Uitspraken

Beoordeeld moet worden of [eiser] terecht aanspraak maakt op een Toeslag als bedoeld in paragraaf 5.B.1 van het Sociaal Plan. Zoals ter zitting besproken gaat het om een eenmalig bedrag waarop een ex-werknemer die onder het Sociaal Plan valt, aanspraak kan maken wanneer hij of zij na de periode waarop aanspraak bestond op een WW-uitkering nog steeds werkloos is. Een aanspraak bestaat eerst wanneer de rekensom van 70% van het laatstgenoten brutosalaris tot een maximum van 70% van met maximumdagloon berekend over de periode vanaf datum einde arbeidsovereenkomst tot aan de toepasselijke pensioenrichtleeftijd meer is dan de verstrekte eenmalige bruto vergoeding plus de ontvangen (maximale) WW-uitkering. Wanneer in het geval van [eiser] wordt gerekend met 65 jaar als pensioenrichtleeftijd dan komt de rekensom op nul uit of op een negatief bedrag. Wanneer met de inmiddels verhoogde AOW-leeftijd wordt gerekend ontstaat wel een positief verschil. Over de hoogte daarvan verschillen partijen, zoals hierboven vermeld, van mening. [eiser] heeft toegelicht dat hij tegen zijn verwachting in nog steeds werkloos is en dat hij een groot financieel belang heeft bij toewijzing van een aanvullend bedrag nu de eenmalige bruto-vergoeding ontoereikend is om het inkomensverlies tot de datum van de AOW-leeftijd te financieren.

Het eerste door HP aangevoerde verweer, te weten dat het Sociaal Plan niet van toepassing is, wordt door de kantonrechter verworpen. HP baseert dit verweer op de stelling dat alleen in de considerans van de tussen partijen aangegane beëindigingsovereenkomst over de toepasselijkheid van het Sociaal Plan wordt gesproken en dat bepalingen in een considerans geen verplichtingen scheppen tussen partijen. Dit betoog (door de kantonrechter ter zitting als een “tegen beter weten in betoog “ getypeerd) kan HP niet baten. [eiser] heeft met verwijzing naar de brief van HP van 1 april 2013 erop gewezen dat ook HP destijds ervan is uitgegaan dat het Sociaal Plan van toepassing was. Verder hebben partijen, onder andere bij de uitvoering van de berekening van de bruto-vergoeding en in 2017 bij de procedure inzake de beoordeling van de hardheidsclausule, overeenkomstig de bepalingen van het Sociaal Plan gehandeld. De bepalingen van het Sociaal Plan zijn daarom van toepassing op de beëindigingsovereenkomst die partijen zijn aangegaan.

Ook het verweer dat het finale kwijtingsbeding aan toewijzing van de vordering in de weg staat wordt verworpen. Finale kwijting, zo staat in no. 16 van de beëindigingsovereenkomst, vindt plaats nadat partijen aan hun verplichtingen hebben voldaan. Aan de hier aan de orde zijnde verplichting, te weten de beoordeling of na ommekomst van de periode waarin een WW-uitkering wordt genoten, kan per definitie niet ten tijde van het aangaan van de beëindigingsovereenkomst zijn voldaan. De ter zitting aanwezige vertegenwoordiger van HP heeft ook bevestigd dat deze beoordeling, zoals bij [eiser] het geval is geweest, eerst na maart 2017 kon plaatsvinden en ook heeft plaatsgevonden. Dat betekent naar het oordeel van de kantonrechter dat [eiser] geen finale kwijting heeft verleend ten aanzien van deze, destijds nog niet uitgevoerde, verplichting van HP.

De (eerste) kernvraag in deze procedure is of [eiser] ondanks dat in het Sociaal Plan sprake is van een pensioenrichtleeftijd van 65 jaar niettemin (inmiddels) mag begrijpen dat partijen een richtleeftijd die samenvalt met de inmiddels opgeschoven AOW-leeftijd hebben bedoeld af te spreken. Beide partijen hebben uitgebreid aandacht besteed aan de jurisprudentie van de Hoge Raad inzake de uitleg van overeenkomsten, waarbij enerzijds de Haviltex-norm en anderzijds de meer geobjectiveerde uitlegnorm bij cao’s en sociale plannen de revue passeren. HP haakt aan bij de puur objectieve uitlegnorm. De kantonrechter overweegt dat nu het om de uitleg van de inhoud van een Sociaal Plan gaat, in beginsel de uitlegnorm die geldt bij cao’s aan de orde is. Maar ook dan heeft te gelden dat beslissende betekenis toekomt aan alle omstandigheden van het concrete geval, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen. In die zin wordt er ook wel gesproken over een vloeiende overgang van de Haviltex uitlegnorm en de cao-uitlegnorm.

Bij de uitleg van de bepaling inzake de pensioenrichtleeftijd heeft [eiser] ervoor gepleit aan te sluiten bij andere sociale plannen van HP. Daarnaast wordt bij de berekening van de eenmalige bruto-vergoeding zijns inziens ook aangeknoopt bij de AOW-leeftijd. De toeslag is volgens [eiser] als aanvulling bedoeld voor degenen die onverhoopt werkloos blijven en een overbrugging tot de daadwerkelijk pensioengerechtigde leeftijd nodig hebben om het inkomensverlies op te vangen. HP heeft deze argumenten bestreden met in hoofdzaak een beroep op de tekst van het Sociaal Plan zelf waarin nadrukkelijk is gekozen voor een pensioenrichtleeftijd van 65 jaar en dat dit getal ook met zoveel woorden in de tekst van het Sociaal Plan is opgenomen. HP heeft verder gesteld dat de bij het Sociaal Plan betrokken partijen nog wel hebben overlegd over een eventuele tussentijdse aanpassing naar aanleiding van na de veranderingen ten aanzien van de AOW-leeftijd die destijds aanstaande waren. Zij zouden er echter bewust voor gekozen hebben dit Sociaal Plan zo te laten en eventueel bij latere sociale plannen mogelijk een andere formulering te kiezen, hetgeen bij het Sociaal Plan dat gold van 1 november 2014 tot en met 31 december 2015 ook is gebeurd en is gekozen voor de AOW gerechtigde leeftijd als pensioenrichtleeftijd. HP heeft er echter ook op gewezen dat hierbij niet zomaar kan worden aangeknoopt, omdat in latere Sociale Plannen bijvoorbeeld op het punt van de hoogte van de eenmalige bruto vergoeding uitgegaan wordt van een veel lager bedrag dan de in 2012/2013 nog – als uitgangspunt - geldende kantonrechtersformule. Naar de mening van HP kan [eiser] niet een beroep doen op slechts de – voor hem - meer gunstige bepalingen van latere sociale plannen.

Vervolgens is aan de orde of HP het beroep van [eiser] op toepassing van de hardheidsclausule terecht heeft verworpen. De kantonrechter overweegt dat het bij de hardheidsclausule van paragraaf 19 van het Sociaal Plan gaat over een “apert onbillijk resultaat”. Het gaat verder om een bevoegdheid van de HR-Director van HP om in gezamenlijk overleg met de Vertrouwenscommissie ten voordele van de betrokken medewerker af te wijken van het Sociaal Plan. [eiser] voert aan dat het Sociaal Plan ten onrechte niet is aangepast aan de nieuwe werkelijkheid van de hogere AOW-gerechtigde leeftijd en dat hij daardoor is benadeeld, nu hij geen ander werk heeft gevonden en de kans dat hij ander werk vindt vanwege zijn leeftijd verwaarloosbaar is. Voor gevaar van precedentwerking behoeft naar zijn mening niet te worden gevreesd, nu het maar een hele kleine groep van ex-collega’s betreft die in vergelijkbare omstandigheden verkeert. Hij is van oordeel dat hij zich in een zeer uitzonderlijke situatie bevindt die toepassing van de hardheidsclausule rechtvaardigt. HP bestrijdt dit standpunt. Zij verwijst naar het oordeel van de HR-Director en Vertrouwenscommissie. Zij heeft er verder op gewezen dat [eiser] na de wijzigingen in de pensioenregelingen er desgewenst voor kan kiezen zijn (bedrijfs-) pensioen eerder te laten ingaan dan op 67 jarige leeftijd. HP heeft er verder op gewezen dat [eiser] een (naar tegenwoordige maatstaven) ruime beëindigingsvergoeding heeft ontvangen, naast een bemiddelingstermijn van 9 maanden en dat al met al van een apert onbillijk resultaat niet kan worden gesproken.

Gezien de uitkomst van voorgaande overwegingen kan het verschil van mening tussen partijen over de juiste berekening van de gevorderde Toeslag verder onbesproken blijven.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de vorderingen van [eiser] moeten worden afgewezen. Als de in het ongelijk gestelde partij zal hij de kosten van de procedure hebben te dragen.