Uitspraken

Overwegingen

1. Eiser was laatstelijk werkzaam als commercieel medewerker bij Taste Vin B.V. Deze dienstbetrekking is geëindigd per 1 juli 2017. Eiser heeft op 27 juni 2017 een WW-uitkering aangevraagd.

2. Bij besluit van 24 juli 2017 heeft verweerder aan eiser een WW-uitkering toegekend met ingang van 1 augustus 2017.

3. Bij brief van 7 december 2017 heeft verweerder eiser uitgenodigd voor een gesprek op 13 december 2017. Verweerder heeft daarvoor de volgende reden opgegeven:

4. Uit de berichtenboxcorrespondentie1 tussen eiser en verweerder blijkt dat eiser heeft aangegeven dat hij vanaf 11 december 2017 vanwege taalstudie in Colombia verblijft. Het gesprek op 13 december 2017 kan daardoor niet doorgaan. Het geplande gesprek op 13 december 2017 heeft ook niet plaatsgevonden. Verweerder heeft daarop bij het primaire besluit eisers WW-uitkering geschorst vanaf 1 november 2017 hangende een onderzoek naar eisers recht op een WW-uitkering.

5. Eiser heeft bezwaar gemaakt tegen de schorsing van zijn WW-uitkering. In het bestreden besluit heeft verweerder eisers bezwaar ongegrond verklaard. Verweerder heeft daarbij toegelicht dat bij de afdeling signalen zijn binnengekomen op grond waarvan gerede twijfel is ontstaan over eisers recht op WW-uitkering, namelijk:

6. Eiser voert – samengevat – aan dat hij tijdens zijn WW-uitkering geen inkomsten heeft ontvangen. Hij was werknemer en is beschikbaar geweest voor werk. Het besluit is niet deugdelijk gemotiveerd, want hij heeft aangetoond dat hij wel degelijk werknemer was. Ook heeft hij zich bovengemiddeld en aantoonbaar ingezet met sollicitatieactiviteiten. Hij maakt bezwaar tegen de onterechte gronden waarop verweerder het onderzoek is begonnen en tegen de weigering hem inzage te geven in gegevens met betrekking tot vermeende inkomsten. Verder is volgens eiser bij verweerder sprake van een schijn van vooringenomenheid.

7. In deze procedure gaat het alleen om de vraag of verweerder eisers uitkering terecht per 1 november 2017 heeft geschorst. Het gaat niet om de toekenning, beëindiging of terugvordering van die uitkering en ook niet over de later door verweerder opgelegde boete.

8. In artikel 30, tweede lid van de WW is het volgende bepaald:

9. Dit artikel betekent dus dat verweerder de betaling van een WW-uitkering mag opschorten als verweerder op grond van duidelijke aanwijzingen het gegronde vermoeden heeft dat een van de hiervoor onder a, b of c genoemde situaties zich voordoet.

10. Wat was de situatie op 15 december 2017, zoals die bij verweerder bekend was? Bij de Afdeling Handhaving van verweerder waren signalen binnengekomen dat eiser tijdens de WW-uitkering al eerder dan 11 december 2017 verblijf heeft gehouden in het buitenland en daarmee niet heeft voldaan aan zijn beschikbaarheid om arbeid te aanvaarden. Ook zijn bij de Afdeling Handhaving signalen binnengekomen op grond waarvan wordt getwijfeld aan eisers werknemerschap. Deze signalen heeft de Afdeling Handhaving tijdens een gesprek op 13 december 2017 met eiser willen bespreken. Daarvoor heeft verweerder eiser bij brief van 7 december 2017 schriftelijk uitgenodigd. Een medewerker van de Afdeling Handhaving heeft deze uitnodigingsbrief op 8 december 2017 persoonlijk in de brievenbus van eiser gedaan. Eiser heeft vervolgens op 11 december 2017 met een wijzigingsformulier doorgegeven dat hij van 11 december 2017 tot en met 31 januari 2018 op vakantie is. Het geplande gesprek op 13 december 2017 heeft daarom niet plaatsgevonden. Vervolgens heeft verweerder de WW-uitkering geschorst, omdat bij verweerder gerede twijfel is gerezen over het recht van eiser op WW-uitkering. Op basis van de door eiser gegeven reacties per e-mail kon verweerder nog steeds niet opmaken of eiser recht heeft of heeft gehad op WW-uitkering.

11. De rechtbank is van oordeel dat verweerder op 15 december 2017 een gegrond vermoeden kon hebben dat eisers recht op WW-uitkering niet meer bestond. Dit, gelet op de door verweerder ontvangen signalen en de omstandigheid dat eiser niet op het geplande gesprek is gekomen om daarover duidelijkheid te verschaffen.

Het is in deze procedure niet de vraag of eiser wel of geen werknemer was of zonder toestemming van verweerder in het buitenland verbleef, maar of verweerder op 15 december 2017 kon denken dat er iets niet in de haak was. En dat is het geval.

12. Eiser heeft gesteld dat sprake is van een schijn van vooringenomenheid bij verweerder en dat het bestreden besluit om die reden moet worden vernietigd. De rechtbank is niet gebleken van (een schijn van) vooringenomenheid bij verweerder. Reeds daarom slaagt deze grond van eiser niet.

Eiser heeft ook gesteld dat het bestreden besluit niet deugdelijk is gemotiveerd, omdat eiser heeft aangetoond dat hij werknemer was. De motivering van het bestreden besluit is echter niet dat eiser geen werknemer was, maar dat er gerede twijfel bestond over eisers recht op WW en dat eiser die twijfel niet heeft weggenomen. Ook deze grond van eiser slaagt dus niet.

13. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenvergoeding bestaat geen aanleiding.

Rechtsmiddel

Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Centrale Raad van Beroep. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht om het treffen van een voorlopige voorziening.