Uitspraken

De officier van justitie heeft, onder verwijzing naar zijn schriftelijk requisitoir, gerekwireerd tot bewezenverklaring van het tenlastegelegde. Verdachte heeft aangeefster onder bedreiging meegenomen naar een afgelegen plek, geweld uitgeoefend, en haar vaginaal en oraal verkracht. De officier van justitie baseert dit op de verklaring van aangeefster, die hij betrouwbaar acht. De verklaring vindt voldoende steun in het dossier. Zo heeft aangeefster direct na de verkrachting een vriendin gebeld om haar verhaal te doen en is zij meteen naar de politie gegaan. Bij de politie is er letsel bij aangeefster geconstateerd en zijn op haar kleren moddersporen aangetroffen. De verklaring van verdachte is ongeloofwaardig.

De raadsvrouw heeft, onder verwijzing naar haar pleitaantekeningen, vrijspraak bepleit. Verdachte heeft onmiddellijk een verklaring afgelegd en deze verklaring komt overeen met de zich in het dossier bevindende bewijsmiddelen. De seks was vrijwillig. Na de seks eiste aangeefster opeens meer geld. Vervolgens heeft zij verdachte geslagen en gebeten en heeft verdachte zich verweerd.

De raadsvrouw heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de verklaringen van aangeefster van het bewijs moeten worden uitgesloten. De verklaringen bevatten teveel inconsistenties en verschillen van hetgeen aangeefster heeft verteld aan de twee getuigen. De verklaringen van aangeefster moeten als ongeloofwaardig worden aangemerkt. Het gevolg daarvan is dat er onvoldoende bewijs is om tot een veroordeling te komen. Om die reden dient verdachte te worden vrijgesproken.

Subsidiair heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat de verklaring van aangeefster onvoldoende wordt ondersteund door ander bewijsmateriaal. De getuigenverklaringen zijn zogenaamde ‘de auditu’ verklaringen en dus niet redengevend voor het bewijs. Het letsel dat bij aangeefster is vastgesteld past niet bij het geweld waarover zij heeft verklaard. Het feit dat aangeefster en verdachte zonder condoom seks met elkaar hebben gehad op een afgelegen plek kan niet bijdragen aan het bewijs dat sprake is geweest van dwang. Wegens het gebrek aan steunbewijs dient verdachte te worden vrijgesproken.

Ontmoeting

Verdachte en aangeefster verklaren in grote lijnen gelijkluidend over de wijze waarop zij elkaar hebben ontmoet. In de nacht van 30 september 2014 zijn zij elkaar rond vijf uur ’s nachts tegengekomen. Aangeefster, die werkte als prostituee, was klaar met werken en had haar kamer net afgesloten. Verdachte vroeg of zij nog tijd voor hem had en stelde voor om naar een hotel te gaan. Hiervoor zou verdachte aangeefster driehonderd euro betalen. Aangeefster stemde hiermee in en ging met verdachte mee.

Verklaring aangeefster

Aangeefster heeft verklaard dat verdachte veranderde vanaf het moment dat zij bij zijn auto aankwamen, waar zij niet wilde instappen. Zij heeft verklaard dat zij dacht dat verdachte een wapen onder zijn jas had en stapte alsnog in toen hij dwingend zei: “We go in the car, now”. In de auto lag een mes tussen de benen van verdachte. Hij is niet naar een hotel gereden, maar naar een afgelegen plek in Spaarnwoude. Aangeefster heeft verklaard dat zij tijdens de rit probeerde ‘ [naam ] ’ te bellen, maar dat verdachte haar telefoon afpakte en tegen de binnenkant van de auto sloeg, waardoor de batterij uit de telefoon viel en de telefoon onbruikbaar werd. In Spaarnwoude aangekomen is aangeefster uit de auto gestapt. Verdachte heeft aan haar haren getrokken en haar herhaaldelijk tegen haar gezicht en op haar armen geslagen. Hij heeft gezegd dat hij haar geen geld ging geven en dat zij hem moest neuken. Aangeefster heeft vervolgens orale en vaginale seks zonder condoom met verdachte gehad. Toen verdachte was klaargekomen kalmeerde hij en heeft hij aangeefster teruggereden naar de Spuistraat.

Betrouwbaarheid van de verklaring

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat de verklaring van aangeefster ongeloofwaardig is, omdat zij in de verschillende verhoren op essentiële punten wisselend heeft verklaard. De raadsvrouw heeft gewezen op diverse discrepanties. Zo zou aangeefster tegen een vriendin, [naam vriendin] (hierna: [naam vriendin] ), hebben gezegd dat zij dacht dat verdachte niet ‘in’ haar was geweest, terwijl zij hier later wel over heeft verklaard. Ook heeft aangeefster niet consistent verklaard over het aftrekken van verdachte, het bellen met [naam ] en de bedreiging met het vuurwapen. Verder heeft aangeefster niet eenduidig verklaard over de omstandigheden waaronder zij bij verdachte in de auto zou zijn gestapt. Gelet op het voorgaande moeten de verklaringen van aangeefster worden uitgesloten van het bewijs.

De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt. Vooropgesteld wordt dat verklaringen moeten worden beoordeeld op consistentie, gedetailleerdheid en volledigheid. Het enkele feit dat in verklaringen op punten tegenstrijdigheden voorkomen, maakt deze verklaringen op zichzelf nog niet onbetrouwbaar. Dat kan immers te wijten zijn aan de feilbaarheid van het geheugen, teweeggebracht zijn door emoties of schaamte dan wel ontstaan zijn door het delict of tijdsverloop. Het gaat om de beoordeling van de verklaringen als geheel en in onderlinge samenhang bezien, alsmede de omstandigheden waaronder zij zijn afgelegd.

De verklaringen van aangeefster bevatten op bepaalde punten inconsistenties. Deze inconsistenties zijn echter niet dermate groot dat zij de betrouwbaarheid van de verklaring van aangeefster als geheel aantasten. Wat van belang is, is dat aangeefster in grote lijnen en met name op essentiële punten consistent heeft verklaard. Aangeefster heeft consequent verklaard dat verdachte een wapen in zijn auto had en is gereden naar een afgelegen gebied waar hij haar door middel van geweld heeft gedwongen tot het ondergaan van seksuele handelingen. Verder heeft zij consequent verklaard dat zij meteen na de verkrachting [naam vriendin] heeft gebeld – hetgeen bevestiging vindt in de verklaring van [naam vriendin] – en heeft gesproken over de verkrachting. Zij heeft telkens verklaard over het aftrekken of het vasthebben van het lid van verdachte. Ook heeft aangeefster consequent verklaard dat zij [naam ] (de rechtbank begrijpt: [naam ] ) heeft geprobeerd te bellen en dat [naam ] haar – zonder succes – heeft geprobeerd terug te bellen en heeft aangeefster telkens verklaard over een wapen, waarvan zij aanvankelijk dacht dat het een vuurwapen was en pas in de auto zag dat het om een mes ging.

De rechtbank acht de verklaring van aangeefster dan ook betrouwbaar. Het feit dat aangeefster in de auto [naam ] heeft geprobeerd te bellen, direct na de verkrachting contact met [naam vriendin] heeft opgenomen en meteen naar de politie is gegaan – waar zij huilend werd aangetroffen – draagt bij aan het oordeel dat aangeefster geloofwaardig is in haar verklaring.

Steunbewijs voor de verklaring van aangeefster

De raadsvrouw heeft subsidiair aangevoerd dat de verklaring van aangeefster geen steun vindt in ander bewijsmateriaal. De rechtbank overweegt dat in verkrachtingszaken zich vaak de situatie voordoet dat er slechts twee personen aanwezig waren bij de gewraakte seksuele handelingen: de aangeefster en de vermeende dader. Ook in deze zaak is dat het geval. Op grond van het bepaalde in artikel 342, derde lid, van het Wetboek van Strafvordering is de enkele verklaring van een getuige (hier de aangeefster) onvoldoende om tot een bewezenverklaring te kunnen komen. Daar staat echter tegenover dat – op grond van vaste rechtspraak – in zedenzaken een geringe mate aan steunbewijs in combinatie met de verklaringen van de aangeefster voldoende wettig bewijs kan opleveren. Getuigen die verklaren over de (gemoeds)toestand van die aangeefster na de daad, kunnen dan van betekenis zijn.

In de onderhavige zaak heeft aangeefster, direct nadat zij uit de auto van verdachte was gestapt, [naam vriendin] gebeld, aan wie zij haar verhaal heeft gedaan. Daarna is zij naar de politie gegaan en heeft zij, rond acht uur ’s ochtends – zonder te hebben geslapen – aangifte gedaan. Bij de politie werd vastgesteld dat aangeefster had gehuild; zij had rode ogen en haar make-up was uitgelopen. Ook had aangeefster letsel dat past bij haar verklaring over het geweld. Haar extensions waren losgetrokken of naar beneden geschoven, er was een verkleuring op de linkerborst te zien en zij had rode plekken op haar handpalm en pols, passend bij bijtindrukken. Tot slot heeft aangeefster verklaard dat zij verdachte bij haar verzet op zijn rug heeft gekrabt. Dit past bij het bij verdachte aangetroffen letsel op zijn rug.

Naar het oordeel van de rechtbank wordt de verklaring van aangeefster aldus voldoende gesteund en is daarmee voldoende wettig overtuigend bewijs voorhanden voor een bewezenverklaring ter zake van de verweten verkrachting.

Gelet op de toestand waarin aangeefster bij de politie is aangekomen, het bellen naar [naam vriendin] en de bij haar geconstateerde letsels staat voor de rechtbank buiten redelijke twijfel dat de seksuele handelingen tegen de wil van aangeefster hebben plaatsgevonden.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte het tenlastegelegde op de hierna omschreven wijze heeft begaan.

De vordering van de benadeelde partij

De benadeelde partij [slachtoffer] vordert € 994,32 aan materiële schadevergoeding en € 20.000,00 aan immateriële schadevergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente. Ter zitting heeft mr. R. Korver de vordering nader toegelicht.

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de reiskosten en de immateriële schade kan worden toegewezen. De toekomstige schade dient niet-ontvankelijk te worden verklaard. Het toe te wijzen bedrag moet worden vermeerderd met de wettelijke rente. De officier van justitie heeft verzocht daarbij de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

Het standpunt van de verdediging

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat het materiële gedeelte van de vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, nu het niet duidelijk is geworden waarom aangeefster reiskosten van en naar Madrid heeft moeten maken, terwijl zij werkzaam en woonachtig in Nederland is. Ten aanzien van het immateriële gedeelte heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat dit niet-ontvankelijk moet worden verklaard, omdat dit een te grote belasting voor het strafproces vormt. Subsidiair heeft de raadsvrouw verzocht de immateriële schadevergoeding te matigen.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank zal aangeefster niet-ontvankelijk in haar vordering verklaren voor wat betreft de materiële schade (reiskosten en toekomstige kosten). Aangeefster heeft vergoeding gevorderd van kosten die zij gemaakt stelt te hebben voor vluchten tussen Madrid en Amsterdam. Deze vluchten stelt zij gemaakt te hebben in het kader van afspraken in verband met de strafzaak. Het staat echter vast dat aangeefster regelmatig in Nederland verblijft en hier ook werkt. Tegen deze achtergrond en in het licht van de betwisting door de verdediging heeft aangeefster onvoldoende onderbouwd dat zij deze kosten heeft moeten maken. Immers is niet gebleken waarom de afspraken in verband waarmee zij kosten vordert, niet konden plaatsvinden op de momenten waarop zij toch al in Nederland was. Deze kosten kunnen in redelijkheid dan ook niet voor rekening van verdachte komen. De toekomstige kosten zijn gevorderd in het kader van een eventueel hoger beroep. Er zijn onvoldoende aanknopingspunten om deze kosten thans te begroten, zodat aangeefster ook wat betreft dit gedeelte van haar vordering niet-ontvankelijk is.

Ten aanzien van de immateriële schadevergoeding overweegt de rechtbank het volgende. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade, aangezien de benadeelde partij ten gevolge van het strafbare feit is aangetast in de persoon. Op grond van de door de benadeelde partij onderbouwd gestelde omstandigheden – inhoudende dat zij psychisch letsel (PTSS) heeft opgelopen als gevolg van de verkrachting – en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schade naar billijkheid op € 15.000,00, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 30 september 2014. De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard.

De rechtbank zal de hierna te noemen schadevergoedingsmaatregel opleggen, aangezien verdachte jegens het slachtoffer [slachtoffer] , naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door de bewezen geachte feiten is toegebracht. De rechtbank waardeert deze op een bedrag van € 15.000,00 (vijftienduizend euro), vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 30 september 2014.