Uitspraken

De rechtbank acht verkrachting van [slachtoffer] niet bewezen. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken. Op grond van de bewijsmiddelen die in bijlage I zijn weergegeven, kan wel worden bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan het plegen van ontuchtige handelingen met het [slachtoffer] , waaronder het seksueel binnendringen van haar lichaam. De rechtbank overweegt daartoe het volgende.

Betrouwbaarheid verklaringen

De rechtbank volgt de raadsvrouw niet in haar standpunt dat de verklaringen van [slachtoffer] en [getuige] onbetrouwbaar zijn en daarom niet mogen worden gebruikt voor het bewijs. De verklaringen van [slachtoffer] en [getuige] komen namelijk op belangrijke punten met elkaar overeen. Zij hebben beiden verklaard dat zij op 5 maart 2014 samen naar het huis van verdachte zijn gegaan en dat er naast verdachte ook nog een vrouw in het huis aanwezig was. [slachtoffer] heeft verklaard dat zij samen met verdachte en [getuige] een slaapkamer is binnengegaan waar twee bedden stonden. Ook [getuige] heeft verklaard over een slaapkamer waarin twee bedden stonden. In het dossier zijn foto’s opgenomen van de slaapkamer van verdachte. Op die foto’s zijn een eenpersoonsbed en een tweepersoonsbed te zien. [slachtoffer] en [getuige] hebben verklaard dat zij seks heeft gehad met verdachte en [getuige] heeft er nog een tijdje naar gekeken. Verder hebben zowel [slachtoffer] als [getuige] verklaard dat [getuige] op een bepaald moment de slaapkamer heeft verlaten en [slachtoffer] met verdachte alleen heeft gelaten.

De verklaring van getuige [getuige] wint aan betrouwbaarheid omdat hij niet alleen belastend heeft verklaard over verdachte, maar ook over zichzelf. Hij heeft openheid van zaken gegeven over zijn eigen strafbare handelen en is hiervoor inmiddels zelf veroordeeld.

De verklaring van [slachtoffer] wint aan betrouwbaarheid doordat haar verklaring over de gebeurtenissen nadat zij in de woning van verdachte is geweest, wordt bevestigd door een onafhankelijk bewijsmiddel. [slachtoffer] heeft namelijk verklaard dat zij, toen het al donker was, in een auto naar huis werd gebracht door een man die zij niet kende samen met verdachte en [getuige] – en dat zij door de politie zijn gecontroleerd. [slachtoffer] heeft gedetailleerd verklaard over waar iedere persoon in de auto heeft gezeten. De details die [slachtoffer] heeft gegeven komen volledig overeen met wat de verbalisant heeft opgeschreven in zijn proces-verbaal van bevindingen. Namelijk dat hij in de avond rond 21:15 uur de inzittenden van een auto heeft gecontroleerd. De bijrijder in de auto bleek te zijn genaamd [verdachte] , de man rechts achterin het voertuig was [getuige] naast hem zat een meisje dat later bleek te zijn genaamd [slachtoffer] en er zat nog een vierde persoon in de auto , de bestuurder genaamd [naam 1] (de man waarvan [slachtoffer] de naam niet kende).

Seksueel binnendringen

Met de officier van justitie – en anders dan de raadsvrouw – is de rechtbank van oordeel dat is bewezen dat verdachte seksueel is binnengedrongen bij [slachtoffer] . Zij heeft gedetailleerd verklaard hoe verdachte [(...)] naast haar op één van de bedden in de slaapkamer is gaan zitten en aan haar borsten heeft gezeten, waarna hij zijn broek heeft uitgedaan en [slachtoffer] heeft gepenetreerd. De verklaring van [slachtoffer] vindt steun in de verklaring van getuige [getuige] . Hij heeft verklaard dat hij heeft toegekeken terwijl verdachte en [slachtoffer] seks met elkaar hadden.

Dwang

Anders dan de officier van justitie komt de rechtbank na de vaststelling dat verdachte seksueel is binnengedrongen bij [slachtoffer] niet tot de vaststelling dat dat ook met dwang is gebeurd. Uit het dossier volgt niet dat verdachte op de hoogte was van het gegeven dat [getuige] op 5 maart 2014 tegenover [slachtoffer] had gedreigd tegen haar zus te vertellen dat zij was ontmaagd. Ook is niet gebleken dat verdachte op de hoogte was van het gegeven dat [slachtoffer] een pil heeft moeten slikken van [getuige] . Als het al zo is dat zij onvrijwillig met [getuige] is meegegaan naar de woning van verdachte en naar een slaapkamer in zijn huis, is niet vast te stellen dat verdachte dat wist.
heeft verklaard dat verdachte hem op het idee heeft gebracht om [slachtoffer] te zeggen dat hij naaktfoto’s van haar had. Verdachte ontkent dat en de rechtbank acht de verklaring van [getuige] op dit punt niet zonder meer betrouwbaar en kan uit die verklaring bovendien niet afleiden dat verdachte wist dat zijn idee ook uitgevoerd was en dat [slachtoffer] handelde onder invloed van die bedreiging.
Dat betekent dat alleen uit de verklaring van [slachtoffer] volgt dat zij onder dwang van verdachte de ontuchtige handelingen van verdachte heeft moeten ondergaan. De verklaring van [slachtoffer] vindt geen steun in andere bewijsmiddelen.

Op grond van de bewijsmiddelen die in bijlage I zijn weergegeven, kan worden bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan dit feit. De rechtbank overweegt verder het volgende.

De rechtbank volgt de raadsvrouw niet in haar standpunt dat er slechts één bewijsmiddel zou zijn ten aanzien van dit feit. Getuige [getuige] heeft verklaard dat hij enkele maanden voorafgaand aan zijn verhoor (van 3 september 2014) samen met verdachte, twee andere jongens en [slachtoffer] naar Spaarnwoude is geweest. Daarvoor heeft hij [slachtoffer] een keer opgehaald met [verdachte] in de nacht om 2.00 uur en toen zijn zij naar een rustige plek is gegaan, namelijk een homo-ontmoetingsplek in Amsterdam. Eén van de twee andere jongens zou [naam 2] (fonetisch) hebben geheten. [getuige] heeft verklaard dat alle vier de jongens, onder wie verdachte, seks hebben gehad met het [slachtoffer] .

De verklaring van [getuige] vindt steun in een proces-verbaal van bevindingen van 16 september 2014 opgemaakt naar aanleiding van de spoedtap van het telefoonnummer [nummer] , waarvan verdachte heeft verklaard dat dit zijn telefoonnummer is. Een persoon waarvan het aannemelijk is dat het verdachte is, heeft tijdens telefoongesprekken op 3 en 4 september 2014, een aantal uren na zijn vrijlating onder andere het volgende gezegd: “We moeten afspreken, jij, [naam 2] , [naam 3] en [naam 4] . Omdat zij… dittes.. dat we haar verkracht hebben. Laten we ontmoeten want we zijn allemaal de lul. Ze weten alles, waar we naartoe gegaan zijn en wat we hebben gedaan. Ik heb wel iets gedaan en daarom hebben ze een DNA test van mij afgenomen. Ik heb een probleem. Het gaat om de kleine ze heeft e.e.a. doorgegeven en nu worden we in de gaten gehouden. Ik moest aan de politie vertellen wat zich precies heeft afgespeeld. Een groot probleem en nu zijn we bang. Je moet zeggen dat je niets weet en dat [naam 2] haar naar jou toe heeft gebracht. Ik ben door de politie opgepakt. Ik dacht dat de prostituee aangifte voor verkrachting had gedaan en dat ik de lul was. Maar het ging om een Turkse die wij 1 jaar geleden hadden geneukt.”

Verdachte heeft met deze gesprekken een link gelegd tussen zijn verhoor bij de politie en het gegeven dat hij en drie andere jongens samen zouden moeten afspreken omdat ze allemaal “de lul zijn”. Eén van die jongens betreft een persoon met de naam [naam 2] , die twee keer wordt genoemd in de tapgsprekken. Naar het oordeel van de rechtbank lijkt deze naam voldoende op de naam die door [getuige] is genoemd, namelijk: [naam 2] , en waarover hij heeft verklaard dat het een jongen is waarmee [slachtoffer] ook seks heeft gehad. De rechtbank ziet zich hierdoor gesterkt in haar oordeel dat verdachte het in zijn telefoongesprek heeft over hetzelfde incident als waar [getuige] over heeft verklaard, namelijk: de seks met [slachtoffer] op de homo-ontmoetingsplek. Tot slot vindt de verklaring van getuige [getuige] dat er ook daadwerkelijk seks heeft plaatsgevonden tussen verdachte en [slachtoffer] ondersteuning in het gegeven dat verdachte het in zijn telefoongesprek zelf heeft over een incident van een jaar geleden waarbij zij (meervoud) “een Turkse hebben geneukt.”

Naar het oordeel van de rechtbank is daarmee komen vast te staan dat [getuige] en verdachte het hebben over hetzelfde incident. Het gegeven dat door hen verschillend wordt gesproken over het moment waarop het incident heeft plaatsgevonden, maakt het oordeel van de rechtbank niet anders. [getuige] spreekt tijdens zijn verhoor van 3 september 2014 over een aantal maanden geleden en verdachte heeft het tijdens een telefoongesprek op 16 september 2014 over een jaar geleden. Tijdens het verhoor van [getuige] heeft de nadruk gelegen op wat er in het verleden is gebeurd. Er is niet doorgevraagd over wanneer het precies is gebeurd. Naar het oordeel van de rechtbank lenen beide tijdsaanduidingen zich ervoor om ze te plaatsen binnen de ten laste gelegde periode van 1 mei 2013 t/m 4 maart 2014.