Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van de onder feit 1 primair ten laste gelegde poging tot doodslag. Volgens de officier van justitie volgt het (voorwaardelijk) opzet op de dood van aangever namelijk niet uit de verklaring van verdachte of de andere feiten en omstandigheden.

De officier van justitie acht wel bewezen dat verdachte het onder feit 1 subsidiair ten laste gelegde (poging tot zware mishandeling) en feit 2 (mishandeling) heeft begaan. Hij wijst daarbij op de aangifte, de getuigenverklaring van [getuige 1] (hierna: [getuige 1] ), de overige getuigenverklaringen in het dossier en de Letselrapportage Forensische Geneeskunde over het slachtoffer.

Verdachte heeft bij aangever een nekklem aangelegd, waarna aangever in ademnood verkeerde.
Er was daarbij sprake van voorwaardelijk opzet op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, doordat verdachte gedurende langere tijd de keel van aangever heeft dichtgeknepen. Ook heeft verdachte de aangever mishandeld door hem te duwen, met zijn lichaam tegen de grond gedrukt te houden, zijn vingers in de mond te steken en met kracht aan zijn wang te trekken.

De raadsman van verdachte heeft zich op het standpunt gesteld dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het onder feit 1 primair en subsidiair ten laste gelegde. Verdachte had geen opzet op de dood van aangever en op het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel, ook niet in voorwaardelijke zin. Verdachte ontkent in een nekklem te hebben aangelegd. Voor zover hij de nekklem al zou hebben aangelegd, heeft hij aangever al na enkele seconden losgelaten. Daarnaast kan geen sprake zijn geweest van een forse nekklem, nu aangever geen letsel aan de nekklem heeft overgehouden.
Ten aanzien van het meer subsidiair ten laste gelegde, te weten eenvoudige mishandeling, heeft de raadsman zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Over feit 2 verklaart enkel de aangever dat verdachte hem naar de grond heeft geduwd. Van dit deel van de tenlastelegging onder feit 2 dient verdachte daarom te worden vrijgesproken.

Met de raadsman van de verdachte en de officier van justitie is de rechtbank van oordeel dat de verdachte dient te worden vrijgesproken van de onder feit 1 primair ten laste gelegde poging tot doodslag, omdat er geen concrete aanwijzingen zijn dat de verdachte het opzet had of bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat het slachtoffer ten gevolge van zijn handelen zou komen te overlijden.

De rechtbank acht wel het subsidiair ten laste gelegde feit bewezen, te weten poging tot zware mishandeling. Het volgende is hiervoor van belang. Verdachte heeft aangever in een nekklem genomen, waardoor aangever in ademnood kwam. Op de zitting heeft verdachte weliswaar ontkend dat hij aangever in een nekklem heeft genomen, maar gelet op de aangifte en de verklaring van getuige [getuige 1] gaat de rechtbank voorbij aan deze verklaring. Uit deze verklaringen volgt dat verdachte gedurende enige tijd (5 tot 10 seconden) met kracht druk op de keel van aangever heeft uitgeoefend waardoor aangever in ademnood kwam. Het gedurende enige tijd met kracht druk uitoefenen op iemands keel in zijn algemeenheid een aanmerkelijke kans met zich brengt dat ten gevolge daarvan zwaar lichamelijk letsel wordt toegebracht. Op die plaats bevinden zich namelijk kwetsbare en vitale weke delen van de hals. Ook zou een gebrek aan zuurstof gedurende langere tijd tot een hersenbeschadiging kunnen leiden. Op grond hiervan is de rechtbank van oordeel dat het handelen van verdachte had kunnen leiden tot zwaar lichamelijk letsel bij aangever. Dat dit is voorkomen, lijkt slechts te danken aan het handelen van getuige [getuige 1] en de omstanders, die aangever uit de greep van de verdachte hebben ontzet. Dit handelen van verdachte kan, naar zijn uiterlijke verschijningsvorm, niet anders worden uitgelegd dan dat verdachte hiermee de kans dat aangever zwaar lichamelijk letsel zou lopen willens en wetens heeft aanvaard. Verdachte heeft daarom in ieder geval het voorwaardelijk opzet gehad op zware mishandeling.

Daarnaast acht de rechtbank de onder feit 2 ten laste gelegde mishandeling bewezen. Uit de aangifte, ondersteund door de getuigenverklaring van [getuige 1] , blijkt dat verdachte de aangever heeft geduwd en aan hem heeft getrokken, waarbij aangever en verdachte ten val zijn gekomen. Verdachte is vervolgens op aangever gaan zitten en heeft aangever in de onder feit 1 ten laste gelegde nekklem genomen. Nadat de aangever door getuige [getuige 1] en omstanders werd ontzet, heeft verdachte zijn vingers in de mond van aangever gestoken en aan zijn wang getrokken, waardoor deze pijn en letsel heeft opgelopen.

Uit het voorgaande volgt dat de rechtbank de poging tot zware mishandeling en de mishandeling wettig en overtuigend bewezen acht.

De eis van de officier van justitie

De officier van justitie heeft gevorderd dat de vordering van de benadeelde partij, welke ziet op immateriële schade, geheel zal worden toegewezen, inclusief de wettelijke rente en met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.

Met betrekking tot de vordering van de benadeelde partij heeft de raadsman verzocht de immateriële schadevergoeding te matigen, nu de uitspraak waarnaar in de onderbouwing van de vordering wordt verwezen niet gelijk is te stellen met de onderhavige zaak.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat aan de benadeelde partij door het bewezenverklaarde rechtstreeks immateriële schade is toegebracht. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade aangezien de benadeelde partij ten gevolge van het strafbare feit lichamelijk letsel en geestelijk letsel heeft opgelopen. De benadeelde partij heeft voldoende concrete en objectieve gegevens aangevoerd waaruit blijkt dat ten gevolge van het strafbare feit een psychische beschadiging is ontstaan.

De rechtbank zal de gevorderde immateriële schade matigen.

Op grond van de door de benadeelde partij gestelde omstandigheden en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schade vergoeding naar billijkheid op € 1.250. De gevorderde schadevergoeding komt de rechtbank voor dit deel niet onrechtmatig of ongegrond voor en zal daarom in zoverre worden toegewezen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf het moment waarop het strafbare feit is gepleegd.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De benadeelde partij kan dit deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

In het belang van de benadeelde partij wordt als extra waarborg voor voornoemde betaling de schadevergoedingsmaatregel (artikel 36f Sr) aan verdachte opgelegd.