Uitspraken

Ten aanzien van zaak A

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat bewezen kan worden dat [slachtoffer 1] door verdachte en medeverdachte [medeverdachte] (hierna: [medeverdachte] ) is verkracht en van haar vrijheid is beroofd. Volgens verdachte en [medeverdachte] zijn de seksuele handelingen met [slachtoffer 1] vrijwillig geweest, maar dat is niet aannemelijk. De verklaring van aangeefster is betrouwbaar, het bij haar geconstateerde letsel sluit naadloos aan op de door haar beschreven toedracht en de verklaring van de buschauffeur bevestigt haar verhaal eveneens. Daarnaast hebben zij zich een geldbedrag en een pinpas toegeëigend. Deze goederen heeft [slachtoffer 1] in de woning achtergelaten.

Ten aanzien van zaak B

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van poging tot doodslag, wederrechtelijke vrijheidsberoving, bedreiging en drugsbezit. Verdachte heeft [slachtoffer 2] (onder meer) herhaaldelijk met zijn vuisten hard in het gezicht geslagen en haar keel dichtgedrukt. Het hoofd is een kwetsbaar deel van het lichaam. Verdachte heeft voorwaardelijk opzet gehad op het overlijden van [slachtoffer 2] . Daarnaast kan op grond van de aangifte en de getuigenverklaring van [getuige 1] bewezen worden dat verdachte [slachtoffer 2] enige tijd van haar vrijheid heeft beroofd en haar met de dood heeft bedreigd. Ten slotte kan bewezen worden dat verdachte 7 MDMA-pillen voorhanden heeft gehad.

Ten aanzien van zaak A

Verdachte heeft de aan hem ten laste gelegde feiten ontkend. Er is sprake geweest van seksuele gemeenschap tussen hem, [medeverdachte] en [slachtoffer 1] , maar dat was niet tegen de wil van [slachtoffer 1] . Zij was onder invloed van alcohol, hetgeen van belang is voor haar waarnemingsvermogen en haar beleving van de avond. Haar verhaal is op een aantal onderdelen niet logisch en zij heeft op onderdelen niet consequent verklaard. Het is niet logisch om helemaal naar Amsterdam-Noord te reizen om een telefoon op te laden en het mogen bellen naar haar ouders, de hond van verdachte mogen uitlaten en het nadien sturen van berichten aan aangeefster door beide verdachten past niet bij haar verklaring dat zij tegen haar wil in de woning werd vastgehouden. Daarnaast valt op dat aangeefster met betrekking tot de vraag of er anale seks heeft plaatsgevonden en hoe zij op het bed van verdachte terecht is gekomen, aan haar vriendinnen een ander verhaal heeft verteld dan aan de politie en de rechter-commissaris. Haar verklaring moet als onbetrouwbaar terzijde worden geschoven. [slachtoffer 1] is niet van haar vrijheid beroofd geweest en mochten er al eigendommen van haar in de woning zijn achtergebleven, dan is dat omdat [slachtoffer 1] deze in de haast is vergeten mee te nemen. Dit levert geen vermogensdelict op. De raadsman heeft bepleit dat verdachte daarom moet worden vrijgesproken van alle aan hem ten laste gelegde feiten.

Ten aanzien van zaak B

Verdachte heeft verklaard dat hij [slachtoffer 2] veelvuldig met een vlakke hand in het gezicht heeft geslagen. Tevens heeft hij verklaard dat hij haar terug de woning in heeft getrokken. Verdachte heeft ontkend dat hij [slachtoffer 2] heeft bedreigd. Ten aanzien van de in de jaszak van verdachte aangetroffen MDMA-pillen heeft verdachte verklaard dat deze zijn eigendom zijn.

Verdachte heeft de vrijheidsberoving (feit 2) en het drugsbezit (feit 4) dus bekend. De raadsman heeft zich ten aanzien van deze feiten daarom gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank. Hij heeft bepleit dat verdachte van poging tot doodslag (feit 1 primair) en bedreiging (feit 3) moet worden vrijgesproken. Niet kan worden vastgesteld dat de gedragingen van verdachte een aanmerkelijke kans op het overlijden van [slachtoffer 2] hebben veroorzaakt. Hierdoor kan niet worden bewezen dat verdachte heeft getracht om haar van het leven te beroven. Verder wordt de verklaring van [slachtoffer 2] dat zij door verdachte is bedreigd, niet door ander bewijs ondersteund. Verdachte moet daarom eveneens van dit feit worden vrijgesproken.

Ten aanzien van zaak A

Vast staat dat [slachtoffer 1] in de nacht van 17 op 18 maart 2018 in de woning van verdachte is geweest, en dat beide verdachten toen (ook gelijktijdig) seks met haar hebben gehad. Beiden zijn haar lichaam op diverse manieren binnengedrongen. Volgens verdachten was dit vrijwillig. Volgens aangeefster is zij hiertoe gedwongen.

De rechtbank acht op grond van de wettige bewijsmiddelen bewezen dat verdachte, tezamen en in vereniging met [medeverdachte] , [slachtoffer 1] heeft verkracht en wederrechtelijk van haar vrijheid heeft beroofd. Niet kan worden bewezen dat verdachte de pinpas en een geldbedrag van [slachtoffer 1] heeft gestolen of verduisterd. Hij zal hiervan worden vrijgesproken. De volgende overwegingen liggen aan dit oordeel ten grondslag.

4.3.1.1. Betrouwbaarheid van de verklaringen van [slachtoffer 1]

De rechtbank stelt vast dat [slachtoffer 1] driemaal door de politie is verhoord en eenmaal door de rechter-commissaris. Haar verklaringen zijn gedetailleerd en in grote lijnen consistent. Veel details over de nacht en de daaropvolgende ochtend vinden verankering in camerabeelden, telefoongegevens, verklaringen van getuigen en verklaringen van verdachte en [medeverdachte] . In het bijzonder hecht de rechtbank waarde aan de verklaring van de buschauffeur die [slachtoffer 1] ziet en spreekt, kort nadat zij uit de woning van verdachte is gevlucht. Deze getuige beschrijft een jongedame die met uitgelopen mascara en betraande ogen in de bus stapt, hem kort daarna vertelt dat ze door twee mannen is misbruikt en vraagt of ze met zijn telefoon haar ouders mag bellen. Ook het letsel bij [slachtoffer 1] (vele bloeduitstortingen op het gehele lichaam) past bij de door haar beschreven toedracht. Verder vindt de rechtbank steun voor de verklaring van aangeefster in de verklaringen van de moeder en vriendinnen van [slachtoffer 1] , aan wie [slachtoffer 1] heeft verteld wat haar is overkomen en die haar als verdrietig en overstuur beschrijven in de dagen na 18 maart 2018. Dat er tussen deze verklaringen enkele tegenstrijdigheden zitten, doet naar het oordeel van de rechtbank niet af aan de betrouwbaarheid van de verklaringen als geheel. Datzelfde geldt voor het gegeven dat [slachtoffer 1] op 17 en 18 maart 2018 alcohol had genuttigd. Aangeefster was weliswaar naar eigen zeggen dronken geweest toen zij eerder op de avond in café [naam café] was maar [medeverdachte] heeft tot twee keer toe verklaard dat zij niet dronken was en ‘gewoon aanspreekbaar’ op het moment dat zij elkaar hadden ontmoet. Bovendien worden veel detailpunten uit de verklaring van aangeefster bevestigd door andere informatie in het dossier. Zij was kennelijk dus in staat om goed verslag te doen van de gebeurtenissen op 17 en 18 maart 2018. Alles overwegende is de rechtbank van oordeel dat de verklaringen van [slachtoffer 1] voldoende betrouwbaar zijn om te worden gebruikt voor het bewijs. Dat betekent ook dat de rechtbank bewezen vindt dat verdachten haar hebben gedwongen tot de seksuele handelingen.

4.3.1.2. Medeplegen

De rechtbank stelt voorop dat de betrokkenheid aan een strafbaar feit als medeplegen kan worden bewezen verklaard indien is komen vast te staan dat bij het begaan daarvan sprake is geweest van een voldoende nauwe en bewuste samenwerking tussen verdachten. Uit het bewijs leidt de rechtbank af dat verdachte de seksuele handelingen met [slachtoffer 1] in de slaapkamer heeft geïnitieerd en deze handelingen ongeveer 5 uur hebben geduurd. Aangeefster huilde, heeft gezegd dat zij dit niet wilde en heeft verdachte gesmeekt te stoppen. Verdachte heeft tegen haar geschreeuwd en heeft haar geslagen. [medeverdachte] bevond zich op dat moment in de woonkamer en kwam af en toe de slaapkamer in om iets te brengen. De slaapkamer lag direct naast de woonkamer en was gescheiden van de woonkamer door een glazen deur. Op enig moment heeft [medeverdachte] zich bij verdachte en [slachtoffer 1] gevoegd, waarbij hij [slachtoffer 1] met zijn vingers en zijn penis heeft gepenetreerd en zij hem moest pijpen. Verdachte was hier eveneens bij aanwezig. Op enig moment heeft [slachtoffer 1] gezegd: “Laat mij gaan”. Verdachte deelde hierop mee dat de deuren op slot waren. [medeverdachte] was ook op dat moment in de woning aanwezig. Uiteindelijk kreeg [slachtoffer 1] toestemming om in de tuin een sigaret te roken, doch alleen in het gezelschap van [medeverdachte] . Toen [slachtoffer 1] vervolgens richting de bushalte is gevlucht, is [medeverdachte] achter haar aangegaan en heeft nog een poging gedaan haar uit de bus te krijgen. Gedurende die periode is hij gebeld door verdachte.

Op grond van het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat verdachte en [medeverdachte] voldoende nauw en bewust hebben samengewerkt bij de verkrachting en vrijheidsberoving van [slachtoffer 1] . De rechtbank acht het ten laste gelegde medeplegen zowel ten aanzien van de verkrachting als ten aanzien van de wederrechtelijke vrijheidsberoving bewezen.

4.3.1.3. Vrijspraak feit 3: diefstal/verduistering van bankpas en geld

De rechtbank spreekt verdachte vrij van het medeplegen van diefstal of verduistering van de bankpas en het geld van [slachtoffer 1] . Volgens [slachtoffer 1] zijn de bankpas en het geld in de woning van verdachte achtergebleven. De bankpas en het geld zijn echter niet in de woning van verdachte teruggevonden. Ook kan niet worden uitgesloten dat de bankpas of het geld al op een eerder moment in het ongerede zijn geraakt. Het dossier bevat daarom onvoldoende bewijs dat de bankpas en het geld door verdachte of zijn medeverdachte zijn weggenomen of toegeëigend.

Ten aanzien van zaak B

De rechtbank acht bewezen dat verdachte heeft geprobeerd om [slachtoffer 2] zwaar lichamelijk letsel toe te brengen en haar van haar vrijheid heeft beroofd. Daarnaast acht de rechtbank bewezen dat verdachte 7 pillen voorhanden heeft gehad die MDMA bevatten. Niet kan worden bewezen dat verdachte heeft geprobeerd om [slachtoffer 2] van het leven te beroven of haar heeft bedreigd. Hij zal hiervan worden vrijgesproken. De volgende overwegingen liggen aan dit oordeel ten grondslag.

4.3.2.1. Ten aanzien van het onder 1 primair en 1 subsidiair ten laste gelegde

Het geweld

De rechtbank is van oordeel dat verdachte meermalen met zijn vuisten tegen het hoofd van [slachtoffer 2] heeft gestompt, ook toen zij op de grond lag. Gelet op het aan haar toegebrachte letsel (gebroken neus, gebroken oogkas en bloeduitstortingen over het gehele lichaam), de verklaring van [slachtoffer 2] , het letsel aan de linkerhand van verdachte en hetgeen de politie heeft opgeschreven over het letsel van [slachtoffer 2] , acht de rechtbank het niet geloofwaardig dat verdachte alleen met de vlakke hand heeft geslagen, zoals hij ter zitting heeft verklaard. Verder concludeert de rechtbank op basis van de aangifte en de foto’s van de hals en nek van [slachtoffer 2] , dat verdachte de keel van [slachtoffer 2] heeft dichtgeknepen. Ook heeft hij haar aan de haren (mee)getrokken.

Poging doodslag of poging zware mishandeling?

De volgende vraag die door de rechtbank beantwoord moet worden is hoe deze gewelddadige handelingen van verdachte in juridisch opzicht moeten worden gekwalificeerd. Aan verdachte is primair ten laste gelegd dat hij opzettelijk heeft geprobeerd om [slachtoffer 2] van het leven te beroven. Subsidiair is ten laste gelegd dat hij opzettelijk heeft geprobeerd om [slachtoffer 2] zwaar lichamelijk letsel toe te brengen. Verdachte heeft ontkend dat zijn opzet op de dood of op zwaar lichamelijk letsel gericht is geweest.

Het opzet van een verdachte kan evenwel in voorwaardelijke zin op dit gevolg gericht zijn geweest, indien is komen vast te staan dat hij zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat een bepaald gevolg (in dit geval de dood of zwaar lichamelijk letsel) zou intreden. De beantwoording van de vraag of een gedraging de aanmerkelijke kans op een bepaald gevolg in het leven roept, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval. Daarbij komt betekenis toe aan de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht. Het zal in alle gevallen moeten gaan om een kans die naar algemene ervaringsregels aanmerkelijk te achten is.

De rechtbank is van oordeel dat de gedragingen van verdachte en de omstandigheden waaronder deze zijn verricht onvoldoende zijn om vast te stellen dat sprake is geweest van een aanmerkelijke kans op de dood van [slachtoffer 2] . Uit het bewijs volgt evenwel dat verdachte veelvuldig met zijn vuisten tegen het hoofd van [slachtoffer 2] heeft geslagen en hij de keel van [slachtoffer 2] heeft dichtgedrukt, maar niet is gebleken dat daarbij een aanmerkelijke kans op de dood is ontstaan. In dat verband is onder meer relevant dat niet duidelijk is geworden hoe lang en met hoeveel kracht de keel van [slachtoffer 2] is dichtgedrukt. Gelet hierop zal verdachte van de poging tot doodslag worden vrijgesproken.

Wel stelt de rechtbank vast dat door bovengenoemde geweldshandelingen sprake is geweest van een aanmerkelijke kans dat [slachtoffer 2] zwaar lichamelijk letsel zou oplopen. Het subsidiair ten laste gelegde zal daarom bewezen worden verklaard.

4.3.2.2. Vrijspraak bedreiging

Een bewezenverklaring mag niet worden gebaseerd op de verklaring van één getuige. De feiten en omstandigheden waarover de getuige heeft verklaard moeten voldoende steun vinden in ander bewijsmateriaal.

[slachtoffer 2] heeft verklaard dat zij gedurende de mishandeling door verdachte is bedreigd. Hoewel de verklaring van [slachtoffer 2] betrouwbaar wordt geacht, wordt deze ten aanzien van de bedreiging niet ondersteund door ander bewijs. Verdachte moet daarom, bij gebrek aan voldoende wettig bewijs, van de bedreiging worden vrijgesproken.