Uitspraken

Verzoeker staat volgens het Basis Persoons Register (BRP) in geschreven op het adres van de woning aan de [adres] . De woning is eigendom van een woningstichting.

Op grond van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet is verweerder bevoegd tot oplegging van een last onder bestuursdwang indien in woningen (…) een middel als bedoeld in lijst I of II wordt verkocht, afgeleverd of verstrekt dan wel daartoe aanwezig is.

Op grond van artikel 5:31, eerste lid, eerste volzin, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) kan een bestuursorgaan dat bevoegd is om een last onder bestuursdwang op te leggen, in spoedeisende gevallen besluiten dat bestuursdwang zal worden toegepast zonder voorafgaande last.

Bij de beoordeling van het geschil stelt de voorzieningenrechter voorop dat, gelet op de tekst van artikel 13b, eerste lid, van de Opiumwet, verweerder bij de uitoefening van de in die bepaling neergelegde bevoegdheid over beleidsruimte beschikt. Dit brengt mee dat de voorzieningenrechter de uitoefening van die bevoegdheid terughoudend moet toetsen.

Indien er sprake is van zodanig verzwarende omstandigheden dat van (spoedeisend) optreden in redelijkheid niet kan worden afgezien, kan de burgemeester besluiten om zonder waarschuwing over te gaan tot sluiting van de woning. Daarbij kunnen onder meer de volgende factoren van belang zijn: het bedrijfsmatig karakter, de wijze waarop de aangetroffen drugs zijn verpakt en de aanwezigheid van handelsgeld

De voorzieningenrechter stelt vast dat de burgemeester niet heeft uitgezocht of en waar verzoeker was gedetineerd. Dat hoort de burgemeester wel te doen, althans pogingen daartoe te doen. Als gevolg hiervan heeft verzoeker geen zienswijze kunnen geven op het voornemen. Als gevolg daarvan heeft de burgemeester ook niet kunnen ingaan op de bijzondere, persoonlijke omstandigheden van verzoeker op grond waarvan hij mogelijk had willen afwijken van zijn beleid. Echter, dit kan in de bezwaarfase nog worden hersteld en is dan ook geen reden om reeds hierom de gevraagde voorziening toe te wijzen en het besluit te schorsen. In het hiernavolgende zal worden beoordeeld of het bezwaar van verzoeker een redelijke kans van slagen heeft en of de burgemeester in redelijkheid van zijn bevoegdheid tot sluiting van de woning gebruik heeft kunnen maken.

Vaststaat dat in de woning ruim 900 pillen met MDMA is aangetroffen en ruim 1200 pillen 2CB. MDMA en 2CB worden vermeld op de bij de Opiumwet behorende lijst I. De voorzieningenrechter volgt verweerder in zijn standpunt dat de aangetroffen drugs een handelshoeveelheid betreft. Het bezit van een halve gram harddrugs wordt namelijk gedoogd voor eigen gebruik, terwijl in de woning van verzoeker een ruime overschrijding hiervan is aangetroffen. Uit vaste rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State6 (de Afdeling) volgt dat verweerder bij het aantreffen van een dergelijke hoeveelheid in beginsel mag aannemen dat het gaat om een handelshoeveelheid. Het is dan vervolgens aan de rechthebbende op de woning om aannemelijk te maken dat de aangetroffen hoeveelheid harddrugs niet voor verkoop, verstrekking of aflevering aanwezig was. Verzoeker is daarin niet geslaagd. Sterker nog, verzoeker heeft tijdens de behandeling van de zaak gezegd dat de drugs niet van hem waren, maar dat hij maandelijks een geldbedrag ontving om de drugs in zijn woning op te slaan. Dat wijst erop dat verzoeker betrokken is bij de het afleveren van drugs en de verkoop daarvan. Daarbij komt dat er in het pand ook weegschalen en verpakte drugs zijn aangetroffen en verpakkingsmateriaal. De burgemeester heeft conform het beleid gehandeld en kon de woning daarom sluiten. Het beroep op de uitspraak van de Afdeling onder ECLI:NL:RVS:2014:3941 slaagt daarom niet. Ook al gelet op het feit dat in die zaak een geringe hoeveelheid hasjiesj was aangetroffen.

Rest de vraag of de burgemeester moest vasthouden aan het beleid. Verzoeker haalt in dat verband de uitspraak van de Afdeling van 28 augustus 20197 aan. In die uitspraak heeft de Afdeling overwogen dat wegens het ontbreken van verwijtbaarheid en de medische problematiek van de inwonende dochter en gelet op artikel 4:84 van de Awb, handelen overeenkomstig het beleid onevenredig is. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is de zaak van verzoeker hiermee niet vergelijkbaar. Zoals onder 7.1 al is overwogen kan het verzoeker verweten worden dat de drugs in zijn woning waren. Ook is er in de woning van verzoeker een veel groter aantal pillen aangetroffen dan de 48 (plus enkele grammen MDMA) in de door verzoeker aangehaalde uitspraak en waren er in die zaak zeer speciale omstandigheden aanwezig gerelateerd aan het minderjarige kind waaruit volgde dat sprake was van een specifieke binding met de woning zelf, een geringe hoeveelheid pillen en verminderde verwijtbaarheid van de rechthebbende op de woning. Zoals op de zitting is toegelicht heeft de burgemeester in de belangenafweging vooral gekeken naar de verzwarende omstandigheden zoals de grote hoeveelheid pillen, verpakkingen en de weegschalen. Verder kan de burgemeester in bezwaar alsnog de informatie van het Pro Justitia rapport betrekken en aandacht besteden aan de persoonlijke omstandigheden van verzoeker.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat de door verzoeker aangedragen omstandigheden zoals het feit dat hij nu eindelijk na dakloosheid een kamer heeft en een opleiding wil gaan volgen en zijn leven wil beteren niet maken dat de sluiting van zijn woning onevenredig is. Daarmee heeft hij geen bijzondere binding met de woning onderbouwd. Dat hij als gevolg van de sluiting hoogstwaarschijnlijk ook zijn huurwoning zal kwijtraken en in psychische problemen zal raken, is evenmin zo’n omstandigheid. Daarbij weegt de voorzieningenrechter mee dat hij zelf verwijtbaar heeft gehandeld door de drugs in zijn woning aanwezig te hebben, al dan niet tegen betaling door en voor een ander. Van enige onderbouwing van de gestelde psychische problemen is evenmin sprake.

8. Gelet op het voorgaande is de voorzieningenrechter van oordeel dat verweerder in deze omstandigheden in redelijkheid geen aanleiding heeft hoeven zien om het van het beleid af te wijken. De voorzieningenrechter ziet daarom geen reden om het besluit te schorsen.

9. Voor een proceskostenveroordeling en een opdracht aan verweerder om het griffierecht te vergoeden bestaat geen aanleiding.