Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de tenlastegelegde feiten bewezen kunnen worden op basis van het volgende. Verdachte heeft erkend dat hij in de woning is geweest. Hij heeft anders dan aangevers verklaard dat hij wiet uit de woning heeft gestolen en daarbij geen wapen heeft gebruikt. Deze verklaring wordt op geen enkele manier ondersteund terwijl de verklaringen van de drie aangevers nagenoeg op elkaar aansluiten. Voor de bewezenverklaring moet dan ook worden uitgegaan van deze laatste verklaringen. Daarnaast droeg verdachte het onder 2 tenlastegelegde vuurwapen bij zich ten tijde van zijn aanhouding.

De raadsman heeft vrijspraak bepleit ten aanzien het onder 1 tenlastegelegde en heeft daartoe het volgende aangevoerd. De lezing van verdachte dat hij wiet heeft gestolen en geen wapen bij zich had is aannemelijk in tegenstelling tot het scenario die de aangevers hebben beschreven. Dit gelet op de vele tegenstrijdigheden in de door hen afgelegde verklaringen, het feit dat uit niets volgt dat [naam 1] in kleding handelde en het feit dat de hoeveelheid kleding die zou zijn gestolen niet past in de tas die verdachte uit de woning heeft meegnomen. De aangevers zijn kortom niet betrouwbaar. Ten aanzien van het onder 2 tenlastegelegde heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Feit 1

Verdachte wordt ervan verdacht een tas met kleding te hebben gestolen uit de woning van [naam 1] (hierna [naam 1] ) en daarbij een vuurwapen op aangevers [naam 1] , [naam 2] (hierna [naam 2] ) en [naam 3] (hierna [naam 3] ) te hebben gericht. Voor de rechtbank staat vast dat verdachte de bewuste dag in de woning is geweest en ook iets heeft weggenomen. Dit hebben de aangevers verklaard, verdachte heeft het erkend en het wordt bevestigd door de camerabeelden die zijn gemaakt in het gebouw waar [naam 1] woont. De lezingen van aangevers en verdachte lopen uiteen over wat verdachte heeft weggenomen en of hij daarbij een wapen heeft gebruikt.

Op 28 juli 2017 om 19.20 uur kreeg de politie een melding binnen van een woningoverval. De dienstdoende verbalisanten zijn omstreeks 19.26 uur ter plaatse gekomen. Op de camerabeelden die zijn gemaakt in het gebouw waar [naam 1] woont is te zien dat verdachte om 19.08 uur het gebouw verlaat. [naam 3] heeft ter plaatse direct verklaard dat verdachte in de woning was voor een marktplaatsverkoop en dat er een wapen is getrokken. Vervolgens zijn [naam 3] , [naam 2] en [naam 1] diezelfde avond op het politiebureau gehoord. Zij hebben alle drie verklaard dat er een afspraak was met verdachte om kleding van [naam 1] te kopen, dat hij in de woning op een gegeven moment een wapen heeft gepakt, dat wapen op hen heeft gericht en de kleding en een of meer horloges uit het huis heeft weggenomen. Ook waren volgens aangevers de kinderen van [naam 3] en [naam 1] in de woning aanwezig. Deze verklaringen komen in grote lijnen overeen en bepaalde onderdelen ervan sluiten nauwkeurig op elkaar aan. Zo hebben [naam 2] en [naam 1] beiden verklaard dat verdachte het wapen eerst op [naam 2] heeft gericht en vervolgens op [naam 1] , omdat [naam 1] nog niet was gaan liggen. Ook op het punt van het horloge dat verdachte van [naam 1] wilde hebben komen de verklaringen nagenoeg overeen. De rechtbank vindt de verklaringen van de aangevers om die reden dan ook betrouwbaar en bruikbaar voor het bewijs. De omstandigheid dat de aangevers op bepaalde punten niet exact hetzelfde en/of consistent hebben verklaard doet aan dit oordeel niet af. Daarbij weegt de rechtbank mee dat de verstreken tijd tussen de overval en het moment dat de aangevers hun eerste verklaringen hebben afgelegd zo kort is dat de rechtbank ervanuit gaat dat de aangevers de verklaringen niet op elkaar hebben kunnen afstemmen. Daarnaast bevestigt ook de verklaring van de buurvrouw van [naam 1] , getuige [getuige 1] , de lezing van aangevers, dat [naam 3] en de kinderen in de woning waren tijdens de beroving.

De rechtbank acht het door verdachte geschetste alternatieve scenario niet aannemelijk. Verdachte heeft, na een lange periode van zwijgen, een verklaring afgelegd over wat er zich volgens hem heeft afgespeeld. Hij zou wiet hebben gestolen voor een vriend van hem en hij ontkent dat hij die dag een wapen heeft gebruikt. Volgens verdachte waren enkel [naam 2] en [naam 1] in de woning. De rechtbank heeft verdachte op de zitting meermalen de kans geboden om zijn verklaring te concretiseren. Verdachte heeft zich echter telkens op zijn zwijgrecht beroepen waar het ging om details die zijn verklaring mogelijk zouden kunnen ondersteunen of om punten waarop zijn verklaring te verifiëren zou zijn. Bijvoorbeeld wie de chauffeur van zijn vluchtauto was en waar zij de vermeende wiet naartoe hebben gebracht. Daarnaast is de verklaring van verdachte dat hij geen kinderen in de woning heeft gezien uiterst onwaarschijnlijk gelet op de verklaringen van aangevers op dit punt en de verklaring van een onafhankelijke getuige, [getuige 1] , de buurvrouw van [naam 1] . Zij is direct na de overval naar de woning van [naam 1] toegegaan en trof daar, naast [naam 1] , die volgens haar overstuur was, ook [naam 3] en de kinderen aan.

De rechtbank gaat op basis van het voorgaande in samenhang bezien bij haar beoordeling uit van de lezing van aangevers en verwerpt het betrouwbaarheidsverweer van de raadsman. Wel is zij met de raadsman van oordeel dat op basis van de bewijsmiddelen niet kan worden vastgesteld hoeveel kledingstukken er zijn weggenomen en dat de telefoon van [naam 2] is weggenomen door verdachte. Daarnaast volgt niet uit het dossier dat verdachte de overval tezamen en in vereniging met een ander dan wel anderen heeft gepleegd. De door de officier van justitie aangedragen omstandigheid dat iemand anders de auto bestuurde waarmee verdachte weg is gegaan, is onvoldoende voor een nauwe en bewuste samenwerking. De rechtbank spreekt verdachte dan ook vrij van deze onderdelen van de tenlastelegging en acht de rest van het onder 1 tenlastegelegde feit bewezen.

Feit 2

Uit het proces-verbaal van aanhouding volgt dat verdachte bij zijn aanhouding een wapen met munitie bij zich droeg. Op de zitting heeft hij dit ook erkend. Uit nader onderzoek naar het wapen en de munitie blijkt dat het om het in de tenlastelegging omschreven pistool met bijbehorende munitie ging. De rechtbank acht dit feit dan ook bewezen.

De rechtbank grondt haar beslissing dat verdachte het bewezen geachte heeft begaan op de feiten en omstandigheden in de bewijsmiddelen. Als tegen dit vonnis hoger beroep wordt ingesteld, worden de door de rechtbank gebruikte bewijsmiddelen opgenomen in een aanvulling op het vonnis. Deze aanvulling wordt dan aan het verkort vonnis gehecht.

De officier van justitie heeft ten aanzien van de door [naam 1] gevorderde materiële schade aangevoerd dat de hoeveelheid kleding en de waarde van de weggenomen kleding niet kan worden vastgesteld op grond van de door [naam 1] ingediende stukken. De behandeling van dit gedeelte van de vordering levert daarom een onevenredige belasting van het strafgeding op en hij dient ten aanzien van dit gedeelte niet-ontvankelijk te worden verklaard. Het immateriële deel van de vordering van [naam 1] en ook de door [naam 3] en [naam 2] gevorderde immateriële schadevergoeding dient te worden toegewezen, omdat het om rechtstreeks geleden schade gaat en zij hun vordering voldoende hebben onderbouwd.

De raadsman heeft ten aanzien van de door de benadeelde partijen gevorderde immateriële schade aangevoerd dat er grote verschillen tussen de gevorderde bedragen zitten en dat, als de rechtbank tot een bewezenverklaring komt, voor het bepalen van de hoogte van de schadevergoeding aansluiting gezocht moet worden bij het door [naam 2] gevorderde bedrag. De aangehaalde jurisprudentie bij [naam 1] en [naam 3] is geenszins vergelijkbaar met deze zaak. Ten aanzien van de door [naam 1] gevorderde materiële schade heeft de raadsman aangevoerd dat behandeling daarvan een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.