Uitspraken

Verweerder erkent dat eiseres in de aanvullende gronden van bezwaar van 13 augustus 2017 een beroep heeft gedaan op de aanwezigheid van bijzondere omstandigheden en dringende redenen om van terugvordering af te zien. Hoewel daar wel aandacht aan is besteed in het primaire terugvorderingsbesluit, is daar ten onrechte niet op ingegaan in het bestreden besluit.

Voor zover de rechtbank van oordeel mocht zijn dat dit tot vernietiging van het bestreden besluit moet leiden, verzoekt verweerder de rechtbank om de rechtsgevolgen in stand te laten. Daarbij stelt verweerder voorop dat hij een verplichting heeft om tot terugvordering over te gaan en er slechts zeer beperkt ruimte is om daarvan af te zien. Volgens verweerder zijn daartoe geen dringende redenen aanwezig. De verklaring van de huisarts is onvoldoende. Ook is inmiddels weer een uitkering aan eiseres toegekend en een aflossingsregeling getroffen. Verder is er volgens verweerder geen reden om de vordering te matigen op grond van de door eiseres bij gronden van bezwaar genoemde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep van 18 januari 2011.1 Dat sprake is van een situatie waarin eiseres aannemelijk heeft gemaakt dat over (een gedeelte van) de periode van terugvordering wel bijstand zou zijn verleend als de relevante inlichtingen juist en volledig waren geweest, volgt verweerder niet. Uit de in bezwaar overgelegde stukken volgt volgens verweerder niet dat eiseres nooit vermogen heeft gehad boven de vermogensgrens. Alleen al het perceel [nummer] , dat in ieder geval tot april 2014 in het bezit van eiseres was, had al een waarde dat daarboven lag zo blijkt uit het rapport uitkeringsfraude. Dat een andere schuld is afgelost na de verkoop van het onroerend goed, volgt verweerder ook niet. De overgelegde akte is achteraf opgesteld en eiseres heeft geen betalingsbewijzen overgelegd. Dat aan de eerdere verkoop van de twee appartementen in 2008 niets is overgehouden, heeft eiseres ook niet aangetoond. Een deel van de stukken die hierop zien zijn niet vertaald en uit de tapverslagen blijkt dat er inkomsten uit verhuur zijn geweest. Volgens verweerder kan daarom over de terugvorderingsperiode het recht op bijstand niet worden vastgesteld.

De rechtbank is met verweerder van oordeel dat het bestreden besluit slechts ziet op de terugvordering. Uit het bestreden besluit blijkt duidelijk dat dit betrekking heeft op het primaire besluit van 3 maart 2017. Dat besluit ziet uitdrukkelijk alleen op de terugvordering. Dit blijkt niet alleen expliciet uit het onderwerp in de aanhef van dat besluit, maar ook uit de overwegingen waarin ten aanzien van de intrekking uitdrukkelijk wordt verwezen naar het intrekkingsbesluit van 1 maart 2017. Het besluit van 1 maart 2017 heeft als onderwerp “Bijstandsuitkering intrekken” en daarin wordt aangegeven: “Derhalve trekken wij uw bijstandsuitkering vanaf 29 april 2009 in.”. De beroepsgronden van eiseres dat het bestreden besluit ook ziet op de intrekking en dat voor haar de strekking van de besluiten onduidelijk was, slaagt dus niet.

Op het bezwaar tegen de intrekking is beslist bij separaat besluit van 15 juni 2017. Eiseres heeft tegen dit besluit op bezwaar geen beroep ingesteld, zodat de intrekking wegens schending van de inlichtingenplicht in rechte vast staat. Het geschonden hebben van de inlichtingenplicht kan daarom niet meer in de onderhavige procedure aan de orde komen. Dat heeft tot gevolg dat de rechtbank de gronden van eiseres die zien op de intrekking en de schending van de inlichtingplicht niet zal beoordelen.

De rechtbank stelt vast dat verweerder in het bestreden besluit niet is ingegaan op de bezwaren van eiseres die zien op bijzondere omstandigheden, dringende redenen en de genoemde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Verweerder heeft dit erkend. Derhalve is sprake van een motiveringsgebrek en komt de rechtbank tot het oordeel dat het bestreden besluit is genomen in strijd met artikel 7:12 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Deze beroepsgrond van eiseres slaagt.

Dit leidt echter niet tot een vernietiging van het bestreden besluit. De rechtbank ziet aanleiding om het gebrek te passeren met toepassing van artikel 6:22 van de Awb en overweegt daartoe als volgt.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van bijzondere omstandigheden of dringende redenen om van terugvordering af te zien. De rechtbank is van oordeel dat verweerder met de onder 7.2 weergegeven motivering deugdelijk heeft gemotiveerd dat hij niet van terugvordering moet afzien. Verweerder stelt zich terecht op het standpunt dat eiseres niet aannemelijk heeft gemaakt dat sprake is van medische omstandigheden op grond waarvan de bijstand niet zou kunnen worden teruggevorderd. De verklaring van een huisarts over haar situatie is daartoe onvoldoende. Dat eiseres in de desbetreffende periode wel recht zou hebben gehad op bijstand heeft zij ook niet aannemelijk gemaakt. Daarbij is onder meer van belang dat uit de tapgesprekken uit het strafrechtelijk onderzoek is gebleken dat eiseres financiële handelingen heeft verricht zoals verhuur van het toen in haar bezit zijnde onroerend goed en dat eiseres hierover geen informatie heeft verschaft. Gelet op alleen al deze feiten stelt verweerder zich terecht op het standpunt dat het recht op bijstand over die periode niet kan worden vastgesteld.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat verweerder de bijstand van eiseres mag terugvorderen. Daaruit volgt dat het bestreden besluit, ondanks het vastgestelde motiveringsgebrek, in stand kan blijven. Nu niet aannemelijk geworden is dat eiseres hierdoor wordt benadeeld, ziet de rechtbank aanleiding het bestreden besluit met toepassing van artikel 6:22 van de Awb in stand te laten.

10. Omdat toepassing wordt gegeven aan artikel 6:22 van de Awb, verklaart de rechtbank het beroep ongegrond.

11. Eiseres heeft terecht aangevoerd dat aan het bestreden besluit een motiveringsgebrek kleeft. De rechtbank zal verweerder dan ook opdragen het door eiseres betaalde griffierecht te vergoeden en verweerder veroordelen tot het betalen van de proceskosten van eiseres. De door eiser gemaakte proceskosten worden gelet op het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 1.002,-- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 501,- en een wegingsfactor 1). Als aan eiseres een toevoeging is verleend, moet verweerder de proceskostenvergoeding betalen aan de rechtsbijstandverlener.