemen van het tenlastegelegde of door de directe confrontatie met de ernstige gevolgen ervan, een hevige emotionele schok bij de benadeelde partij wordt teweeggebracht, waaruit geestelijk letsel voortvloeit. Dit zal zich met name kunnen voordoen indien iemand tot wie de aldus getroffene in een nauwe affectieve relatie staat, bij het tenlastegelegde is gedood of gewond. Voor vergoeding is dan wel vereist dat het bestaan van geestelijk letsel, waardoor iemand in zijn persoon is aangetast, in rechte kan worden vastgesteld, hetgeen in het algemeen slechts het geval zal zijn indien sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld (HR 22 februari 2002, ECLI:NL:HR:2002:AD5356, NJ 2002/240).

Door de benadeelde partij is gesteld en door de verdediging is niet betwist dat de dochter van het slachtoffer [slachtoffer] op de plaats van het misdrijf aanwezig was. Zij heeft haar moeder horen gillen en schreeuwen en heeft vervolgens gezien dat zij bloedend naar buiten kwam en in de ambulance werd gedragen. De rechtbank stelt dan ook vast dat de dochter direct is geconfronteerd met de ernstige gevolgen van het gepleegde geweld tegen haar moeder, zoals in de aangehaalde jurisprudentie bedoeld. In het bericht van psycholoog Steinmetz, verbonden aan Arkin, van 9 maart 2018, dat als onderbouwing van de vordering is overgelegd, staat dat [naam dochter] , dochter van het slachtoffer [slachtoffer] , een post traumatische stress stoornis (PTSS) heeft ontwikkeld nadat haar moeder is mishandeld.

Hoewel aan de raadsman kan worden toegegeven dat de verstrekte informatie in het bericht van de psycholoog, op basis waarvan deze tot de diagnose PTSS komt, summier is, betekent dit niet dat de rechtbank niet van de juistheid van die diagnose uit kan gaan. De omstandigheid dat de informatie summier is, laat zich namelijk goed verklaren doordat sprake is van een recente verwijzing naar de geestelijke hulpverlening en op dit moment alleen nog een intake en diagnose heeft plaatsgevonden. De precieze omvang van het geestelijk letsel dat rechtstreeks in verband kan worden gebracht met de directe confrontatie met de ernstige gevolgen van het misdrijf is evenwel nog niet volledig duidelijk. De rechtbank waardeert om die reden de immateriële schade thans op een bedrag van € 1.000,-.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in haar vordering. De behandeling van de vordering levert voor dit deel een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat de vordering voor dat meerdere thans onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan het resterende deel van haar vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Het vorenstaande brengt mee dat de verdachte dient te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij tot aan deze uitspraak in verband met de vordering heeft gemaakt, welke kosten de rechtbank vooralsnog begroot op nihil en in de kosten die de benadeelde partij ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog moet maken.

De rechtbank zal de hierna te noemen schadevergoedingsmaatregel opleggen, aangezien verdachte jegens [naam dochter] , naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de onder 1 impliciet subsidiair en 2 primair bewezen geachte feiten is toegebracht. De rechtbank waardeert deze op een bedrag van € 1.000,-, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 27 november 2016 tot de dag van algehele voldoening.

Mr. Schijns, voornoemd, verklaart eveneens bepaaldelijk gevolmachtigd te zijn [naam pleegzoon] , de pleegzoon van het slachtoffer [slachtoffer] , te vertegenwoordigen. Hij wenst zich in dit strafproces als benadeelde partij te voegen met betrekking tot de door hem geleden shockschade die het gevolg is van het aan verdachte ten laste gelegde en wel tot een bedrag van € 10.000,-.

Hij is op zeer jeugdige leeftijd geconfronteerd met een ernstig misdrijf begaan tegen zijn stiefmoeder. Mr. Schijns heeft aangevoerd dat met betrekking tot [naam pleegzoon] nog geen diagnose van de behandelend psycholoog voorhanden is, doch dat de vergoeding van shockschade reeds wordt gevorderd teneinde zijn rechten in hoger beroep veilig te stellen. Daarnaast is namens de benadeelde partij de wettelijke rente over dit bedrag gevorderd. Tevens is verzocht de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

Met de officier van justitie en de raadsman is de rechtbank van oordeel dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk in zijn vordering dient te worden verklaard, nu op dit moment (nog) niet kan worden vastgesteld of de benadeelde partij shockschade heeft geleden. De vordering is thans dan ook onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De behandeling van de vordering levert daarom een onevenredige belasting van het strafgeding op. De benadeelde partij kan zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.