Uitspraken

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de onder 1 primair ten laste gelegde overtreding van artikel 6 WVW wettig en overtuigend bewezen kan worden verklaard. Verdachte heeft zeer onoplettend, onvoorzichtig en onachtzaam gereden. Verdachte reed met zeer hoge snelheid, onder invloed van alcohol als beginnend bestuurder door de drukke stad over de trambaan. Hoewel verdachte op een voorrangsweg reed, was voor het slachtoffer op geen enkele manier voorzienbaar dat verdachte over de trambaan aan zou komen scheuren. Op basis van de situatie zoals die voor haar was te overzien heeft het slachtoffer niet onbegrijpelijk of verkeerd gehandeld.

Ook het onder 2 ten laste gelegde rijden onder invloed van alcohol, en het onder 3 ten laste gelegde doorrijden na een ongeval kunnen worden bewezen.

De raadsman heeft in zijn pleidooi naar voren gebracht dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het onder 1 primair ten laste gelegde. Er kan geen sprake zijn van schuld in de zin van artikel 6 WVW omdat het ongeval niet alleen aan verdachte valt toe te rekenen. Beide partijen hebben een aandeel gehad in de totstandkoming daarvan. Verdachte betwist niet dat hij onder invloed, te hard, op de trambaan heeft gereden, maar uit de dossier blijkt dat het slachtoffer geen voorrang heeft verleend.

Ook is vrijspraak voor artikel 6 WVW aan de orde omdat op basis van het dossier niet kan worden vastgesteld dat de door verdachte gereden snelheid in combinatie met zijn alcoholgebruik het ongeval heeft veroorzaakt. Zelfs als verdachte zich aan de toegestane snelheid zou hebben gehouden, in combinatie met zijn alcoholgebruik, zou het ongeval niet te voorkomen zijn geweest. Verdachte heeft immers verklaard dat het slachtoffer ineens voor zijn auto was, dat het leek alsof zij uit de lucht kwam vallen.

Voorts heeft de raadsman aangevoerd dat hoewel verdachte zelf anders heeft verklaard, op basis van het dossier kan worden vastgesteld dat het ten tijde van het ongeval niet regende en dat er geen sprake was van een nat wegdek. Verdachte heeft verklaard dat hij 60-65 km/u heeft gereden. De conclusies uit het onderzoek waaruit zou volgen dat dit minstens 70 km/u moet zijn geweest zijn niet betrouwbaar wegens een gebrek aan nader onderzoek. De conclusie luidt dat geen sprake kan zijn van schuld in de zin van artikel 6 WVW.

Over het bewijs van de onder 1 subsidiair, 2 en 3 ten laste gelegde feiten heeft de verdediging geen opmerkingen gemaakt.

Feit 2: Vrijspraak

De rechtbank is van oordeel dat zij op basis van het dossier niet kan vaststellen dat er een rechtsgeldig onderzoek naar het alcoholgehalte in het bloed van verdachte als bedoeld in artikel 8 WVW heeft plaatsgevonden.

Van ‘een onderzoek’ zoals bedoeld in artikel 8 lid 3, onder b WVW is slechts sprake indien de waarborgen zijn nageleefd waarmee de wetgever dat onderzoek met het oog op de betrouwbaarheid van de resultaten daarvan heeft omkleed. Tot die waarborgen behoren onder meer het voorschrift van artikel 13 lid 1, onder d, Besluit alcohol, drugs en geneesmiddelen in het verkeer (hierna: Besluit), dat ertoe strekt dat na de bloedafname bloedmonsters zo spoedig mogelijk naar een voor het bloedonderzoek geaccrediteerd laboratorium als bedoeld in artikel 14 lid 2 Besluit worden gezonden, en de voorschriften die betrekking hebben op het bewaren en het vervoeren van het afgenomen bloedmonster in verband met het uitvoeren van het bloedonderzoek.

De bloedmonsters zijn op 5 juni 2019 bij verdachte afgenomen, en blijkens het rapport ‘Toxicologisch onderzoek naar aanleiding van een vermoedelijke overtreding van artikel 8 Wegenverkeerswet’ op 5 augustus 2019 door het Nederlands Forensisch Instituut (hierna: NFI) ontvangen.

Gezien het tijdsverloop van twee maanden tussen het afnemen van het bloed en de ontvangst daarvan door het NFI, kan de rechtbank zonder nadere informatie niet vaststellen of de bloedmonsters daadwerkelijk zo spoedig mogelijk door de politie naar het NFI zijn verzonden.

Het proces-verbaal rijden onder invloed vermeldt slechts dat de verbalisant zich ervan heeft vergewist dat de bloedmonsters overeenkomstig het bepaalde in het Besluit verzonden zijn naar het NFI, maar niet wanneer de bloedmonsters precies zijn verzonden en onder welke condities.

Nu niet kan worden vastgesteld dat de waarborg van een zo spoedig mogelijke verzending in acht is genomen, kan evenmin worden vastgesteld dat er sprake is van "een onderzoek" als bedoeld in artikel 8, derde lid, WVW. Verdachte zal daarom van het onder 2 ten laste gelegde worden vrijgesproken.

Feit 1: Schuld in de zin van artikel 6 WVW

Bij de beoordeling van de vraag of een verdachte schuld heeft aan een ongeval in de zin van artikel 6 WVW komt het volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad aan op het geheel van gedragingen van de verdachte, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval. Het gaat daarbij om aanmerkelijk onoplettend, onvoorzichtig of onachtzaam verkeersgedrag waardoor het ongeval en de gevolgen daarvan zijn ontstaan.

De Hoge Raad heeft ook overwogen dat niet in zijn algemeenheid kan worden aangegeven of een enkele verkeersfout voldoende kan zijn voor de bewezenverklaring van schuld in de zin van artikel 6 WVW. Bij die beoordeling zijn meerdere factoren van belang.
Voorts verdient het opmerking dat niet reeds uit de ernst van de gevolgen van het verkeersgedrag dat in strijd is met één of meer wettelijke gedragsregels in het verkeer, kan worden afgeleid dat sprake is van schuld in vorenbedoelde zin.1

De rechtbank is, anders dan de raadsman, van oordeel dat het ongeval aan verdachtes schuld te wijten is, omdat hij zeer onvoorzichtig, onoplettend en onachtzaam is geweest.

Verdachte reed op 4 juni 2019 met zijn auto over de Admiraal de Ruijterweg te Amsterdam. Verdachte reed daarbij niet op de gewone rijbaan maar, hoewel hij daarvoor geen ontheffing had, op de tram-/busbaan. Verdachte heeft verklaard dat hij op de trambaan ging rijden om het overige verkeer in halen. Daaruit leidt de rechtbank af dat verdachte ook ten doel had om harder te rijden dan het verkeer op voor hem bestemde rijbaan. Aangekomen bij de kruising met de Willem de Zwijgerlaan heeft vervolgens een aanrijding plaatsgevonden tussen verdachte en een voor verdachte gezien van rechts komende fietsster die de Admiraal de Ruijterweg aan het oversteken was. Als gevolg van de aanrijding heeft de fietsster zwaar lichamelijk letsel opgelopen.

Snelheid

De rechtbank stelt vast dat verdachte ten tijde van het ongeval aanzienlijk harder heeft gereden dan de ter plaatse toegestane 50 km/u.

Verdachte heeft zelf verklaard dat hij 60 – 65 km/u reed. Het NFI heeft op basis van camerabeelden, schadefoto’s en werpafstanden, de snelheid van de auto op het moment van het ongeval ingeschat op ten minste 70 km/u. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan deze inschatting van het NFI. Dat er nadien geen nader onderzoek (door middel van botsproeven) is gehouden, wat een meer specifieke onder- en bovengrens voor de botssnelheid had kunnen opleveren, maakt dit niet anders. De bevindingen van het NFI sluiten aan bij een groot aantal verklaringen van getuigen, die vrijwel zonder uitzondering tot een (veel) hogere inschatting van de snelheid komen; onder andere [getuige 1] : 70 of 80 km/u, [getuige 2] : minstens 90 km/u, [getuige 3] : 80 á 90 km/u (noodvaart), [getuige 4] : 80 km/u, [getuige 5] : 80 km/u, [getuige 6] : 100 km/u (ontzettend hard), [getuige 7] : boven de 80 km/u (reed als een idioot), [getuige 8] 80 á 100 km/u, [getuige 9] : heeft nog nooit een auto zo hard zien rijden in de stad.

Alcoholgebruik

Zoals hiervoor uiteengezet ten aanzien van het onder feit 2 tenlastegelegde kan niet worden vastgesteld dat er een rechtsgeldig onderzoek naar het alcoholgehalte in het bloed van verdachte heeft plaatsgevonden. Om die reden kan het exacte alcoholgehalte in het bloed van verdachte ook niet worden vastgesteld.

De rechtbank stelt echter wel vast dat verdachte de auto heeft bestuurd terwijl hij onder invloed van alcohol verkeerde.

Verdachte heeft immers zowel bij de politie als ter terechtzitting verklaard dat hijvoorafgaand aan het ongeval alcohol heeft gedronken, terwijl hij wist dat hij daarna nog in de auto zou gaan rijden. Ter terechtzitting heeft verdachte verklaard twee alcoholische drankjes te hebben genuttigd op een parkeerplaats in Osdorp. Uit zijn verklaring bij de politie leidt de rechtbank echter af dat verdachte kort voor de aanrijding zowel op de parkeerplaats als later bij een speeltuin alcohol heeft gedronken. Bovendien namen verbalisanten bij de aanhouding van verdachte waar dat zijn adem sterk naar het gebruik van alcoholische drank rook.

Verder heeft verdachte ter terechtzitting verklaard dat hij (hooguit) een beetje aangeschoten was, maar dat hij wel denkt dat het gebruik van alcohol een rol heeft gespeeld bij de aanrijding, en dat hij ook weet dat door te gaan autorijden na gebruik van alcohol ‘de gevaren omhoog gaan’.

Onder deze omstandigheden is de rechtbank van oordeel dat kan worden vastgesteld dat verdachte voorafgaand aan het ongeval een dusdanige hoeveelheid alcohol heeft genuttigd dat dit zijn rijvaardigheid negatief heeft beïnvloed.

Medeschuld van het slachtoffer (geen voorrang verlenen)

Medeschuld van een slachtoffer kan slechts in uitzonderlijke gevallen de verwijtbaarheid van de verdachte aantasten of in de weg staan aan de vereiste causaliteit tussen het verkeersgedrag van de verdachte en de aanrijding. Van een dergelijke uitzonderlijk geval is in de onderhavige zaak naar het oordeel van de rechtbank niet gebleken.

Verdachte reed met hoge snelheid over de bus-/trambaan waarbij hij ander verkeer, dat wel van de gewone rijbaan gebruik maakte, inhaalde. Weliswaar reed verdachte over een voorrangsweg en waren er op de plaats waar het slachtoffer de weg overstak haaientanden op het wegdek geplaatst, maar gelet op de snelheid waarmee verdachte reed en zijn positie op de weg, was geen sprake van een situatie waarin van het slachtoffer mocht worden verwacht dat zij verdachte tijdig zou zien aankomen zodat zij wellicht nog adequaat had kunnen reageren. Verdachte mocht er gezien zijn rijgedrag ook niet van uitgaan dat dit wel het geval zou zijn. De rechtbank heeft daarbij ook de verklaring van de getuige [getuige 6] in aanmerking genomen. Die heeft verklaard dat zij zag dat de fietsster afremde maar niet meer kon stoppen, waaruit de rechtbank afleidt dat het slachtoffer volledig werd verrast door de hoge snelheid en vermoedelijk ook door de positie van verdachte op de weg.

Conclusie

Verdachte heeft tijdens tussenstops gedronken, wetende dat hij direct daarna weer de auto in zou stappen, hij is in strijd met de regels op de trambaan gaan rijden om het verkeer op de rijbaan in te kunnen halen en hij heeft veel harder gereden dan ter plaatse was toegestaan. Gelet op het geheel van de gedragingen van verdachte, de keuzes die hij heeft gemaakt, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval – zoals hiervoor overwogen – beschouwt de rechtbank het verkeersgedrag van verdachte als zeer onvoorzichtig, onoplettend en onachtzaam en is derhalve van oordeel dat het ongeval aan verdachte zijn schuld te wijten is.