Uitspraken

De rechtbank acht niet bewezen wat onder 1 is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

De rechtbank meent dat het handelen van de hotelmanager en de verbalisant, namelijk het leegruimen van de hotelkamer door de manager en het vervolgens in beslagnemen van de in de hotelkamer aangetroffen goederen door de verbalisant, feitelijk neerkomt op het binnentreden en ter inbeslagneming doorzoeken van de hotelkamer. De verbalisanten hadden gebruik moeten maken van de hen toekomende bevoegdheden, in plaats van het hotel de kamer te laten ontruimen en alle persoonlijke eigendommen van de verdachten onder zich te nemen.

De rechtbank stelt vast dat de hotelmedewerkers niet op eigen initiatief zijn overgegaan tot ontruiming van de kamer. Verbalisant [verbalisant 1] heeft het hotel – naar de rechtbank meent in strijd met de privacywetgeving - medegedeeld dat de verdachten zijn aangehouden en mogelijk niet meer zullen terugkeren gelet op de aard van de zaak. De hotelmedewerker heeft vervolgens enkel te kennen gegeven de kamer te willen ontruimen. Uit het proces-verbaal van bevindingen van verbalisant [verbalisant 1] blijkt niet dat het hotel onmiddellijk wilde ontruimen, terwijl uit de in datzelfde proces-verbaal opgenomen boekingsgegevens blijkt dat de hotelkamer nog tot 19 september 2019 was geboekt op naam van verdachte [verdachte] . Het hotel is pas tot ontruiming van de hotelkamer overgegaan nadat verbalisant [verbalisant 2] de hotelmanager toestemming had gegeven de kamer onder toeziend oog van de politie leeg te maken.

Wettelijk kader doorzoeking woning

De verdachten hebben de verbalisant geen toestemming gegeven om de hotelkamer te betreden. De bij de hen in gebruik zijnde (en op naam van één van hen geboekte) hotelkamer moet, op grond van vaste jurisprudentie van de Hoge Raad, gelijk gesteld worden met een woning. In een dergelijke situatie moeten de verbalisanten de volgende voorschriften in acht nemen. Het ter inbeslagneming doorzoeken van een woning betreft een exclusieve bevoegdheid van de rechter-commissaris (art. 110 Sv). Indien een verbalisant meent dat een doorzoeking van een woning wenselijk is, dient de officier van justitie bij de rechter-commissaris te toetsen of de komst van de rechter-commissaris kan worden afgewacht. Indien dat het geval is, dient een zoeking met de rechter-commissaris plaats te vinden. Indien de komst van de rechter-commissaris niet kan worden afgewacht, kan ex artikel 97 Sv de officier van justitie (of de hulpofficier van justitie, als de komst van de officier van justitie niet kan worden afgewacht) met de vereiste machtiging van de rechter-commissaris zelf gaan zoeken. Deze voorschriften zijn in dit geval niet in acht genomen.

Verder heeft een opsporingsambtenaar op grond van het eerste lid van art. 96 Sv de bevoegdheid om, in geval van een ontdekking op heterdaad van een strafbaar feit, een plaats te betreden en de daarvoor vatbare voorwerpen in beslag te nemen. Voor het binnentreden van een woning gelden echter de aanvullende vereisten van de Algemene wet op het binnentreden (Awbi). Nu het hier gaat om een aan een woning gelijkgestelde ruimte, had de verbalisant een schriftelijke machtiging tot binnentreden moeten aanvragen conform artikel 2 Awbi, met de uitdrukkelijke bepaling dat het binnentreden buiten aanwezigheid van de bewoner is toegestaan. Het blijkt niet dat terstond in de kamer moest worden binnengetreden ter voorkoming of bestrijding van ernstig en onmiddellijk gevaar voor de veiligheid van personen of goederen. De verbalisant heeft niet de vereiste schriftelijke machtiging aangevraagd.

Indien de verbalisant meende dat er maatregelen nodig waren om wegmaking, onbruikbaarmaking, onklaarmaking of beschadiging van voor inbeslagneming vatbare voorwerpen te voorkomen had hij er op grond van art. 96 lid 2 Sv nog voor kunnen kiezen de situatie te bevriezen, in afwachting van de komst van de rechter of ambtenaar die bevoegd is ter inbeslagneming de plaats te doorzoeken. Ook dit is niet gebeurd.

De betrokken verbalisanten hebben niet gehandeld conform de wettelijke vereisten.

De verslaglegging van de inbeslagneming is onvolledig en onnauwkeurig. Uit het proces-verbaal van bevindingen van verbalisant [verbalisant 2] volgt dat er in de hotelkamer een paar gesloten tassen, een laptop en een tablet aanwezig waren en dat deze goederen direct zijn overgedragen aan verbalisant [verbalisant 2] . Uit het dossier blijkt echter niet om hoeveel tassen het gaat en aan wie de tassen konden worden toegeschreven. Evenmin zijn er kennisgevingen van inbeslagneming van de tassen in het dossier opgenomen. Weliswaar is door verbalisant [verbalisant 2] in het proces-verbaal vermeld dat op één van de tassen de naamkaart van medeverdachte [medeverdachte] stond en dat de aangetroffen skimmingapparaten hoofdzakelijk in die tas werden aangetroffen, maar verzuimd is te vermelden welke van de in beslag genomen goederen zich in die tas dan wel de andere tas(sen) bevonden. Uit het dossier blijkt evenmin welke -andere- goederen in de tassen zijn aangetroffen, welke daarvan in beslag zijn genomen en welke in de fouillering van verdachte en zijn medeverdachte zijn gedaan. Ook blijkt niet van inbeslagneming van kleding van de verdachten, terwijl deze blijkens het dossier wel in de kamer aanwezig is geweest. Op deze manier kunnen het openbaar ministerie, de verdediging en de rechtbank de gang van zaken rond de inbeslagneming niet verifiëren en controleren.

De rechtbank stelt ook vast dat verbalisant [verbalisant 1] op 13 september 2019 gegevens heeft opgevraagd bij het hotel en bij Equens zonder dat hij voorafgaand daaraan toestemming van de officier van justitie had verkregen voor het vorderen van deze gegevens. Hoewel dit gebrek achteraf is hersteld, is het tekenend voor de gang van zaken bij het opsporingsonderzoek.

Vormverzuim ex art. 359a Sv. en bewijsuitsluiting

Ingevolge artikel 359a van het Wetboek van Strafvordering (Sv) kan de rechtbank, indien blijkt dat bij het voorbereidend onderzoek vormen zijn verzuimd die niet meer kunnen worden hersteld en de rechtsgevolgen hiervan niet uit de wet blijken, bepalen dat de resultaten van het onderzoek die door dat verzuim zijn verkregen, niet mogen bijdragen aan het bewijs van de tenlastegelegde feiten. Bewijsuitsluiting kan alleen aan de orde komen indien het bewijsmateriaal door het verzuim is verkregen en indien door de onrechtmatige bewijsvergaring een belangrijk (strafvorderlijk) voorschrift of rechtsbeginsel in aanzienlijke mate is geschonden.

Naar het oordeel van de rechtbank is in dit geval sprake van een onherstelbaar vormverzuim. Uit de hierboven beschreven gang van zaken volgt dat de hotelmanager op instigatie van de politie de hotelkamer van de verdachten heeft doorzocht, waarna de politie de bij die gelegenheid gevonden goederen in beslag heeft genomen. Dat de vondst van de goederen het resultaat is geweest van een doorzoeking en niet slechts van zoekend rondkijken, kan worden opgemaakt uit de omstandigheid dat de gehele hotelkamer is ontruimd (teneinde door het hotel opnieuw verhuurd te kunnen worden) en dat de meeste in beslag genomen goederen (kennelijk) zijn aangetroffen in een aantal afgesloten tassen. Aangezien deze doorzoeking op instigatie en onder het toeziend oog van de politie heeft plaatsgevonden, moet dit handelen aan de politie worden toegerekend. De wettelijke voorschriften (zie hiervoor) voor een dergelijke doorzoeking van een (aan een woning gelijk te stellen) hotelkamer zonder toestemming van de bewoner zijn niet nageleefd, zodat sprake is van een vormverzuim, dat niet kan worden hersteld.

Bij de beoordeling of en zo ja welk rechtsgevolg moet worden toegepast, dient de rechtbank op grond van artikel 359a lid 2 Sv rekening te houden met het belang van het geschonden voorschrift, de ernst van het verzuim en het nadeel dat daardoor wordt veroorzaakt.

De genoemde voorschriften ter zake van een doorzoeking zijn aan te merken als belangrijke strafvorderlijke voorschriften. Een doorzoeking van een woning zonder toestemming van de bewoner levert een vergaande inbreuk op van diens persoonlijke levenssfeer, reden waarom de wetgever hiervoor procedurele regels heeft vastgesteld en heeft bepaald dat dit niet zonder (de machtiging van) de rechter-commissaris kan plaatsvinden. Deze belangrijke strafvorderlijke voorschriften zijn door de handelswijze van de politie in aanzienlijke mate geschonden. De doorzoeking door de hotelmedewerker op instigatie van de politie heeft niet alleen plaatsgevonden zonder toestemming van verdachte en zonder voorafgaande toetsing door de rechter-commissaris, maar ook zonder toezicht op de uitvoering daarvan door de rechter-commissaris of door een (hulp)officier van justitie en zonder dat de gang van zaken tijdens de doorzoeking en inbeslagneming volledig is vastgelegd in een op ambtseed of ambtsbelofte opgemaakt proces-verbaal, zodat dit niet voldoende door de rechtbank valt te toetsen. Hierdoor is niet alleen een vergaande inbreuk gemaakt op de persoonlijke levenssfeer van verdachte, maar is eveneens het recht van verdachte op een eerlijk proces in de zin van artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) geschonden. Gelet op de hierboven genoemde belangen die de geschonden voorschriften dienen, de ernst van het verzuim en de omstandigheden waaronder het verzuim is begaan, en het nadeel dat daardoor is veroorzaakt, is de rechtbank van oordeel dat het bewijsmateriaal dat door de onrechtmatige doorzoeking is verkregen moet worden uitgesloten van het bewijs.

De rechtbank is van oordeel dat het door het verzuim veroorzaakte nadeel niet op andere wijze kan worden gecompenseerd dan door het uitsluiten van het daardoor verkregen bewijs. De rechtbank weegt hier in mee dat er sprake is van een herhaaldelijk onbevoegd handelen door de verbalisanten.

De rechtbank verklaart niet bewezen dat verdachte het onder 1 tenlastegelegde heeft gepleegd en spreekt hem daarvan vrij.

De rechtbank sluit de goederen, die het rechtstreeks resultaat zijn van de opsporingshandelingen waarbij het vormverzuim is begaan, uit van het bewijs.

De rechtbank verklaart bewezen dat verdachte samen met de medeverdachte op 13 september 2019 twee skimsets en SD-kaarten met gegevens voorhanden heeft gehad.

Verbalisant [verbalisant 1] ziet dat de verdachten samen naar de pinautomaat gaan en dat de medeverdachte, afgeschermd door verdachte, een skimset van de pinautomaat verwijdert. De verdachten worden vervolgens samen door de politie aangehouden en bij medeverdachte [medeverdachte] worden twee sets skimapparatuur en SD-kaarten aangetroffen. Verdachte heeft bekend dat hij die dag samen met [medeverdachte] is aangehouden.

De rechtbank acht niet bewezen dat verdachte zich over een langere periode heeft schuldig gemaakt aan het tenlastegelegde.