Uitspraken

Partijen verschillen van mening over de rechtmatigheid van de plaatsing van balkons door [gedaagde] aan de achterzijde van het pand.

Voor de beoordeling van de (on-)rechtmatigheid is in de eerste plaats van belang of [gedaagde] voor de plaatsing toestemming nodig had van [eisers] Daarvoor is leidend wat hierover in de splitsingsakte (en het modelreglement) is bepaald, omdat partijen als eigenaars van de appartementsrechten daaraan zijn gehouden. Grondslag van de beoordeling is dus de splitsingsakte. De rechtbank gaat daarom voorbij aan dat wat [gedaagde] als verweer aanvoert ten aanzien artikel 5:108 Burgerlijk Wetboek (BW).

Artikel 13 lid 1 van de splitsingsakte bepaalt dat iedere op- en aanbouw verboden is zonder toestemming van de vergadering. Tezamen vormen partijen de leden van de vergadering, zodat in beginsel [gedaagde] zonder toestemming van [eisers] geen balkons mag aanbrengen. [gedaagde] wijst op de uitzondering opgenomen in het tweede lid van artikel 13 van de splitsingsakte, waarin staat vermeld dat in sommige gevallen de toestemming niet nodig is, zolang de andere leden van de vergadering geen hinder ondervinden. In deze bepaling is echter een opsomming gegeven van zaken waarvoor geen toestemming is vereist. Daarin worden balkons niet vermeld. Balkons verschillen bovendien wezenlijk van de zaken die wel worden vermeld, zoals vlaggen en wasgoed. Bovendien duiden de gedragingen van [gedaagde] , namelijk dat hij uitdrukkelijk [eisers] heeft verzocht om toestemming, er op dat hij er zelf ook vanuit ging dat de instemming noodzakelijk was. Balkons vallen dus niet onder de uitzondering van het tweede lid van artikel 13 van de splitsingsakte. De rechtbank is daarom met [eisers] van oordeel dat voor het plaatsen van balkons toestemming van de VvE is vereist.

Vervolgens is aan de orde de vraag of de vergadering van de VvE toestemming heeft verleend. Vaststaat dat geen vergadering heeft plaatsgevonden waarbij via stemming een besluit over de balkons is genomen. In artikel 37 lid 5 van de splitsingsakte staat echter dat een voorstel, waarmede alle eigenaars schriftelijk hun instemming hebben betuigd, gelijk is aan een besluit. [gedaagde] heeft bij e-mail van 16 november 2018 (zie 2.4) aan [eisers] instemming verzocht voor het plaatsen van balkons onder verwijzing naar de bij de e-mail gevoegde bouwtekeningen. [eisers] heeft daarop gereageerd door akkoord te geven op de plaatsing van Franse balkons. De vraag is dus of hij daarmee de benodigde instemming heeft gegeven. Naar het oordeel van de rechtbank is dat niet het geval. Daarvoor is het volgende van belang.

Als gesteld door [eisers] en niet door [gedaagde] betwist staat vast dat onder een Frans balkon dient te worden verstaan een balkon van niet meer dan een voet diep. Ook wordt niet door [gedaagde] betwist dat de balkons die hij heeft geplaatst geen Franse balkons zijn. [gedaagde] heeft bij zijn verzoek om schriftelijke instemming bouwtekeningen gevoegd waaruit duidelijk blijkt dat de balkons een meter diep zullen worden. [eisers] heeft in zijn reactie op dit verzoek echter akkoord gegeven op Franse balkons. Hij heeft daarmee dus niet ondubbelzinnig zijn instemming gegeven voor het plaatsen van balkons van een meter diep. Dat een schriftelijke instemming ondubbelzinnig wordt gegeven is te meer van belang, nu het gaat om een VvE besluit dat ook toekomstige eigenaars treft. De inhoud van het besluit, of van het voorstel waarmee is ingestemd, moet dus ook voor hen duidelijk zijn. De rechtbank is van oordeel dat met de reactie van [eisers] geen sprake is van een schriftelijke instemming op het voorstel van [gedaagde] en dus geen besluit waarbij de vergadering toestemming geeft tot plaatsing van de balkons. Dat [gedaagde] desondanks daartoe is overgegaan, is dus gebeurd in strijd met artikel 13 van de splitsingsakte. Daarmee is de handeling van [gedaagde] onrechtmatig. Deze handeling is hem toe te rekenen omdat [eisers] terecht opmerkt dat de term Franse balkons voor [gedaagde] aanleiding had moeten zijn om te verifiëren of de instemming van [eisers] wel zag op de balkons van de bouwtekeningen. Bovendien is [gedaagde] overgegaan tot het plaatsen van de balkons nadat [eisers] in zijn e-mails van 16 en 17 maart 2019 uitdrukkelijk te kennen geven niet akkoord te zijn met balkons van een meter diep. Dat [gedaagde] toch is overgegaan tot de aanschaf van materialen voor de balkons en plaatsing van de balkons dient geheel voor zijn rekening en risico te komen. [eiser] heeft tot slot voldoende onderbouwd dat hij door de balkons, en door het gebruik dat de bewoners van die balkons maken, hinder, en dus schade ondervindt.

Dit leidt tot de conclusie dat de balkons door [gedaagde] dienen te worden verwijderd. De tweede vordering zal dus worden toegewezen.

[eisers] heeft ook gevorderd een verklaring voor recht af te geven dat [gedaagde] jegens hem een onrechtmatige daad heeft verricht. Deze vordering wordt afgewezen, nu gesteld noch gebleken is welk zelfstandig belang [eisers] heeft bij deze verklaring voor recht naast een veroordeling tot het verwijderen van de balkons.

[gedaagde] voert verweer tegen het opleggen van een dwangsom. Niet is gesteld of gebleken dat de houding van [gedaagde] aanleiding geeft tot het opleggen van een dwangsom. Deze vordering zal daarom worden afgewezen.

Anders dan [gedaagde] , is de rechtbank van oordeel dat verwijdering van de balkons niet onomkeerbaar is. Er is dus onvoldoende aanleiding om het vonnis niet uitvoerbaar bij voorraad te verklaren.

[gedaagde] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eisers] worden begroot op:

- dagvaarding € 101,06

- griffierecht 297,00

- salaris advocaat 1.086,00 (2 punten × tarief € 543,00)

Totaal € 1.484,06

[gedaagde] zal ook worden veroordeeld in de nakosten, als na te melden.

[gedaagde] heeft de rechtbank om proceseconomische redenen en gelet op de samenhang van de onderwerpen verzocht in onderhavige procedure te oordelen over het verlenen van vervangende machtigingen. [eisers] maakt hiertegen geen bezwaar. De rechtbank zal daarom, ondanks dat de vorderingen in reconventie onderwerpen betreffen die op grond van respectievelijk artikel 5:121 BW en artikel 5:140 BW door de kantonrechter dienen te worden behandeld, de zaak niet doorverwijzen.

Wel ziet de rechtbank aanleiding dit deel van de procedure voort te zetten volgens de regels van de verzoekschriftprocedure. De vorderingen in reconventie behoren namelijk te worden ingeleid met een verzoekschrift. Dit heeft tot gevolg dat een zogeheten spoorwissel als bedoeld in artikel 69 Wetboek van Burgerlijke rechtsvordering dient plaats te vinden. Aangezien beide partijen schriftelijk aan het woord zijn geweest en een mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden, behoeven door partijen geen nadere proceshandelingen meer te worden verricht en kan een beschikking worden gegeven. De zaak zal daarom (onder een eigen zaak- en rekestnummer) op de rol voor rekestzaken worden geplaatst voor het geven van een beschikking.