Uitspraken

Het standpunt van het Openbaar Ministerie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat bewezen kan worden dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan een poging tot doodslag van [slachtoffer 1] (feit 1 primair) en [slachtoffer 2] (feit 2 primair). Verdachte heeft aanvallend met opzet op meerdere plekken – vlakbij vitale delen – in het lichaam van de slachtoffers gestoken. Het is een feit van algemene bekendheid dat steekverwondingen in de borstkas vlakbij longen en hart en in de lies bij de slagader, tot de dood kunnen leiden. Gelet op de plek en heftigheid van de steekverwondingen is bij de slachtoffers sprake geweest van levensgevaar. Mocht de rechtbank poging tot doodslag niet bewezen achten, dan kan gelet op de aard van de verwondingen, de lange duur van het herstel en het benodigde medische ingrijpen, worden bewezen dat verdachte aan [slachtoffer 1] (feit 1 subsidiair) en [slachtoffer 2] (feit 2 subsidiair) zwaar lichamelijk letsel heeft toegebracht.

De poging tot zware mishandeling van [slachtoffer 3] (feit 3 primair) kan niet worden bewezen, zodat verdachte daarvan dient te worden vrijgesproken. Van steekbewegingen door verdachte richting [slachtoffer 3] is immers niet gebleken. Ook lijkt het handelen van verdachte slechts op de heren [familienaam] gericht te zijn geweest. Wel kan worden bewezen dat verdachte [slachtoffer 3] heeft bedreigd door met een mes op haar af te rennen (feit 3 subsidiair).

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft bepleit dat verdachte wordt vrijgesproken van alle ten laste gelegde feiten. De raadsman heeft daartoe – zakelijk weergegeven – het volgende aangevoerd.

Ten aanzien van de ten laste gelegde poging tot doodslag van [slachtoffer 1] (feit 1 primair) en [slachtoffer 2] (feit 2 primair) is van belang dat verdachte geen opzet op de dood van de slachtoffers gehad. Uit het dossier is niet gebleken van letsel dat mogelijk tot de dood had kunnen leiden. Bovendien bestaat er geen aanmerkelijke kans op de dood als gevolg van het steken in het been, de bil of de hand. De verwonding in de borst van [slachtoffer 2] was zodanig oppervlakkig dat dit niet tot de dood had kunnen leiden. Niet kan worden gesteld dat verdachte de kans heeft aanvaard dat de slachtoffers zouden komen te overlijden. Bovendien zou de uiterlijke verschijningsvorm beter passen bij een poging tot (zware) mishandeling dan bij een poging tot doodslag. De zware mishandeling van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] (feit 1 en 2 subsidiair) kan volgens de raadsman ook niet worden bewezen, omdat de geconstateerde verwondingen geen zwaar lichamelijke letsel opleveren.

Tot slot is door de raadsman vrijspraak bepleit ten aanzien van de poging tot zware mishandeling (feit 3 primair) dan wel bedreiging (feit 3 subsidiair) van [slachtoffer 3] , omdat verdachte hierop geen opzet heeft gehad en zijn handelen niet op [slachtoffer 3] maar mogelijk op [slachtoffer 2] – die naast [slachtoffer 3] stond – was gericht.

De rechtbank is van oordeel dat op grond van de bewijsmiddelen, zoals opgenomen in bijlage II bij dit vonnis, wettig en overtuigend kan worden bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan een poging tot doodslag van [slachtoffer 1] (feit 1 primair) en [slachtoffer 2] (feit 2 primair). Daarnaast kan worden bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan een bedreiging tegen het leven gericht van [slachtoffer 3] (feit 3 subsidiair).

De rechtbank overweegt daartoe in het bijzonder het volgende.

Op grond van het dossier kan worden vastgesteld dat op 16 maart 2019 op de Albert Cuypstraat in Amsterdam een steekpartij heeft plaatsgevonden. Verdachte heeft – op de vraag van een ter plaatse gekomen verbalisant of hij betrokken was bij de steekpartij – verklaard: “Ja dat was ik, ik heb dit gedaan, het mes heb ik buiten weggegooid”.

Naar aanleiding van de steekpartij is door drie personen aangifte gedaan, te weten [slachtoffer 1] , [slachtoffer 2] en [slachtoffer 3] .

[slachtoffer 1] heeft in zijn aangifte het volgende verklaard. “Ik zag hem opeens zonder enige reden op mij afstormen. Toen zag ik dat hij een mes in zijn hand had, ik draaide mij om en hij stak hierdoor mis. Ik viel op de grond en ik zag dat hij mij in mijn bovenbeen stak. Mijn zoon hoorde het gegil en die kwam naar buiten. Hij werd meteen in zijn rug gestoken en toen volgde er een schermutseling. Ik zag dat [verdachte] daarna naar mijn vrouw liep en hij wilde haar ook nog steken. Ik riep naar [slachtoffer 2] : Je moeder. [slachtoffer 2] rende naar mijn vrouw toe en gaf haar een duw en toen viel zij”.

[slachtoffer 2] heeft in zijn aangifte het volgende verklaard. “Hij rent uit zijn winkel met een mes in zijn hand op mijn vader af. En ik zag dat hij hem gelijk in zijn been stak. Daarna rent hij op mij af en wil hij mij in mijn rug steken maar ik buig voorover. Hij stak mij toen. Ik probeerde mijn vader te helpen want hij wou mijn vader meer gaan steken. Ik zag dat omdat hij op mijn vader afliep en met het mes stond te zwaaien. Mijn vader stond toen ook op en wij probeerden hem van ons af te krijgen. Hij probeerde mij toen neer te steken. Ik pakte een stoel en gooide deze naar hem toe. Op dat moment dat ik deze stoel gooide stak hij mij weer. Ik denk dat hij mij toen in mijn zij stak. Doordat ik de stoel gooide kon hij het mes niet ver genoeg mijn buik in steken. Hij gooide ook stoelen terug naar mij en probeerde mij te steken. Toen kwamen mijn moeder en zus naar buiten. Hij liep ook hun kant op. En dit is het moment dat er een blackout komt, ik keek naar mijn hand en ik zag dat bijna mijn hele duim eraf was Met hij bedoel ik [verdachte] .

[slachtoffer 3] heeft in haar aangifte het volgende verklaard. “Ik rende met mijn dochter [naam dochter] naar buiten. Ik zag dat mijn Egyptische buurman met een mes achter mijn man en zoon aan rende. Ik zag dat hij met een mes stekende bewegingen maakte naar mijn zoon en man. Toen zag ik dat mijn Egyptische buurman naar mij keek. Hij keek kwaad naar mij en rende op mij af. Ik zag dat hij nog steeds dat mes vast had”.

Naast de aangevers hebben ook meerdere getuigen het incident waargenomen. Zo heeft getuige [getuige 1] verklaard dat hij heeft gezien dat de man die op de grond lag meerdere keren werd gestoken. Getuige [getuige 2] heeft verklaard dat hij zag dat verdachte (die hij heeft omschreven als de man van de waterpijpen winkel) een stekende beweging in de richting van [slachtoffer 2] zijn benen maakte en [slachtoffer 2] aan de achterzijde van zijn benen en in zijn rug stak. Toen [slachtoffer 2] zich vervolgens omdraaide maakte verdachte twee stekende bewegingen in de richting van het bovenlichaam van [slachtoffer 2] . Ook heeft [getuige 2] gezien dat verdachte tenminste één keer in het been van [slachtoffer 1] stak.

Vordering [slachtoffer 1]

De benadeelde partij [slachtoffer 1] heeft € 10.362,75 aan materiële schadevergoeding en

€ 10.000,- aan immateriële schadevergoeding gevorderd, te vermeerderen met de wettelijke rente. Verder heeft de benadeelde partij verzocht om oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De rechtbank is van oordeel dat vast staat dat aan de benadeelde partij door het onder feit 1 primair bewezenverklaarde rechtstreeks schade is toegebracht.

Materiële schade en proceskosten

Ten aanzien van de materiële schade overweegt de rechtbank als volgt. Met de officier van justitie en raadsman is de rechtbank van oordeel dat de gevorderde schade van € 200,- aan kleding en € 258,57 aan eigen risico kunnen worden toegewezen. Deze posten betreffen rechtstreekse schade en zijn voldoende onderbouwd.

Verder is door de benadeelde partij € 642,- aan mobiliteitskosten gevorderd. Deze kosten bestaan uit € 542,- voor de aanvraag van een gehandicaptenparkeerplaats en € 100,- aan parkeerkosten, voor bezoeken voor medische doeleinden en ten behoeve van de strafzaak. De rechtbank overweegt dat onvoldoende is onderbouwd of de aanvraag voor de gehandicaptenparkeerplaats enkel rechtstreekse schade uit het bewezenverklaarde betreft, of dat dit eveneens ziet op de reeds bij de benadeelde partij bestaande medische toestand voorafgaand aan het bewezenverklaarde. Het uitzoeken hiervan zou een onevenredige belasting van de strafzaak vormen. Met de officier van justitie en raadsman is de rechtbank daarom van oordeel dat de vordering ten aanzien van de aanvraag van de gehandicaptenparkeerplaats niet-ontvankelijk dient te worden verklaard. Wel is de rechtbank van oordeel dat de benadeelde partij door het bewezenverklaarde kosten voor bezoeken voor medische doeleinden heeft moeten maken. De rechtbank zal deze schadepost toewijzen en begroten op € 50,-. Een bedrag van € 50,- in verband met bezoeken ten behoeve van de strafzaak wordt toegekend als proceskosten.

Daarnaast is door de benadeelde partij inkomensschade ter hoogte van € 6.750,- gevorderd. Hoewel door de boekhouder een overzicht is gemaakt van de inkomensdaling, is daarbij door de boekhouder reeds aangegeven dat het overzicht slechts een interpretatie betreft, omdat het niet mogelijk is om aan te geven wat de daadwerkelijk gederfde winst of omzet is geweest. De boekhouder heeft daarbij onder meer gewezen op de grote fluctuaties in de omzet, op aanbetalingen die worden gedaan voor producten die in een later stadium worden geleverd en het feit dat de voorraad één keer per jaar wordt geteld en als mutatie verwerkt. Ook de raadsvrouw van de benadeelde partij heeft onderkend dat deze schade altijd een kwestie van schatten zal blijven. Desondanks staat het de rechtbank vrij – zoals ter zitting door de raadsvrouw van de benadeelde partij is benadrukt – om de schade te schatten. Nu er – zoals hiervoor is overwogen – teveel onbekende factoren zijn ten aanzien van de inkomensdaling, zal de rechtbank van deze bevoegdheid geen gebruik maken.

De rechtbank heeft vervolgens gekeken of een schatting kan worden gemaakt op basis van de extra kosten die de benadeelde partij stelt te hebben gemaakt, bestaande uit onder meer de aanschaf van een elektrische takel, een gehuurde verhuislift en parkeerkosten van vrijwilligers. Deze gestelde schadeposten zijn echter ook onvoldoende onderbouwd om voor schatting van het schadebedrag in aanmerking te komen. Het verder uitzoeken hiervan zou een onevenredige belasting van de strafzaak vormen. De benadeelde partij zal daarom voor dit deel niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering, zodat de vordering nog wel bij de civiele rechter kan worden aangebracht.

Tot slot is door de benadeelde partij € 2.512,18 als vergoeding van buitengerechtelijke kosten gevorderd, bestaande uit € 2.308,68 voor de eindafrekening van de eerdere raadsman mr. Loonstein en € 205,50, aan kosten voor de boekhouder. De rechtbank zal de benadeelde partij in dit deel van de vordering niet-ontvankelijk verklaren. De benadeelde partij wordt thans bijgestaan door zijn raadsvrouw op basis van gefinancierde rechtsbijstand. Dat benadeelde partij over de mogelijkheid daartoe door zijn voormalig raadsman eerder klaarblijkelijk onjuist is ingelicht en hierdoor kosten heeft gemaakt, is geen schade die in redelijkheid aan verdachte kan worden toegerekend. Ten aanzien van de kosten van de boekhouder overweegt de rechtbank dat deze kosten verband houden met de inkomensdaling, voor welk deel de benadeelde partij – zoals hiervoor reeds overwogen – niet-ontvankelijk wordt verklaard in zijn vordering.

Immateriële schade

Naast de materiële schade is door de benadeelde partij € 10.000,- aan immateriële schade gevorderd. De rechtbank stelt vast dat deze schade voor vergoeding in aanmerking komt, nu de benadeelde partij door het bewezenverklaarde lichamelijk letsel heeft opgelopen en op andere wijze in zijn persoon is aangetast. Bij de vaststelling van de hoogte van de immateriële schade heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen. Uit het procesdossier is gebleken dat de benadeelde partij door verdachte in zijn linkerbeen is gestoken, waardoor hij een diepe snijwond heeft opgelopen. Ook zijn bij de benadeelde partij eerder bestaande klachten aan zijn rechterbeen weer opgespeeld, waarvan artsen vermoeden dat dit mogelijk verband houdt met de steekpartij. De rechtbank is echter van oordeel dat onvoldoende is gebleken dat er een causaal verband bestaat tussen de klachten aan het rechterbeen en het bewezenverklaarde. Wel houdt de rechtbank bij het bepalen van de hoogte rekening met het feit dat de benadeelde partij als gevolg van het letsel aan het linkerbeen veel beperkingen heeft ondervonden. De benadeelde partij kon slecht lopen, heeft tot op heden last van pijnklachten en is slechts beperkt belastbaar hetgeen hem bij zijn werkzaamheden belemmert.

Naast schadevergoeding voor fysiek letsel heeft de benadeelde partij een vergoeding voor psychisch letsel gevorderd. Ondanks dat geen verklaring van een psychiater is overgelegd, is de rechtbank van oordeel dat voldoende vast is komen te staan dat de benadeelde partij door het bewezenverklaarde psychisch letsel heeft opgelopen. De benadeelde partij is immers bij zijn marktkraam voor zijn winkel met een mes aangevallen door verdachte en heeft moeten toezien hoe verdachte ook zijn familie heeft aangevallen. Hij heeft daarbij gevreesd voor zijn leven en voor dat van zijn familie. De benadeelde partij slaapt slecht en voelt zich onveilig. Ook vreet het aan hem dat hij zijn familie niet heeft kunnen beschermen. Toekenning van smartengeld is hier op zijn plaats.

De benadeelde partij kan de aanval niet los zien van het geradicaliseerde gedrag van verdachte en zijn Joods zijn. Echter heeft de rechtbank op basis van het dossier niet kunnen vaststellen dat er bij verdachte een racistisch of terroristisch motief was, zoals gesteld door de benadeelde partij. Hiermee rekening houdend en gelet op het ontbreken van een causaal verband met de klachten in het rechterbeen ziet de rechtbank aanleiding om de gevorderde immateriële schadevergoeding te matigen. Daarbij heeft de rechtbank ook gekeken naar wat in vergelijkbare gevallen is toegekend. De rechtbank zal de immateriële schade begroten op € 5.000,-. De rechtbank overweegt dat de benadeelde partij voor overige deel in zijn vordering niet-ontvankelijk zal worden verklaard.

De rechtbank concludeert dat de vordering van de benadeelde partij zal worden toegewezen tot een bedrag van € 5.558,57, bestaande uit € 508,57 aan materiële schade, € 5.000,- aan immateriële schade en € 50,00 aan proceskosten. Deze schadevergoeding zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 maart 2019, de datum van het feit, – zijnde de ontstaansdatum waarop het strafbare feit is gepleegd –, met uitzondering van de parkeerkosten. Nu de ontstaansdatum daarvan onbekend is gebleven zal deze schadevergoeding worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf twee weken na dit vonnis. De benadeelde partij zal voor het overige dus niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De benadeelde partij kan het resterende deel van zijn vordering nog wel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Verdachte zal worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

Als extra waarborg voor betaling aan de benadeelde partij wordt aan de verdachte de verplichting opgelegd om de som van € 5.508,57, bestaande uit € 508,57 aan materiële schade en € 5.000,- aan immateriële schade, te betalen aan de Staat ten behoeve van de benadeelde partij. Voor het geval de verdachte niet (volledig) betaalt en er ook geen (volledig) verhaal mogelijk is, wordt hem vervangende hechtenis opgelegd voor de duur van 62 dagen.

Vordering [slachtoffer 2]

De benadeelde partij [slachtoffer 2] heeft € 5.793,- aan materiële schadevergoeding en

€ 15.000,- aan immateriële schadevergoeding gevorderd, te vermeerderen met de wettelijke rente. Verder heeft de benadeelde partij verzocht om oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

De rechtbank is van oordeel dat vast staat dat aan de benadeelde partij door het onder feit 2 primair bewezenverklaarde rechtstreeks schade is toegebracht.

Materiële schade en proceskosten

Ten aanzien van de materiële schade overweegt de rechtbank als volgt. Met de officier van justitie en raadsman is de rechtbank van oordeel dat de gevorderde schade van € 370,- aan kleding en € 373,99 aan eigen risico kunnen worden toegewezen. Deze posten betreffen rechtstreekse schade en zijn voldoende onderbouwd. De rechtbank is echter van oordeel dat de gevorderde schade van € 450,- voor de Apple I-watch onvoldoende is onderbouwd, nu het verband van die schade met het strafbare feit niet blijkt uit het dossier. De rechtbank zal de benadeelde partij voor dit deel van zijn vordering niet-ontvankelijk verklaren.

Verder is door de benadeelde partij € 100,- aan mobiliteitskosten gevorderd. Deze kosten bestaan onder meer uit parkeerkosten, voor bezoeken voor medische doeleinden De rechtbank begroot deze schadepost op € 50,-. Een bedrag van € 50,- in verband met bezoeken ten behoeve van de strafzaak wordt toegekend als proceskosten.

Daarnaast is door de benadeelde partij inkomensschade ter hoogte van € 4.500,- gevorderd. De onderbouwing daarvan is gelijk aan die in de vordering van [slachtoffer 1] . Onder verwijzing naar hetgeen hierover bij de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 1] is overwogen, zal de rechtbank de benadeelde partij voor dit deel van zijn vordering niet-ontvankelijk verklaren.

Immateriële schade

Naast de materiële schade is door de benadeelde partij € 15.000,- aan immateriële schade gevorderd. De rechtbank stelt vast dat deze schade voor vergoeding in aanmerking komt, nu de benadeelde partij door het bewezenverklaarde lichamelijk letsel heeft opgelopen en op andere wijze in zijn persoon is aangetast. Bij de vaststelling van de hoogte van de immateriële schade heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen. Uit het procesdossier blijkt dat verdachte de benadeelde partij in zijn borst, hand en bil heeft gestoken. De benadeelde partij heeft hierdoor veel last gehad. Naast de pijn, kon hij niet goed zitten en lopen. Ook heeft zijn hand vijf weken in het gips gezeten, wat hem ernstig belemmerde tijdens zijn werk en het verzorgen van zijn kinderen. Dat bij de benadeelde partij ook psychisch letsel zou zijn ontstaan is volgens de rechtbank – ook zonder overlegging van een verklaring van een psychiater – evident. De benadeelde partij is immers bij zijn marktkraam voor zijn winkel aangevallen door verdachte en heeft moeten toezien hoe verdachte ook zijn ouders heeft aangevallen. In zijn aangifte heeft de benadeelde partij verklaard: “Ik had echt het gevoel dat ik dood ging, ik zei tegen iedereen van de markt jullie moeten mij helpen, ik heb twee kinderen, ik wil niet dood, alsjeblieft help mij”. Echter zag hij dat het publiek verstijfd was en niets deed. De benadeelde partij heeft sinds de aanval last van nachtmerries en herbelevingen. Ook kan hij de aanval niet los zien van het geradicaliseerde gedrag van verdachte en zijn Joods zijn. Zoals reeds hiervoor is overwogen heeft de rechtbank op basis van het dossier niet kunnen vaststellen dat er bij verdachte een racistisch of terroristisch motief was, zoals gesteld door de benadeelde partij. De rechtbank ziet daarom aanleiding om de gevorderde immateriële schadevergoeding matigen. Daarbij heeft de rechtbank ook gekeken naar wat in vergelijkbare gevallen is toegekend.

Met de officier van justitie en raadsman is de rechtbank van oordeel dat de vordering tot immateriële schade gedeeltelijk kan worden toegewezen. De rechtbank zal de immateriële schade begroten op € 5.000,-. De rechtbank overweegt dat de benadeelde partij voor overige deel in zijn vordering niet-ontvankelijk zal worden verklaard.

De rechtbank concludeert dat de vordering van de benadeelde partij zal worden toegewezen tot een bedrag van € 5.843,99, bestaande uit € 793,99 aan materiële schade en € 5.000,- aan immateriële schade en € 50,- aan proceskosten. Deze schadevergoeding zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 maart 2019, de datum van het feit, met uitzondering van de parkeerkosten. Nu de ontstaansdatum daarvan onbekend is gebleven zal deze schadevergoeding worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf twee weken na dit vonnis.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De benadeelde partij kan het resterende deel van zijn vordering nog wel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Verdachte zal worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

Als extra waarborg voor betaling aan de benadeelde partij wordt aan de verdachte de verplichting opgelegd om de som van € 5.793,99 te betalen aan de Staat ten behoeve van de benadeelde partij. Voor het geval de verdachte niet (volledig) betaalt en er ook geen (volledig) verhaal mogelijk is, wordt hem vervangende hechtenis opgelegd voor de duur van 64 dagen.

Vordering [naam dochter]

heeft € 765,75 aan materiële schadevergoeding en € 4.000,- aan immateriële schadevergoeding gevorderd, te vermeerderen met de wettelijke rente. Verder heeft de benadeelde partij verzocht om oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Ten aanzien van de materiele schade is de rechtbank van oordeel dat deze kan worden toegewezen. De vordering betreft rechtstreekse schade, is voldoende onderbouwd en is niet betwist.

Voor wat betreft de gevorderde immateriële schade tot een bedrag van € 4.000,-, bestaande uit shockschade, overweegt het de rechtbank als volgt.

Vergoeding van shockschade kan plaatsvinden als bij de benadeelde partij een hevige emotionele schok wordt teweeggebracht door het waarnemen van het tenlastegelegde, of door de directe confrontatie met de ernstige gevolgen ervan. Uit die emotionele schok dient vervolgens geestelijk letsel te zijn voortgevloeid. Dat zal zich met name kunnen voordoen als de benadeelde partij en het slachtoffer een nauwe affectieve relatie hadden en het slachtoffer bij het tenlastegelegde is gedood of verwond. Voor vergoeding van deze schade is dan wel vereist dat het bestaan van geestelijk letsel, waardoor iemand in zijn persoon is aangetast, in rechte kan worden vastgesteld. Dat zal in het algemeen slechts het geval zijn als sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld. De hoogte van de geleden shockschade dient te worden vastgesteld naar billijkheid met inachtneming van alle omstandigheden van het geval, waaronder de ernst van het aan de verdachte te maken verwijt, de aard van het letsel, de ernst van het letsel (waaronder de duur en de intensiteit), de verwachting ten aanzien van het herstel en de leeftijd van de benadeelde partij. Voorts dient de rechter bij de begroting, indien mogelijk, te letten op de bedragen die door in vergelijkbare gevallen zijn toegekend.

De rechtbank stelt vast dat de bij de benadeelde partij [naam dochter] een hevige emotionele schok is teweeggebracht doordat zij heeft gezien dat haar vader, broer en moeder – tot wie zij in een nauwe affectie relatie staat – zijn aangevallen met een mes door verdachte. Zij heeft dat ervaren als een bewuste en doelgerichte poging om hen van het leven te beroven. De (her)beleving hiervan heeft haar zodanig van slag gemaakt dat zij niet meer in staat was om naar behoren te functioneren. Dat heeft geleid tot geestelijk letsel in de vorm van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld. Uit de overgelegde onderbouwing is gebleken dat de benadeelde partij voor een Posttraumatische-stressstoornis onder behandeling staat bij psychologenpraktijk Kuppens, waar zij wekelijks EMDR therapie gericht op de verwerking van het trauma krijgt.

Gelet daarop kan de benadeelde partij aanspraak maken op vergoeding van immateriële schade. Met de officier van justitie en raadsman is de rechtbank van oordeel dat de vordering tot immateriële schade gedeeltelijk kan worden toegewezen tot een bedrag van € 2.000,-. Daarbij heeft de rechtbank voor zover mogelijk aansluiting gezocht bij vergelijkbare gevallen.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in haar vordering.

Concluderend zal de vordering van de benadeelde partij worden toegewezen tot een bedrag van € 2.765,75 bestaande uit € 765,75 aan materiële schade en € 2.000 aan immateriële schade. Deze schadevergoeding zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 maart 2019 de datum waarop het strafbare feit is gepleegd, tot aan de dag van algehele voldoening.

Verdachte zal worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

Als extra waarborg voor betaling aan de benadeelde partij wordt aan de verdachte de verplichting opgelegd om de som van € 2.765,75 te betalen aan de Staat ten behoeve van de benadeelde partij. Voor het geval de verdachte niet (volledig) betaalt en er ook geen (volledig) verhaal mogelijk is, wordt hem vervangende hechtenis opgelegd voor de duur van 37 dagen.

Vordering [slachtoffer 3]

De benadeelde partij [slachtoffer 3] heeft € 11.250,- aan materiële schadevergoeding en

€ 1.100,- aan immateriële schadevergoeding gevorderd, te vermeerderen met de wettelijke rente. Verder heeft de benadeelde partij verzocht om oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Ten aanzien van de door de benadeelde partij gevorderde materiële schade, overweegt de rechtbank dat dit enkel inkomensschade betreft. De onderbouwing daarvan is gelijk aan de vordering op dit punt van [slachtoffer 1] . Onder verwijzing naar hetgeen hierover bij de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer 1] is overwogen, zal de rechtbank de benadeelde partij voor dit deel van haar vordering niet-ontvankelijk verklaren.

Verder is door de benadeelde partij € 1.100 aan immateriële schade gevorderd. De rechtbank stelt vast dat deze schade voor vergoeding in aanmerking komt, nu de benadeelde partij door het bewezenverklaarde lichamelijk letsel heeft opgelopen. Bij de vaststelling van de hoogte van de immateriële schade heeft de rechtbank het volgende in aanmerking genomen. Op grond van het procesdossier is komen vast te staan dat de benadeelde partij door haar zoon opzij is geduwd toen verdachte met een mes op haar is afgerend. Zij is hierdoor ten val gekomen en heeft daarbij spierletsel opgelopen. Vanwege deze klachten staat zij – blijkens overgelegde stukken – onder behandeling van een fysiotherapeut. Daarnaast is door de benadeelde partij gesteld dat bij haar als gevolg van het bewezenverklaarde psychisch letsel is ontstaan. Ter onderbouwing heeft zij gesteld dat zij zelf maar net is ontkomen aan zeer ernstig letsel, maar vooral dat zij heeft moeten toezien hoe haar man en haar zoon werden aangevallen. Zij voelt zich hierdoor niet meer veilig, heeft last van gespannenheid en slapeloosheid en ervaart paniekaanvallen. De rechtbank overweegt dat dit deel van de vordering met name ziet op de hiervoor besproken zogenoemde schokschade; de benadeelde partij ondervindt met name problemen als gevolg wat haar zoon en man is aangedaan in haar aanwezigheid. Voor vergoeding van dergelijke schade is als gezegd vereist dat het bestaan van geestelijk letsel, waardoor iemand in zijn persoon is aangetast, in rechte kan worden vastgesteld. Dat zal in het algemeen slechts het geval zijn als sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld. Uit de door de benadeelde partij overgelegde stukken en het verhandelde ter zitting is niet komen vast te staan dat bij de benadeelde partij sprake is van een in de psychiatrie erkend ziektebeeld.

De rechtbank is daarom van oordeel dat de immateriële schade voor vergoeding in aanmerking komt voor zover het ziet op het lichamelijk letsel en zal deze schade begroten op € 200,-. De rechtbank overweegt dat de benadeelde partij voor het overige in haar vordering niet-ontvankelijk zal worden verklaard.

De rechtbank concludeert dat de vordering van de benadeelde partij zal worden toegewezen tot een bedrag van € 200,-, bestaande uit immateriële schade. Deze schadevergoeding zal worden vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 16 maart 2019 – zijnde de ontstaansdatum waarop het strafbare feit is gepleegd, tot aan de dag van algehele voldoening.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in haar vordering. De behandeling van de vordering levert voor dit deel een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat de vordering onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan het resterende deel van haar vordering nog wel bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Verdachte zal worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

Als extra waarborg voor betaling aan de benadeelde partij wordt aan de verdachte de verplichting opgelegd om de som van € 200,- te betalen aan de Staat ten behoeve van de benadeelde partij. Voor het geval de verdachte niet (volledig) betaalt en er ook geen (volledig) verhaal mogelijk is, wordt hem vervangende hechtenis opgelegd voor de duur van 4 dagen.