Uitspraken

Er heeft een schietincident plaatsgevonden op 16 juli 2019 in Amsterdam. De aanleiding van het schietincident was een conflict tussen verdachte en aangever, dat heeft geleid tot een confrontatie die avond bij restaurant “ [naam restaurant] ”. Toen verdachte zich even later opnieuw geconfronteerd zag met aangever heeft hij geschoten in snackbar [naam snackbar] , waar op dat moment niet alleen medewerkers maar ook andere klanten aanwezig waren.

Bewezen kan worden dat verdachte meermalen met een vuurwapen heeft geschoten op aangever, waarbij hij hem heeft geraakt in zijn gezicht en in zijn bil. Verdachte heeft daarbij gehandeld met voorbedachten rade en heeft zich daarmee schuldig gemaakt aan een poging tot moord. Verdachte en aangever hebben een ruzie gehad, waarbij aangever verdachte een stoot op de borst heeft gegeven. Verdachte heeft toen gezegd: “Je gaat zien”. Nog geen uur later gaat verdachte achter aangever aan en zoekt hij hem op bij snackbar [naam snackbar] . Verdachte loopt daar met een capuchon op, met een gestrekt arm met een vuurwapen naar binnen en schiet meerdere keren gericht op aangever, zonder dat daar een woordenwisseling aan vooraf is gegaan. Ook heeft verdachte tussendoor het vuurwapen meermalen herladen. Gelet op deze feiten en omstandigheden kan niet anders geconcludeerd worden dan dat verdachte een weloverwogen besluit heeft genomen om gericht op aangever te schieten. Het meermalen van zo dichtbij gericht schieten op een persoon kan niet anders worden uitgelegd dan dat er een begin van uitvoering is die gericht was op voltooiing van het delict, in dit geval moord. Er is daarom sprake geweest van een strafbare poging daartoe.

De verklaring die verdachte ter zitting heeft afgelegd kan niet worden geverifieerd en is onaannemelijk. Er dient daarom slechts te worden gekeken naar het dossier en het gedrag van verdachte zoals dat blijkt uit de camerabeelden.

Verdachte heeft ter zitting een verklaring afgelegd. Hij heeft – kort samengevat – verklaard dat aangever hem al langere tijd bedreigde en dat aangever eerder die avond in eetgelegenheid ‘ [naam restaurant] ’ heeft geprobeerd hem met een mes te steken. Vervolgens is verdachte weggegaan en even later naar snackbar [naam snackbar] gegaan, waar hij bijna dagelijks was. Daar werd hij plotseling geconfronteerd met aangever die daar zat te eten. Toen verdachte dit zag heeft hij in boosheid zijn vuurwapen – dat hij de hele avond al bij zich droeg – gepakt en tweemaal in de richting van aangever geschoten. Dit deed hij omdat hij aangever bang wilde maken, niet omdat hij hem wilde doden. Er zat geen demper op het wapen.

De raadsman van verdachte heeft bepleit dat niet bewezen kan worden dat verdachte heeft gehandeld met voorbedachten rade en dat verdachte moet worden vrijgesproken van de primair ten laste gelegde poging tot moord.

Op grond van het dossier kan niet worden vastgesteld dat verdachte een vooropgezet plan had om aangever van het leven te beroven. Uit het dossier blijkt niet dat verdachte aangever heeft gevolgd naar snackbar [naam snackbar] . Verdachte heeft ook verklaard dat hij niet wist dat aangever daar was. Verdachte heeft zich niet vermomd en daarmee geprobeerd te voorkomen dat hij als dader zou kunnen worden aangemerkt. Hij droeg immers dezelfde kleding als eerder die avond in ‘ [naam restaurant] ’, en geen handschoenen of gezichtsbedekkende kleding. Ook uit de verschillende tapgesprekken volgt dat geen sprake was van een vooropgezet plan, nu daarin wordt besproken dat verdachte ‘niet spits’ was en dat als je van te voren een missie hebt je dan je huiswerk doet. Tot slot kan uit het meermalen schieten met het vuurwapen niet zonder meer voorbedachten rade worden afgeleid. Dat kan ook worden gezien als een uitbarsting van emoties. Er is geen moment van bezinning geweest.

Ten aanzien van de bewezenverklaring van de subsidiair ten laste gelegde poging tot doodslag heeft de verdediging zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Gelet op de bewijsmiddelen in het dossier en de bekennende verklaring van verdachte vindt de rechtbank bewezen dat verdachte met een vuurwapen tweemaal heeft geschoten in de richting van aangever en hem daarbij heeft geraakt in zijn wang en in zijn bil.

Is er sprake van voorbedachten rade?

Bij de beoordeling van de vraag of bewezen kan worden dat verdachte daarbij heeft gehandeld met voorbedachten rade moet komen vast te staan, dat hij zich gedurende enige tijd heeft kunnen beraden op het te nemen of het genomen besluit en hij niet heeft gehandeld in een ogenblikkelijke gemoedsopwelling, zodat hij de gelegenheid heeft gehad na te denken over de betekenis en de gevolgen van zijn voorgenomen daad en zich daarvan rekenschap te geven. Bij de beoordeling van deze vraag gaat het bij uitstek om een weging en waardering van de omstandigheden van het concrete geval, waarbij de rechtbank het gewicht moet bepalen van de aanwijzingen die voor of tegen het bewezen verklaren van voorbedachte raad pleiten. De vaststelling dat de verdachte voldoende tijd had om zich te beraden op het te nemen of het genomen besluit vormt weliswaar een belangrijke objectieve aanwijzing, maar behoeft de rechter niet ervan te weerhouden aan contra-indicaties een zwaarder gewicht toe te kennen.

De rechtbank is van oordeel dat niet kan worden vastgesteld dat verdachte heeft gehandeld met voorbedachten rade. Weliswaar heeft er ruim 40 minuten tijd gezeten tussen het eerdere incident in ‘ [naam restaurant] ’ en de schietpartij in snackbar [naam snackbar] , en heeft verdachte daarmee voldoende tijd gehad om zich te beraden, maar uit het dossier blijkt onvoldoende wat de situatie van verdachte is geweest in die tussenliggende tijd. Op grond van het dossier kan niet kan worden vastgesteld dat verdachte aangever heeft gevolgd naar snackbar [naam snackbar] of wist dat hij daar was. Ook ziet de rechtbank contra-indicaties voor voorbedachten rade. Zo droeg verdachte dezelfde kleding tijdens de schietpartij als eerder die avond en droeg hij geen handschoenen of andere vermommende of verhullende kleding. Ook is onduidelijk gebleven of het vuurwapen was voorzien van een geluidsdemper. Het is goed mogelijk dat verdachte heeft gehandeld in een gemoedsopwelling op het moment dat hij zich opnieuw en bij toeval geconfronteerd zag met aangever, zoals hij heeft verklaard ter zitting. Dat verdachte zijn wapen heeft herladen en een tweede keer heeft geschoten, vindt de rechtbank geen bewijs voor voorbedachte raad.

De rechtbank zal verdachte daarom vrijspreken van de voorbedachten raad, en daarmee van de primair ten laste gelegde poging tot moord.

Bewezenverklaring poging tot doodslag

De rechtbank vindt bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan een poging tot doodslag, omdat verdachte met zijn handelen – op zijn minst – voorwaardelijk opzet heeft gehad op de dood van aangever. Verdachte heeft tweemaal op zeer korte afstand met een vuurwapen op aangever geschoten. Hij raakte aangever daarbij in zijn wang en in zijn bil. Het is een feit van algemene bekendheid dat wanneer iemand in zijn hoofd geschoten wordt er een aanmerkelijke kans bestaat dat het slachtoffer komt te overlijden. Indien aangever enkele centimeters hoger zou zijn geraakt dan had hij het waarschijnlijk niet overleefd. Gelet op deze feiten en omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat verdachte met zijn gedragingen willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat aangever zou komen te overlijden.

De benadeelde partij [slachtoffer] vordert € 11.061,90 aan vergoeding van materiële schade en € 30.000,- aan vergoeding van immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente.

Het bedrag aan vergoeding van materiële schade is als volgt opgebouwd:

De verblijfsvergunning van benadeelde was ten tijde van het feit ingetrokken. Hij was daardoor niet verzekerd voor ziektekosten. Bij beschikking van 19 september 2019 is het door hem ingediende bezwaarschrift gegrond verklaard en is hij weer in het bezit van een verblijfsvergunning. Hoewel de verblijfsvergunning met terugwerkende kracht is verleend, betekent dit niet dat hij met terugwerkende kracht zijn ziektekosten kan laten vergoeden. Hij heeft immers gedurende die periode ook geen ziektekostenpremie betaald.

De benadeelde partij heeft aan het feit fysiek letsel overgehouden. De eerste kogel heeft zijn kaak geraakt. Hij ondervindt nog steeds een verminderd gevoel in zijn kaak, kan zijn kaak niet helemaal opendoen en heeft ontsierende littekens in zijn gezicht. De tweede kogel heeft hem in zijn bil geraakt. De kogel is niet verwijderd en hij ondervindt nog steeds jeuk aan zijn bil en een prikkelsensatie in zijn been. Ook heeft hij psychisch letsel aan het feit overgehouden. Hij heeft geprobeerd de aanslag op zijn leven alleen te verwerken maar dit lukt hem niet. Hij is door de praktijkondersteuner van de huisarts verwezen naar een gz-psycholoog voor EMDR traumabehandeling.

De officier van justitie heeft gevorderd de vordering toe te wijzen, omdat de vordering voldoende is onderbouwd.

Verdachte begrijpt dat hij door zijn handelen schade heeft toegebracht aan de benadeelde partij en is bereid om aan hem een vergoeding te betalen.

De verdediging verzoekt de vergoeding tot immateriële schade sterk te matigen. Er zijn geen stukken ter onderbouwing van de PTSS die zou zijn vastgesteld bij de benadeelde partij. Ook dient rekening te worden gehouden met het eigen schuld beletsel. Aangever was medeveroorzaker was van de schadeveroorzakende gebeurtenis, aangezien hij zelf de confrontatie heeft opgezocht met verdachte.

De verdediging stelt dat uit de stukken van de benadeelde partij niet blijkt dat het ziekenhuis daadwerkelijk is overgegaan tot het innen van de ziektekosten en dat er dus niet gesproken kan worden van daadwerkelijk geleden schade. Daarnaast is niet duidelijk of de zorgkosten op een andere manier dan via de zorgverzekering vergoed zijn of kunnen worden, nu er voor onverzekerde vreemdelingen ‘potjes’ zijn voor noodzakelijke medische kosten.

Ten aanzien van de materiële schade zal de rechtbank een bedrag van € 85,09 toewijzen, te weten de kosten voor het opvragen van medische informatie. Voor het overige zal de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De rechtbank is van oordeel dat onvoldoende duidelijk is geworden in hoeverre de ziektekosten niet voor vergoeding in aanmerking komen als gevolg van het onrechtmatige verblijf van de benadeelde partij, mede gelet het gegeven dat de beslissing tot intrekking van zijn verblijfsvergunning met terugwerkende kracht is vernietigd. Het opvragen van nadere informatie hierover levert naar het oordeel van de rechtbank vertraging op en leidt tot een onevenredige belasting van het strafgeding. De benadeelde partij kan van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Ten aanzien van de immateriële schade stelt de rechtbank vast dat de benadeelde partij ten gevolge van de poging tot doodslag zwaar lichamelijk letsel heeft opgelopen, er een ernstige inbreuk is gemaakt op zijn persoonlijke levenssfeer en lichamelijke en geestelijke integriteit. De benadeelde partij heeft in zijn vordering omschreven welke lichamelijke en psychische gevolgen hij heeft ondervonden ten gevolge van het misdrijf. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van immateriële schade.

Op grond van de door benadeelde partij gestelde omstandigheden en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schadevergoeding naar billijkheid op € 10.000,-.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van dat deel van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op omdat het onvoldoende is onderbouwd en het toelaten van nadere bewijslevering zou betekenen dat de behandeling van de strafzaak moet worden aangehouden. De benadeelde partij kan zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

De rechtbank zal ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij de schadevergoedingsmaatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen, aangezien verdachte jegens het slachtoffer naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het bewezenverklaarde feit is toegebracht.