Uitspraken

De kantonrechter stelt voorop dat de vader in de onderhavige zaak optreedt in zijn hoedanigheid van wettelijk vertegenwoordiger, voor zijn minderjarige zoon [minderjarige] . [minderjarige] is in deze procedure dus de materiële procespartij en de vader de formele procespartij. Voor het optreden van een ouder als wettelijk vertegenwoordiger van zijn minderjarige kind in rechte als eisende partij, is op grond van artikel 1:253k, gelezen in samenhang met artikel 1:349, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek (BW) een (voorafgaande) machtiging van de kantonrechter vereist. Niet gesteld of gebleken is dat de vader zo’n machtiging, die ook na aanvang van het geding kan worden verkregen en kan worden ingebracht, van de kantonrechter heeft verkregen. Uit niets blijkt dan ook dat de vader over zo’n machtiging beschikt.

De gemachtigde van de vader (mr. R. Moszkowicz) had op grond van wetskennis moeten weten dat de vader, optredend als formele procespartij voor zijn zoon [minderjarige] , over zo’n machtiging dient te beschikken. Bovendien, bij vonnis van deze rechtbank van 19 juli 2019, ECLI:NL:RBAMS:2019:7791, is geoordeeld dat mr. R. Moszkowicz – optredend in een vergelijkbare zaak waarin ook door een ouder, namens een minderjarig kind, een arts aansprakelijk werd gehouden voor beweerdelijk foutief medisch handelen - een beroepsfout had gemaakt omdat ook die rechtsvordering was ingesteld zonder dat de daarvoor vereiste machtiging van de kantonrechter was verkregen. Gelet op deze omstandigheid, en omdat gedaagden al hebben geconcludeerd voor antwoord en er een mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden, zal de vader niet de gelegenheid worden geboden om alsnog een poging in het werk te stellen om een machtiging van de kantonrechter te verkrijgen en in het geding te brengen. De kantonrechter stelt dan ook vast dat een machtiging ontbreekt, en zal de vader daarom niet-ontvankelijk verklaren in deze rechtsvordering die hij namens zijn minderjarige zoon [minderjarige] heeft ingesteld.

Voor het geval de vader zou besluiten om alsnog een machtiging aan de kantonrechter te verzoeken en na het verkrijgen daarvan dezelfde rechtsvordering nogmaals in te stellen, wordt ten aanzien van die vordering inhoudelijk het volgende overwogen.

Tussen partijen is een behandelingsovereenkomst als bedoeld in artikel 7:446 BW tot stand gekomen. Ingevolge de maatstaf van artikel 7:453 BW dient een medisch hulpverlener, zoals de kinderarts, bij haar werkzaamheden de zorg van een goed hulpverlener in acht te nemen en daarbij te handelen in overeenstemming met de op haar rustende verantwoordelijkheid, voortvloeiende uit de voor hulpverleners geldende professionele standaard. De hulpverlener moet die zorg betrachten die een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot in dezelfde omstandigheden zou hebben betracht.

Niet in geschil is dat het aanleggen van het infuus, ten behoeve van het toedienen van magnesiumsulfaat, in de gegeven omstandigheden medisch noodzakelijk was. Vaststaat eveneens dat het infuus op enig moment subcutaan is gaan lopen. Het ziekenhuis en de kinderarts hebben gemotiveerd betwist dat de oorzaak daarvan is gelegen in medisch onzorgvuldig handelen. Zij hebben aan de hand van het medische dossier inzicht gegeven in dat medisch handelen tijdens de behandeling van [minderjarige] . Daarin is ook het aanleggen van het infuus beschreven. De kinderarts heeft toegelicht op welke manier de controle op het goed aanleggen van het infuus heeft plaatsgevonden. Vervolgens had het op de weg van de vader gelegen om concreet naar voren te brengen en duidelijk te maken waaruit het onzorgvuldig medisch handelen van de kinderarts of het ziekenhuis volgens hem heeft bestaan. De vader stelt uitsluitend dat het magnesiumsulfaat op ondeskundige wijze, want subcutaan, is ingespoten en dat er sprake is van een notoire beroepsfout. Hij laat echter ten onrechte na waaruit die beroepsfout (volgens hem: het op ondeskundige wijze aanleggen van het infuus) heeft bestaan en wat de kinderarts niet- of anders had moeten doen. De vader heeft dan ook geen feiten of omstandigheden gesteld die, indien bewezen, tot de conclusie kunnen leiden dat het ziekenhuis en/of de kinderarts niet aan de zorgplicht heeft/hebben voldaan. De vader gaat er ten onrechte aan voorbij dat ieder medisch handelen, zoals ook het aanleggen van een infuus, risico’s met zich meebrengt en dat daaruit ongewenste gevolgen (complicaties of bijwerkingen) kunnen voortkomen. De enkele omstandigheid dat zich een complicatie voordoet, kan evenwel niet automatisch tot de conclusie leiden dat dús sprake is geweest van onzorgvuldig medisch handelen.

Bij gebrek aan deugdelijke feitelijke concretisering en onderbouwing van het verwijt dat de vader aan de kinderarts en het ziekenhuis maakt, zouden de vorderingen gelet op het hiervoor overwogene zijn afgewezen indien de vader wél een machtiging van de kantonrechter zou hebben overgelegd en hij wel ontvankelijk zou zijn geweest in zijn vordering.

Wat de proceskosten betreft, geldt naar het oordeel van de kantonrechter het volgende. [minderjarige] is niet aansprakelijk voor de geldelijke gevolgen van de procedure die in opdracht van de vader op zijn naam is gestart, terwijl een machtiging van de kantonrechter ontbreekt en de vader dientengevolge niet gerechtigd is [minderjarige] in deze procedure te vertegenwoordigen. Dit betekent dat de vader als de in het ongelijk gestelde partij niet in zijn hoedanigheid van wettelijk vertegenwoordiger van [minderjarige] in de proceskosten zal worden veroordeeld, maar persoonlijk.1

De kosten aan de zijde van gedaagden worden tot heden begroot op € 746,- aan salaris gemachtigde (twee punten, liquidatietarief € 373,-), te vermeerderd met de wettelijke rente als bedoeld in artikel 6:119 van het BW zoals door gedaagden verzocht. Ook de gevorderde nakosten zijn toewijsbaar als hierna vermeld.