Uitspraken

Dit verkort vonnis is op tegenspraak gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van 6 juni 2019.

De rechtbank heeft kennisgenomen van de vordering van de officier van justitie, mr. K. Duker, en van wat verdachte en zijn raadsvrouw, mr. L.A.C. ter Steeg, naar voren hebben gebracht. De rechtbank heeft ook kennisgenomen van hetgeen door de benadeelde partij, [benadeelde partij] , en zijn raadsman, mr. R. van den Berg, naar voren is gebracht.

Verdachte wordt – kort gezegd – verweten dat hij op 23 oktober 2018 in Amsterdam, samen met een ander, explosieven heeft aangebracht op een pinautomaat van de ABN AMRO bank. Dit is ten laste gelegd als het medeplegen van:

Verdachte wordt ook verweten dat:

De tekst van de integrale tenlastelegging is opgenomen in een bijlage die aan dit vonnis is gehecht en geldt als hier ingevoegd.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte:

Ten aanzien van het onder 5 primair ten laste gelegde

op 9 februari 2019 te Amsterdam met anderen, op de openbare weg, de Burgemeester de Vlugtlaan, openlijk in vereniging geweld heeft gepleegd tegen [benadeelde partij] , welk geweld bestond uit het

Ten aanzien van het onder 6 ten laste gelegde

op 26 februari 2019 te Amsterdam opzettelijk aanwezig heeft gehad ongeveer 12,2 gram cocaïne.

De rechtbank grondt haar beslissing dat verdachte de bewezen geachte feiten heeft begaan op de feiten en omstandigheden die in de bewijsmiddelen zijn vervat. Indien tegen dit verkort vonnis hoger beroep wordt ingesteld, worden de door de rechtbank gebruikte bewijsmiddelen die redengevend zijn voor de bewezenverklaring opgenomen in een aanvulling op het verkort vonnis. Deze aanvulling wordt dan aan het verkort vonnis gehecht.

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van verdachte uitsluit. Verdachte is dan ook strafbaar.

De benadeelde partij [benadeelde partij] vordert als gevolg van het onder 5 ten laste gelegde feit

€ 6.460,00 aan materiële schadevergoeding en € 2.500,00 aan immateriële schadevergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Vast staat dat aan de benadeelde partij door het onder 5 primair bewezenverklaarde rechtstreeks materiële en immateriële schade is toegebracht.

De officier van justitie heeft gevorderd dat de vordering van de benadeelde partij wordt toegewezen tot een bedrag van € 1.010,00, bestaande uit de kosten voor eigen bijdrage zorgverzekering (€ 385,00), de kosten voor medicijnen (€ 25,00) en de kosten voor immateriële schade, die wordt geschat op € 600,00. De officier van justitie heeft verder gevorderd dat de benadeelde partij in het overige deel van zijn vordering niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. Voor het gedeelte waarvoor wel toewijzing is gevorderd, vordert de officier van justitie vermeerdering met de wettelijke rente en de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel. De officier van justitie heeft ook gevorderd dat verdachte hoofdelijk aansprakelijk wordt gesteld voor de schade.

De vordering is door de raadsvrouw betwist. Zij heeft zich op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet ontvankelijk in zijn vordering dient te worden verklaard, nu de vordering onvoldoende is onderbouwd. Ten aanzien van de kostenpost voor verlies van verdienvermogen heeft de raadsvrouw aangevoerd dat de vordering te complex is en dat in de vordering die eerder was ingediend door de benadeelde partij op 16 mei 2019 was opgenomen dat hij negen dagen niet kon werken, terwijl in de vordering van 6 juni 2019 is opgenomen dat de benadeelde partij twaalf dagen niet kon werken. Met betrekking tot de gevorderde immateriële schade stelt de raadsvrouw zich op het standpunt dat sprake is van een disproportioneel hoog bedrag.

De rechtbank is van oordeel dat het bedrag van € 25,00 voor zelfzorgmedicijnen zonder meer redelijk is en daarom als materiële schade voor vergoeding in aanmerking komt. Verder is de rechtbank van oordeel dat de benadeelde partij voor wat betreft de post eigen bijdrage zorgverzekering (€ 385,00), de post voor de uitgescheurde broek (€ 50,00) en de post verlies verdienvermogen (€ 6.000,00) niet in zijn vordering kan worden ontvangen. De vordering is op die punten onvoldoende onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden, hetgeen een onevenredige belasting van het strafgeding oplevert.

Ten aanzien van de immateriële schadevergoeding overweegt de rechtbank dat zij op grond van wat de benadeelde partij heeft aangevoerd met betrekking tot de impact die het incident op hem heeft gehad, het lichamelijk letsel, de psychische schade die hij heeft geleden en de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, een immateriële schadevergoeding van € 1.200,00 billijk acht.

Nu ook vaststaat dat verdachte het onder 5 primair bewezen geachte feit, ter zake waarvan schadevergoeding zal worden toegekend, samen met anderen heeft gepleegd, zijn zij daarvoor ieder hoofdelijk aansprakelijk. Indien en voor zover de mededaders de benadeelde partij betalen is verdachte in zoverre jegens de benadeelde partij van deze betalingsverplichting bevrijd.

De benadeelde partij heeft gevorderd het te vergoeden bedrag te vermeerderen met wettelijke rente. De rechtbank bepaalt dat het te vergoeden schadebedrag vermeerderd wordt met de wettelijke rente vanaf het moment van het ontstaan van de schade, te weten 9 februari 2019.

Nu de vordering van de benadeelde partij (deels) wordt toegewezen, zal de verdachte worden veroordeeld in de kosten door de benadeelde partij gemaakt, tot op heden begroot op nihil.

In het belang van [benadeelde partij] wordt, als extra waarborg voor betaling van het schadevergoedingsbedrag van € 1.225,00 aan laatstgenoemde, de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht aan verdachte opgelegd.

Bij de stukken bevindt zich de op 11 maart 2019 ter griffie van deze rechtbank ontvangen vordering van de officier van justitie in het arrondissement Amsterdam, in de zaak met parketnummer 96/112586-18, strekkende tot de tenuitvoerlegging van het onherroepelijk geworden vonnis van 31 januari 2019 van de kantonrechter te Amsterdam, waarbij verdachte is veroordeeld tot een geldboete van € 400,00 en hechtenis voor de duur van 1 week, met bevel dat de hechtenis niet tenuitvoergelegd zal worden, tenzij de rechter later anders mocht gelasten op grond dat veroordeelde zich voor het einde van een op 2 jaren bepaalde proeftijd aan een strafbaar feit heeft schuldig gemaakt.

Tevens bevindt zich bij de stukken een geschrift waaruit blijkt dat de mededeling als bedoeld in artikel 366a van het Wetboek van Strafvordering aan verdachte per post is toegezonden

De officier van justitie heeft gevorderd de vordering toe te wijzen.

De raadsvrouw heeft verzocht de vordering af te wijzen, omdat de strafbare feiten andere feiten zijn dan het rijden zonder geldig rijbewijs, waarvoor de deels voorwaardelijke straf is opgelegd. Toewijzing is dan niet opportuun.

Gebleken is dat verdachte zich voor het einde van voornoemde proeftijd aan een strafbaar feit, te weten het onder 6 bewezenverklaarde, schuldig heeft gemaakt zoals naar voren komt uit de verdere inhoud van dit vonnis. De rechtbank ziet hierin aanleiding de tenuitvoerlegging van een week hechtenis te gelasten.

De op te leggen straffen en maatregel zijn gegrond op de artikelen 2 en 10 van de Opiumwet en 22c, 22d, 36f, 57 en 141 van het Wetboek van Strafrecht.