Uitspraken

Standpunt van de raadsman

De raadsman heeft betoogd dat de officier van justitie niet-ontvankelijk moet worden verklaard wegens drie vormfouten in het vooronderzoek, te weten de inzet van een politieambtenaar als tolk/vertaler van ondervangen telefoongesprekken, de uitlokking van verdachte door verbalisant [nummer] bij de pseudokoop en het niet in beslag nemen van de drugs onder [naam 1] zonder toestemming van de officier van justitie door verbalisant [naam verbalisant] .

Standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat voor een niet-ontvankelijkheidverklaring van de officier van justitie sprake moet zijn van een situatie waarin het openbaar ministerie op grove wijze tekort heeft gedaan aan de rechten op een eerlijk proces van de verdachte. Daarvan is hier geen sprake. Het voorval met [naam 1] valt buiten de ten laste gelegde periode en bovendien is het niet ongebruikelijk om in het kader van een onderzoek bij een kleine hoeveelheid verdovende middelen de afweging om deze middelen in beslag te nemen aan de verbalisant te laten. Ten aanzien van de pseudokoop is geen sprake van uitlokking, omdat uit onderzoek is gebleken dat in het café op het [adres café] verdovende middelen worden verkocht. De verbalisant heeft dus op een plek waar dit gebruikelijk is, gevraagd om verdovende middelen. Daarnaast is verdachte niet gebracht tot andere handelingen door de verbalisant. Hij kon immers de verdovende middelen leveren.

Oordeel van de rechtbank

Ten aanzien van het verweer dat de politieambtenaar niet als tolk/vertaler mag optreden, overweegt de rechtbank als volgt. Het inzetten van een politieambtenaar als vertaler is niet de gebruikelijke gang van zaken, maar dat maakt die aanpak nog niet onrechtmatig. Uit het proces-verbaal van bevindingen van 29 april 2020 (dossierpagina 1115) blijkt dat er geen beëdigde tolk is die de taal die in de taps gesproken wordt, Saramaccaans, spreekt. Daarop is binnen de politieorganisatie gezocht naar een (beëdigd) politiecollega die Saramaccaans spreekt en verstaat en deze is gevonden in de persoon van [naam 2] , werkzaam bij politie Amsterdam. Het enkele feit dat deze politieambtenaar geen beëdigd tolk/vertaler is, maakt niet dat niet kan worden uitgegaan van de juistheid van de inhoud van de tapgesprekken. De raadsman heeft gesteld dat verdachte de inhoud van de vertalingen bestrijdt en dat controle op die vertalingen niet heeft kunnen plaatsvinden. Hij heeft echter niet concreet aangegeven welke (onderdelen van) gesprekken onjuist zijn vertaald. Ook heeft de verdediging geen onderzoekswens ingediend om de tapgesprekken alsnog te laten vertalen door een tolk/vertaler. Ook overigens ziet de rechtbank geen aanwijzingen dat de vertaling onjuist is. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat er geen sprake is van onzorgvuldigheid aan de kant van het openbaar ministerie.

Ten aanzien van het verweer met betrekking tot de pseudokoop overweegt de rechtbank als volgt. Verbalisant [nummer] heeft in café [naam café] (zakelijk weergegeven) aan verdachte gevraagd of hij daar verdovende middelen kon kopen. Verdachte heeft daarop geantwoord dat hij verbalisant niet kon helpen en ook niet wist waar verbalisant dan wél geholpen kon worden. Vervolgens liep verbalisant langzaam van verdachte weg. Na een aantal meters werd verbalisant nageroepen en kwam verdachte achter hem aan. Verdachte vroeg hem wat hij wilde. Verbalisant zei daarop dat hij voor 20 wilde kopen. Uiteindelijk zei verdachte dat hij verbalisant zou gaan helpen en kwam er een deal tot stand, waarbij verdachte voor 20 euro cocaïne verkocht aan verbalisant. Verdachte vroeg verbalisant naar de hoek te lopen en daar te wachten. Na korte tijd kwam verdachte terug en liepen zij samen de Tweede Oosterparkstraat in, waar geld en drugs werden uitgewisseld. In die situatie is er naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van dat verdachte door verbalisant is gebracht tot een misdrijf waarop zijn opzet vooraf niet al was gericht. Verbalisant heeft niet meer gedaan dan zich aandienen als koper van verdovende middelen. Er is geen druk op verdachte uitgeoefend om (zelf) te gaan dealen. Verder blijkt uit de overige bewijsmiddelen dat verdachte vaker in of nabij het café contact maakt met personen en vervolgens buiten op straat een deal afhandelt. Het enkele feit dat verdachte eerst onwillig is om aan verbalisant te verkopen en dan, als verbalisant wegloopt, kennelijk besluit om hem te ‘helpen’, maakt niet dat hij is uitgelokt. De rechtbank is gelet op het voorgaande van oordeel dat in dit geval geen sprake is uitlokking.

Ten aanzien van het verweer dat verbalisant [naam verbalisant] zonder toestemming van de officier van justitie de verdovende middelen van een koper, [naam 1] , niet in beslag heeft genomen overweegt de rechtbank dat wat hier ook van zij, deze gebeurtenis geen betrekking heeft op onderhavig opsporingsonderzoek. Het betreft immers een incident op 19 april 2019, terwijl het onderzoek in deze zaak pas is begonnen in januari 2020. Dit raakt dus niet de ontvankelijkheid van de officier van justitie in deze zaak.

Gelet op het voorgaande verwerpt de rechtbank alle verweren van de raadsman en komt tot de conclusie dat geen sprake is van vormfouten in deze zaak. De officier van justitie is dan ook ontvankelijk in de vervolging van verdachte.

Vrijspraak van het onder feit 2 ten laste gelegde

De rechtbank acht niet bewezen wat onder feit 2 is ten laste gelegd. Het gaat in dit geval om een foto die is aangetroffen in een telefoon van verdachte, waarop een persoon is te zien die een voorwerp vast houdt dat de uiterlijke verschijningsvorm heeft van een vuurwapen. De rechtbank overweegt daartoe dat op basis van de stukken in het dossier weliswaar is vast te stellen dat het voorwerp op de afbeelding lijkt op een gas- en/of alarmpistool (merk Bruni (BBM) type GAP), maar niet is vast stellen dat dit een verboden wapen betreft, als beschreven in de tenlastelegging. Zo is niet vastgesteld of de werking berust op het teweeg brengen van een scheikundige ontploffing. Verdachte zal daarom van het onder feit 2 ten laste gelegde worden vrijgesproken.

Partiële vrijspraak ten aanzien van het medeplegen

De rechtbank acht het ten laste gelegde medeplegen niet bewezen. De rechtbank is van oordeel dat uit het dossier blijkt dat er door meerdere personen op dezelfde plek in verdovende middelen wordt gehandeld en dat het daarbij soms lijkt dat deze personen samenwerken. De rechtbank acht dit echter niet voldoende om te spreken van een nauwe en bewuste samenwerking. Verdachte zal daarom worden vrijgesproken van het ten laste gelegde medeplegen. Daarnaast ziet de rechtbank in de stukken van het dossier geen aanknopingspunten dat ten aanzien van het onder feit 3 ten laste gelegde sprake is van medeplegen. Verdachte zal daarom worden vrijgesproken van het ten laste gelegde medeplegen onder feit 1 en 3.

Feit 1

Ten aanzien van het verweer van de raadsman dat vrijspraak dient te volgen vanwege vormfouten, verwijst de rechtbank naar hetgeen onder overweging 3.1.3 staat.

De rechtbank acht bewezen dat verdachte in verdovende middelen handelt.

Naar aanleiding van CIE informatie dat in en rondom café [naam café] , gelegen aan het [adres café] in Amsterdam-Oost door verschillende personen in verdovende middelen wordt gehandeld, is de politie op 15 januari 2020 het onderzoek Todtnau gestart. In het kader van dit onderzoek hebben verbalisanten de omgeving van het [adres café] in Amsterdam geobserveerd.

Uit de observaties blijkt dat verdachte daar, op meerdere tijdstippen in de periode van 23 januari 2020 tot en met 20 februari 2020, vluchtige ontmoetingen, van enkele seconden of minuten, heeft met andere personen. Van een deel van deze personen is bekend of wordt vermoed dat zij (hard)drugsgebruiker zijn. Het contact met deze personen vindt plaats in of voor café [naam café] (hierna: het café), in (portieken van woningen in) de Tweede Oosterparkstraat en in de Derde Oosterparkstraat waar verdachte en de andere persoon samen naartoe lopen. Verbalisanten hebben bij meerdere contactmomenten waargenomen dat geld, iets kleins en/of iets wits en/of een (wit kleurig) bolletje wordt overgedragen. Ook is enkele keren waargenomen dat verdachte het over te dragen goed uit zijn broek, ter hoogte van zijn geslachtsdeel haalt.

Verdachte is verder twee keer geobserveerd in het café. Tijdens het eerste bezoek nemen de observanten waar dat iemand contact maakt met verdachte, dat verdachte een witkleurige bolletje op tafel gooit, dat de ander dit bolletje in zijn zak stopt en een plastic zakje aan verdachte geeft. Bij het tweede bezoek hoort één van de verbalisanten verdachte zeggen: “Ik heb (25) vijfentwintig pond en dat laat ik versnijden door iemand anders.” Verbalisanten horen verdachte ook zeggen: “Ik verkoop mijn drugs gewoon hier binnen. Ik verkoop heel de dag drugs. Ik heb van alles”.

Op 31 januari 2020 vindt een pseudokoop plaats waarbij verdachte twee bolletjes verkoopt en afgeeft aan verbalisant [nummer] . Uit onderzoek blijkt dat dit 0,14 gram van een materiaal bevattende cocaïne betreft.

Op 20 februari 2020 is verdachte aangehouden. Bij zijn aanhouding worden onder meer verschillende verdovende middelen aangetroffen, namelijk:

Na het transport naar het cellencomplex wordt onder de stoel waar verdachte op heeft gezeten een pil MDMA aangetroffen. Verbalisanten hebben waargenomen dat de cellen voorafgaand aan het transport leeg waren.

Bij een doorzoeking in een woning aan de [adres 1] op 19 maart 2020 treffen verbalisanten verschillende verhuisdozen van verdachte aan. Ter terechtzitting verklaart verdachte dat deze dozen en de inhoud ervan van hem zijn. In deze verhuisdozen wordt onder meer 1,32 gram en 0,17 gram en 0,42 gram en 2 tabletten en 1,72 gram en 1,13 gram van een materiaal bevattende MDMA aangetroffen.

Gelet op de observaties en de pseudokoop gaat de rechtbank ervan uit dat de bij verdachte aangetroffen drugs bestemd waren om te verhandelen.

Feit 3

Ten aanzien van het verweer van de raadsman dat vrijspraak dient te volgen vanwege vormfouten, verwijst de rechtbank naar hetgeen onder overweging 3.1.3 staat.

De rechtbank stelt voorop dat voor een bewezenverklaring van het in de delictsomschrijving van artikel 420bis, eerste lid, onder a/b Sr opgenomen bestanddeel "afkomstig uit enig misdrijf", niet is vereist dat uit de bewijsmiddelen moet kunnen worden afgeleid dat het desbetreffende voorwerp afkomstig is uit een nauwkeurig aangeduid misdrijf. Wel is voor een veroordeling ter zake van dit wetsartikel vereist dat vaststaat dat het voorwerp afkomstig is uit enig misdrijf.

Indien op grond van de beschikbare bewijsmiddelen geen rechtstreeks verband valt te leggen tussen een voorwerp en een bepaald misdrijf, kan niettemin bewezen worden geacht dat een voorwerp "uit enig misdrijf" afkomstig is, indien het op grond van de vastgestelde feiten en omstandigheden niet anders kan zijn dan dat het in de tenlastelegging genoemde voorwerp uit enig misdrijf afkomstig is.

Als uit het door het openbaar ministerie aangedragen bewijs feiten en omstandigheden kunnen worden afgeleid die van dien aard zijn dat zonder meer sprake is van een vermoeden van witwassen, mag van de verdachte worden verlangd dat hij een verklaring geeft voor de herkomst van het voorwerp.

Indien de verdachte een concrete, min of meer verifieerbare en niet op voorhand hoogst onwaarschijnlijke verklaring heeft gegeven over de herkomst van het voorwerp, dan ligt het vervolgens op de weg van het openbaar ministerie om nader onderzoek te doen naar de, uit de verklaringen van de verdachte blijkende, alternatieve herkomst van het voorwerp.

Uit de resultaten van een dergelijk onderzoek zal moeten blijken dat met voldoende mate van zekerheid kan worden uitgesloten dat het voorwerp waarop de verdenking betrekking heeft, een legale herkomst heeft en dat dus een criminele herkomst als enige aanvaardbare verklaring kan gelden (HR 27 september 2005, ECLI:NL:HR:2005:AT4094 (http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:HR:2005:AT4094); HR 13 juli 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM0787 (http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:HR:2010:BM0787); HR 13 juli 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM2471 (http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:HR:2010:BM2471)en HR 28 januari 2014, ECLI:NL:HR:2014:194 (http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:HR:2014:194)).

Bij de aanhouding van verdachte zijn onder andere een geldbedrag van € 1.089,77,- en $ 101, sieraden aangetroffen. Bij de doorzoeking in de woning aan de [adres 1] op 19 maart 2020 treffen verbalisanten in de verhuisdozen, naast de hierboven omschreven verdovende middelen, ook aan:

- dure en exclusieve designer kleding; schoenen, lange broeken, korte broeken, zwembroeken, tassen, petten, T-shirts, overhemden, truien en jassen met een totale geschatte waarde van € 46.352,50,-.

Zoals hiervoor al is overwogen, heeft de verdachte ter terechtzitting verklaard dat deze dozen en de inhoud ervan van hem zijn.

Uit onderzoek is verder gebleken dat verdachte regelmatig dure en exclusieve kleding draagt. Verbalisanten hebben het Instagram-account van verdachte onderzocht en tien foto’s nader bekeken. Verdachte is op deze tien foto’s te zien, terwijl hij kleding, schoenen en/of accessoires draagt met een gezamenlijke waarde van €13.494,95,-. Op de 51 foto’s die niet nader zijn uitgewerkt draagt verdachte kleding, sieraden, horloges, zonnebrillen die qua waarde vergelijkbaar zijn met de kleding op de tien nader onderzochte foto’s.

Ook tijdens de observaties wordt verdachte gezien in dure merkkleding ter waarde van €4.849,95,- en bij zijn aanhouding draagt hij sieraden ter waarde van €835,-.

Uit onderzoek is tevens gebleken dat verdachte [verdachte] op 5 november 2019 bij de winkel Shoebaloo een paar schoenen heeft aangekocht ter waarde van € 750,-. Dit paar schoenen heeft hij met cash geld betaald. Dit paar schoenen heeft [verdachte] op 7 november 2019 omgeruild voor een paar schoenen ter waarde van €650,-. De winkel Shoebaloo is bekend om de verkoop van exclusieve schoenen.

De rechtbank acht bewezen dat deze goederen zijn aangeschaft met geld dat is verkregen uit enig misdrijf, nu niet is gebleken van enige legale herkomst van dit geld.

De rechtbank vindt het niet aannemelijk dat verdachte deze goederen heeft kunnen aankopen met zijn inkomsten als artiest. Uit onderzoek blijkt dat verdachte voor het laatst in 2016 over een bankrekening in Nederland of enig geregistreerd inkomen heeft beschikt. Verder is gebleken dat hij in de periode van 2010 tot op heden minimaal heeft verdiend via zijn muziek op platformen als YouTube, Spotify, Deezer, Tidal en Soundcloud. De rechtbank vindt het niet aannemelijk dat hij dit inkomen zou hebben gegenereerd met optredens. Verdachte heeft geen bewijs overgelegd waaruit blijkt dat hij regelmatig optreedt en daarmee een inkomen verdient dat past bij bovenstaand uitgavenpatroon. Uit de observaties blijkt juist dat verdachte in het weekend, wanneer hij zegt op te treden, regelmatig op het [adres café] te is vinden. Dat verdachte geld verdient door het organiseren van feesten en door gokken, zoals hij zegt, is ook op geen enkele manier gebleken.

Verdachte heeft nog verklaard dat een groot deel van de spullen namaak is en dat hij een deel van de spullen heeft gekregen. De rechtbank is van oordeel dat deze verklaring niet kan worden aangemerkt als een verklaring die concreet, min of meer verifieerbaar en niet op voorhand hoogst onwaarschijnlijk is. De verklaring van verdachte is op geen enkele wijze onderbouwd en verdachte komt eerst ter terechtzitting met deze verklaring. Daarnaast is de kleding door verbalisanten onderzocht en zijn bij veel van de kleren en schoenen aankoopbonnen, originele dozen, labels en kaartjes van de exclusieve merken aangetroffen. De enkele stelling dat ook bij nepkleding labels van merken in de kleding worden genaaid is onvoldoende om de bevindingen uit het onderzoek van de politie te weerleggen. Er is geen andere conclusie mogelijk dan dat de voorwerpen genoemd in de tenlastelegging onmiddellijk of middellijk uit enig misdrijf afkomstig zijn.