Uitspraken

De officier van justitie acht bewezen dat verdachte tot drie keer toe met zijn auto op [slachtoffer] is ingereden. De eerste keer kon [slachtoffer] opzij springen waarna de auto het portier van de auto van [slachtoffer] ramde. De tweede keer is [slachtoffer] op de motorkap terechtgekomen, waarna verdachte verder is gereden en [slachtoffer] met stuurbewegingen van de auto af heeft geslingerd. Toen verdachte eenmaal op de grond lag, is verdachte opnieuw op [slachtoffer] afgereden, maar [slachtoffer] wist op tijd weg te springen. Door deze gedragingen heeft verdachte zich schuldig gemaakt aan de onder 1 subsidiair ten laste gelegde poging tot zware mishandeling en de onder feit 2 ten laste gelegde bedreiging.

Verdachte heeft verklaard dat aangever hem op de Van der Madeweg klem probeerde te rijden. Om weg te komen, wilde verdachte hem links voorbij rijden. Aangever stuurde echter ook naar links, waardoor verdachte met zijn auto tegen de auto van aangever botste. Vervolgens stapte aangever uit zijn auto en sloeg de voorruit van de auto van verdachte aan de bijrijderszijde kapot. Het zusje van verdachte zat op dat moment op de bijrijdersstoel. Verdachte werd bang en reed weg. Aangever sprong vervolgens op de motorkap. Aangever reed met een snelheid van ongeveer 25 à 30 km/u verder. Zijn zusje trok tijdens het rijden aan het stuur, waardoor de auto ging slingeren. Toen hij de auto iets verderop stopte is aangever van de auto afgevallen. Verdachte is daarna gelijk weggereden.

De raadsman heeft vrijspraak bepleit. Verdachte heeft een andere lezing van de feiten dan aangever en enkele getuigen ter plaatse. Met deze getuigenverklaringen moet voorzichtig worden omgegaan. Door de uiterlijke verschijningsvorm van hetgeen de getuigen, die voor een deel collega’s van elkaar waren, hebben waargenomen, in combinatie met de omstandigheid dat zij het één en ander van enige afstand hebben waargenomen en op verschillende momenten zijn gehoord hebben zij wellicht de conclusie getrokken dat verdachte op aangever is ingereden, terwijl verdachte alleen maar probeerde weg te komen door om aangever heen te rijden.

De rechtbank gaat op grond van de bewijsmiddelen uit van de volgende feiten en omstandigheden.

Op 1 maart 2018 reed aangever [slachtoffer] met zijn driejarig kind in zijn Volvo over de Flinesstraat te Amsterdam. Bij de kruising met de Van der Madeweg werd hij rechts ingehaald door verdachte in zijn Hyundai. Aangever was zeer geïrriteerd over deze manoeuvre van verdachte en reed de auto van verdachte op de Van der Madeweg klem. Aangever stapte vervolgens zijn auto uit en liep naar de auto van verdachte om verdachte op zijn rijgedrag aan te spreken. Verdachte gaf daarop gas en stuurde met zijn auto op aangever in. Aangever kon de auto ontwijken en deze reed vervolgens tegen het bestuurdersportier van de auto van aangever aan. Aangever liep naar de auto van verdachte toe en sloeg op de motorkap en/of ruit van de auto. Verdachte gaf opnieuw gas en reed voor de tweede maal op aangever af. Aangever stond op dat moment voor de auto en moest zich in veiligheid brengen door op de motorkap van de auto te springen en zich vast te grijpen aan de ruitenwissers. Verdachte reed met aangever op de motorkop over de Van der Madeweg weg, deels over de (midden-) berm. Hij maakte daarbij slingerende bewegingen. Bij de Joan Muyskenweg viel aangever van de motorkap af en kwam hard op de grond terecht. Verdachte keerde zijn auto en reed vervolgens voor de derde keer op verdachte af. Aangever kon tijdig van de grond opkrabbelen en wegspringen. Verdachte reed vervolgens hard weg.

De rechtbank constateert dat de verklaring van aangever wordt ondersteund door een groot aantal getuigenverklaringen. Getuige [getuige 1] heeft het gebeuren van begin tot eind gezien en zijn waarnemingen komen vrijwel volledig overeen met datgene wat aangever heeft verklaard. Op het moment dat verdachte voor de tweede maal met zijn auto op aangever af kwam rijden, reed een pendelbusje met werknemers van G-Star voorbij. Enkele inzittenden hebben verklaard dat zij hebben gezien dat verdachte met zijn auto op aangever af kwam rijden en dat aangever vervolgens op de motorkap moest springen. Door diverse getuigen is gezien dat verdachte, nadat aangever bij de Joan Muyskenweg van de motorkap was afgeslingerd zijn auto draaide en op aangever inreed. Anders dan de verdediging ziet de rechtbank geen aanleiding om aan deze getuigenverklaringen te twijfelen.

Verdachte en zijn zus, die als getuige ter terechtzitting is gehoord, hebben een geheel andere lezing van de feiten naar voren gebracht. In hun visie heeft verdachte niets verkeerds gedaan en heeft hij slechts geprobeerd om van aangever, die hem agressief had benaderd, weg te rijden. De rechtbank acht deze verklaringen in strijd met de hiervoor genoemde getuigenverklaringen. Bovendien kan uit het gedrag van verdachte na afloop van het gebeuren worden afgeleid dat hij zelf maar al te goed begreep dat hij op 1 maart 2018 grote fouten had gemaakt. In het licht van het standpunt van verdachte is het immers opvallend dat verdachte zelf geen contact heeft opgenomen met de politie en dat hij (kennelijk) zijn betrokkenheid bij het gebeuren heeft willen maskeren door twee dagen na het incident zijn auto naar de sloop te brengen. Nadat verdachte uiteindelijk weken later was aangehouden heeft hij eerst stellig volgehouden dat hij niets met het incident te maken heeft gehad. Pas in zijn derde verhoor nadat hij ermee was geconfronteerd dat zijn moeder, die eveneens in de auto zat, een voor hem belastende verklaring had afgelegd, heeft hij toegegeven dat er een conflict was geweest tussen hem en aangever en dat hij met aangever op de motorkap van zijn auto is weggereden.

Vrijspraak poging tot doodslag

Verdachte wordt primair verweten dat hij (voorwaardelijk) opzet heeft gehad om aangever van het leven te beroven. Voorwaardelijk opzet op een bepaald gevolg is aanwezig indien verdachte zich willens en wetens heeft blootgesteld aan de aanmerkelijke kans dat dit gevolg zal intreden.

Het staat vast dat verdachte, door meermalen met zijn auto op verdachte in te rijden en door al slingerend met aangever op de motorkap weg te rijden, grote risico’s heeft genomen. Het is goed voorstelbaar dat aangever door een ongelukkige val van de auto dodelijk gewond zou zijn geraakt. Hoe groot de kans op dodelijk letsel is geweest, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, met name van de snelheid waarmee verdachte heeft gereden. Juist op dit laatste punt lopen de diverse verklaringen uiteen. De ervaring leert dat het voor de meeste mensen bijzonder lastig is om de eigen subjectieve beleving van snelheid om te zetten in een betrouwbaar getal, zeker wanneer men plotseling wordt geconfronteerd met elkaar opvolgende hectische en emoties oproepende gebeurtenissen zoals in deze zaak. Hoewel duidelijk is dat verdachte fors gas heeft gegeven en dat hij met flinke snelheid heeft gereden toen aangever op de motorkap lag, zijn er geen objectieve gegevens over de gereden snelheid beschikbaar. Naar het oordeel van de rechtbank kan daarom niet worden bewezen dat sprake is geweest van een aanmerkelijke kans dat aangever door de gedragingen van verdachte het leven zou laten. De rechtbank zal verdachte daarom vrijspreken van de onder 1 primair ten laste gelegde poging tot doodslag.

Poging tot zware mishandeling.

De rechtbank is van oordeel dat verdachte, door meermalen met zijn auto op aangever in te rijden en door met flinke snelheid al slingerend met aangever op de motorkap te blijven rijden, bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat aangever daarbij zwaar lichamelijk letsel zou oplopen. De rechtbank acht aldus het onder 1 subsidiair tenlastegelegde bewezen.

Bedreiging

Door meermalen met zijn auto op aangever af te rijden, heeft hij hem tevens bedreigd met enig misdrijf tegen het leven gericht, zoals ten laste gelegd onder 2.

De rechtbank neemt eendaadse samenloop tussen de feiten aan.