Uitspraken

De officier van justitie vindt dat het ten laste gelegde in zaak A bewezen kan worden. Een buurvrouw heeft verdachte die dag gezien in de buurt van de woning van [aangeefster] en agenten hebben hem in de buurt aangehouden.

Het ten laste gelegde in zaak B kan bewezen worden op basis van de aangifte, de verklaring van getuige [getuige] en de historische gegevens van de twee telefoonnummers van [aangeefster] . Verdachte is op 12 december 2020 ook aangehouden met twee telefoons op zak.

In zaak A heeft mr. Kleiman zich voor wat betreft het bewijs gerefereerd aan het oordeel van de rechtbank.

Mr. Van Gijssel heeft in zaak B primair vrijspraak bepleit. Hij heeft gesteld dat niet kan worden vastgesteld dat het onderzochte telefoonnummer [nummer 1] van verdachte is. Verdachte heeft zelf in het politieverhoor aangegeven dat zijn telefoonnummer [nummer 2] is. Op pagina 15 staat dat de agent via dit telefoonnummer met verdachte gebeld heeft maar uit het proces-verbaal blijkt niet dat verdachte de persoon is die de telefoon heeft opgenomen. De processen-verbaal op pagina 15 en 18 mogen daarom niet voor het bewijs worden gebruikt. Verdachte heeft wel gezegd dat het zou kunnen dat hij [aangeefster] vaker heeft gebeld, maar dat is onvoldoende om tot bewijs van belaging te komen. De raadsman heeft subsidiair gesteld dat, indien de rechtbank meent dat het telefoonnummer van verdachte is, het feit pas vanaf oktober 2020 en alleen voor het telefonisch contact bewezen kan verklaard worden. Voor de overige handelingen geldt dat deze niet stelselmatig en structureel hebben plaatsgevonden.

Zaak B:

De rechtbank vindt bewezen dat verdachte zich in de periode van 2 oktober 2020 tot en met 12 december 2020 schuldig heeft gemaakt aan belaging van aangeefster [aangeefster] .

Contacten

[aangeefster] heeft op 4 oktober 2020 aangifte gedaan van belaging. Zij heeft onder meer verklaard dat zij een relatie heeft gehad met verdachte en dat zij samen een zoontje hebben. [aangeefster] heeft de relatie in de eerste helft van 2020 beëindigd. Verdachte en [aangeefster] hadden contact met elkaar over hun zoontje en de omgang tussen vader en zoon. [aangeefster] heeft sinds het verbreken van de relatie een aantal keer het telefoonnummer van verdachte geblokkeerd omdat zij vond dat het contact niet goed verliep. Zij heeft het contact vervolgens weer hersteld vanwege hun zoontje.

Op 2 oktober 2020 heeft zij na een vervelend verlopen WhatsApp-gesprek met verdachte aan hem te kennen gegeven dat zij niet wilde dat hij nog contact met haar opnam en heeft zij hem weer geblokkeerd op haar telefoon en op sociale media.

Zij heeft verklaard dat verdachte diezelfde avond nog herhaaldelijk telefonisch contact met haar heeft gezocht. Uit de historische verkeersgegevens blijkt dat het telefoonnummer [nummer 1] die avond zes keer gebeld heeft naar het telefoonnummer van [aangeefster] . Anders dan de verdediging is de rechtbank van mening dat kan worden vastgesteld dat verdachte het telefoonnummer [nummer 1] heeft gebruikt. Dit blijkt uit het proces-verbaal Onderzoek Historische verkeersgegevens waarin staat dat agent [naam] op dat telefoonnummer met verdachte een zogenoemd stop-gesprek heeft gevoerd. [aangeefster] heeft als getuige op de zitting van 15 april 2021 bevestigd dat verdachte dit telefoonnummer gebruikte en dit aan de rechtbank laten zien op haar mobiele telefoon.

Uit de aangifte en de verklaring van getuige [getuige] , die die avond bij [aangeefster] was, blijkt dat verdachte die avond ook telefonisch contact zocht met [getuige] . [getuige] heeft verder verklaard dat zij verdachte die avond bij de lift van de flat van [aangeefster] heeft gezien. [aangeefster] heeft verklaard dat verdachte die avond ook telefonisch contact opnam met haar nicht en met haar broertje.

[aangeefster] heeft een tweede aangifte gedaan van belaging op 12 december 2020. Zij werd vroeg in de ochtend een aantal keer gebeld door een anoniem nummer. Vervolgens belde verdachte haar via Facebook en zocht hij contact via Facebook Messenger. Kort daarna werd er aangebeld bij [aangeefster] . Zij deed niet open. In de tussentijd werd ze weer anoniem gebeld. Toen er later weer werd aangebeld, herkende [aangeefster] via de intercom de stem van verdachte. Tegen de agenten die ter plaatse waren gekomen heeft [aangeefster] laten weten dat verdachte in de auto zat die voor de deur stond. De agenten zagen hem op dat moment niet. De agenten hebben geverbaliseerd dat zij kort daarna bericht kregen dat verdachte was weggereden bij de woning van [aangeefster] en zij zagen hem rijden in dezelfde auto die [aangeefster] hen kort daarvoor had aangewezen. Zij hebben verdachte vervolgens aangehouden.

Uit onderzoek van de historische verkeersgegevens van de twee telefoonnummers van [aangeefster] is gebleken dat verdachte met gebruikmaking van het telefoonnummer [nummer 1] veelvuldig naar de telefoonnummers van [aangeefster] heeft gebeld: in de periode van 17 oktober tot en met 30 november 2020 in totaal 76 keer naar nummer [nummer 3] en in de periode van 1 augustus tot 29 oktober 2020 in totaal 101 keer naar nummer [nummer 4] .

Beoordeling belaging

De rechtbank stelt voorop dat bij de beoordeling van de vraag of sprake is van belaging als bedoeld in art. 285b, eerste lid, Wetboek van Strafrecht verschillende factoren van belang zijn: de aard, de duur, de frequentie en de intensiteit van de gedragingen van de verdachte, de omstandigheden waaronder deze hebben plaatsgevonden en de invloed daarvan op het persoonlijk leven en de persoonlijke vrijheid van het slachtoffer.

De rechtbank vindt op grond van de inhoud van het dossier bewezen dat verdachte in de periode van 2 oktober tot en met 12 december 2020 [aangeefster] meermalen heeft gebeld, onder meer in de nacht. Ook is hij meerdere malen bij [aangeefster] voor de deur of in de straat geweest. Hij heeft ook geprobeerd via sociale media en via bekenden van [aangeefster] met [aangeefster] in contact te komen. Dit terwijl het voor hem duidelijk moet zijn geweest dat [aangeefster] dit niet wenste, te meer omdat [aangeefster] dit ook aan hem kenbaar had gemaakt. Dat verdachte naar eigen zeggen contact wilde vanwege zijn zoon, doet niet af aan het feit dat verdachte haar is blijven benaderen terwijl zij dat duidelijk niet wilde. Nu dit in ieder geval vanaf 2 oktober 2020 voor verdachte duidelijk heeft moeten zijn, zal de rechtbank die dag als de begindatum van de bewezen verklaarde periode hanteren.

De rechtbank vindt dan ook dat sprake is geweest van een opzettelijke, wederrechtelijke, stelselmatige inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van [aangeefster] . Alle bewezen geachte handelingen zijn in onderling verband beschouwd zodanig stelselmatig dat er sprake is van belaging. Verdachte had als oogmerk [aangeefster] te dwingen te dulden dat met haar contact werd opgenomen en hem te zien en haar te dwingen iets te doen, namelijk met hem te spreken.

Zaak A:

De rechtbank zal dit feit bewezen verklaren. De officier van justitie heeft aan verdachte op 12 december 2020 een gedragsaanwijzing opgelegd voor de duur van maximaal 90 dagen, inhoudende dat hij geen contact mocht hebben met [aangeefster] en dat hij niet mocht komen in of op de straat waar [aangeefster] woonde. Uit de akte blijkt dat die gedragsaanwijzing op 12 december 2020 in persoon aan verdachte is uitgereikt. De aanwijzing liep dus vanaf dat moment en was op 6 januari 2021 nog van kracht.

De rechtbank vindt bewezen dat verdachte zich op 6 januari 2021 niet aan deze gedragsaanwijzing heeft gehouden. Verdachte is op die dag door agenten gezien op de twaalfde verdieping van de flat waar [aangeefster] woont en later door andere agenten bij de nooddeur van de flat aangehouden. Verdachte heeft op de zitting ook erkend dat hij die dag bij de flat van [aangeefster] is geweest.