Uitspraken

Ontvankelijkheid officier van justitie in zaak B

De raadsman heeft het verweer gevoerd dat de officier van justitie ten aanzien van de onder zaak B ten laste gelegde belediging niet-ontvankelijk dient te worden verklaard, omdat er geen rechtsgeldige aangifte en ook geen rechtsgeldige klacht ligt, waaruit blijkt dat aangever daadwerkelijk de vervolging van verdachte beoogde. Er is aangifte gedaan namens aangever door [naam 1] , (hierna: [naam 1] ) zonder dat is voldaan aan het vereiste van een schriftelijke volmacht, zoals neergelegd in artikel 164, eerste lid, van het Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv). Daarnaast is aangifte gedaan van ‘smaad’ en niet van ‘belediging.’ Vermeend slachtoffer [slachtoffer 2] (hierna: [slachtoffer 2] ) is vervolgens alleen gehoord als getuige. Op basis van het procesdossier kan niet worden vastgesteld dat [slachtoffer 2] uitdrukkelijk heeft verzocht om strafvervolging tegen verdachte in te stellen.

De rechtbank stelt het volgende voorop. Op grond van artikel 269 Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) wordt belediging alleen vervolgd wanneer degene tegen wie het misdrijf is gepleegd, een klacht heeft ingediend. Dit klachtvereiste heeft als doel dat het persoonlijk belang van het slachtoffer om niet te worden geconfronteerd met eventuele negatieve gevolgen van een strafvervolging, de voorrang heeft boven het algemene belang van strafvervolging. In overeenstemming met die gedachte, strekt artikel 164 Sv ertoe dat vast moest staan dat de tot klacht gerechtigde persoon uitdrukkelijk heeft verzocht strafvervolging in te stellen. Het bestaan van een klacht als omschreven in het eerste lid van dit artikel kan ook worden aangenomen, wanneer op grond van het onderzoek op de terechtzitting is vastgesteld dat de klager ten tijde van het opmaken van de aangifte de bedoeling had dat een vervolging zou worden ingesteld. Het enkele feit dat namens de klager aangifte is gedaan, is niet genoeg om die bedoeling aan te nemen (HR 14 juni 2016, ECLI:NL:HR:2016:1198).

Uit het procesdossier blijkt niet dat [naam 1] daadwerkelijk gemachtigd was om aangifte te doen namens [slachtoffer 2] , degene tegen wie de vermeende belediging gericht was. De aangifte van [naam 1] was namelijk niet voorzien van een bijzondere schriftelijke volmacht van [slachtoffer 2] . [slachtoffer 2] is gehoord als getuige over het voorval, maar uit deze getuigenverklaring komt niet voldoende duidelijk naar voren dat hij onmiskenbaar de bedoeling had dat er vervolging van smaad of belediging tegen verdachte zou worden ingesteld. De rechtbank is dan ook van oordeel dat op grond van de feitelijke omstandigheden niet kan worden vastgesteld dat is voldaan aan het klachtvereiste. Gelet op het voorgaande oordeelt de rechtbank dat het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk wordt verklaard in de vervolging in zaak B.

Overige voorvragen

Ten aanzien van de overige zaken zijn de dagvaardingen geldig, is de rechtbank bevoegd tot kennisneming van de tenlastegelegde feiten en zijn er geen redenen voor schorsing van de vervolging.

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat alle feiten zoals ten laste gelegd in zaak A en de in zaak C onder 3 en 4 primair, op grond van de bewijsmiddelen die in het procesdossier zijn opgenomen, wettig en overtuigend bewezen kunnen worden.

Verdachte dient te worden vrijgesproken van de in zaak C onder feiten 1 en 2 ten laste gelegde mishandeling van [slachtoffer 3] (hierna: [slachtoffer 3] ) en bedreigingen van [slachtoffer 3] en [slachtoffer 4] (hierna: [slachtoffer 4] ), nu het procesdossier onvoldoende bewijs bevat om tot een bewezenverklaring te komen.

De raadsman van verdachte heeft zich ten aanzien van het in zaak A onder 3 en 4 en zaak C onder 3 ten laste gelegde gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Ten aanzien van de in zaak A onder 1 ten laste gelegde bedreiging heeft de raadsman vrijspraak bepleit, omdat verdachte niet de bedoeling had om [slachtoffer 1] te bedreigen en omdat ook niet duidelijk is dat [slachtoffer 1] zich daadwerkelijk bedreigd heeft gevoeld door de gedragingen van verdachte.

Ten aanzien van de in zaak A onder 2 ten laste gelegde mishandeling dient verdachte volgens de raadsman te worden vrijgesproken van het trappen. Dat verdachte [slachtoffer 1] heeft mishandeld door hem te duwen kan bewezen worden verklaard. Verdachte heeft dit ook bekend.

Ten aanzien van het in zaak C onder 4 ten laste gelegde dient verdachte volgens de raadsman te worden vrijgesproken. Aangever [slachtoffer 5] (hierna: [slachtoffer 5] ) heeft verklaard te hebben ‘gehoord’ dat er werd gezegd: “Wij zijn vrienden van [verdachte] ,” terwijl [slachtoffer 5] doof is. De verklaring van [slachtoffer 5] is daarom onbetrouwbaar. De aangifte wordt bovendien alleen ondersteund door de getuigenverklaring van [getuige 1] die heeft verklaard ‘drie jongens’ te hebben gezien. Dat is onvoldoende om verdachte als dader aan te wijzen. Ten slotte kan niet worden vastgesteld dat het vuurwapen dat op de boot waar verdachte verbleef is aangetroffen, hetzelfde wapen betreft als het vuurwapen dat door [slachtoffer 5] is omschreven.

De benadeelde partij [slachtoffer 5] vordert € 2.500,- aan immateriële schadevergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente, voor de door hem geleden schade door het in zaak C onder feit 4 ten laste gelegde.

Nu de rechtbank verdachte heeft vrijgesproken van dit feit, zal de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering.

De benadeelde partij [naam 2] , gemachtigde namens de Nationale Politie, Eenheid Amsterdam, vordert € 5,- aan materiële schadevergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente, voor de geleden schade door het in zaak A onder feit 3 ten laste gelegde.

Vast staat dat aan de benadeelde partij door het in zaak A onder 3 bewezenverklaarde rechtstreeks materiële schade is toegebracht. De vordering is niet betwist. De gevorderde schadevergoeding komt de rechtbank niet onrechtmatig of ongegrond voor en zal daarom worden toegewezen. De rechtbank zal het toegewezen bedrag niet vermeerderen met de wettelijke rente, nu verdachte op het moment van het ontstaan van de schade al heeft aangegeven de schade te willen vergoeden.