Uitspraken

De rechtbank vindt bewezen dat verdachte “kankerhomo’s” heeft geroepen in de richting van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] . Dit volgt uit zowel de aangifte van [slachtoffer 1] als de verklaring van getuige [getuige 1] . [slachtoffer 1] heeft gehoord dat verdachte meerdere keren “kankerhomo’s” riep. Getuige [getuige 1] heeft verklaard dat zij hoorde dat [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] voor “vieze homo’s” (of woorden van gelijke strekking) werden uitgemaakt. Gelet hierop vindt de rechtbank de ontkennende verklaring van verdachte niet geloofwaardig. Dat deze bewoordingen beledigend van aard zijn, behoeft geen nadere bespreking.

De rechtbank vindt eveneens bewezen dat verdachte heeft gespuugd in het gezicht van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] . Uit de aangiftes van [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] en de verklaring van getuige [getuige 1] volgt dat verdachte aangevers in het gezicht heeft gespuugd. Tevens blijkt uit een chatgesprek tussen verdachte ( [verdachte] ) en medeverdachte [medeverdachte] (M) het volgende:

[verdachte] : Met het spugen konden ze corona geven
[medeverdachte] : Ja a g is misdaad
[medeverdachte] : Drm zeg ik je ze hebben sws aangifte gedaan

(..)

[medeverdachte] : ze hebben niets aan ons
[medeverdachte] : Er is geen bewijs dat we hebben gespuugd op ze

Uit deze chat volgt dat verdachte en medeverdachte [medeverdachte] bespreken wat er met hen gaat gebeuren als de politie er achter komt dat zij op [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] hebben gespuugd. Tevens begrijpen zij dat het een strafbaar feit is, zeker tijdens de corona-pandemie. De verklaring van verdachte dat hij alleen op de grond heeft gespuugd, vindt de rechtbank dan ook volstrekt ongeloofwaardig.

De rechtbank is van oordeel dat feit 1 niet kan worden bewezen en overweegt daartoe als volgt.

Volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad (NJ 1929, p. 503) kan niet alleen het veroorzaken van pijn, maar ook het bij een ander teweegbrengen van ‘min of meer hevige onlust veroorzakende gewaarwordingen in of aan het lichaam’ onder omstandigheden mishandeling opleveren. Met andere woorden: er moet sprake zijn van een zeer onaangename fysieke ervaring.

Naar het oordeel van de rechtbank kan onder omstandigheden het bespuugd worden een zeer onaangename fysieke ervaring zijn. Dat dit in het concrete geval voor degene die bespuugd is ook daadwerkelijk het geval is geweest, zal uit de bewijsmiddelen moeten volgen.

Verdachte heeft beide aangevers in hun gezicht gespuugd. Aangevers hebben hierover verklaard dat zij dit ontzettend vies vonden en dat zij bang waren dat ze waren besmet met het coronavirus. Uit de bewijsmiddelen blijkt niet dat er bij aangevers sprake was van enig fysiek gevolg, bijvoorbeeld dat aangevers hier misselijk van zijn geworden. Iets vies vinden en bang zijn voor besmetting met het coronavirus duidt naar het oordeel van de rechtbank meer op een onaangename psychische ervaring, zoals zich angstig of bedreigd voelen. Verdachte wordt dan ook vrijgesproken van de onder feit 1 ten laste gelegde mishandeling.

Vast staat dat aan [slachtoffer 1] door het onder 2 en 3 bewezenverklaarde rechtstreeks immateriële schade is toegebracht. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade, aangezien de benadeelde partij ten gevolge van de strafbare feiten in zijn eer of goede naam is aangetast.

De hoogte van de vordering is ter terechtzitting betwist. Op grond van de door de benadeelde partij gestelde omstandigheden en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schadevergoeding naar billijkheid op € 400,-, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 12 april 2020.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van dit deel van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. De benadeelde partij kan dit deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.

Vast staat dat aan [slachtoffer 2] door het onder 2 en 3 bewezenverklaarde rechtstreeks immateriële schade is toegebracht. Op grond van artikel 6:106 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek heeft de benadeelde partij recht op een naar billijkheid vast te stellen vergoeding van de immateriële schade aangezien de benadeelde partij ten gevolge van de strafbare feiten in zijn eer of goede naam is aangetast en geestelijk letsel heeft opgelopen.

De hoogte van de vordering is ter terechtzitting betwist. Op grond van de door de benadeelde partij gestelde omstandigheden, waaronder een brief van 5 mei 2020 waarin GZ-psycholoog A. Najjarkakhaki PTSS-symptomen bij [slachtoffer 2] heeft vastgesteld en rekening houdend met de vergoedingen die in soortgelijke zaken worden toegekend, begroot de rechtbank de immateriële schadevergoeding naar billijkheid op € 500,-.

De benadeelde partij zal voor het overige niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering. De behandeling van dit deel van de vordering levert een onevenredige belasting van het strafgeding op. De benadeelde partij kan dit deel van zijn vordering bij de burgerlijke rechter aanbrengen.