Uitspraken

De officier van justitie heeft gerekwireerd tot bewezenverklaring van feit 1, 2 primair, 3, 4 en 6. Ten aanzien van feit 5 heeft de officier van justitie zich op het standpunt gesteld dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken omdat een aangifte ontbreekt.

De raadsvrouw heeft primair bepleit dat de op 3 december 2020 aangetroffen voorwerpen moeten worden uitgesloten van het bewijs omdat deze onrechtmatig zijn verkregen. De doorzoeking van de tas van verdachte was niet noodzakelijk om de identiteit van verdachte vast te stellen, nu verdachte daarvoor al zijn naam had opgegeven en de verbalisant verdachte op de foto in het politiesysteem al had herkend. Gelet hierop moet verdachte worden vrijgesproken van feit 1 (wat betreft de bankpassen, de creditcard en de zorgpas), 3 en 5. Subsidiair heeft de raadsvrouw bepleit dat de onrechtmatige doorzoeking moet worden verdisconteerd in de strafmaat.

De raadsvrouw heeft ten aanzien van feit 1 wat betreft de Mazda 2 aangevoerd dat geen sprake is van diefstal omdat [slachtoffer 1] toestemming heeft gegeven om de auto mee te nemen. Ook ten aanzien van de andere goederen is geen sprake van het oogmerk van wederrechtelijke toe-eigening omdat hij de goederen bewaart als herinnering . Ten aanzien van feit 2 primair heeft de raadsvrouw zich op het standpunt gesteld dat verdachte hiervan moet worden vrijgesproken omdat verdachte niet het oogmerk had om zich de auto wederrechtelijk toe te eigenen. Het onder feit 2 subsidiair ten laste gelegde (de joyriding) kan wel worden bewezen. Ten aanzien van feit 4 heeft de raadsvrouw zich gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank, met uitzondering van het 2e gedachtestreepje “het stopteken van de politie negeren” en het 8e gedachtestreepje “waarbij dit voertuig werd omgeslagen” waarvoor verdachte moet worden vrijgesproken. De raadsvrouw heeft zich ten aanzien van feit 6 gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Verweer onrechtmatige doorzoeking

De rechtbank verwerpt het verweer van de raadsvrouw dat de doorzoeking van de tas van verdachte op 3 december 2020 onrechtmatig was.

Verdachte werd onder invloed van verdovende middelen aangetroffen op het station Naarden/Bussum. Om de identiteit van verdachte te achterhalen heeft de verbalisant, die op dat moment alleen was, de tas van verdachte doorzocht. Weliswaar had verdachte kort daarvoor zijn personalia gegeven, die de verbalisant heeft doorgegeven aan het operationeel centrum en ontving de verbalisant kort daarna registraties en een foto, maar op dat moment vond er nog geen herkenning van verdachte plaats. Pas nadat de verbalisant de tas had doorzocht en hij de, via het operationeel centrum binnengekomen, foto nader had bestudeerd, stelt hij met zekerheid vast dat verdachte inderdaad [verdachte] is. De rechtbank heeft geen aanleiding om te twijfelen aan de juistheid van het ambtsedig opgemaakte proces-verbaal van de verbalisant. Naar het oordeel van de rechtbank was de verbalisant in het kader van het vaststellen van de identiteit van verdachte bevoegd om de tas te doorzoeken en was de doorzoeking rechtmatig. Het verweer van de raadsvrouw dat strekt tot bewijsuitsluiting wordt verworpen.

Feit 1

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen bewezen dat verdachte zich heeft schuldig gemaakt aan diefstal van betaalpassen, sleutels, een personenauto en een telefoon en overweegt daartoe als volgt.

Anders dan de raadsvrouw, is de rechtbank van oordeel dat wel kan worden bewezen dat verdachte het oogmerk had om zich de goederen wederrechtelijk toe te eigenen. Verdachte heeft – nadat hij aangever GHB had aangeboden en aangever buiten bewustzijn was – de betaalpassen, telefoon en sleutels meegenomen en hij is vervolgens met de auto van aangever weggereden. De auto heeft hij ergens in Duitsland achter gelaten. Daarmee heeft hij de goederen aan de feitelijke heerschappij van de rechthebbende onttrokken en is verdachte als heer en meester over de goederen gaan beschikken. Nergens blijkt uit dat verdachte de intentie had om de goederen op enig moment weer terug te geven aan de rechthebbende. De rechtbank komt dan ook tot een bewezenverklaring van feit 1.

Feit 2 primair

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen bewezen dat feit 2 primair kan worden bewezen en overweegt daartoe als volgt.

Verdachte heeft toen hij in de woning van zijn vader was (in [plaats] ) ongevraagd de autosleutels van een Volkswagen Golf met kenteken [kenteken] gepakt en hij is vervolgens met de auto weggereden. Uren later is verdachte door de politie in Ede als bestuurder van de Volkswagen Golf aangehouden.

Verdachte heeft hierover verklaard dat hij enkel een rondje wilde gaan rijden. Hij was van plan om in Alkmaar iets op te halen en vervolgens terug te keren. Op de terugweg had hij nog zin om een extra stukje te rijden en om te racen met de politie. Toen hij werd aangehouden was hij naar eigen zeggen al bijna weer bij de woning van zijn vader in Amsterdam.

Door de auto weg te nemen en erin te rijden heeft verdachte als heer en meester over de auto beschikt. Daarbij blijkt uit bovengenoemde feiten en omstandigheden, en met name het feit dat hij in Ede ver buiten Amsterdam is aangehouden, niet dat verdachte de intentie had om de auto weer ter beschikking te stellen van de rechthebbende. Naar het oordeel van de rechtbank kan dan ook worden bewezen dat verdachte het oogmerk had om de auto wederrechtelijk toe te eigen. Daarmee komt de rechtbank tot een bewezenverklaring van de primair ten laste gelegde diefstal.

Feit 3

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte bewezen dat verdachte het onder 3 ten laste gelegde feit heeft begaan.

Feit 4

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen en de deels bekennende verklaring van verdachte bewezen dat verdachte het onder 4 ten laste gelegde feit heeft begaan.

Anders dan de raadsvrouw vindt de rechtbank ook bewezen dat verdachte een stopteken van de politie heeft genegeerd. Uit het proces-verbaal van bevindingen (nazending pagina 6) volgt dat de politie verdachte een stopteken heeft gegeven, waarbij tevens de optische en geluidssignalen zijn ingeschakeld. Verbalisanten zagen dat verdachte met de portierramen deels, dan wel geheel geopend reed. Daarnaast heeft verdachte bij zijn verhoor op 29 november 2020 verklaard dat hij de politie ook heeft gezien. Gelet hierop kan het niet anders dan dat verdachte bewust het stopteken van de politie heeft genegeerd.

Ook het ‘omslaan’ van de auto vindt de rechtbank bewezen. Daaronder verstaat de rechtbank dat de auto door de aanrijding is geroteerd, zoals blijkt uit de foto van de positie van de auto op de weg na de aanrijding.

Feit 5

Verdachte zal worden vrijgesproken van feit 5. Op basis van het dossier en het verhandelde ter terechtzitting kan niet worden vastgesteld dat verdachte het oogmerk had om het rijbewijs en de zorgpas op naam van [slachtoffer 3] wederrechtelijk toe te eigenen.

Feit 6

De rechtbank acht op grond van de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen en de bekennende verklaring van verdachte bewezen dat verdachte het onder 6 ten laste gelegde feit heeft begaan.

De benadeelde partij [slachtoffer 1] vordert € 1.302,82 aan vergoeding van materiële schade en € 500,00 aan vergoeding van immateriële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente, en heeft verzocht om de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

De materiële schade bestaat uit:

De officier van justitie heeft zich op het standpunt gesteld dat de vordering kan worden toegewezen tot een bedrag van € 1.614,60, te vermeerderen met de wettelijke rente, en dat daarnaast de schadevergoedingsmaatregel moet worden opgelegd. Voor het overige deel moet de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering.

De raadsvrouw heeft zich op het standpunt gesteld dat vergoeding van het rijbewijs (incl. pasfoto), museumkaart, autoverhuur en kosten professionele hulpverlening moeten worden afgewezen. Daarnaast heeft zij verzocht om de vergoeding van de immateriële schade te matigen.

De rechtbank oordeelt als volgt. Vast staat dat de benadeelde partij door het onder 1 bewezenverklaarde rechtstreeks materiële schade is toegebracht. De rechtbank vindt de schadeposten a, b, c, d, e, i en j voldoende onderbouwd en zal deze posten toewijzen. De schadeposten f, g en h kunnen niet als rechtstreekse schade worden aangemerkt nu niet in de aangifte is opgenomen dat ook het rijbewijs en de museumkaart van de benadeelde partij zijn weggenomen. Deze kosten komen daarom niet voor vergoeding in aanmerking. Aan materiële schade zal daarom een bedrag van € 1.247,22 worden toegewezen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf het moment waarop het strafbare feit is gepleegd. De benadeelde partij zal voor het overige deel niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering.

Naast materiële schade heeft de benadeelde partij eveneens immateriële schadevergoeding gevorderd. De benadeelde partij stelt dat hij door de diefstal veel psychische klachten heeft gehad, bestaande uit sombere/depressieve gevoelens, slechte nachtrust, vermoeidheid en futloosheid. Ook heeft hij sinds het incident vertrouwensproblemen. Dit heeft tot op heden aanzienlijke gevolgen voor de benadeelde partij gehad, waarvoor hij professionele hulp heeft moeten zoeken bij Positieve Nood. De rechtbank overweegt hieromtrent als volgt. Voor het aannemen van psychisch leed dient aannemelijk gemaakt te worden dat er sprake is van geestelijk letsel. Blijkens het arrest van de Hoge Raad van 22 februari 2002 (NJ 2002, 240) is voor vergoeding van immateriële schade op grond van artikel 6:106 BW vereist dat het bestaan van geestelijk letsel kan worden vastgesteld. De rechtbank is van oordeel dat op basis van de brief van Positieve Nood – waaruit blijkt dat de benadeelde partij kenmerken vertoond die horen bij een posttraumatische stress stoornis – voldoende aannemelijk is geworden dat sprake is van geestelijk letsel. De rechtbank ziet wel aanleiding om de vordering te matigen. Aan immateriële schade zal daarom een bedrag van € 200,00 worden toegewezen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf het moment waarop het strafbare feit is gepleegd. De benadeelde partij zal voor het overige deel niet-ontvankelijk worden verklaard in zijn vordering.

Voorts dient verdachte te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

In het belang van [slachtoffer 1] voornoemd wordt, als extra waarborg voor betaling aan laatstgenoemde, de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht aan verdachte opgelegd.

De benadeelde partij [slachtoffer 2] vordert € 5.288,82 aan vergoeding van materiële schade, te vermeerderen met de wettelijke rente en heeft verzocht om de schadevergoedingsmaatregel op te leggen.

De officier van justitie heeft de rechtbank verzocht om gebruik te maken van haar schattingsbevoegdheid en het toe te wijzen bedrag te matigen tot € 1.000,- , vermeerderd met de wettelijke rente, en daarnaast de schadevergoedingsmaatregel op te leggen. Voor het overige deel van de vordering moet de benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard.

De raadsvrouw heeft zich primair op het standpunt gesteld dat de benadeelde partij niet-ontvankelijk moet worden verklaard in haar vordering omdat niet kan worden vastgesteld of alle reparaties rechtstreeks verband houden met het bewezenverklaarde. Subsidiair heeft de raadsvrouw de rechtbank verzocht gebruik te maken van haar schattingsbevoegdheid en de vordering te matigen.

De rechtbank oordeelt als volgt. Vast staat dat de benadeelde partij door het onder 4 bewezenverklaarde rechtstreekse schade heeft geleden. De gevorderde materiële schadevergoeding is voldoende onderbouwd. De rechtbank concludeert dat de vordering tot vergoeding van materiële schade zal worden toegewezen tot een bedrag van in totaal € 5.288,82 , vermeerderd met de wettelijke rente vanaf het moment waarop het strafbare feit is gepleegd.

Voorts dient verdachte te worden veroordeeld in de kosten die de benadeelde partij heeft gemaakt en ten behoeve van de tenuitvoerlegging van deze uitspraak nog zal maken.

In het belang van [slachtoffer 2] voornoemd wordt, als extra waarborg voor betaling aan laatstgenoemde, de maatregel van artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht aan verdachte opgelegd.

11. Toepasselijke wettelijke voorschriften

De op te leggen straffen zijn gegrond op de artikelen 14a, 14b, 14c, 36f, 55, 57, 310 van het Wetboek van Strafrecht, de artikelen 2 en 10 van de Opiumwet en de artikelen 5a en 176 van de Wegenverkeerswet 1994.