Uitspraken

De deelgeschilprocedure is bedoeld voor de situatie waarin partijen in het buitengerechtelijke onderhandelingstraject stuiten op geschilpunten die de buitengerechtelijke afwikkeling belemmeren. Partijen kunnen in een deelgeschilprocedure de rechter vragen om op die geschilpunten te beslissen, zodat zij vervolgens verder kunnen met de buitengerechtelijke onderhandelingen met als doel het sluiten van een vaststellingsovereenkomst (artikel 1019w van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv)). Artikel 1019z Rv bepaalt dat het verzoek wordt afgewezen indien de verzochte beslissing onvoldoende kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat daarbij geldt dat de investering in tijd, geld en moeite moet worden afgewogen tegen het belang van de vordering en de bijdrage die een beslissing aan de totstandkoming van een minnelijke regeling kan leveren.

In reactie op het primaire verweer van TVM heeft [verzoekster] tijdens de zitting toegelicht dat het van belang is dat er een beslissing komt over het al dan niet bestaan van eigen schuld aan het ongeval en zo ja, in welke mate, omdat TVM met deze discussie druk op [verzoekster] uitoefent. Dit blijkt (mede) uit het in deze procedure ingenomen standpunt dat het eigen schuldpercentage 25 is, terwijl TVM in het traject buiten rechte het standpunt huldigde dat de eigen schuld van [verzoekster] slechts 10% bedroeg. Een percentage van 25 werd in een e-mail van TVM aan de belangenbehartiger van [verzoekster] begin 2017 nog “te fors” geacht. Als er een beslissing is over de aansprakelijkheid, hoeft de causaliteitsvraag volgens [verzoekster] geen obstakel meer te zijn voor de verdere onderhandelingen, want voor de beantwoording van die vraag kan medisch onderzoek worden verricht.

Tijdens de zitting heeft TVM erkend dat zij eerder met [verzoekster] heeft gecommuniceerd over een eigen schuldpercentage van 10, maar dit was volgens haar slechts in het kader van een regeling. Wat daar ook van zij, vast staat dat partijen twisten over de omvang van de vergoedingsplicht van TVM. Hoewel dit slechts één onderdeel is van hetgeen partijen verdeeld houdt en partijen ook nog de causaliteitskwestie moeten onderzoeken, is het niet onbegrijpelijk dat [verzoekster] eerst een beslissing over dit geschilpunt wil. Een dergelijke beslissing kan immers een nieuwe impuls geven aan de verdere onderhandelingen en ook standpunten over overige geschilpunten wijzigen. Artikel 1019w Rv houdt niet in dat na een beslissing in deelgeschil partijen terstond tot een overeenkomst komen. Het gaat om de vraag of die beslissing daartoe voldoende kan bijdragen. Zoals hiervoor overwogen is dat in de onderhavige zaak het geval en dit betekent dat de in 4.1 genoemde belangenafweging in het voordeel van [verzoekster] uitpakt.

Tussen partijen is niet in geschil dat TVM op grond van artikel 185 WVW in beginsel aansprakelijk is voor de door [verzoekster] als gevolg van het ongeval geleden en nog te lijden schade. De vraag is of TVM die schade volledig dient te vergoeden of dat een deel van de schade op grond van eigen schuld van [verzoekster] voor haar rekening dient te blijven.

Bij het bepalen van de omvang van de schadevergoedingsplicht van TVM bij eigen schuld van [verzoekster] geldt als uitgangspunt dat de schade moet worden verdeeld naar evenredigheid met de mate waarin de aan ieder van hen toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben bijgedragen. Het is aan TVM om te stellen, en bij voldoende gemotiveerde betwisting te bewijzen, dat gedragingen van [verzoekster] hebben bijgedragen aan het ontstaan van de schade.

TVM heeft in dat kader gesteld dat [verzoekster] ten tijde van het ongeval met haar telefoon bezig was en dat de verwachting is dat [verzoekster] sneller had kunnen reageren als zij haar telefoon niet in haar hand had gehad en dat dat mogelijk had uitgemaakt. [verzoekster] erkent dat zij een telefoon in haar hand had, maar betwist dat zij die op dat moment bediende. Ook betwist zij dat zij nog iets had kunnen doen om het ongeval te voorkomen en wijst zij erop dat zij niet tegen de auto van [bestuurder] is aangereden, maar [bestuurder] juist tegen haar zijkant.

De rechtbank stelt voorop dat vast staat dat [bestuurder] bij het oversteken van het fietspad met de auto rechtsaf is geslagen (volgens eigen zeggen vanuit stilstand), dat [verzoekster] op de fiets van rechts kwam, dat [bestuurder] [verzoekster] niet heeft gezien en dat hij tegen haar linkerzijkant is gereden, als gevolg waarvan zij ten val is gekomen. Vast staat ook dat [bestuurder] (aldus) geen voorrang heeft verleend aan [verzoekster] , hoewel hij daartoe volgens de geldende verkeersregels wel verplicht was. Ten tijde van het ongeval was het fietsen met een telefoon in de hand nog niet verboden.

De rechtbank is van oordeel dat TVM – hoewel daarnaar uitdrukkelijk gevraagd ter zitting – onvoldoende heeft toegelicht hoe het in de hand houden, dan wel het – in de woorden van de getuige – “bezig zijn” met de telefoon, door [verzoekster] heeft bijgedragen aan het ontstaan van het ongeval en de schade. Ook als het in de hand houden van de telefoon wordt beschouwd als een (verkeers)fout van [verzoekster] , omdat, zoals TVM stelt, het ook destijds een feit van algemene bekendheid was dat het fietsen met een telefoon in de hand niet handig en gevaarlijk is, dan moet voor het toekennen van eigen schuld wel kunnen worden vastgesteld dat die fout heeft bijgedragen tot de schade. Daartoe is de stelling van TVM dat de verwachting is dat [verzoekster] sneller had kunnen reageren als zij haar telefoon niet in haar hand had gehad en dat dat mogelijk had uitgemaakt, onvoldoende, te meer nu [bestuurder] tegen [verzoekster] is opgereden en niet andersom. Niets wijst op een situatie waarin [verzoekster] tijdig had kunnen remmen maar dit heeft nagelaten. Dit leidt tot de conclusie geen sprake is van eigen schuld van [verzoekster] en dat de verzoeken onder 3.1. I en II worden toegewezen.

[verzoekster] verzoekt daarnaast om veroordeling van TVM in de kosten van het deelgeschil en begroting van de kosten op:

• -

  19,5 uur x € 240 € 4.680,00

• -

  btw 21% € 982,80

• -

  griffierecht € 304,00

Totaal € 5.966,80

De kosten van het deelgeschil dienen op grond van het bepaalde in artikel 1019aa Rv te worden begroot. Hierbij geldt de dubbele redelijkheidstoets als bedoeld in artikel 6:96 lid 2 BW, in die zin dat het redelijk dient te zijn dat deze kosten zijn gemaakt en dat de hoogte van die kosten eveneens redelijk is.

Tegen het aantal aan de zaak bestede uren en het uurtarief heeft TVM bezwaar gemaakt. Zij acht het aantal uren bovenmatig, omdat het een relatief eenvoudige zaak is, en gezien de eenvoud van de zaak is bovendien niet redelijk om een specialistentarief te rekenen.

De rechtbank is van oordeel dat het door [verzoekster] gestelde tijdsbestek van in totaal 19,5 uur voldoende is gespecificeerd en voldoet aan de dubbele redelijkheidstoets. Dit geldt ook voor het gehanteerde tarief. Voor zover deze zaak eenvoudig te noemen is, neemt dit niet weg dat het redelijk is om in letselschadezaken een gespecialiseerd letselschadeadvocaat in te schakelen. De kosten van het deelgeschil zullen daarom worden begroot op het verzochte bedrag van € 5.966,80. TVM zal als aansprakelijke partij worden veroordeeld tot betaling van dit bedrag. De verzochte wettelijke rente over deze kosten zal worden toegewezen, zoals hierna vermeld. Gelet op het ontbreken van eigen schuld van [verzoekster] komt de rechtbank niet toe aan eventuele consequenties daarvan voor de hoogte van de kosten van het deelgeschil.